«Λαβράκι» στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης εντόπισε ο ΣΔΟΕ. Εντόπισε 300 καθηγητές πανεπιστημίου και ερευνητικό προσωπικό στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων που απέκρυψαν εισοδήματα ύψους 1,8 εκατ. ευρώ για την περίοδο 2009 – 2010, από πρόσθετες αμοιβές για τη συμμετοχή τους σε ερευνητικά και αναπτυξιακά προγράμματα, καθώς και αποζημιώσεις για ειδικές διδασκαλίες. Η έρευνα αναμένεται να επεκταθεί σε όλα τα ανώτατα ιδρύματα της χώρας, προκειμένου να εντοπιστούν και άλλα παρόμοια περιστατικά και οι παραβάτες να πληρώσουν τους νόμιμους φόρους και να οδηγηθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Το «άνοιγμα» του Εδικού Λογαριασμού Κονδυλίων Έρευνας (ΕΛΚΕ) του πανεπιστημίου έφερε στο φως αμοιβές δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ που είχαν εισπράξει για πρόσθετες υπηρεσίες. Στη συνέχεια, τα ποσά αυτά ήρθαν σε αντιπαραβολή με τους αντίστοιχους κωδικούς από τις φορολογικές δηλώσεις εισοδήματος των δικαιούχων και διαπιστώθηκε ότι πολλοί από αυτούς τα είχαν εξαφανίσει από την εφορία, προκειμένου να μην πληρώσουν φόρο. Πρόκειται για 60 καθηγητές του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και πάνω από 240 συνεργαζόμενους με το ίδρυμα, για ερευνητικά και αναπτυξιακά προγράμματα.
αν μιλάμε για white collar crime… όχι ότι έσταξε η ουρά του γαϊδάρου… θυμάστε το σκάνδαλο του Παντείου; τι ποινές επιβλήθηκαν για τις λαθροχειρίες άραγε;
Ο βαθμός εμπλοκής των διαδικτυακών λειτουργιών στη ζωή των εφήβων επιβεβαιώνεται κατά καιρούς με την ανακοίνωση στατιστικών τεκμηρίων όλο και πιο ζοφερών, όπως αυτά που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα από το Παρατηρητήριο για την Κοινωνία της Πληροφορίας και την πανεπιστημιακή Μονάδα Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου «Παίδων Π. & Α. Κυριακού».
Δηλαδή: «Ποσοστό άνω του 25% των μαθητών Γυμνασίου σερφάρει από 2 μέχρι 3 ώρες καθημερινά…». Ή: «Το 12% των νέων που κάνουν χρήση του Διαδικτύου βρίσκεται στο χείλος του εθισμού». Κτλ, κτλ.
ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι η έκφραση ανησυχιών για την καλπάζουσα τάση διαφυγής από τα αδιέξοδα μέσω της χρήσης υπολογιστή έχει μόνον πλατωνικό χαρακτήρα και ότι, στην πραγματικότητα, συμπεράσματα τέτοιου είδους περνούν απαρατήρητα ή σχολιάζονται λακωνικά σαν παρεμπίπτουσες όψεις μιας εξέλιξης λίγο πολύ αναμενόμενης, και δη αναγκαίας! Ετσι, το να ελπίζουμε πως η κοινωνία θα θορυβηθεί συνειδητοποιώντας τη διολίσθηση των μικρών ηλικιών στη λεγόμενη ψηφιακή «επικοινωνία» σε βάρος της αμεσότητας, δείχνει απλώς τα όρια της ανειλικρίνειας που μας διακρίνει απέναντι στην καταστροφή η οποία σημαδεύει τον κοινωνικό μας ιστό στο συναισθηματικό και διαπροσωπικό επίπεδο.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, πέραν της υποψίας ότι τα δάκρυα είναι κροκοδείλια, η διαπίστωση σχετικά με τον «εθισμό» αδικεί τις αληθινές διαστάσεις του ζητήματος κατάφωρα. Ουσιαστικά, το λογικό δεν είναι να οχυρωνόμαστε ενάντια στη μαγεία του Διαδικτύου, που υπό μίαν έννοια θα μπορούσε να μεσολαβεί σαν πηγή πολιτισμού και αλληλεγγύης, αλλά να αποδοκιμάζουμε το βίαιο και σπασμωδικό στιλ μιας συνολικής «ψηφιακής» νοοτροπίας που διαπερνά την ψυχοσωματική εμπειρία της νεολαίας των δυτικών κοινωνιών απ’ άκρου εις άκρον. Μπροστά στα μάτια μας, οι συνήθειες και συμπεριφορές των παιδιών μετατρέπονται βαθμιαία σ’ ένα πλέγμα στοιχειωδών ανακλαστικών, οι μορφές της ψυχαγωγίας γίνονται όλο και πιο ρηχές, οι προσδοκώμενες συναναστροφές καταλήγουν σε τυπικές διεκπεραιώσεις «γνωριμιών» μέσω e-mail, οι φιλίες μετριούνται με τα ρεκόρ συλλογής υπογραφών του Facebook και το καταστάλαγμα των εντυπώσεων επιταχύνεται μέχρις ότου οι συγκινήσεις αφανιστούν.
ΑΝ ο υποτιθέμενος κοσμοπολιτισμός της περιπλάνησης στα ψηφιακά τοπία μοιάζει να στερεί από τα παιδιά τη δυνατότητα να θέσουν επιτακτικά το αίτημα επαφής με τους γονείς, αυτοί είναι τώρα οι κερδισμένοι. Ο παιδόκοσμος υιοθετεί φανατικά και μετά χαράς τους αυτοματισμούς του χειρισμού των πλήκτρων Enter και Delete, οι δε γονείς αποκτούν την ένοχη αλλά πολυπόθητη ησυχία τους. Το ίδιο και οι δάσκαλοι.
