Οργανωμένη ολονύκτια εξόρμηση μετά… αλκοόλ πραγματοποίησαν πριν από λίγες ημέρες ανήλικοι μαθητές από τα βόρεια προάστια με στόχο τη «συγκέντρωση χρημάτων για την πενθήμερη εκδρομή». Λεωφορεία που είχαν μισθωθεί για τον σκοπό αυτό έκαναν «στάση» σε διάφορες περιοχές «μαζεύοντας» παιδιά, κυρίως της Γ΄ Λυκείου, καταλήγοντας σε συγκεκριμένο κέντρο της παραλιακής λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Η επιστροφή είχε κανονιστεί για λίγο πριν από τα ξημερώματα.
Τέτοιου είδους δρομολόγια, βεβαίως, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα όχι μόνον ως προς τη νομιμότητά τους, καθώς η διάθεση αλκοόλ σε ανήλικους απαγορεύεται ρητώς, αλλά και ως προς την ασφάλεια των μαθητών, επισημαίνουν στην «Κ» εκπαιδευτικοί και γονείς.
Υπάρχει θέμα με τις σχολικές εξορμήσεις. Τι κι αν οι εγκύκλιοι του υπουργείου προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Μερικοί δεν καταλαβαίνουν από κρίση… Κι αντί ως εκπαιδευτικοί να δίνουν το καλό παράδειγμα, οργανώνουν πολιτιστικές εξορμήσεις στο Μπάνσκο της Βουλγαρίας! Ετσι έμαθα κι εγώ κατά που πέφτει. Άλλοι χτίζουν ντεμέκ περιβαλλοντικά γύρω από μία εκδρομή. Άλλοι πάλι εξασφαλίζουν free εισιτήρια για την οικογένεια κι άλλοι διατηρούν το μονοπώλιο των εκδρομών εξωτερικού επί σειρά ετών στο σχολείο τους. Συνάδελφοι μήπως φέτος να μέναμε λίγο Ελλάδα; Οι οικογένειες έχουν γονατίσει, δεν αντέχουν τα παρακάλια των παιδιών τους για την “πενταήμερη”. Κι επιτέλους αυτές τις μικρο-διαφθορές μπορούμε να τις σταματήσουμε;
Πώς οργανώνονται οι εξορμήσεις; Εκπρόσωποι τουριστικών γραφείων προσεγγίζουν τα προεδρεία των 15μελών συμβουλίων, προτείνοντας να αναλάβουν μια τέτοια «εξόρμηση» στοχεύοντας λίγους μήνες αργότερα, να «κλείσουν» και την πενθήμερη εκδρομή. Σύμφωνα με μαρτυρίες, τα συγκεκριμένα γραφεία διατηρούν καλές σχέσεις με μέλη των μαθητικών συμβουλίων, ενώ οι ίδιοι οι τελειόφοιτοι μυούν στα «κόλπα» τα παιδιά της Β΄ και της Α΄ Λυκείου, προκειμένου αργότερα να αναλάβουν εκείνα τις επαφές «Πρόκειται για μια αθλιότητα. Συνέχεια »
Πόσο αληθινά είναι όλα αυτά και πόσα ακόμα άδηλα,αφανή και “ιερά” προσφέρει ο παιδαγωγός, γιατί έτσι το νιώθει και το πράττει,τόσα “δώρα” ανεκτίμητα.Τα εξαργυρώνει μόνο σε αναγνώριση και ευγνωμοσύνη από τα παιδιά του, ακόμη και για χρόνια μετά….μέσα σε πραγματικά αλλοπρόσαλλες και αντίξοες συνθήκες, όπου μόνο το πάθος, το μεράκι και η αγάπη σε κρατούν “όρθιο”! Κι αυτό το καθημερινό, χαμογελαστό-τραγουδιστό:”γεια σας κυρία”!!!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς τον επιβλέποντα καθηγητή της διπλωματικής μου κ. Άγη Παπαντωνίου για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, καθώς και για την πολύτιμη παρέμβαση, τις χρήσιμες συμβουλές και τις εύστοχες παρατηρήσεις του, που διευκόλυναν την περάτωση της διπλωματικής μου εργασίας. Ήταν πανταχού παρών, όποτε τον αναζήτησα και με στήριξε σε όλη τη διάρκεια της έρευνας.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν στην έρευνα, τη στήριξαν διαδίδοντάς την και με βοήθησαν να την ολοκληρώσω, ιδιαίτερα τον Νίκο Κακλαμάνο για τις δικτυακές συζητήσεις μας και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συμφοιτητές μου για τα δύο ενδιαφέροντα χρόνια που περάσαμε μαζί.
181 ερωτηματολόγια συλλέχθηκαν σε διάστημα ενός μήνα. Το πλέον ενδιαφέρον ήταν ότι μπόρεσα χάρη στην έρευνα να έρθω σε επαφή με πολύτιμες νησίδες σκέψης.
Keep on blogging!
«Ανταποκρινόμενος στο δίκαιο αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας» όπως αναφέρει η ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, ο αναπληρωτής υπουργός ΠΑΙ.Θ.Π.Α, Κώστας Τζαβάρας, αποφάσισε την ελεύθερη είσοδο σε μνημεία, οργανωμένους αρχαιολογικούς χώρους, ιστορικούς τόπους και μουσεία που ανήκουν στο Δημόσιο. Η απόφαση θα έχει ισχύ από τη νέα σχολική χρονιά, δηλαδή, αρχές Σεπτεμβρίου.
Η προηγούμενη κοινή απόφαση των υπουργείων Οικονομικών, Πολιτισμού και Τουρισμού, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ της 15ης Ιουνίου, για κατάργηση της ελεύθερης εισόδου των εκπαιδευτικών στους αρχαιολογικούς χώρους δεν είχε αφήσει ασυγκίνητη την ΟΛΜΕ.
Σχολιάζοντας τότε με αγανάκτηση τα όσα κατά τη γνώμη της θεωρούσε ανατροπή των κεκτημένων, είχε δηλώσει πως «μέσα στον ορυμαγδό των συνεχών μέτρων εξαθλίωσης των εργαζομένων, η υπουργική απόφαση αυτή είναι σταγόνα στον ωκεανό, αλλά δεν παύει να αποτελεί ιδιαίτερα αποκαλυπτικό δείγμα απαξίωσης του ρόλου των εκπαιδευτικών». Ξανά, ελευθέρας λοιπόν.
