Terra Computerata

Μήπως στα πλαίσια ενός καλύτερου προγραμματισμού το ΥΠΕΠΘ πρέπει να δώσει το καλό παράδειγμα και να σπάσει την παράδοση τόσων ετών, της ανακοίνωσης δηλ. της ύλης των πανελλαδικών εξετάσεων τον Οκτώβριο; Γιατί πώς κάποιος ευσυνείδητος διδάσκων που επιθυμεί να ανατρέξει σε βιβλιογραφία θα προετοιμαστεί έγκαιρα; δεν θα ήταν καλό να γνωρίζει το αντικείμενό του πριν αρχίσει η σχολική χρονιά; Οχι μόνο να ζητάμε προγραμματισμούς από τους διδάσκοντες…και μετά να τους ξεχνάμε. Ας προγραμματίσει λίγο και το υπουργείο – Π.Ι. τις εκκρεμότητές του.

Το «κυνήγι της ύλης» σκοτώνει το σχολείο. Μεγάλη έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, που παρουσιάζει σήμερα ο ΕΤ, επιβεβαιώνει τις εισηγήσεις που δέχεται ο υπουργός Παιδείας και δικαιώνει το βασικό προσανατολισμό του Συμβουλίου Μπαμπινιώτη για μείωση της ύλης.
Για την ανεπάρκεια του σχολικού χρόνου διαμαρτυρήθηκαν όλοι οι ερωτηθέντες, μαθητές, εκπαιδευτικοί, διευθυντές σχολείων, σχολικοί σύμβουλοι, προϊστάμενοι διευθύνσεων.

Ο χρόνος που αφιερώνεται στη διδασκαλία κάθε μαθήματος δεν επαρκεί για να κατανοήσουν την ύλη οι μαθητές του Λυκείου. Το 57% των ερωτηθέντων απάντησε αρνητικά στη σχετική ερώτηση. Εντελώς διαφορετική είναι η εικόνα όταν απαντούν στην ίδια ερώτηση οι μαθητές των Γυμνασίων.

Το 70% δήλωσε ότι δεν έχει πρόβλημα με την κατανόηση της ύλης.

Για τα σχολικά βιβλία οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν πολλά καλά λόγια. Αν και το 59% θεωρεί ότι τα βιβλία «περιέχουν έγκυρη επιστημονική γνώση», μόνο 4 στους 10 πιστεύουν ότι «ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα των μαθητών και προωθούν την κριτική σκέψη».

Οι 6 στους 10 δεν τα θεωρούν «ευχάριστα από αισθητική άποψη», ενώ οι 7 στους 10 πιστεύουν ότι οι διδακτικές προσεγγίσεις που προτείνουν τα βιβλία «δεν ανταποκρίνονται στις συνθήκες εργασίας της τάξης», είναι εκτός σχολικής πραγματικότητας.

«Απαξιώνονται τα βιβλία και τα παιδιά από την Α’ Δημοτικού. Θέλουν λυσάρι σε κάθε μάθημα (…).
Τα βιβλία είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να μη διευκολύνουν την αυτόνομη λειτουργία του μαθητή», είναι η άποψη γονέα που συμμετείχε με συνέντευξή του στην έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.

Η διδακτική πράξη, συμπέραναν οι ερευνητές, φαίνεται να παραμένει κυρίως στο Λύκειο αρκετά «θεωρητική, παραδοσιακή και προσκολλημένη σε μεθόδους που εν μέρει ανταποκρίνονται στις επίσημες προδιαγραφές». Αυτό συσχετίζεται με παράλληλο συμπέρασμα της έρευνας ότι ο νέος διδακτικός προσανατολισμός που προτείνουν τα σημερινά αναλυτικά προγράμματα σπουδών «δεν φαίνεται να διαμορφώνει ένα νέο εκπαιδευτικό κλίμα στα σχολεία, καθώς οι εκπαιδευτικοί της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι επιφυλακτικοί ως προς την επιβαλλόμενη καινοτομία».

«Κάποιοι καθηγητές ασχολούνται με συγκεκριμένα παιδιά, αυτά που έχουν υψηλή βαθμολογία, τα άλλα τα παραμελούν», είναι το παράπονο μαθητή που έδωσε συνέντευξη στους ερευνητές του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Εξι στους δέκα καθηγητές του Γυμνασίου και του Λυκείου δηλώνουν ότι «στο ελληνικό σχολείο δεν καλλιεργείται η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των μαθητών».Οι εξετάσεις
Συντριπτικά είναι τα ποσοστά των θετικών απαντήσεων στο ερώτημα εάν η επιτυχία των μαθητών στις εισαγωγικές εξετάσεις οφείλεται κυρίως στη φροντιστηριακή τους προετοιμασία. Θετικά απάντησαν το 71% των δασκάλων, το 56% των καθηγητών Γυμνασίου, το 74% των γονέων.