Σχετικά με τη διαδικτυακή επαφή μαθητών και καθηγητών μέσω ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, σίγουρα προσεγγίζουμε μία γκρίζα ζώνη καθώς πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο θέμα.
Προκειμένου να το προσεγγίσουμε δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε τα αίτια της επιτυχίας της συγκεκριμένης ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης. Αντικατοπτρίζει παγκόσμιες ανθρώπινες τάσεις καθώς ανταποκρίνεται στην αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για «διηγήσεις γύρω από τη φωτιά». Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που τα διαδικτυακά δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, διαδόθηκαν ταχύτατα και είναι τόσο δημοφιλή. Ήρθαν και “κάθισαν” πάνω σε υπαρκτά ανθρώπινα δίκτυα. Το κουτσομπολιό που μας πρόσφεραν τα ψηφιακά κοινωνικά δίκτυα ήταν απόλυτα αναγνωρίσιμο, όλοι λίγο πολύ έχουμε επιδοθεί σ’ αυτό, γι’ αυτό και το υιοθετήσαμε άμεσα.
Ένα από τα ζητήματα, που ανακύπτουν στις διαπροσωπικές σχέσεις εκπαιδευτών- εκπαιδευόμενων είναι το γεγονός της ιδιωτικότητας στο διαδίκτυο. Από τη στιγμή που έχουν αποδεχθεί αίτημα φιλίας στο Facebook οι προσωπικές πληροφορίες, οι φωτογραφίες, τα σχόλια και οι απόψεις που αποτυπώνονται στο προφίλ τους καθενός γίνονται αντικείμενο σκέψης κι επεξεργασίας από το δικτυακό του «φίλο». Αν και υπάρχει ο τρόπος το μέλος να προφυλάξει μέρος της ιδιωτικότητάς του με τις ρυθμίσεις που προβλέπουν τι θα είναι ορατό σε όλους και τι σε λίγους, είναι σχεδόν σίγουρο ότι προβλήματα θα ανακύψουν.
Το νέο κοινωνικό δίκτυο google + έρχεται να απαντήσει σε αυτό το πρόβλημα καθώς δίνεται η δυνατότητα σε κάθε μέλος να δημιουργήσει κύκλους φίλων, συναδέλφων, συμμαθητών, συγγενών και να επιλέξει τι θα κοινοποιήσει σε ποιες ομάδες.
Θεωρώ λοιπόν ότι είναι ένα σχετικά απλό πρόβλημα στο οποίο μπορεί να απαντήσει η τεχνολογία δίνοντας μας περισσότερες δυνατότητες παραμετροποίησης.
Είναι παράξενο αλλά φαίνεται ότι συνεχίζεται η συζήτηση για το αν τα διαδικτυακά εργαλεία αλλά και τα κοινωνικά δίκτυα έχουν θέση στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Κατανοώ την προσπάθεια πολλών συναδέλφων μου να αναδημιουργήσουν ένα κλειστό σύμπαν αυθεντικότητας στο οποίο η αθωότητα των μαθητών μας προστατεύεται από τη διαβρωτική δύναμη της νεωτερικότητας των κοινωνικών δικτύων. Όμως θεωρώ ότι παραγνωρίζουν το γεγονός ότι το διαδίκτυο είναι απλά άλλος ένας κοινωνικός χώρος στον οποίο οι μαθητές μας συμμετέχουν. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτή τη δυναμική στρέφοντας τους σε περισσότερο εποικοδομητικές δραστηριότητες από τα εύκολα like του facebook. Μπορούμε πάντα να διαλέξουμε και το δρόμο της στρουθοκαμήλου. Απλά σκεφτείτε λίγο που μας έχει οδηγήσει αυτή η τακτική, που την ακολουθούμε ευλαβικά για αρκετά χρόνια σε διάφορους τομείς της ζωής μας εν Ελλάδι.
Αν δοκιμάσουμε να δούμε τα πράγματα σε μία προοπτική, θα αντιληφθούμε το μετασχηματισμό του διαδικτύου. Πριν χρόνια θεωρούσαμε πολύ εποικοδομητική δραστηριότητα και πολύ προχωρημένη τη συλλογή από τους μαθητές πληροφοριών από το διαδίκτυο.
Με την έλευση όμως του web 2.0 από καταναλωτές πληροφορίας γίναμε όλοι παραγωγοί ή στη χειρότερη περίπτωση φερέφωνα.
Θεωρώ αδιανόητο να κλείνουμε τα μάτια στην ανάδυση της νέας εποχής του διαδικτύου. Ήδη ένα νέο δυναμικό κοινωνικό δίκτυο κάνει τα πρώτα του βήματα, το google+. Ήδη πολλοί εκπαιδευτικοί ερευνούν τις δυνατότητες της παιδαγωγικής του αξιοποίησης. Ελπίζω να μην επιλέξουμε πάλι το ρόλο της Κασσάνδρας και να αναλωθούμε στην έκφραση των φοβικών μας συνδρόμων για την επερχόμενη καταστροφή της νεολαίας. Εδώ ισχύει το εξής απλό, είτε βρίσκεις λύσεις, δημιουργώντας εκπαιδευτικές δραστηριότητες που αξιοποιούν τη νέα κοινωνική πραγματικότητα, είτε είσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος.
Πριν χρόνια στη Σύρο θυμάμαι σε μία ανακοίνωσή μου ότι έσπαγε η φωνή μου όταν μιλούσα για τα δίκτυα που θέλουν ψυχή.