1. Φτιάχνε λίστες
2. Κουβάλα σημειωματάριο παντού
3. Δοκίμασε να γράψεις ασυναίσθητα
4. Μείνε μακριά από τον υπολογιστή
5. Πάψε να αυτοτιμωρείσαι
6. Κάνε διαλείμματα
7. Τραγούδα στο μπάνιο
8. Πίνε καφέ
9. Άκου καινούργια μουσική
10. Να είσαι δεκτικός
11. Περιέβαλλε τον εαυτό σου με δημιουργικούς ανθρώπους
12. Ζήτα γνώμες
13. Συνεργάσου
14. Μην τα παρατάς
15. Εξασκήσου, εξασκήσου, εξασκήσου
16. Επέτρεψε στον εαυτό σου το λάθος
17. Γνώρισε καινούργιους τόπους
18. Να είσαι ευγνώμων
19. Να ξεκουράζεσαι σωστά
20. Πάρε ρίσκα
21. Σπάσε τους κανόνες
22. Μην το παραζορίζεις
23. Διάβαζε μια σελίδα από το λεξικό
24. Φτιάξε ένα πλαίσιο δουλειάς
25. Σταμάτα να προσπαθείς να γίνεις το ιδεώδες κάποιου άλλου για την τελειότητα
26. Σου κατέβηκε μια ιδέα; Αποτύπωσέ τη στο χαρτί
27. Κράτα τον χώρο δουλειάς σου καθαρό
28. Διασκέδασέ το
29. Ολοκλήρωσε κάτι
Το φιλμάκι προέρχεται από το στούντιο παραγωγής motion graphics και βίντεο TO-FU, με έδρα τo Χοκάιντο της Ιαπωνίας.
Η μουσική, με τίτλο «Fairest of them all» είναι του Σουηδού Kämmerer.
Η επιστήμη μίλησε, το εύρος της προσοχής του μέσου ανθρώπου είναι τα 20 λεπτά ( και πολλά λέει…). Για αυτό και οι ομιλίες του TED περιορίζονται σε εικοσάλεπτα. Για αυτό και τα αιτήματα για “τουαλέτα” αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό κατά τη διάρκεια της διδακτικής ώρας. Ίσως πρέπει κι εμείς λοιπόν να ξανασκεφτούμε την οργάνωση του διδακτικού χρόνου.
Η Terra προτείνει: Μετά τα πρώτα είκοσι λεπτά θα βγάζουμε τα μπαλέτα…
“Ενδεικτικά, φέτος αναμένονται λιγότερες από τις περυσινές 1.056 προσλήψεις μονίμων και στις δύο εκπαιδευτικές βαθμίδες, ενώ οι πιστώσεις για την πρόσληψη αναπληρωτών φτάνουν περίπου για 12.500 εκπαιδευτικούς έναντι 15.000 πέρυσι.
Με τα δεδομένα αυτά, το υπουργείο θα προωθήσει τη λύση της αύξησης των ωρών διδασκαλίας των εκπαιδευτικών. Οι διευθυντές των σχολείων μαζί με τον διοικητικό μηχανισμό του υπουργείου θα κληθούν να λύσουν τον γρίφο του «βάλε-βγάλε» του ωραρίου των διαθέσιμων σε κάθε σχολείο και διοικητική περιφέρεια εκπαιδευτικών. Κάτι που σίγουρα θα προκαλέσει κραδασμούς στο σώμα των 150.000 εκπαιδευτικών. Ηδη εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται για κάποιους άλλους, οι οποίοι λόγω της ειδικότητάς τους και των μαθημάτων που μπορούν να διδάξουν, έχουν -χωρίς δική τους ευθύνη, να τονιστεί- μικρότερο ωράριο. Και αυτό διότι τα χρόνια της οικονομικής ευφορίας οι ειδικότητες και υποειδικότητες των εκπαιδευτικών εκτοξεύθηκαν, κυρίως για συντεχνιακούς λόγους, στις περίπου 140 και τροφοδοτήθηκαν με διορισμούς, οι οποίοι τώρα δημιουργούν υπεράριθμους.”
Οι αρχαίοι ημών το είχαν λύσει το πρόβλημα με την αντίδοση. Αν κάποιος πιστεύει ότι το ωράριό μας τελειώνει με το που δρασκελίζουμε την πύλη του σχολείου, είμαστε πρόθυμοι να αλλάξουμε θέσεις, για να δει πόσα απίδια… Αλλά αρκετά με το διαίρει και βασίλευε και την εργασιακή ταπείνωση του κλάδου. Με 600 ευρώ και 23 ώρες την εβδομάδα που οραματίζονται μιλάμε για 6 και κάτι ευρώ την ώρα, χωρίς να υπολογίσουμε την απογευματινή εργασία.
Η designer Emily Pilloton μετακόμισε στην αγροτική Κομητεία Μπέρτι της Βόρειας Καρολίνας, για να πάρει μέρος σε ένα τολμηρό πείραμα μεταμόρφωσης μιας κοινότητας με οδηγό το σχεδιασμό. Διδάσκει ένα μάθημα σχεδιασμού-κατασκευής το οποίο αξιοποιεί υψηλές πνευματικές και σωματικές δεξιότητες των μαθητών ενώ φέρνει έξυπνο σχεδιασμό και νέες ευκαιρίες στην πιο φτωχή κομητεία της πολιτείας.
Η Σοφία Νικολαΐδου αποχαιρετά το δάσκαλό της. Τα Νέα 1/8/2012
Οι μαθητές του στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τον αποκαλούσαν “φωταδιστή”. Ήταν ο φιλόλογος που μνημονεύουν με αγάπη μέχρι και σήμερα. Ο καθηγητής που τους έφερνε στο σχολείο αξημέρωτα, στις 6:30 το πρωί, και τους έκανε μάθημα: Σύγχρονη ποίηση, έως ότου να χτυπήσει το κουδούνι στις 8:00, για να αρχίσει η κανονική διδασκαλία. Κανείς δεν βαρυγκομούσε. Όλοι τους έμαθαν γράμματα.
Ο Τσολάκης ήταν παθιασμένος δάσκαλος. Φιλόλογος με βαθιά γνώση των κειμένων, κινούνταν με άνεση στο σύνολο της ελληνικής γραμματείας και τη μνημόνευε από στήθους. Ανήκε στην κατηγορία εκείνη των πανεπιστημιακών δασκάλων που πέρασαν πρώτα από τη διδασκαλία στη μέση εκπαίδευση. Γνώριζε την εκπαιδευτική πράξη όσο κανείς. Δε φλόμωνε τους φοιτητές με αβάσιμες θεωρίες και σχέδια επί χάρτου. Ήξερε πολύ καλά την πραγματικότητα του ελληνικού σχολείου. Ανήκε στη γενιά των φιλολόγων που πίστευαν ότι η μόρφωση είναι το πιο βασικό, το πιο στέρεο εφόδιο, το οποίο μπορεί να έχει κανείς. Έκανε τα λόγια του πράξη.
Αρχιτέκτονες, οδοντίατροι, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, δάσκαλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες. Οι μαθητές του Τσολάκη ήξεραν τα αρχαία ελληνικά που δεν τους δίδαξε κανείς από τους γλωσσαμύντορες που τα είχανε (τάχα) περί πολλού. Παιδιά του παλαιότερου Πρακτικού ή της περίφημης Α΄Δέσμης διάβαζαν με άνεση αρχαία ελληνικά και μελετούσαν τους αρχαίους σοφούς. Ήξεραν όμως πως μάνα τους είναι η μητρική γλώσσα.
