Terra Computerata

Δημιουργία «ηλεκτρονικών τάξεων» και κέντρων υποστήριξης της ηλεκτρονικής μάθησης σε όλα τα ΑΕΙ σχεδιάζουν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων της χώρας. Στη διάρκεια της 60ής Συνόδου των Πρυτάνεων των ΑΕΙ προτάθηκε η δημιουργία κέντρων ηλεκτρονικής μάθησης στα πανεπιστήμια με στόχο τη συστηματική ανάπτυξη και προώθηση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και την ενίσχυση της αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών στην εκπαιδευτική διαδικασία. Το σχέδιο που παρουσιάστηκε περιλαμβάνει τη δημιουργία μιας «ηλεκτρονικής τάξης» προσβάσιμης μέσω Διαδικτύου για κάθε διδασκόμενο μάθημα στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Η «ηλεκτρονική τάξη» θα ενισχύει και θα υποστηρίζει τα μαθήματα που γίνονται στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Οπως αναφέρεται στη σχετική απόφαση της συνόδου, «με τον τρόπο αυτόν δημιουργείται μια υποστηρικτική δομή εκπαίδευσης, ανεξάρτητη από τους περιοριστικούς παράγοντες του χώρου και του χρόνου, αποτελούμενη από όλες τις πλευρές που εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία (καθηγητές, φοιτητές, εκπαιδευτικό υλικό, διαδικασίες, πληροφοριακά συστήματα κτλ.), και από τις λειτουργικές τους αλληλεπιδράσεις».

Ακόμη σχεδιάζεται η περαιτέρω ανάπτυξη και αξιοποίηση των συστημάτων διαχείρισης ηλεκτρονικών μαθημάτων ελεύθερου λογισμικού που έχουν αναπτυχθεί από τα ελληνικά πανεπιστήμια και ΤΕΙ με στόχο την ενίσχυση της συμβατικής εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Ο Παρασκευάς Παρασκευόπουλος τολμά να πει τα ανείπωτα με άρθρο του στο Βήμα:

για τα χάλια της Παιδείας μας υπεύθυνοι είναι (όπως και στο Βατοπαίδι), κατά κύριο λόγο, οι λειτουργοί της, δηλαδή οι καθηγητές της.

Ειδικά για τα ΑΕΙ, το κακό που γίνεται από τους ίδιους τους καθηγητές είναι πολύ μεγάλο, είναι τεράστιο. Μάλιστα δε, για να το περιγράψουμε σε όλο του το μεγαλείο, χρειάζονται βιβλία ολόκληρα. Ας σταθούμε στα πλέον σημαντικά σημεία:

1 Σε κάθε γωνιά της Γης ισχύει ότι το Πανεπιστήμιο ίσον οι καθηγητές του. Στη χώρα μας περίπου το 75% των καθηγητών είναι κάτω του μετρίου, γεγονός που κατατάσσει τα Πανεπιστήμιά μας απελπιστικά κάτω του μετρίου.

2 Η πλειοψηφία των μελών ΔΕΠ έχουν τα καθηγητικά τους καθήκοντα ως πάρεργο. Η κύρια απασχόλησή τους είναι οι εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες, οι κλίκες, οι συντεχνίες, οι συναλλαγές, η διαπλοκή και η διαφθορά. Σε κάθε άξιο καθηγητή αντιστοιχούν τρεις ανάξιοι, διότι οι παρέες των καθηγητών προωθούν τους δικούς τους, ανεξαρτήτως προσόντων (είμαστε ΑΕΙ του βολέματος και της κλίκας).

3 Οι υποψήφιοι Πρόεδροι, Κοσμήτορες και Πρυτάνεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δίνουν «γη και ύδωρ» στις κλίκες των συναδέλφων τους και στις κομματικές παρατάξεις των φοιτητών για να εκλεγούν.

4 Η ασυδοσία κυριαρχεί στα ΑΕΙ, η παρανομία σπάνια τιμωρείται, ενώ το υπουργείο Παιδείας παίζει έναν εξαιρετικά υποτονικό ρόλο. Τα κόμματα δεν μπόρεσαν ακόμα(!) να συμφωνήσουν για κοινή στρατηγική στην Παιδεία. Ολα αυτά έχουν καταρρακώσει τα ΑΕΙ μας.