Ας το αναγνωρίσουμε τα καλύτερα δίκτυα είναι τα ανθρωποδίκτυα. Διαλέξτε λοιπόν αν θα θυσιάσετε την καρδιά σας ή μήπως προτιμάτε να είστε οσφυοκάμπτες;
Υ.Γ. Αν κάποιος γαργαλίζεται και θέλει να δοκιμάσει το google + διαθέτουμε προσκλήσεις. Στείλτε σχόλιο με τη διεύθυνσή σας. Και τω κρούοντι ανοιγήσεται…λένε οι γραφές.
Το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού και η Wikipedia είναι μόνο μερικά παραδείγματα της ομότιμης επανάστασης. Μια επανάσταση που δεν απαιτεί, αλλά δημιουργεί τον κόσμο που θέλει, μέσα στον κόσμο που θέλει να ξεπεράσει…
Το διαδίκτυο μετασχηματίζεται διαρκώς. Οταν πριν χρόνια ξεκινούσαμε να χτίζουμε τα δικτυακά μας σπίτια κυριαρχούσε ένα σετ χωρικών μεταφορών. Μετακομίσαμε στο διαδίκτυο, καλωσήλθατε στο ηλεκτρονικό μας σπίτι – η Σοφία Νικολαΐδου τότε προτίμησε το πλαστικό σπίτι ως όρο. Γενικά επικρατούσε ένα λεξιλόγιο αποίκισης.
11 χρόνια μετά από αυτήν την αποίκιση διαπιστώνω ότι πλέον σημασία δεν έχει η δημοσίευση, η κατοχύρωση της δικτυακής παρουσίας σε ένα δικτυακό τόπο αλλά η διείσδυση στα δίκτυα των άλλων. Πόσες αναδημοσιεύσεις κέρδισε το άρθρο μας; Υπάρχουμε πλέον μόνο μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Γι’ αυτό και η τεχνολογία πρόβλεψε τις δομές αγκίστρωσης που διευκολύνουν τη διάδοση της πληροφορίας σχεδόν με αυτοματοποιημένους τρόπους.
Με αυτόν τον τρόπο όμως αρχίζουμε ολοένα και περισσότερο να μοιάζουμε για να ταιριάζουμε ώστε να διαδίδεται το δημοσίευμά μας.
Εκτός κι αν κάποιος επιμείνει στη λογική του μαύρου πρόβατου…
Η πρωτοβουλία Μάθηση 2.0 φιλοδοξεί να αναδείξει τον τρόπο με τον οποίο η δικτύωση νέων και ενηλίκων, εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων, μπορεί να ενισχύει την εκπαίδευση και τη διά βίου μάθηση.
Πολλοί εκπαιδευτικοί, εκπαιδευόμενοι, γονείς, ή ενήλικες μέχρι πρόσφατα είχαν τη δυνατότητα να εκφράζουν τις απόψεις τους και να διαμορφώνουν τις εξελίξεις μέσα από δομές εκπροσώπησης που εκ των πραγμάτων έκαναν πολύ γενικές συνθέσεις των επί μέρους απόψεων. Τα εργαλεία Web 2.0 τους δίνουν την ευκαιρία να έχουν ισχυρή φωνή και συμμετοχή στα εκπαιδευτικά δρώμενα.
Στόχοι της πρωτοβουλίας Μάθηση 2.0 είναι η συμβολή στην ενημέρωση των νέων, των μαθητών, των φοιτητών καθώς και των εκπαιδευτικών, των γονέων και κάθε άλλου ενδιαφερόμενου γύρω από τα νέα διαδικτυακά εργαλεία (Web 2.0, social media) και τις συνεργατικές δυνατότητες που αυτά δημιουργούν για την εκπαίδευση και τη δια βίου μάθηση, όπως και η επαφή προσώπων και φορέων που ενδιαφέρονται για τη δικτυωμένη εκπαίδευση (networked learning) με σκοπό να ενισχυθεί ο μεταξύ τους διάλογος και η συνεργασία.
Προς τούτο, το έργο Μάθηση 2.0 αξιοποιεί μια σειρά από διαδικτυακές πλατφόρμες ενημέρωσης, δικτύωσης και ανταλλαγής απόψεων. Ο ιστοχώρος mathisi20.gr αποτελεί την κεντρική πλατφόρμα συγκέντρωσης και αναδιανομής χρήσιμων ειδήσεων και υλικού για ζητήματα δικτύωσης και εκπαίδευσης, ενώ στο ιστολόγιο mathisi20.wordpress.com δημοσιεύονται επιλεγμένα άρθρα γνώμης με σκοπό την ενθάρρυνση της συζήτησης και του δημόσιου διαλόγου. Η παρουσία σε κανάλια κοινωνικής δικτύωσης όπως τα youtube, facebook και twitter συμβάλλει στη δημιουργία, ενημέρωση και ενίσχυση των σχετικών με τα ζητήματα αυτά κοινοτήτων. Επιπλέον, σχεδιάζεται η διοργάνωση ορισμένων συναντήσεων εργασίας και μιας εκδήλωσης που θα επιτρέψουν τη φυσική επαφή των ενδιαφερόμενων, με σκοπό την εμβάθυνση των σχέσεων και την ανάπτυξη του προβληματισμού.
Το έργο Μάθηση 2.0 υλοποιείται από το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Εφηρμοσμένης Επικοινωνίας (ΕΠΙΕΕ) του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, με χρηματοδότηση της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς – Ινστιτούτου Νεολαίας, μέσω του Προγράμματος Νέα Γενιά σε Δράση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Την Τετάρτη 29/06/2011 και ώρες 09:30 – 17:30, στο Συνεδριακό Κέντρο «Δαΐς» θα πραγματοποιηθεί ημερίδα από το έργο “Μάθηση 2.0 – Ενημέρωση για την αξιοποίηση Διαδικτυακών Εργαλείων και Κοινοτήτων στον τομέα της Εκπαίδευσης και της Δια Βίου Μάθησης”.