Γιατί αγαπούσαν τον Τσολάκη οι εκπαιδευτικοί; Στα συνέδρια που διοργάνωνε στην αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης δεν έπεφτε καρφίτσα. Παλαίμαχοι εκπαιδευτικοί και φιντάνια δίπλα δίπλα παρακολουθούσαν με προσοχή. Δεν έχω ξαναδεί τόσο λαοφιλή συνέδρια. Ο Τσολάκης κατάφερνε το ακατόρθωτο. Μοίραζε τις βεβαιώσεις παρακολούθησης με την εγγραφή των συνέδρων. Όσοι γνωρίζουν τα εκπαιδευτικά πράγματα, θα προέβλεπαν, ίσως, ότι οι εκπαιδευτικοί που συνέρρεαν θα παρακολουθούσαν την έναρξη των εργασιών και στη συνέχεια θα εξαφανίζονταν, εφόσον πήραν το πολυπόθητο χαρτί. Όχι, βέβαια. Παρακολουθούσαν με εξημμένη προσοχή τα λεγόμενα μέχρι το τελευταίο βράδυ. Σημείωναν, συζητούσαν, αντιδρούσαν. Ήταν παρόντες. Εκεί. Τρεισήμιση χιλιάδες σύνεδροι το 2012: δυόμιση χιλιάδες εκπαιδευτικοί και χίλιοι φοιτητές. Καμιά φορά, τα νούμερα είναι πιο ομιλητικά από τις τις λέξεις.
Ο Τσολάκης ήταν η ψυχή του «Φιλολόγου», του Συλλόγου Αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πρώτος μεταξύ ίσων ανάμεσα σε ψυχωμένους εκπαιδευτικούς, που διοργάνωναν ημερίδες, συνέδρια για τη γλώσσα και τη διδασκαλία της (οκτώ τον αριθμό, τα συνέδρια που λέγαμε), μορφωτικές εκδρομές, λογοτεχνικές βραδιές και χίλια μύρια άλλα. Εβδομαδιαία φιλολογικά βραδινά, έκδοση ομώνυμου περιοδικού (www.philologos.gr, από το 1964, με δημοσιευμένα άρθρα του Μανόλη Ανδρόνικου, του Λίνου Πολίτη, του Εμμανουήλ Κριαρά και πολλών άλλων διαπρεπών επιστημόνων – και όχι μόνο), Πρακτικά Συνεδρίων, εκδόσεις της «Βιβλιοθήκης του Φιλολόγου».
Οι εκπαιδευτικοί αγαπούσαν τον Τσολάκη, γιατί ήταν σάρκα από την σάρκα τους. Γιατί ποτέ δεν ξέχασε την εκπαίδευση, αυτή ήταν η έγνοια και ο καημός του. Γιατί έκανε την εκπαιδευτική του θεωρία πράξη, δε μιλούσε από καθέδρας, είχε την ευφρόσυνη γείωση του ανθρώπου που πατά στην εμπειρία του, αλλά μπορεί να δει πέρα και έξω από τον εαυτό του. Γιατί ο Τσολάκης ήταν από τους δασκάλους που δεν ήθελε τους μαθητές απότυπά του. Και αυτό είναι, ίσως, το πιο δύσκολο. Να διαμορφώνεις προσωπικότητες, χωρίς να τους στριμώχνεις σε καλούπια. Να βγαίνουν απ’ τα χέρια σου άνθρωποι, που σχηματίζουν τη δική τους ταυτότητα. Που τους αφήνεις το χώρο να την ανακαλύψουν και να την υπερασπιστούν.
Γιατί αγαπούσε τον Τσολάκη η Θεσσαλονίκη; Γιατί ήταν άνθρωπος της πόλης. Την περπατούσε καθημερινά. Αν ήσουν κάτοικος του κέντρου, τον έβλεπες σίγουρα, πρωί, μεσημέρι ή απόγευμα, να κυκλοφορεί στους δρόμους με την τσάντα του, σκυφτό κεφάλι, πάντα σκεφτικός, να πηγαίνει ή να επιστρέφει από το γραφείο του στο Πανεπιστήμιο. Ο Τσολάκης πίστευε στο δημόσιο λόγο του εκπαιδευτικού. Μιλούσε στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τις εφημερίδες. Όχι παντί το επιστητώ, για πράγματα της εκπαίδευσης και της γλώσσας, πάντα. Είχε, παλαιότερα, εκπομπή στο ραδιόφωνο (στον 9.58 της ΕΡΤ3). Θέμα του: η γλώσσα.
Ο Τσολάκης ανήκε στις φυσιογνωμίες της πόλης. Αυτές που διαμόρφωσαν την ιδιοπροσωπεία της. Άνθρωπος της μελέτης και της ακαταπόνητης εργασίας, είχε πολλά να προσφέρει ακόμα. Άφησε όμως μαγιά: τους μαθητές και τους συνεργάτες του.
Θα τον θυμόμαστε, θα τον μνημονεύουμε, θα τον αγαπάμε.
«Οι γλώσσες ακολουθούν τις κοινωνίες. Όταν χειροτερεύουν οι κοινωνίες, χειροτερεύουν οι έννοιες που διέπουν τη ζωή, χειροτερεύει και η γλώσσα που τις εκφράζει. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πλουτίζει. Προστίθενται νέες έννοιες που εκφράζουν την ευτέλεια που μας διέπει….» έλεγε ο Δάσκαλος, Χρίστος Τσολάκης – ο ομότιμος καθηγητής νεοελληνικής γλώσσας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που πέθανε το πρωί της Δευτέρα, σε ηλικία 77 ετών .
Υπηρέτησε στη γενική εκπαίδευση ως καθηγητής, σχολικός σύμβουλος και μετείχε στις επιτροπές που εργάστηκαν για την εισαγωγή και την καλλιέργεια της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση και στο δημόσιο βίο.
Ήταν επικεφαλής των συγγραφικών ομάδων οι οποίες, με τη συνεργασία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, έγραψαν τα βιβλία “Νεοελληνική γλώσσα” για το γυμνάσιο και “Έκφραση – Έκθεση” για το λύκειο.
Ασχολήθηκε με θέματα γλώσσας, διδασκαλίας της γλώσσας και επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών δίνοντας πλήθος διαλέξεων στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό ενώ είχε τιμηθεί πολλές φορές από Ελληνικά και Ξένα Πανεπιστήμια.
Ο 27χρονος Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος από τη Δράμα. Πριν δύο χρόνια του ήρθε μετάθεση σε ένα τετραθέσιο δημοτικό σχολείο κάπου στο ορεινό Ρέθυμνο, τον Φουρφουρά. Άρχισε να το ψάχνει στους χάρτες. Αντί όμως να γκρινιάζει για τη «δυσμενή», πήγε και δημιούργησε εκεί το «σχολείο της φύσης και των χρωμάτων». Η εκπαιδευτική τηλεόραση που έφτιαξαν οι μαθητές του, η περίφημη Φουρφουράς TV, τα μαθήματα επιλογής, θέατρο, φωτογραφία, ρομποτική είναι λίγα μόνο από τα καινοτόμα στοιχεία που εισήγαγε εκεί! Στο τέλος της ομιλίας του στο TEDxThessaloniki καταχειροκροτήθηκε από ένα κατάμεστο και όρθιο Ολύμπιον. Τα σχόλια στο hash tag του twitter TEDxThess διθυραμβικά. Ίσως γιατί ήταν ένα από τα καλύτερα παραδείγματα «του θάρρους για δημιουργία».
