Terra Computerata

Ο Νίκος Μπακουνάκης απορεί από τη στήλη του Βήματος:

Τελειώνουν σήμερα οι πανελλαδικές εξετάσεις, από τα πιο παράλογα και τα πιο υποκριτικά συστήματα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Για να διεκδικήσεις μια θέση στις οικονομικές σχολές πρέπει να εξεταστείς και στη Φυσική. Ενώ για τη Νομική Σχολή, από τα απαραίτητα είναι και η Βιολογία. Και από τη Δευτέρα αρχίζουν οι ενδοσχολικές εξετάσεις, όπου αποθεώνεται η υποκρισία κυρίως του υπουργείου Παιδείας και όλων όσοι σχεδιάζουν τα συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων. Γιατί ποιος τολμά να ομολογήσει ότι ύστερα από τόσο σκληρές εξετάσεις στα μαθήματα της κάθε κατεύθυνσης, ύστερα από πλήρη αποχή ενός έτους ίσως και δύο ετών από τα υπόλοιπα- υπερβολικά πολλά- μαθήματα του αναλυτικού προγράμματος, μετά την ακύρωση των δύο τελευταίων τάξεων του Λυκείου, οι μαθητές θα προσέλθουν επιμελείς και διαβασμένοι για να εξεταστούν σε ό,τι είχαν απωθήσει επί πολλούς μήνες; Και επειδή η υποκρισία έχει και μια πλευρά θεατρική, από τη Δευτέρα μαθητές και καθηγητές θα υποδυθούν ότι παίζουν τις εξετάσεις προς χάριν του συστήματος.

Αναρωτιέμαι γιατί το υπουργείο Παιδείας επιμένει να συντηρεί, με παραλλαγές από χρόνο σε χρόνο, ένα τόσο κατάφωρα παράλογο σύστημα. Αν στερείται ιδεών, γιατί δεν αντιγράφει κάποιο από τα θεωρούμενα επιτυχημένα συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων στα πανεπιστήμια μιας χώρας απ΄ αυτές που θεωρούνται πρότυπες εκπαιδευτικά; Εύλογα τα ερωτήματα. Αλλά μη ζητείτε να βρείτε μια απάντηση λογική, εννοώ μιαν απάντηση που να υπακούει σε εκπαιδευτικά κριτήρια. Γιατί, όπως όλα δείχνουν, η θεμελιακή και αιτιολογική βάση του συστήματος εισαγωγής στα πανεπιστήμια, έτσι όπως αυτό εφαρμόζεται ίδιο, παρά τις παραλλαγές, τα τελευταία χρόνια, είναι οικονομική. Επιτέλους ας το ομολογήσουμε.

Αναλογιστείτε πόσες θέσεις εργασίας δημιουργεί αυτό το σύστημα. Και δεν πρόκειται μόνο για θέσεις εργασίας. Πρόκειται για τη δημιουργία μιας τεράστιας παράλληλης αγοράς που συνηθίζουμε να την αποκαλούμε παραπαιδεία και στην οποία, κακά τα ψέματα, όλοι εμπιστευόμαστε την τύχη των παιδιών μας. Με τα οργανωμένα φροντιστήρια και με τα λεγόμενα ιδιαίτερα μαθήματα το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στηρίζει και τροφοδοτεί μια επιχειρηματική λειτουργία και δημιουργεί εισόδημα, το οποίο σε αρκετά μεγάλο ποσοστό είναι αδήλωτο. Δημιουργεί επίσης συμπληρωματικό εισόδημα για χιλιάδες εκπαιδευτικούς της δημόσιας και της ιδιωτικής εκπαίδευσης, μέσα από τα ιδιαίτερα μαθήματα, που και αυτά διέπονται από μια ιδιαίτερη οικονομική λογική.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το υπουργείο Παιδείας επιμένει και εμμένει στο ίδιο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων για να διασφαλίζει την εργασιακή ειρήνη στη δημόσια εκπαίδευση και να εκτονώνει διεκδικήσεις για αυξήσεις μισθών, παροχές κτλ., δίνοντας τη δυνατότητα συμπληρωματικών εισοδημάτων.