5 Αν ένας καθηγητής αρχίσει να μάχεται τα κακώς κείμενα και να αγωνίζεται για το καλό της Σχολής του, τεχνηέντως απομονώνεται και εξουδετερώνεται. Κάποιοι αξιόλογοι και γενναίοι καθηγητές που το κάνουν, υφίστανται αφάνταστους διωγμούς, όπως ταπείνωση, συκοφαντία, επαγγελματική και ηθική απαξίωση, πειθαρχικές διώξεις και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

6 Η Παιδεία μας, για να ανακάμψει, δεν χρειάζεται μόνο νόμους και χρήματα· κυρίως χρειάζεται καθηγητές. Βέβαια, μια μεγαλύτερη οικονομική ενίσχυση από την Πολιτεία και ένας νέος νόμοπλαίσιο, που να ικανοποιεί πολλά αιτήματα, όπως π.χ. την αξιολόγηση των ΑΕΙ, την κατάργηση των καταλήψεων, τη μείωση, ακόμα και τον μηδενισμό των φοιτητών στις εκλογές των Πρυτανικών Αρχών, θα βοηθήσει τα πράγματα, αλλά δεν(!) θα λύσει το πρόβλημα, για τους ίδιους λόγους που δεν λύθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και δεν λύθηκε (είχαμε μόνο αποτυχίες και καμία επιτυχία), διότι για κάθε χρόνο που περνούσε, αντί να βελτιωθεί, χειροτέρευε εκείνο το στοιχείο που αποτελεί το εκ των ων ουκ άνευ (sine qua non) για την αναβάθμιση κάθε πανεπιστημίου όπου Γης, που είναι η αναβάθμιση των καθηγητών του.

7 Επομένως, το υπαριθμόν ένα πρόβλημα των ΑΕΙ μας είναι οι καθηγητές. Αρα, η πολυπόθητη αναβάθμιση των ΑΕΙ μπορεί να γίνει μόνο(!) με την αναβάθμιση των καθηγητών. Αν αυτό δεν γίνει αντιληπτό και δεν γίνει πράξη, τότε κάθε νέα προσπάθεια για μια καλύτερη Παιδεία θα πέσει στο κενό, όπως έπεσαν στο κενό όλες οι προηγούμενες προσπάθειες από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Γι΄ αυτό πρέπει, επιτέλους, να κάνουμε κάτι προς τη σωστή κατεύθυνση για να διορθώσουμε τα πράγματα. Και αυτό που οπωσδήποτε πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε έναν ή περισσότερους αποτελεσματικούς τρόπους που θα «αναγκάσουν» τους καθηγητές να αναβαθμιστούν. Ενας τέτοιος αποτελεσματικός τρόπος είναι να ασκήσουμε «πίεση» στους καθηγητές κάνοντας αυστηρό κοινωνικό έλεγχο στο εκπαιδευτικό, επιστημονικό και διοικητικό τους έργο, ιδιαίτερα μέσα από τα ΜΜΕ (κάτι που έχει παραμεληθεί, προπαντός από την τηλεόραση). Αλλος δρόμος για την αναβάθμιση της Παιδείας μας, από το να αναβαθμίσουμε πρώτα και πάνω απ΄ όλα τους ίδιους τους καθηγητές της, δυστυχώς δεν υπάρχει. Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Όταν οι άθλιοι διοίκησαν
Η κατάσταση στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι αφόρητη. H εκτρωματική σύνθεση των διοικητικών φορέων της με επιβολή του δικαιώματος των συνδικαλιστών να ασκούν διοικητικό έλεγχο επί του γνωστικού, οικονομικού και ερευνητικού έργου των AEI αποτελεί παγκόσμια πρώτη. H συστηματική εκχώρηση της εξουσίας στους κομματικούς φοιτητοπατέρες, καθηγητές, διδάσκοντες ή φοιτητές έθιξε τον πυρήνα στη βάση του οποίου λειτουργεί ένα δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο. Στην άθλια αυτή συνωμοσία κατά της γνώσης συμμάχησαν όλοι. Oι δεξιοί, οι σοσιαλιστές οι κομμουνιστές και οι ελλειμματικοί καθηγητές. Eάλω το πανεπιστήμιο προς όφελος ενός απίστευτου αριθμού ανθρώπων που σαν βδέλλες απομυζούν τα χρήματα, την εξουσία, το κύρος που συνεπάγεται ο έλεγχος της λειτουργίας των AEI. Eπιλέγουν καθηγητές, συγκροτούν λίστες των δικών τους ανθρώπων, προσφέρουν με λίστα την πρόοδο στα μαθήματα, εξαγοράζουν ψήφους και συνειδήσεις, εκτρέπουν κονδύλια κατά το δοκούν.
Aυτή η αθλιότητα είναι γνωστή σε όλους τους πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης. H λύση είναι τόσο απλή όπως και το αυγό του Kολόμβου. Mε μία διακομματική ακύρωση του κατεστημένου διοίκησης των πανεπιστημίων με ειδικό νόμο και παράλληλη υιοθέτηση ενός οποιουδήποτε μοντέλου λειτουργίας των AEI από κάποιο ευρωπαϊκό κράτος. Δεν έχει σημασία το ποιο. Tο χειρότερο ευρωπαϊκό σύστημα  θα είναι σαφώς καλύτερο από αυτό που ισχύει στην Eλλάδα.

Άρθρο του Νίκου Γεωργιάδη -Athens Voice 5/6/2008