Άγγελε ποια είναι τα διαφορετικά πράγµατα που κάνατε εκτός αναλυτικού προγράµµατος στο «σχολείο της φύσης και των χρωµάτων», στο δηµοτικό σχολείο του Φουρφουρά;
Ένα είναι η εκπαιδευτική τηλεόραση, ο Φουρφουράς TV. Τα παιδιά παίρνουν το ρόλο του ρεπόρτερ, κάνουν τις δικές τους εκποµπές και µέσα από αυτές διδάσκονται και διδάσκουν δύσκολες έννοιες (π.χ. φυσικής). Είναι ένα µέσο για να επικοινωνούν µε τα υπόλοιπα παιδιά του Ρεθύµνου, της Ελλάδας, της Ευρώπης. Είναι ένας τρόπος να ακουστεί η φωνή τους, να φύγει από τα αποµονωµένα σύνορα του χωρίου. Επίσης τα µαθήµατα επιλογής. Τα παιδιά διδάσκονταν θέατρο, φωτογραφία, ροµποτική, από εµάς βάση των γνώσεων και των ενδιαφερόντων µας. Επιπλέον, αλλάξαµε τη µορφή των τάξεων. Θέλαµε να διαµορφώσουµε τις τάξεις σαν παιδικό δωµάτιο µε καναπέδες, χαλιά και πολύχρωµους τοίχους. Σηµαντικοί είναι και οι βοτανόκηποι, τα περιβόλια για κάθε τάξη, τα θερµοκήπια. Στόχος µας να πετύχουµε µια σχετική αυτοδιαχείριση µε αυτά τα προϊόντα, για να µπορέσουµε να ταΐζουµε εµείς τους µαθητές µας, να µην έχουµε τα προβλήµατα της κρίσης. Ίσως να πουλήσουµε και κάποια προϊόντα για να βγάλουµε τα έξοδα του σχολείου, να µην έχουµε ανάγκη κάποια κονδύλια. Επίσης ξεκινήσαµε συνεργασία µε τα κέντρα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης του νοµού. Κατασκηνώνουµε έξω, κάνουµε το µάθηµα βιωµατικά στη φύση και αυτό µας αρέσει. Τέλος φτιάξαµε ένα δίκτυο µε άλλα ορεινά σχολεία της Κρήτης, το σχολικό δίκτυο των Ορέων. Με έψιλον, έτσι; (γέλια). Μακάρι αυτό να γενικευτεί σε όλη την Ελλάδα. Θέλουµε τα παιδιά από µικρά να συνεργαστούν, να φτιάξουν έναν σχολικό συνεταιρισµό, να ανταλλάξουν απόψεις, κυρίως να αποκτήσουν ένα κοινό κώδικα, γιατί τα χωριά της Κρήτης έχουν κλειστά όρια. Οι µπαµπάδες και οι παππούδες τους δεν είχαν φροντίσει να συνεργαστούν σε κάποια πράγµατα.
Είσαι πράκτορας του Tide; (γέλια) Γιατί πρέπει να παίζει πολύ πλύσιµο µετά το σχολείο….
Χαχα! Πραγµατικά ισχύει αυτό! Είµαστε στη φύση. Λασπωνόµαστε. Αν µπορούσαµε να µετακοµίσουµε εντελώς το σχολείο και να το κάναµε cabrio, θα το κάναµε. Ένα διάστηµα οι γονείς πρέπει να µας είχαν καταραστεί (σ.σ. και συνεχίζουν τα γέλια). Στην πραγµατικότητα οι γονείς εκτιµούν αυτό που κάνουµε και κάνουν τα… στραβά µάτια. Το σίγουρο είναι ότι καθιερώσαµε την δεύτερη αλλαξιά στο σχολειό.
Τα παιδιά µαθαίνουν στο σχολείο σας βασικές αρχές αυτοοργάνωσης. Αυτό είναι ένα µελλοντικό µοντέλο βιώσιµης κοινωνίας;
Μακάρι µέσα από την κρίση να αναδιοργανωθεί όλος ο ιστός. Δεν χρειάζεται να κάνεις τραγικά πράγµα, παρά να δεις τοπικά κάποια ζητήµατα, κάποια µικρά λάθη που είχαν οι τωρινές κοινωνίες και να προσπαθήσεις να τα διορθώσει από τη βάση τους. Αυτό είναι η καλύτερη λύση για έξοδο από την κρίση. Εµείς προσπαθούµε να µάθουµε στα παιδιά να στηρίζονται στις δυνάµεις τους, να µην είναι ανταγωνιστικά µε κανέναν.
Οι δηµόσιοι λειτουργοί όπως οι δάσκαλοι έχουν δεχθεί αρκετή κριτική τα τελευταία χρόνια. Τι σκέφτεσαι για αυτό;
Θεωρώ ότι το επάγγελµα του δασκάλου έχει δεχθεί πολλά πλήγµατα και αρκετή κακή κριτική. Σίγουρα σε κάθε επάγγελµα υπάρχουν άνθρωποι που δεν λειτουργούν σωστά. Πιστεύω ότι οι δάσκαλοι πλέον λειτουργούν ως εθελοντές αν κρίνουµε από το µισθό και τις συνθήκες εργασίας τους. Δεν µ’ αρέσει που ο εργοδότης µας δε µας εκτιµά και µας το δείχνει. Ευτυχώς υπάρχει εκτίµηση από τις κοινωνίες που εργαζόµαστε.
Ένας δάσκαλος καλείται να παίξει πολλούς ρόλους κατά τη διάρκεια της ηµέρας: ψυχολόγος, οικογενειακός σύµβουλος, παιδαγωγός, υδραυλικός, µαραγκός. Εµείς το ευχαριστιόµαστε αυτό. Διαφοροποιεί την κάθε µέρα. Καλό όµως είναι να µην επηρεάζεται η κοινή γνώµη από αυτά που λέγονται για το επάγγελµα γιατί ουσιαστικά µας εµπιστεύονται τα παιδιά τους. Πρέπει να µάς έχουν σε εκτίµηση, γιατί χειριζόµαστε ό,τι πιο εύπλαστο έχει η ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνουν όλοι καλά µε αυτό. Αλλά προσπαθούµε.
Ποια είναι τα παράπονα σας απ΄ το Υπουργείο Παιδείας;
Από το Υπουργείο Παιδείας δεν έχουµε πλέον παράπονα, γιατί έχουµε σταµατήσει να περιµένουµε κάτι. Είµαστε µόνοι µας και είµαστε καλά. Με ενοχλεί βέβαια το επίπεδο της διαβίωσης των εκπαιδευτικών, στο οποίο µας έχουν οδηγήσει. Δεν µε απασχολεί όµως το γεγονός ότι µας έχουν αφήσει στην ησυχία µας. Νοµίζω ότι αν µας αφήσουν κι άλλο στην ησυχία µας η εκπαίδευση θα πάει καλύτερα.
Ακούµε εξαγγελίες για το «νέο σχολείο» (υπολογιστές, διαδραστικοί πίνακες, e–books). Υποστηρίζεις σε συνεντεύξεις σου ότι τα περισσότερα από αυτά είναι ανεφάρµοστα.