Άρθρο του Aλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή

Προσπαθώ να μπω στα «παπούτσια» ενός νέου παιδιού, που σε λίγες ημέρες θα δώσει πανελλαδικές εξετάσεις. Βλέπουμε όλοι την απίστευτη ένταση γονιών που περιμένουν με αναμμένη μηχανή έξω από φροντιστήρια, τις οικογένειες που παραλύει η κοινωνική τους ζωή τα Σαββατοκύριακα και πολλά φοβισμένα παιδιά. Και σκέφτομαι ένα 18άρη που ακούει, και σπανιότερα διαβάζει, για σκάνδαλα πολιτικών τα οποία παραγράφονται και αντιλαμβάνεται πως γύρω του επικρατεί μια βαθιά σήψη σε βασικούς πυλώνες του δημόσιου βίου. Δίνει εξετάσεις για να περάσει σε μια σχολή που είναι πολύ πιθανό να μην τον ενδιαφέρει καθόλου, χωρίς να αποκομίζει τίποτα ουσιαστικό από πλευράς βαθύτερης γνώσης ή κρίσης.

Και κατόπιν έρχεται βεβαίως το μεγάλο σοκ, όταν –έπειτα από όλη αυτή την προσπάθεια – αντιλαμβάνεται πως προφανώς δεν άξιζε τον κόπο. Επιχειρήστε το φθινόπωρο να επισκεφθείτε μία οιαδήποτε σχολή για να αντικρίσετε την απόλυτη μιζέρια: αίθουσες-καφενεία, παιδιά κομματικών νεολαιών να βοηθούν στις εγγραφές αντί για τη γραμματεία, συγγράμματα που δεν διατίθενται γιατί το υπουργείο βρίσκεται σε χαώδη κατάσταση, προγράμματα σπουδών του περασμένου αιώνα, εκπροσώπους νεολαιών που διακόπτουν το μάθημα για να διαβάσουν κάποια κομματική ανακοίνωση. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, σε αυτό το περιβάλλον να επιβιώσει η διανοητική περιέργεια, το φρέσκο μυαλό, η όρεξη για την ανακάλυψη νέων πραγμάτων που χαρακτήριζε τη γενιά των γονιών μας. Αντιθέτως είναι πολύ εύκολο να μπει κανείς στον φαύλο κύκλο του φραπέ, της μιζέριας και εν συνεχεία της ημιεπαγγελματικής «εξέγερσης».

Βεβαίως και λειτουργούν μικρές νησίδες ποιότητας στα ελληνικά πανεπιστήμια. Είναι, όμως, ελάχιστες και δεν συνιστούν κρίσιμη μάζα. Είναι λογικό ο νέος που έχει περάσει όλο αυτό το απίστευτο ζόρι να απογοητεύεται.

Ο κίνδυνος είναι ορατός. Τα πιο δυναμικά κομμάτια της νεολαίας θα έχουν δύο δρόμους να ακολουθήσουν: της δημιουργίας ή του «μπάχαλου». Ο κάθε δρόμος έχει τη γοητεία του, με μια διαφορά. Το μπάχαλο είναι η εύκολη λύση στην Ελλάδα, η δημιουργία η δύσκολη. Και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν έχουμε ήδη αρχίσει να χάνουμε τα καλύτερα μυαλά, τα οποία επιλέγουν ξένα πανεπιστήμια και κατόπιν μια δουλειά στο εξωτερικό. Πρόκειται, άλλωστε, για παιδιά που είναι πολύ πιο ανοικτά στον υπόλοιπο κόσμο, λόγω Ιντερνετ και ταξιδιών και που μπορούν να σταθούν οπουδήποτε. Θα γυρίσουμε σε περασμένες δεκαετίες όταν η έλλειψη ευκαιριών και η μίζερη ελληνική πραγματικότητα έστελνε και πάλι τα καλύτερα μυαλά στο εξωτερικό. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να ασχοληθούμε άμεσα και σοβαρά με το σύστημα εισαγωγής, αλλά και τα ίδια τα ΑΕΙ. Είναι προφανές ότι και τα δύο έχουν χρεοκοπήσει και όσο περισσότερο περιμένουμε για να τα διορθώσουμε τόσο πιο ακριβά θα τα πληρώσουμε.