Σε πείσμα όλων αυτών, οι «θιγόμενοι» από την απαξίωση της δικής τους συμβολής στην επιτυχία των μαθητών τους, οι καθηγητές των Λυκείων, απάντησαν αρνητικά στο παραπάνω ερώτημα σε ποσοστό 63%.

Απογοητευτικά είναι τα αποτελέσματα της έρευνας για τη χρήση των νέων τεχνολογιών στα σχολεία. Το 64% των εκπαιδευτικών απάντησε ότι δεν χρησιμοποιεί εκπαιδευτικό λογισμικό, το 60% δεν χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, αλλά το 57% χρησιμοποιεί εκπαιδευτική πύλη.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από το Τμήμα Ποιότητας της Εκπαίδευσης του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ξεκίνησε το 2005 και ολοκληρώθηκε το 2008.

Ελεύθερος Τύπος

Τώρα σε ποια εκπαιδευτική πύλη αναφέρονται, μένει να διευκρινιστεί… γιατί έχουμε και πολλές…

Τον κώδωνα του κινδύνου για το σύστημα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες κρούει ο πρόεδρος του αμερικανικού Πανεπιστημίου Μπαρντ (Bard College), Λέον Μπότστιν, σε μακροσκελές άρθρο το οποίο δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό Νewsweek. O κ. Μπότστιν επισημαίνει ότι η δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί σήμερα τον ασθενή κρίκο του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος, υπογραμμίζοντας ότι αν δεν γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, οι συνέπειες θα αρχίσουν να είναι ορατές και στο επίπεδο των αμερικανικών κολεγίων και πανεπιστημίων.

Η ύλη του γυμνασίου θα πρέπει να στηρίζεται πλέον στα ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο και την κοινωνία σήμερα, και όχι σε κάποιες απηρχαιωμένες αξίες του περασμένου αιώνα. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τα σημερινά παιδιά, τα οποία δέχονται πλέον πολύ περισσότερα ερεθίσματα απ? ό, τι οι προηγούμενες γενιές και ζουν σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από εκείνον των γονιών τους, δεν είναι δυνατόν να ακολουθούν ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο τα αντιμετωπίζει ως μεγάλα παιδιά και όχι ως νεαρούς ενήλικες.

Θεωρεί ότι η κατάρτιση των εφήβων, όχι μόνον στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του δυτικού κόσμου στον τομέα των θετικών επιστημών είναι ελλιπέστατη, τη στιγμή που οι επιστήμες αυτές είναι απαραίτητες στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου πολίτη του 21ου αιώνα.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο στην Καθημερινή

Στο άρθρο του καθηγητή Παιδαγωγικής κ. Δημήτρη Ματθαίου της Καθημερινής της 4/5/2008

kathimerini.gr/

διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
Οι μαθητές «κουράζονται» και «πιέζονται» αποκαλύπτει η έρευνα. Και ο αναγνώστης, μαζί με μαθητές και γονιούς, είναι έτοιμος να ρίξει τον λίθο του αναθέματος στο σχολείο, στον κακό εκπαιδευτικό, στο αναχρονιστικό πρόγραμμα σπουδών ή στην αναποτελεσματική μέθοδο διδασκαλίας. Μήπως όμως έτσι λησμονούμε ότι η κατάκτηση της γνώσης απαιτεί εξ ορισμού προσπάθεια και κόπο πολύ; Μήπως παράλληλα παραγνωρίζουμε ότι το αίσθημα του κόπου προσδιορίζεται εν πολλοίς υποκειμενικά, ανάλογα και με τα ενδιαφέροντα και τις φιλοδοξίες του μαθητή; Για τον μαθητή, ας πούμε, τον οποίο η περιρρέουσα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας ατμόσφαιρα έχει πείσει ότι αξίζει να αναζητά μόνο το συντομότερο δρόμο προς την επιτυχία ? που ασφαλώς δεν μπορεί να περνάει από μια απαιτητική εκπαίδευση? το όριο κόπωσης είναι βέβαια χαμηλό και φυσικά η υπέρβασή του δημιουργεί εύκολα άγχος ή θυμό. Από την άλλη, κόπο και πίεση και άγχος προκαλούν και οι ποικίλες εξωσχολικές δραστηριότητες των μαθητών που αποτελούν επιλογές της οικογένειας. Θα πρέπει να χρεώνουμε και για αυτά το σχολείο; Συνέχεια »