Κατά τη γνώµη µου πρέπει να δοθεί έµφαση στον τόπο που βρίσκεται το σχολείο. Δεν είναι όλες οι συνταγές καλές για όλους. Προσπαθούµε να βάλουµε νέες τεχνολογίες στο σχολείο. Δεν είναι κακό αυτό. Ωστόσο πιστεύω ότι έχουµε χάσει το δρόµο. Τι θέλουµε να φτιάξουµε; Παιδιά –πρότυπα για µια βιοµηχανοποιηµένη κοινωνία, που να µην γνωρίζουν τίποτα άλλο από το να λύνουν πράξεις, που να είναι άδεια από συναίσθηµα; Σε ένα επαρχιακό σχολείο µπορούµε να βγάλουµε τα παιδιά µια βόλτα έξω στη φύση. Πρέπει οι µαθητές να είναι και έξω από τις τάξεις, να χορεύουν, να τραγουδούν, να λένε στους γονείς τους ότι χαίρονται που πάνε σχολείο. Όχι γιατί υπάρχει ο διαδραστικός πίνακας και ο υπολογιστής (καλώς να υπάρχει άµα µπορεί οικονοµικά το σχολείο). Αλλά γιατί στο σχολείο απελευθερώνονται, περνάνε καλά. Δεν το έχουµε πετύχει αυτό 100%, αλλά προσπαθούµε.
Έχετε αποτελέσει πρότυπο για άλλα σχολεία;
Σίγουρα υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας µε άλλα σχολεία µετά από µια έκρηξη δηµοσιότητα που καλώς ή κακώς υπήρξε. Έρχονται άλλα σχολεία στο δηµοτικό µας, αλλά και φοιτητές για να δουν πως λειτουργούµε. Μας αρέσει να είµαστε εξωστρεφείς. Να ξεφύγουµε από τα σύνορα των σχολείων µας. Οι εκδροµές να γίνονται συνεργατικά µε άλλα σχολεία και φορείς. Είναι βαριά κουβέντα να πούµε ότι είµαστε πρότυπο, δεν ξέρω αν το αξίζουµε.
Πώς αποτιµάς την όλη προσπάθεια σας;
Η προσπάθεια στο Φουρφουρά έχει συµπληρώσει αισίως δύο χρόνια. Δεν είναι ένα έργο ατοµικό, αλλά οµαδικό. Παίζουν ρόλο οι υπόλοιποι συνάδελφοι, που είναι φίλοι, αλλά και οι γονείς στο χωριό. Βήµα βήµα έχουµε καταφέρει τα παιδιά να είναι πιο συνειδητοποιηµένα σε αυτό που θα αντιµετωπίσουν. Πάνω από όλα θέλουµε να τους κάνουµε σωστούς ανθρώπους, πολίτες, συγχωριανούς – αν αποφασίσουν να µείνουν εκεί. Επιδιώκουµε να τους δώσουµε ορισµένες επιλογές που νόµιζαν ότι δεν είχαν, ευκαιρίες να δουν τι υπάρχει παραπέρα, να τα κοινωνικοποιήσουµε. Δεν µπορώ να µιλήσω τώρα για τα αποτελέσµατα. Θα µπορώ σε δέκα χρόνια, όταν θα µε καλέσει καµιά µαθήτρια µου στο γάµο της! Τότε θα καταλάβω αν όντως κάναµε δουλειά.
Δείτε την εκπληκτική δουλειά που γίνεται στο “σχολείο της φύσης και των χρωµάτων” στο site που έχουν φτιάξει οι µαθητές του
Πριν λίγες μέρες έφτασε στο mail μου μία πρόσκληση για συνέντευξη. Μία από τις ερωτήσεις ήταν άνθρωποι που σας εμπνέουν. Σκάλωσα λίγο. Είχα αρκετούς. Ας αρχίσουμε από το δάσκαλο του Φουρφουρά, Άγγελο Πατσιά. Ακούστε τον και τα λέμε.
Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Από πέρυσι που διορίστηκες στο δημοτικό σχολείο αυτού του χωριού -είναι από τα λίγα που κρατάνε ακόμη- διαπίστωσες πως θα δυσκολευόσουν πολύ με τα έξοδά σου. Ο μισθός σου ψαλιδίστηκε, γεγονός που σε καίει όλο και περισσότερο. Δεν θα συζητήσουμε όμως εδώ για το πόσο επώδυνο και άδικο είναι αυτό. Αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι για να σου θέσω ανοιχτά ένα άλλο ζήτημα που το θεωρώ εξίσου σοβαρό. Εννοώ τη μετάγγιση της δυσαρέσκειάς σου στους μαθητές.
Θα το πω ευθέως και με όλο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: στον δάσκαλο απαγορεύεται όχι βέβαια η απογοήτευση, αλλά το να κάνει επάγγελμα τη διάδοσή της. Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται στην τάξη του σαν ένας κακοπαθημένος χωρίς ελπίδες, γιατί οι μικροί μαθητές που τον βλέπουν διαβάζουν στο πρόσωπό του μιαν αποτυχία που δεν είναι μόνο δική του, είναι όλων, όλης της κοινωνίας, όλης της προσπάθειας που υποτίθεται ότι κάνει η ανθρωπότητα για να είναι πιο ανθρώπινη. Είναι παιδιά αυτά που σε παρατηρούν, μην το ξεχνάς. Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ μπορείς μεν να δυσαρεστείσαι ή να οργίζεσαι με την κρίση, δεν μπορείς όμως να προκαταλαμβάνεις εντελώς την εμπειρία των μικρών ακροατών σου. Πιθανόν στη ζωή τους να υποστούν ακόμη χειρότερα, να τους λείψει ακόμη και το ψωμί. Επίτρεψέ μου όμως να σου θυμίσω ότι δουλειά σου δεν είναι τόσο να τους μάθεις πώς θα διεκδικούν το ψωμί όσο το πώς θα σκέπτονται, και σκέψη σημαίνει πρώτα απ’ όλα να διακρίνουν τα όμοια από τα ανόμοια και να ξεχωρίζουν το κύριο από το δευτερεύον. Ενδέχεται, αργότερα, να θέσουν ως κύριο μέλημά τους την ελευθερία και μετά το ψωμί, ή το αντίστροφο. Είναι δική τους πάντως υπόθεση αυτή – εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πείσεις ότι αξίζει τον κόπο να σκέπτεται κάποιος, να κατανοεί και να κρίνει.
Μοιραία γλιστράω σε αφορισμούς, δεν μου διαφεύγει αυτό. Το πρόβλημα όμως είναι επείγον και ο χρόνος πιέζει για να συνεννοηθούμε. Η αιτία που ο τόνος μου είναι ανήσυχος είναι η τάση αρκετών συναδέλφων σου, εκδηλωμένη πρόσφατα (συμβαίνει εξάλλου το ίδιο σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης), να περνάνε την πόρτα του σχολείου με κατεβασμένα τα μούτρα και να παραμένουν έτσι και μέσα στην αίθουσα. Οσο κι αν συμμερίζομαι τις οικονομικές στενοχώριες τους, με λυπεί που δεν βλέπουν στα πρόσωπα των μαθητών τον ερχομό του πραγματικά Καινούργιου, την αθωότητα για χάρη της οποίας θα ήταν σκόπιμο να συγκρατηθούν, να μην πουν με απόγνωση ότι ένα κι ένα κάνουν μηδέν, να ξεπεράσουν την πικρία τους στο όνομα μιας νέας αρχής. Πράγματι, όταν βρισκόμαστε κοντά σε παιδιά, μας φαίνεται μερικές φορές ότι είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε κι εμείς τη ζωή μας από την αρχή. Πρέπει να το πιστεύει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να το νιώθει, διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία. Οποιος στέκεται αντίκρυ στα παιδιά, οφείλει να παίρνει κάτι από την ευπιστία τους, την ίδια στιγμή που εκείνος τους δίνει την επιφύλαξη και την ικανότητα για κριτική.
Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, ότι για να το κατορθώσει αυτό σήμερα ένας δάσκαλος, και ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, είναι πιο δύσκολο παρά ποτέ. Γιατί η κοινωνία τού υποβίβασε το κύρος του και η οικογένεια του υπονόμευσε την πειθώ του. Συμφωνώ με την ένστασή σου. Και επαυξάνω μάλιστα, λέγοντας πως οι γονείς από τη μια σού αναθέτουν την εκπαίδευση των παιδιών τους (όπως εκείνοι την εννοούν) και από την άλλη σού δείχνουν πως δεν σε εμπιστεύονται και πολύ. Γεγονός που το πιάνουν στον αέρα τα ανήλικα, κι από εκεί αρχίζουν όλα όσα ζεις καθημερινά: οι πρώιμες ευθιξίες των παραχαϊδεμένων μαθητών (αυξάνονται ακόμη και στην επαρχία), οι δυστροπίες των ατίθασων, οι αυθάδειες των αυριανών βανδάλων. Συνέχεια »
Μετά τον δεκαπενταύγουστο μπήκαμε στην αντίστροφη μέτρηση για το άνοιγμα των σχολείων. Και πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για τη δυσκολότερη χρονιά με πληροφορίες από επίσημα χείλη…οπότε κάντε κουμάντο.
Αν η ακαδημαϊκή κοινότητα διατηρεί ψήγματα ελπίδων για βελτιώσεις στο επίμαχο νομοσχέδιο που θα συζητηθεί στο τέλος Αυγούστου, στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η 12η Σεπτεμβρίου, που αρχίζει το νέο σχολικό έτος, θα φέρει τη μεγαλύτερη αναταραχή εδώ και δεκαετίες.
Μόλις 600 δάσκαλοι και καθηγητές αναμένεται να διοριστούν φέτος και όπως υπολογίζει η ΟΛΜΕ, φέτος αναμένεται να συνταξιοδοτηθούν περίπου 10.000 εκπαιδευτικοί, ενώ δεν πρόκειται να ξεπεράσουν τις 7.000 οι διορισμοί των αναπληρωτών. Τουλάχιστον σε 20.000 υπολογίζουν τα εκπαιδευτικά κενά οι δάσκαλοι, και σε δεκάδες χιλιάδες τις διδακτικές ώρες που θα χαθούν.
«Φέτος είναι η πιο δύσκολη χρονιά, για το άνοιγμα των σχολείων, μετά την Μεταπολίτευση» είπε στην «Κ.Ε.» η υφυπουργός Παιδείας Ε. Χριστοφιλοπούλου. «Είναι αλήθεια ότι με μόλις 600 διορισμούς στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και πολύ λιγότερους αναπληρωτές ακόμα και από πέρσι, λόγω των δημοσιονομικών περιορισμών, η στελέχωση των σχολείων γίνεται δυσεπίλυτο πρόβλημα. Παρ’ όλα αυτά θα κάνουμε το καλύτερο δυνατόν για τους μαθητές μας, αξιοποιώντας στο μέγιστο δυνατό βαθμό το εκπαιδευτικό μας δυναμικό και γενικότερα τους πόρους που έχουμε στη διάθεσή μας».
Πάντως, το υπουργείο προχωρεί σε νέο «Καλλικράτη» στα σχολεία με τις συγχωνεύσεις 1.933 σχολικών μονάδων σε 877. Μειώνει δραστικά τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών σε διοικητικές θέσεις, ενώ θα επιμείνει στην ακριβή καταγραφή των εκπαιδευτικών κενών για να μην υπάρξουν τα πλασματικά κενά άλλων εποχών και να προχωρήσει έτσι στην πιο ορθολογική κατανομή του υπάρχοντος εκπαιδευτικού προσωπικού.
«Με τις συγχωνεύσεις των σχολείων, προσβλέπουν σε εξοικονομήσεις, ενώ αναμένεται να αυξηθούν οι μαθητές ανά τμήμα και το ωράριο των καθηγητών» υποστηρίζει ο Θ. Κοτσυφάκης, ο οποίος προσθέτει ότι «φέτος θα εφαρμοστεί η αναγκαστική μετακίνηση εκπαιδευτικών σ’ ολόκληρη τη χώρα, όπου υπάρχουν κενά, κάτι που ματαιώθηκε πέρυσι λόγω των αντιδράσεων». Η δυσοίωνη εικόνα συμπληρώνεται με την έλλειψη βιβλίων. «Πρόθεση του υπουργείου», λέει ο καθηγητής, «είναι να καλυφθούν τα βασικά μαθήματα και για τα υπόλοιπα θα μοιράζονται… φωτοτυπίες ή θα χρησιμοποιείται το Διαδίκτυο. Παράλληλα οι γονείς θα επωμιστούν ακόμη μεγαλύτερο βάρος των λειτουργικών δαπανών των σχολείων, αφού δεν επαρκούν τα κονδύλια για πετρέλαιο, καθαριότητα, μετακινήσεις».
Το είχαμε προβλέψει ότι η ηγεσία ετοιμάζεται για το σερβίρισμα της νέας “καινοτομίας” του ηλεκτρονικού βιβλίου… Κάτι που σημαίνει μετακύλιση του κόστους σε καθηγητές και γονείς.
Ομως από το Σεπτέμβριο αρχίζει και η εφαρμογή του νέου τύπου γενικού λυκείου και νέου τεχνολογικού λυκείου. Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει ακριβή εικόνα για το πώς θα εφαρμοστούν τα νέα μέτρα, πολλά από τα οποία δεν έχουν ξεκαθαριστεί.
Το νέο λύκειο όμως, υποστηρίζουν οι καθηγητές, στηρίζεται σε «παλιά» υλικά. Ουσιαστικά, λένε, το μόνο νέο μέτρο είναι αυτό που αφορά στις «εργασίες» (project) των μαθητών στα σχολεία. Σύμφωνα με αυτό οι μαθητές θα εκπονούν ομαδικές ή ατομικές εργασίες, θα συλλέγουν πληροφορίες για ένα θέμα που θα επιλέγουν, θα τις συνθέτουν και θα τις αναπτύσσουν με χρήση του Διαδικτύου. Ομως η ανεπαρκής επιμόρφωση των καθηγητών δεν ξεκαθαρίζει την εφαρμογή ενός μέτρου που το υπουργείο θεωρεί ότι είναι η «καρδιά» του νέου συστήματος.