Σημασιολογικό δίκτυο (Semantic Web ή και Web 3.0 ) είναι η επέκταση του World Wide Web η οποία φιλοδοξεί να προσφέρει λογική δόμηση, οργάνωση και σημασιολογία στα δεδομένα ώστε να είναι κατανοητά τόσο σε επίπεδο μηχανής όσο και από τους ανθρώπους ως μια ενότητα. Αυτό το επιτυγχάνει με εφαρμογές οι οποίες λειτουργούν με βάση μοντέλα Συσχετιστικής Μνήμης καιΑναπαράστασης Γνώσης (μοντέλα που έχουν τις ρίζες τους στην Αριστοτελική σκέψη ιδιαίτερα αυτή περί «Κατηγοριών»).
Με απλά λόγια το Σημασιολογικό Δίκτυο έχει ως στόχο να αναπαραστήσει:
Αντικείμενα (οντότητες) με τις ιδιότητές τους
Σχέσεις μεταξύ αντικειμένων (οντοτήτων)
Γεγονότα, ενέργειες και καταστάσεις: ποιός, τι, πότε, πώς;
Κανόνες που διέπουν διαφορετικά συστήματα: τι επιτρέπεται/απαγορεύεται/πρέπει να γίνεται, πότε, πώς και από ποιόν
Τα πρώτα σημασιολογικά δίκτυα (π.χ. Quillian, ‘69) ήταν ιεραρχίες με δενδροειδή δομή. Εν συνεχεία η απαίτηση συγκεκριμένης δομής εγκαταλείφθηκε και η έμφαση δόθηκε στο μηχανισμό σημασιολογικής επεξεργασίας πάνω σε αυθαίρετες δικτυακές δομές.
Οι δύο πιο γνωστές τεχνολογίες που υποστηρίζουν μέχρι στιγμής το Σημασιολογικό Δίκτυο είναι η γλώσσα XML και το πλαίσιο RDF (Resource Description Framework). Με τη γλώσσα XML η δομή και η οργάνωση που παρέχεται είναι στα πλαίσια των δεδομένων. Στο Σημασιολογικό Δίκτυο όμως η επικοινωνία εφαρμογών με διαφορετικά σχήματα απαιτεί δυνατότητες ορισμού και διαχείρισης μεταδεδομένων. Αυτό γίνεται με το πλαίσιο RDF το οποίο είναι ένα εργαλείο αναπαράστασης «δεδομένων για τα δεδομένα». Η καλή περιγραφή πάνω σε ένα καλά δομημένο RDF αρχείο οδηγεί σε αυτό που ονομάζουμε οντολογίες.
Ο Tim-Berners-Lee (εφευρέτης του World-Wide-Web) έχει πει«Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε με το Semantic Web είναι να χτίσουμε μια στέρεα βάση συσχετισμών μεταξύ των δεδομένων που αντιλαμβάνονται οι μηχανές, κάτι που αντιστοιχεί στην ευφυΐα του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου. Όταν λοιπόν καταφέρουμε να φτιάξουμε έναν τεράστιο όγκο δεδομένων, συνδυασμένων μ’ έναν τρόπο ακριβή και αξιόπιστο -και θέλουμε τα δεδομένα αυτά να είναι οργανωμένα μ’ έναν τέτοιο τρόπο-, θα έχουμε μια πολύ στέρεα βάση. Από κει και πέρα, θα είναι πολύ ενδιαφέρον -και θ’ αποτελέσει μεγάλη πρόκληση- να διαμορφωθούν οι ευρετικές μέθοδοι που θα επιτρέψουν να κάνουμε δημιουργικές αναζητήσεις μέσα στα δεδομένα αυτά. Ωστόσο, δεν είναι αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε αυτήν τη στιγμή – προς το παρόν, μέλημα μας είναι η δημιουργία των σχέσεων μεταξύ των δεδομένων».
Nine Good Teeth, ΕΝΝΙΑ ΓΕΡΑ ΔΟΝΤΙΑ, Alex Halpern, U.S.A, 78’
Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Εννιά γερά δόντια» αφηγείται την ιστορία της Mary Mirabito Livornese Cavaliere ή απλώς Νάνα από την εποχή που ο παππούς της άφησε το νησί Στρόμπολι της Ιταλίας και μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη, μέχρι σήμερα. Μια οικογενειακή εποποιία, που ταυτίζεται με την ιστορία των ΗΠΑ. Γάμοι, θάνατοι, έρωτες, ένας ανομολόγητος φόνος, δεσμοί με τη Μαφία, αλλά κι ένα παράνομο ερωτικό ραντεβού της Νάνα με τον Τζακ Κέρουακ, δίνονται με σκηνοθετική μαεστρία από τον Αλεξ Χάλπερν. Αυτή, όμως, που δίνει τον τόνο είναι η ίδια η Νάνα με τη χειμαρρώδη προσωπικότητα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μαίρη Καβαλιέρε σε ηλικία 101 χρόνων τιμήθηκε από τα Ηνωμένα Εθνη ως η γηραιότερη μετανάστρια των ΗΠΑ.
