Ο Μιχάλης Μαρμαρινός σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ε.Φ. , του φεστιβάλ Αθηνών σχολιάζει το θέμα έκθεσης των φετινών πανελληνίων εξετάσεων: “Εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε σχέση με την ιστορία, όχι με την παράδοση. Είναι αστείο να ζητάνε τα ρέστα από τους μαθητές όταν η ίδια η κοινωνία δεν έχει σχέση ούτε με την ελληνική ούτε με την παγκόσμια ιστορία. Δεν έχει σχέση ούτε με την ιστορία της πόλης. Η Αθήνα είναι μία πόλη που με εξαίρεση τον Παρθενώνα, που δεν μπορούσε να τον γκρεμίσει, έχει ισοπεδώσει το σύμπαν, δεν έχι αφήσει τίποτε από τις ηλικίες της πόλης της ίδιας. Κι όταν δεν έχεις σχέση με την ιστορία, δεν έχεις σχέση και με τη μνήμη. Και μένουν μόνο κάτι ποιητές και κάτι καλλιτέχνες να πασχίζουν για αυτή την υπόμνηση των πραγμάτων”.
Ο Θάνος Κάππας, εκλεκτός συνάδελφος και blogger, σχολιάζει:
“…Tο εκθεσιολόγιο από το οποίο διάβαζα για πανελλήνιες ανθολογούσε κείμενά του [Καργάκου] (μαζί με Παπανούτσο – Γιανναρά), ενώ διακόσια χρόνια μετά συναντάμε τα ίδια θέματα, τα ίδια πρόσωπα, την ίδια χώρα που αργοπεθαίνει (Finis Graeciae).
Συγκεκριμένα, έτη οκτώ μετά μιλένιουμ, την προσοχή μας αποσπά η ερμηνεία των λέξεων και όχι το ίδιο το θέμα και η εξαντλημένη κινδυνολογία του, το αφόρητο deja vu που δημιουργεί η στερεοτυπική του οπτική. Ένας τελειόφοιτος Λυκείου, ο οποίος, σημειωτέον, έχει βουτήξει στο ίντερνετ από το νηπιαγωγείο και έχει υποστεί δυο τρεις φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις εξορθολογισμού της εκπαίδευσης, καλείται στην ύστατη γλωσσική δοκιμασία της αποφοίτησής του να καταγράψει «τις αιτίες για τις οποίες πολλοί νέοι έχουν απομακρυνθεί από την παράδοση και να προτείνει τρόπους επανασύνδεσης μ? αυτήν». Προσοχή. Δεν του ζητείται η διερεύνηση των όρων και των προϋποθέσεων που αποδεικνύουν δημιουργική τη σχέση μας μαζί της (ώστε ο μαθητής να παραπέμψει στον Θανάση Παπακωνσταντίνου και να καθαρίσει). Aντίθετα, κι ενώ υποτίθεται πως εξετάζεται η κριτική σκέψη και η ικανότητά του να επιχειρηματολογεί, οι προκείμενες θεωρούνται δεδομένες: Kάποιοι νέοι φύγανε (από πού ακριβώς;) και κάπως πρέπει να επιστρέψουν (σε τι άραγε;)”.
Δεν περίμενα να το ομολογήσω αλλά φέτος σφίχτηκε η καρδιά μου όταν ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσω τους μαθητές μου της Γ΄Λυκείου και να τους στείλω στις Πανελλαδικές. Η αλήθεια είναι ότι τους είχα χάσει αρκετά νωρίτερα.
Άρθρα (RSS)