Η δοκιμασμένη και στην τριτοβάθμια μέθοδος του clopy-paste θα βασιλεύσει…
Οι αλλαγές στο ωρολόγιο πρόγραμμα είναι μικρές: Μειώθηκε κατά μία ώρα η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, (αλλά δεν αυξήθηκε αντίστοιχα των νέων) ενώ αυξήθηκε αντίστοιχα κατά μία ώρα η Γεωμετρία στο Β’ τετράμηνο και καταργήθηκαν οι Αρχές Οικονομίας, η Τεχνολογία και ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός. Στο πρόγραμμα δεν περιλαμβάνονται μαθήματα επιλογής, ενώ το νέο λύκειο θα στηριχτεί στα παλιά βιβλία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η βιολογία, που είναι νέο μάθημα, θα διδάσκεται από το παλιό βιβλίο κατεύθυνσης της Β’ Λυκείου.
Η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το λύκειο -επισημαίνουν οι εκπαιδευτικοί- φαίνεται από το γεγονός ότι στο Τεχνολογικό Λύκειο που θα αντικαταστήσει το Επαγγελματικό, δεν υπάρχει οριστικό αλλά… προσωρινό πρόγραμμα.
Οι εκπαιδευτικοί, έπειτα απ’ όλα αυτά, εκτιμούν ότι αναπόφευκτα θα υπάρξουν έντονες αντιδράσεις. Οπως λέει ο Θ. Κοτσυφάκης, «θα πορευτούμε στη λογική δημιουργίας πανεκπαιδευτικού μετώπου μαζί με την ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι πρώτες κινητοποιήσεις προγραμματίζονται τέλη Αυγούστου, όταν θα συζητείται στη Βουλή το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, και θα συμμετάσχουμε στις διαδηλώσεις που θα γίνουν στη Θεσσαλονίκη στις 10 Σεπτεμβρίου».
Και οι συνδικαλιστές μας επιμένουν με τα λάβαρα και τα εξαπτέρυγα… Αλλά εμείς δεν μπορούμε να περάσουμε σε λευκή απεργία όπως οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι.
Οχι ότι μερικοί δεν βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση εδώ και χρόνια…Οταν δε διαβάζω για περικοπές αποσπάσεων και διαπιστώνω ότι υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν να δουν σχολείο εδώ και δεκαπενταετία…
Πέρσι από τη βιασύνη να γίνει η βράβευση δεν γνωρίζαμε τα κριτήρια. Ολοι όσοι είχαν πάρει βραβείο προσκλήθηκαν. Φέτος μάθαμε και τα κριτήρια. Τους κρίνοντες άραγε θα τους μάθουμε τώρα που ολοκληρώθηκε η διαδικασία στη διαύγεια;
Γιατί έχει ενδιαφέρον…κι είναι μικρό το χωριό…
Σήμερα 23/6 το δελτίο τύπου μου γέννησε νέες απορίες. Διαβάζω: “Η αξιολόγηση των έργων έγινε από 131 άμισθους αξιολογητές, με επιστημονική και διδακτική επάρκεια. Το κάθε έργο εξετάστηκε χωρίς οι αξιολογητές να γνωρίζουν το όνομα και το σχολείο προέλευσης του δημιουργού”.
Πότε έγινε αλήθεια αυτή η πρόσκληση για τους άμισθους αξιολογητές; που υπέβαλαν τα πειστήρια της επάρκειάς τους; Μήπως ακολουθήθηκε η γνωστή μέθοδος του φύγε εσύ , έλα συ; Διαφάνεια διαφημίζουμε αλλά διαφάνεια δε βλέπουμε. Οσο για την τυφλή αξιολόγηση πώς γίνεται αυτό αφού εάν επισκεφθείς το έργο φαίνεται -συνήθως- και το σχολείο και οπωσδήποτε το όνομα του εκπαιδευτικού;
Την Οδύσσεια του Ομήρου, μέσα από έργα τέχνης, που δημιουργήθηκαν από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, διδάσκονται μαθητές του καλλιτεχνικού Γυμνασίου Θεσσαλονίκης και του γυμνασίου Σοχού, στο πλαίσιο μίας πρωτότυπης διδακτικής πρότασης, που συνδέει τη μετάφραση του διαχρονικού έπους με εικαστικά έργα διάσημων καλλιτεχνών και με χάρτες που αποτυπώνουν διαδρομές, γεγονότα και τοπωνύμια.
Την πρωτότυπη ιδέα είχαν οι φιλόλογοι Δήμητρα Μήττα και Κωνσταντίνος Βακουφτσής, οι οποίοι από πέρσι διδάσκουν την «Οδύσσεια» στην Α΄ Γυμνασίου των δύο σχολείων, με μεγάλη ανταπόκριση από τους μαθητές, αλλά και από καθηγητές ανά την Ελλάδα. Για τη διευκόλυνση της διδακτικής παρουσίασης, οι εκπαιδευτικοί δημιούργησαν ηλεκτρονικό υλικό, το οποίο διέθεσαν στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, από όπου μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι οι ενδιαφερόμενοι, μέσα από το σύνδεσμο (link), με την ένδειξη «Σινεμά η Οδύσσεια».
Περισσότερα από 200 έργα (πίνακες και γλυπτά) καλλιτεχνών διεθνούς εμβέλειας, όπως οι Ρέμπραντ, Σαλβαντόρ Νταλί, Ντε Κίρικο, αλλά και Ελλήνων, τα οποία αντιπροσωπεύουν όλες τις καλλιτεχνικές περιόδους, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, συγκεντρώθηκαν για τις ανάγκες της διδακτικής, με αποκλειστική θεματολογία τους την «Οδύσσεια» του Ομήρου.
Κοντά στα έργα τέχνης παρατίθενται τα αντίστοιχα αποσπάσματα του έπους- από τα οποία εμπνεύστηκαν οι καλλιτέχνες ή στα οποία υπάρχει θεματολογική σύνδεση- σε απόδοση διακεκριμένων μεταφραστών, όπως οι Δ.Μαρωνίτης, Ζ. Σίδερης, Α. Εφταλιώτης, Ν.Καζαντζάκης, Ι.Κακριδής.
Παράλληλα, παρατίθενται χάρτες, που παρουσιάζουν τα γεγονότα-σταθμούς, με βάση τη χρονική σειρά τέλεσής τους, από τη στιγμή που ο Οδυσσέας έφυγε από την Τροία μέχρι και την επιστροφή του στην Ιθάκη. Έτσι, ο μαθητής έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει γεωγραφικά την πορεία του πολυμήχανου Οδυσσέα και να συνδέσει τοπωνύμια, όρια, γεγονότα και διαδρομές. Το υλικό είναι κατανεμημένο σε ενότητες χωρισμένες σε ομάδες ραψωδιών, όπου οι μαθητές μπορούν να πλοηγηθούν σε κείμενο, φωτογραφίες, εικόνες έργων τέχνης και χάρτες.
«Από καλλιτεχνικής πλευράς, ο στόχος ήταν να καταφέρουν τα παιδιά να αναγνωρίζουν έργα τέχνης που αναφέρονται στο ομηρικό κείμενο, αν οι καλλιτέχνες αντιγράφουν το κείμενο ή το αποδίδουν ελεύθερα κ.α. Επιπλέον, να συνειδητοποιήσουν αυτό που τόσο συχνά λέμε παγκοσμιοποίηση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού», αναφέρει χαρακτηριστικά η κ.Μήττα.