Η ταχεία ανάπτυξη του διαδικτύου και η συνεχής σμίκρυνση των ηλεκτρονικών συσκευών οδηγούν σε μια ραγδαία αύξηση του αριθμού των συνδεδεμένων στο διαδίκτυο αντικειμένων: έξυπνα κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικά βιβλία, αυτοκίνητα, ηλεκτρικές συσκευές, αλλά και ηλεκτρονικές ετικέτες προϊόντων έχουν πλέον τη δυνατότητα να συνδεθούν στο διαδίκτυο και να αλληλεπιδράσουν με ανθρώπους και υπολογιστές αλλά και μεταξύ τους. Ποιες είναι όμως οι προκλήσεις που φέρνει μαζί της αυτή η τεχνολογία; Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παρουσιάζει τη δική του απάντηση μέσω της Έκθεσης σχετικά με το «Διαδίκτυο των Αντικειμένων» (Internet of things). Η Έκθεση, που συντάχθηκε από την Επιτροπή Βιομηχανίας, Έρευνας και Ενέργειας του ΕΚ, αποσκοπεί στη δημιουργία ενός κανονιστικού και νομικού πλαισίου το οποίο αφενός θα προστατεύει τον ευρωπαίο καταναλωτή και αφετέρου θα ενθαρρύνει τις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις στον εν λόγω καινοτόμο τεχνολογικό τομέα.
Η Έκθεση, που εγκρίθηκε με μεγάλη πλειοψηφία (606 υπέρ, 18 κατά, 17 αποχές) από την Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο, αποτελεί απάντηση στη δέσμη μέτρων που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με στόχο να εξασφαλίσει η ΕΕ κυρίαρχο ρόλο στην ανάπτυξη του «Διαδικτύου των Αντικειμένων» και να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του προς όφελος των Ευρωπαίων πολιτών. Η Ανακοίνωση της Επιτροπής προβλέπει την τυποποίηση των τεχνολογιών που χρησιμοποιούνται από το «Διαδίκτυο των Αντικειμένων», την αυξημένη χρηματοδότηση για σχετικά έργα Έρευνας, Τεχνολογικής Ανάπτυξης και Καινοτομίας καθώς και τη διασφάλιση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών.
Το «Διαδίκτυο των Αντικειμένων» είναι η διασύνδεση των καθημερινών αντικειμένων, τόσο μεταξύ τους όσο και με το διαδίκτυο. Το πιο γνωστό παράδειγμα (και ενδεχομένως το λιγότερο χρήσιμο) είναι αυτό του «έξυπνου ψυγείου» που θα ενημερώνει τους χρήστες για τα προϊόντα που πλησιάζουν στην ημερομηνία λήξης αλλά και θα παραγγέλνει μόνο του, μέσω του διαδικτύου, τα προϊόντα που εξαντλούνται. Το «Διαδίκτυο των Αντικειμένων» αναμένεται να δώσει ώθηση στην επιχειρηματικότητα, όπως π.χ. στην αποτελεσματικότητα των εφοδιαστικών αλυσίδων, καθώς η διαχείριση της αποθήκης προϊόντων μιας εταιρείας θα μπορεί να πραγματοποιείται αυτόματα, μέσω υπολογιστών, με μεγάλη ταχύτητα και ακρίβεια και ελάχιστο κόστος. Άλλες εφαρμογές, όπως οι «έξυπνοι» μετρητές κατανάλωσης ενέργειας, οι τηλεχειριζόμενες οικιακές συσκευές και τα δίκτυα αισθητήρων φωτός και θερμοκρασίας αναμένεται να δώσουν σημαντικές λύσεις για την εξοικονόμηση ενέργειας σε σπίτια και καταστήματα. Ήδη τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα, οι ηλεκτρονικές ετικέτες RFID που όλο και περισσότερα προϊόντα φέρουν και οι μικροσκοπικοί αισθητήρες καθιστούν το «Ίντερνετ των Αντικειμένων» μια πραγματικότητα.
Ποιοι είναι όμως οι κίνδυνοι που προκύπτουν για την ιδιωτικότητα των ανθρώπων; Μια μικροσκοπική ετικέτα RFID σε ένα προϊόν που αγοράζουμε μπορεί να αποκαλύψει σημαντικές πληροφορίες για εμάς, ιδιαίτερα αν συνδυαστεί με άλλα δεδομένα για τις καταναλωτικές και κοινωνικές μας συνήθειες. Η ραγδαία πρόοδος των τεχνολογιών του «Διαδικτύου των Αντικειμένων» θέτει νέες προκλήσεις για το νομικό μας σύστημα και αφήνει ανοιχτά ηθικά ερωτήματα για τα όρια της τεχνολογίας, όπως π.χ. τον βαθμό της ιδιωτικότητας που είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε, ως κοινωνία, προκειμένου να επιτύχουμε μεγαλύτερη ασφάλεια ή ευκολία στη ζωή μας. Η Έκθεση του Ευρ. Κοινοβουλίου θέτει το θέμα στη σωστή βάση αναγνωρίζοντας τα πλεονεκτήματα αυτής της νέας τεχνολογίας αλλά και επισημαίνοντας πολλούς από τους κινδύνους που φέρνει μαζί της. Είναι σημαντικό το ότι η ΕΕ πρωτοστατεί διεθνώς σε αυτόν το διάλογο που πραγματεύεται τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και τεχνολογίας. Δεν πρόκειται για μια φιλοσοφική συζήτηση αλλά για κάτι πολύ πραγματικό που ήδη έχει αρχίσει να επηρεάζει τις ζωές μας» ανέφερε ο Ευρωβουλευτής της ΝΔ, Καθηγητής Ιωάννης Α. Τσουκαλάς, μετά τη λήξη της ψηφοφορίας.
Είναι δεδομένο ότι το Διαδίκτυο έφερε μια πιο ισότιμη πρόσβαση στη γνώση. Ζούμε ένα κύμα εκδημοκρατισμού της γνώσης· γεωγραφικό και ταξικό. Παλιότερα, για να δει κανείς τη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ, έπρεπε να ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα. Σήμερα, μπορεί να βρει τα βιβλία της από το γραφείο του. Παλιότερα, έπρεπε να έχει κάποιος λεφτά για να παρακολουθήσει μαθήματα του ΜΙΤ. Σήμερα, έρχονται διαδικτυακά σπίτι του.