Τον κώδωνα του κινδύνου για το σύστημα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες κρούει ο πρόεδρος του αμερικανικού Πανεπιστημίου Μπαρντ (Bard College), Λέον Μπότστιν, σε μακροσκελές άρθρο το οποίο δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό Νewsweek. O κ. Μπότστιν επισημαίνει ότι η δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί σήμερα τον ασθενή κρίκο του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος, υπογραμμίζοντας ότι αν δεν γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, οι συνέπειες θα αρχίσουν να είναι ορατές και στο επίπεδο των αμερικανικών κολεγίων και πανεπιστημίων.

Η ύλη του γυμνασίου θα πρέπει να στηρίζεται πλέον στα ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο και την κοινωνία σήμερα, και όχι σε κάποιες απηρχαιωμένες αξίες του περασμένου αιώνα. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τα σημερινά παιδιά, τα οποία δέχονται πλέον πολύ περισσότερα ερεθίσματα απ? ό, τι οι προηγούμενες γενιές και ζουν σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από εκείνον των γονιών τους, δεν είναι δυνατόν να ακολουθούν ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο τα αντιμετωπίζει ως μεγάλα παιδιά και όχι ως νεαρούς ενήλικες.

Θεωρεί ότι η κατάρτιση των εφήβων, όχι μόνον στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του δυτικού κόσμου στον τομέα των θετικών επιστημών είναι ελλιπέστατη, τη στιγμή που οι επιστήμες αυτές είναι απαραίτητες στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου πολίτη του 21ου αιώνα.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο στην Καθημερινή

Λέγεται Απόστολος Κ. και γεννήθηκε το 1960. Εκανε πολλές δουλειές στη ζωή του, κατέληξε ξυλουργός σε Νοσοκομείο, όπου προσελήφθη με εξετάσεις το 1997. Ομως του άρεσαν τα γράμματα και το 2001 στα 41 του έδωσε πανελλήνιες και μπήκε στο τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής Αθηνών. Αποφοίτησε το 2005 και του πέρασε απ’ το μυαλό να αναζητήσει μια θέση ιστορικού -υπήρχαν δύο κενές στην Εθνική Βιβλιοθήκη, υπέβαλε τη σχετική αίτηση το 2006, «ναι» του απάντησαν – οι θέσεις όντως υπάρχουν, περίμενε. Περιμένοντας συνέχισε να δουλεύει ξυλουργός στο Νοσοκομείο και προσέτι γράφτηκε και στην Αρχαιολογία του Καποδιστριακού, από όπου επίσης αισίως αποφοίτησε. Ξυλουργός με δύο πτυχία δεν προβλέπεται να απασχολείται σε Νοσοκομείο, προβλέπεται όμως η μετάταξή του, ως δημοσίου υπαλλήλου, σε άλλη υπηρεσία άλλου Υπουργείου, όπως του Παιδείας, όπου και οι εν λόγω δύο κενές θέσεις στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Περίμεναν άδειες οι θέσεις, περίμενε κι ο ξυλουργός με τα δύο πτυχία (δεν ήταν ρουσφέτι κανενός κι άρα το πράγμα χρόνιζε), ώσπου… άλλαξαν τον νόμο και τώρα, το 2008 πλέον, δεν ενέκρινε εν τέλει το δεύτερο Υπουργείο (Παιδείας) τη μετάταξη που είχε ήδη από διετίας εγκριθεί απ’ το πρώτο (Υγείας). Κάπου στη μέση της διαδρομής εν τη σχετικότητι του χρόνου, έμεινε ο ξυλουργός με τα δύο πτυχία στο χέρι, και η Ελλάδα στην τρέλα της.

Σε άλλες χώρες ο ξυλουργός κύριος Απόστολος Κ. θα ήταν «είδηση», παράδειγμα και υπόδειγμα. Θα τον παρασημοφορούσαν μάλιστα κάποια στιγμή, αν συνέχιζε αθλούμενος τέτοιες ανδραγαθίες.

Εδώ, στην (μπιπ)εφραιμοχώρα που τρώει τα παιδιά της, ο άνθρωπος ζει μεταξύ χλεύης (το ψώνιο που ‘θελε και πτυχία) και απόγνωσης -απόγνωση είναι η γνώση σε αυτό το (μπιπ)χανείο των καρεκλοκενταύρων.

…Ο κύριος Απόστολος Κ. και η υπόθεσή του αποδεικνύουν ότι αυτή η χώρα με αυτό το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα δεν έχει πολύ δρόμο μπροστά της και πάντως όχι καλόν…
Ο Στάθης στην Ε