Ωστόσο, όπως επισημαίνει, και σε εκπαιδευτικό επίπεδο, τα οφέλη των μαθητών είναι πολλαπλά. «Μέσα από τη γεωγραφία της Οδύσσειας, οι μαθητές μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα τα γεγονότα, μαθαίνουν να περιγράφουν και να αφηγούνται ιστορίες του έπους, να συγκρίνουν μεταφράσεις, να παρατηρήσουν έργα διαφόρων εποχών για το ίδιο θέμα», υπογραμμίζει.
Ήδη, η επισκεψιμότητα στο ηλεκτρονικό υλικό, από καθηγητές σχολείων ανά την Ελλάδα, είναι μεγάλη. Οι εκπαιδευτικοί έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν το υλικό ελεύθερα, καθώς δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο διδακτικό σενάριο. Από την πλευρά τους, οι μαθητές εξοικειώνονται με το κλασσικό κείμενο, μέσα από έναν δημιουργικό και διασκεδαστικό τρόπο, αντί μέσα από ακόμη ένα κείμενο-μάθημα.
Η επανάσταση του αυτονόητου δεν θα ξεσπάσει, διότι πολύ απλά της έχει κλείσει το δρόμο το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, το οποίο το συναντάμε παντού και μάλιστα περιβεβλημένο το μανδύα της ελληνικής (εθνικής) ιδιαιτερότητας, ως κάτι αναγκαίο διότι «η Ελλάδα είναι μία ξεχωριστή περίπτωση καθότι έθνος ανάδελφον». Πάρτε για παράδειγμα την εκπαίδευση, τη μαζική προπανεπιστημιακή εκπαίδευση, θύματα της οποίας είναι όλα τα παιδιά της χώρας. Τι άλλο από αδιανόητο είναι να διδάσκονται τα Θρησκευτικά στο γυμνάσιο περισσότερες ώρες από τη Φυσική, τη Χημεία και τη Βιολογία; Στο Λύκειο, να προάγεσαι στην επόμενη τάξη έχοντας πάρει 5 στα Μαθηματικά, τη Φυσική, τη Χημεία, τα Αρχαία, τα Νέα και την Ιστορία, χάρη στο 16 που πήρες στα Θρησκευτικά και στα Αγγλικά; Να τελειώνεις το σχολείο και να μην έχεις γράψει ούτε μία εργασία που να απαιτεί κάτι παραπάνω από μηχανική αντιγραφή;
Τι άλλο από αδιανόητο είναι να στριμώχνει το υπουργείο στο γυμνάσιο τη διδασκαλία της ισπανικής, της ρωσικής, της τουρκικής και δεν ξέρω και γω ποιας άλλης γλώσσας, για να απορροφηθούν στοιχειωδώς οι απόφοιτοι των αντίστοιχων πανεπιστημιακών τμημάτων, τη στιγμή που τα παιδιά δεν μαθαίνουν ούτε καν στοιχειώδη αγγλικά; Τι άλλο από αδιανόητο είναι να μας βομβαρδίζουν με όλες τις μπούρδες περί του ηλεκτρονικού βιβλίου και του διαδραστικού πίνακα, λες και το πρόβλημα είναι το γκατζετάκι και όχι τα προγράμματα σπουδών, το περιεχόμενο των βιβλίων, η απαξίωση της εκπαίδευσης;
Τι άλλο από αδιανόητο είναι να υπάρχουν καταθλιπτικοί εκπαιδευτικοί, που όλη μέρα ζουν μία κόλαση με τους μαθητές τους, αδυνατώντας να επιβιώσουν στην τάξη, χωρίς κανείς να τους αξιολογεί ή να τους βοηθάει;
Τι άλλο από αδιανόητο είναι η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών να δηλώνει ότι «έρχεται σχολείο για να μην πάρει απουσίες» και οι γονείς να διαμαρτύρονται για τις απεργίες όχι γιατί μειώνεται ο χρόνος εκπαίδευσης, αλλά διότι δεν έχουν τι να τα κάνουν όταν τα σχολεία είναι κλειστά;
Τι άλλο από αδιανόητο είναι να ξοδεύει μόνο η Νομαρχία Ανατολικής Αττικής € 17.950.000 κατά το 2010 για τη μεταφορά μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας από τα σπίτια τους στα σχολεία; Δεν μιλάμε για κάποια εσχατιά της ελληνικής επικράτειας, όπου χρειάστηκε να μεταφέρουμε τους μαθητές. Μιλάμε για τη μεταφορά με πούλμαν και ταξί από το Ντράφι στην Παλλήνη, από την Κακιά Σκάλα στην Κερατέα και από την Αγία Μαρίνα στα Καλύβια. Το ετήσιο κόστος είναι περίπου € 2.000 ανά μεταφερόμενο μαθητή ή αλλιώς γύρω στα € 25.000 για όλη τη μαθητική του ζωή (αν δεν χάσει καμία χρονιά). Θα μπορούσαμε κάλλιστα να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο μέσα σε τρία χρόνια (36 δόσεις) για τον καθένα τους, ή να τσοντάρουμε κάτι παραπάνω και να τους στείλουμε όλους σε ιδιωτικά που διαθέτουν πούλμαν.
Τι άλλο από αδιανόητο είναι τα σχολεία να μην έχουν γραμματέα αν και έχουν απίθανο όγκο γραφειοκρατικής δουλειάς, να έχουν διευθυντή που δεν μπορεί να αξιολογήσει τους υφισταμένους του, αλλά όμως έχει την υποχρέωση να είναι εκκαθαριστής αποδοχών και προσωπικά υπόλογος έναντι του ΙΚΑ για τις ασφαλιστικές εισφορές και για τα λογιστικά του σχολείου;
Τι άλλο από αδιανόητο είναι να υπάρχει μάθημα γυμναστικής χωρίς αποδυτήρια και χώρους άθλησης, να υπάρχει μάθημα μουσικής χωρίς αίθουσα ή όργανα, να υπάρχουν τουαλέτες στις οποίες όμως κάθε πολιτισμένος άνθρωπος σιχαίνεται να πλησιάσει;
Στο σχολείο του αδιανόητου τι νόημα έχει να κάνουμε την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ; Να απαιτήσουμε δηλαδή καταρτισμένους εκπαιδευτικούς, καλά εκπαιδευμένους και πληρωμένους, με κέφι να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα, ικανούς να αποτελέσουν το παράδειγμα για τους μαθητές τους, πρόθυμους να αξιολογηθούν και να αξιολογήσουν οι ίδιοι το έργο τους και όλα τα σχετικά; Να απαιτήσουμε μαθητές που απολαμβάνουν την παρουσία τους εκεί, βρίσκουν διέξοδο στη δημιουργικότητά τους, χαράζουν τους ατομικούς δρόμους προς τη γνώση, κοινωνικοποιούνται, επικοινωνούν;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Για να αναλάβουν τις εκδρομές τους
Οι σημερινές προκλήσεις
Άρθρα (RSS)