Σ’ αυτόν τον υπαρκτό εκδημοκρατισμό της γνώσης ορθώνονται τρεις γκρίνιες. Η μία είναι η άρνηση της τεχνολογίας, εξαιτίας των πιθανών κινδύνων που έχει η ανάπτυξή της. Ο Πολ Βιρίλιο, για παράδειγμα, έγραψε την «Πληροφοριακή Βόμβα». Είναι σίγουρος ότι η κοινωνία της γνώσης ενέχει κινδύνους, αλλά άγνωστους. Δεν τους ξέρει, αλλά… υπάρχουν. Μεταμοντέρνος λόγος λέγεται αυτό.
Η δεύτερη γκρίνια έχει να κάνει με «τα παιδάκια της Αφρικής». Το ακούμε για κάθε νέα τεχνολογία: «Τι να το κάνω εγώ το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, όταν τα παιδιά της Αφρικής δεν έχουν ούτε ασπιρίνη για τον πυρετό;». Το επιχείρημα έχει εν μέρει λογική. Πραγματικά «τι να το κάνεις το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, αν δεν έχεις Αλτσχάιμερ;». Αν όμως αποκτήσεις, το πρώτο που ξεχνάς είναι τα «παιδάκια της Αφρικής».
Η τρίτη γκρίνια έχει να κάνει με το διαβόητο «ψηφιακό χάσμα». Βέβαια, καμιά τεχνολογία, καμιά επιστημονική επανάσταση δεν διαχέεται αμέσως σε όλη την υφήλιο. Ο Γουτεμβέργιος τύπωσε την πρώτη Βίβλο το 1455, στην Ελλάδα η τυπογραφία ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα. Οσο για το τυπωμένο βιβλίο, ακόμη πασχίζουμε να γίνει κτήμα του ελληνικού λαού. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι η επανάσταση έγινε και ακόμη προχωρεί. Εξάλλου, αυτοί που μιλούν για ψηφιακό χάσμα στην Αφρική πρέπει να αναλογιστούν ποιο είναι το τυπογραφικό χάσμα του δυτικού κόσμου με την Αφρική.
Πολύ περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να μετέχουν ισότιμα στην κοινωνία της γνώσης και πλέον όχι μόνον ως αναγνώστες, αλλά και ως συγγραφείς. Στον κυβερνοχώρο, οικονομικά και τεχνολογικά όλοι βρίσκονται στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Στο Διαδίκτυο, το άρθρο ενός δημοσιογράφου είναι εξίσου προσβάσιμο με το άρθρο ενός πιτσιρίκου. Και στην περίπτωση του γνωστού «πιτσιρίκου» έχει και μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα απ’ ό, τι τα άρθρα πολλών καθιερωμένων δημοσιογράφων. Δηλαδή, τα δίκτυα επικοινωνιών ισοπεδώνουν παλιές ιεραρχίες της βιομηχανικής κοινωνίας και απομένει να δούμε αν θα συνθέσουν νέες. Και δεν μιλάμε μόνο για το Ιnternet. Παρατηρήθηκε στις επιχειρήσεις ότι τα εσωτερικά δίκτυα επικοινωνιών έκαναν παρωχημένες πολλές θέσεις εργασίας εργοδηγών και άλλων εργαζομένων που χαρακτηρίζονται από τον όρο «middle management». Τα μεσαία στελέχη μιας επιχείρησης χρειάζονται για να μεταφέρουν τις εντολές της διοίκησης από τα πάνω προς τα κάτω. Οι γραφειοκράτες οποιουδήποτε μηχανισμού αυτόν τον ρόλο επιτελούν. Πολλοί έχασαν τη δουλειά τους επειδή τα ηλεκτρονικά δίκτυα έκαναν τον ρόλο τους παρωχημένο.
Τα δίκτυα υπολογιστών, λοιπόν, ισοπεδώνουν ιεραρχίες. Στον κυβερνοχώρο λειτουργεί καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του και τις δυνατότητές του. Αυτό όμως δημιουργεί έναν κατακερματισμό της εμπειρίας που τρομάζει πολλούς. Είναι διαφορετικά και πολύ πιο εύκολα τα πράγματα αν έχεις τρεις εφημερίδες να ορίζουν την πολιτική ατζέντα, δύο κανάλια που σου επισημαίνουν τι είναι σημαντικό να δεις και (γιατί όχι;) να σκεφτείς και αν έχεις δέκα βιβλία τον χρόνο για να διαμορφώσεις φιλοσοφία ζωής, αντί να έχεις εκατομμύρια από δαύτα και να ψάχνεις να βρεις άκρη. Σίγουρα, οι παρέες, οι κοινότητες δένονται πάρα πολύ όταν όλοι έχουν δει τον «Αγνωστο Πόλεμο» κι έχουν ένα κοινό θέμα συζήτησης, αντί να πας την επόμενη μέρα στο γραφείο και ο ένας να έχει δει Αντέννα, ο άλλος MTV, ο τρίτος CNN, ο τέταρτος ένα βίντεο στο YouTube κ. λπ. Η κοινότητα χρειάζεται την κοινή εμπειρία για να είναι κοινότητα. Από την άλλη, όλη αυτή η πληθώρα διαθέσιμων πληροφοριών μετατρέπεται σε άγχος. «Πληροφοριακό άγχος» το ονομάζουν κάποιοι ψυχολόγοι: να προλάβω να δω το ένα, να διαβάσω το άλλο, να μη χάσω το τρίτο κ. λπ. ώστε να μην είμαι εκτός θέματος και εκτός της κοινότητας όπου ζω και λειτουργώ. Αυτό το άγχος είναι λογικό να υπάρχει και να μεγεθύνεται, όσο μεγαλώνει το ποσό των πληροφοριών που όλοι έχουμε διαθέσιμες.
Ολα αυτά είναι πραγματικά, αλλά το ίδιο θα έλεγε κι ένας μοναχός του Μεσαίωνα βλέποντας την πλημμύρα των αιρετικών κειμένων που άρχισαν να βγαίνουν από τις τυπογραφικές μηχανές. Δεύτερον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πληροφορική επανάσταση είναι σε μετάβαση και κάθε επανάσταση σε μετάβαση διασπείρει σύγχυση. Το παλιό δεν έχει πεθάνει και το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί. Είναι η περίοδος που στη μελέτη των επιστημονικών επαναστάσεων ο Τόμας Κουν ονομάζει «περίοδο της ιδιόρρυθμης επιστήμης». Τότε, γράφει, όλοι οι επιστήμονες νιώθουν ότι έχουν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και υπήρχαν πολλά ιστορικά παραδείγματα επιστημόνων που εγκατέλειψαν τη θεραπεία της επιστήμης επειδή ακριβώς δεν είχαν πού να σταθούν. Τρίτον, ακόμη και στον παλιό κόσμο της τυπογραφίας, τα ΜΜΕ είχαν υπονομεύσει με πολλή επιτυχία «την αίσθησή μας για το τι είναι αληθές και τι όχι, τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό».
Ενάντια στην τεχνολογική πρόοδο
Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναπτυχθεί ένας «προοδευτικός συντηρητισμός» για κάθε νέα τεχνολογία. Ο πιο εμφανής εκφράζεται από πολλούς εκπροσώπους των οικολογικών κινημάτων. Η άρνηση της τεχνολογικής προόδου γίνεται λίγο της μόδας. Τη δεκαετία του 1970, το τρομερό παιδί του «Μάη του ’68», ο σκιτσογράφος Reiser, είχε φτιάξει ένα κόμικ για να διακωμωδήσει αυτή την άρνηση του εκδημοκρατισμού που φέρνει η τεχνολογία. «Οταν (παλιά) οι πλούσιοι είχαν αυτοκίνητο, ήταν σημαντικό γεγονός. Τώρα που οι φτωχοί έχουν αυτοκίνητο, είναι καταστροφή». «Οταν οι πλούσιοι πήγαιναν για μπάνιο στη θάλασσα, ήταν κάτι αξιοπερίεργο. Οταν οι φτωχοί πάνε για μπάνιο στη θάλασσα, είναι επιδρομή». «Οταν οι πλούσιοι πήγαιναν σε εξωτικά μέρη, γίνονταν βιβλία και συζητήσεις. Τώρα που πηγαίνει και η μεσαία τάξη, καταστρέφεται ο πλανήτης». Θα μπορούσαμε να το συμπληρώσουμε, λέγοντας «όταν έγραφαν μόνο… λίγοι, είχαμε πρόοδο. Τώρα που γράφουν πολλοί, έχουμε καταστροφή της κουλτούρας».
Ιnfo
– Robert Pirsig, «Το Ζεν και η τέχνη της συντήρησης της μοτοσικλέτας», εκδ. Κάκτος
– Νταν Μπράουν, «Η δικτατορία του κυβερνοχώρου», εκδ. Καστανιώτη
Υπήρξε και αυτή μία από τις διάσημες μαύρες τρύπες του δημοσίου χρήματος. Οπως έγινε γνωστσό πριν από μερικούς μήνες έπειτα από ερώτηση βουλευτή, η ιστοσελίδα του ΙΚΑ έχει κοστίσει 1,96 εκατ. ευρώ, σε ένα έργο που έχει συγχρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση και εθνικούς πόρους.
Ομως, ακόμα κι αυτό το «δύσπεπτο» νούμερο θα μπορούσαμε ευκολότερα να το καταπιούμε αν η εν λόγω ιστοσελίδα εξυπηρετούσε τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Δυστυχώς, το παρακάτω τραγελαφικό περιστατικό αποδεικνύει περίτρανα πως δεν μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα.
Εκπληξη
Στις αρχές Απριλίου, ασφαλισμένος, προσπαθώντας να επιλύσει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που είχε προκύψει μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του, μπήκε στην ιστοσελίδα του ΙΚΑ για να ενημερωθεί. Εκπληκτος σχεδόν, διαπίστωσε ότι υπήρχε η δυνατότητα αποστολής email στην υπηρεσία. Πράγματι, ο ασφαλισμένος έστειλε το αίτημά του με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, χωρίς ωστόσο να πιστεύει ότι θα λάβει κάποια απάντηση.
Οι δημόσιες υπηρεσίες, όμως, έχουν την τάση να μας εκπλήσσουν. Απάντηση στο mail όχι μόνον ήρθε, αλλά ξεπερνούσε και κάθε φαντασία. Φυσικά, το απαντητικό email δεν περιελάμβανε τις απλές πληροφορίες που είχε ζητήσει ο ασφαλισμένος.
Η απάντηση είχε γραφτεί με το χέρι, είχε πρωτοκολληθεί, είχε σφραγιστεί, είχε σκαναριστεί και είχε σταλεί με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Ηταν, δε, λακωνική: «Σας παρακαλούμε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο τηλέφωνο… προκειμένου να απαντήσουμε στα ερωτήματά σας». (Το περιστατικό συνέβη σε χρήστη του twitter, ο οποίος μάλιστα δημοσίευσε και το απαντητικό μέιλ από το ΙΚΑ.)
Δεν είναι προφανώς η μοναδική ιστορία γραφειοκρατικής τρέλας που μπορεί κανείς να θυμηθεί από το ελληνικό Δημόσιο. Η προώθηση των νέων τεχνολογιών στις δημόσιες υπηρεσίες μοιάζει να προσκρούει σε έναν αόρατο τοίχο απροθυμίας.
Δεν εκπλήσσουν πια κανένα τα στοιχεία που φέρνουν την Ελλάδα στην τελευταία θέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε ό, τι αφορά τη διαδικτυακή πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες. Τα τελευταία στοιχεία από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Φεβρουάριος 2011) αναφέρουν ότι ενώ η διαθεσιμότητα των δημοσίων υπηρεσιών κυμαίνεται στην Ε. Ε. στο 82%, στην Ελλάδα δεν ξεπερνάει το 48%, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι πολίτες.
Ο ανεφοδιασμός
Και αν κάποιοι μπορούν να καταγγείλουν τα κακώς κείμενα, υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν φωνή. Για δύο εβδομάδες πάγωσαν οι συνεντεύξεις για άσυλο στην Yπηρεσία Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη διότι ο εκτυπωτής δεν είχε… τόνερ.
Και όσο ο ανεφοδιασμός σε μελάνι καθυστερεί, λόγω κρίσης, τόσο οι ουρές των αιτούντων άσυλο μεγαλώνουν. Τώρα, γιατί η βάση δεδομένων δεν μπορεί να ενημερωθεί ηλεκτρονικά, αλλά απαιτείται η εκτύπωση στην υπηρεσία των στοιχείων, είναι ένα ερώτημα που μόνο το ελληνικό Δημόσιο μπορεί να απαντήσει. Με φαξ κατά προτίμηση.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Twitter, η υπηρεσία διαθέτει 175 εκατομμύρια χρήστες. Τι σημαίνει όμως αυτό; Οτι άνοιξαν, δημιουργήθηκαν 175 εκατομμύρια λογαριασμοί από τη μέρα λειτουργίας του. Χρήσιμη σαν πληροφορία, δεν απαντάει όμως στην ερώτηση: πόσοι είναι οι πραγματικοί χρήστες του Twitter; (Ενεργός χρήστης του Twitter θεωρείται από τους ειδικούς των social media κάποιος που «ακολουθεί» τουλάχιστον 10 άτομα).
Το Facebook απαντά απλά σε αυτή την ερώτηση: Αναφέρει ότι κάθε μήνα επισκέπτονται τη σελίδα 600 εκ. χρήστες και οι μισοί περίπου από αυτούς το κάνουν καθημερινά. Το Twitter επιλέγει να μη δημοσιοποιεί αυτούς τους αριθμούς.
Το έγκυρο Business Insider όμως είχε πρόσβαση σε χρήσιμες πληροφορίες και τις δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του. Τα ευρήματα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά και δείχνουν ότι υπάρχει μια μικρή ομάδα χρηστών (σε σχέση με το συνολικό αριθμό των εγγεγραμμένων) που παίζουν σημαντικό ρόλο στην υπηρεσία.
Συγκεκριμένα, η έρευνα αποκάλυψε ότι περίπου 20.000 χρήστες δημιουργούν το μεγαλύτερο μέρος της πληροφορίας που διοχετεύεται στο Twitter.
Αναλυτικά:
119 εκατομμύρια «ακολουθούν» 1 ή περισσότερους λογαριασμούς
85 εκ. έχουν μόλις 1 ή περισσότερους followers
56 εκ. χρήστες «ακολουθούν» 8 ή παραπάνω λογαριασμούς
Μόνο 38 εκ. ακολουθούν 16 λογαριασμούς
Μόλις 12 εκ. ακολουθούν 64 και πάνω λογαριασμούς
Μόλις 1,5 εκ ακολουθούν πάνω από 512 λογαριασμούς
Μόλις το 10% των χρηστών (περίπου 15 εκ.) ακολουθούν πάνω από 50 χρήστες
Με αυτούς τους αριθμούς, τους ισχυρισμούς του Twitter για 175 εκ λογαριασμούς, και πρόχειρους υπολογισμούς του Business Insider, βλέπουμε ότι υπάρχουν 56 εκατομμύρια λογαριασμοί που δεν ακολουθούν κανένα άλλο στο Twitter και 90 εκ. με 0 ακολουθητές (followers, δηλαδή).
Σε αντιδιαστολή με αυτό να παραθέσουμε και κάποιος άλλους αριθμούς:
Το Facebook έχει πάνω από 600 εκ. ενεργούς χρήστες μηνιαίως
H Huffington Post φτάνει κάθε μήνα στα 30 εκ. μοναδικούς επισκέπτες. Αριθμοί με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς μάς δείχνουν πως από την τόσο μικρή βάση των χρηστών του Twitter έγινε η τόσο μεγάλη κοινωνική παρέμβαση από τη Μολδαβία του 2009 μέχρι τις πρόσφατες εξεγέρσεις στην Αίγυπτο και τη Λιβύη. Στο χέρι των χρηστών του Twitter είναι να γιγαντωθεί το μέσον και η παρέμβασή του. Κυριολεκτικά…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
«Λαβράκι» στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης εντόπισε ο ΣΔΟΕ. Εντόπισε 300 καθηγητές πανεπιστημίου και ερευνητικό προσωπικό στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων που απέκρυψαν εισοδήματα ύψους 1,8 εκατ. ευρώ για την περίοδο 2009 – 2010, από πρόσθετες αμοιβές για τη συμμετοχή τους σε ερευνητικά και αναπτυξιακά προγράμματα, καθώς και αποζημιώσεις για ειδικές διδασκαλίες. Η έρευνα αναμένεται να επεκταθεί σε όλα τα ανώτατα ιδρύματα της χώρας, προκειμένου να εντοπιστούν και άλλα παρόμοια περιστατικά και οι παραβάτες να πληρώσουν τους νόμιμους φόρους και να οδηγηθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Άρθρα (RSS)