Terra Computerata

Δεν περίμενα να το ομολογήσω αλλά φέτος σφίχτηκε η καρδιά μου όταν ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσω τους μαθητές μου της Γ΄Λυκείου και να τους στείλω στις Πανελλαδικές. Η αλήθεια είναι ότι τους είχα χάσει αρκετά νωρίτερα.

Διαβάζοντας το άρθρο της Μ. Τζιαντζή στην Κυριακάτικη Κ κατάλαβα ότι το γράφει και για μένα: 

Τις πρώτες εβδομάδες του Μαΐου οι δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου υπολειτουργούν και οι καθηγητές αντικρίζουν άδεια θρανία. Οχι επειδή οι ζωηροί μαθητές κάνουν κοπάνα και πηγαίνουν στη θάλασσα, στο μολ, στις καφετέριες, αλλά γιατί οι καλοί μαθητές, οι καλοί υποψήφιοι μένουν σπίτι και διαβάζουν τα πέντ’ έξι μαθήματα της «κατεύθυνσης».

Δεν τους πλανεύει η άνοιξη ούτε η παραφορά της εφηβείας. Δρουν ορθολογικά και συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους σε έναν και μοναδικό στόχο, την επιτυχία ή μάλλον τη μη αποτυχία στις εξετάσεις. Αργότερα, αν περάσουν, θα πάρουν την εκδίκησή τους, διασκεδάζοντας μέχρι τελικής πτώσεως και ρίχνοντας μαύρη πέτρα στα εξωπανεπιστημιακά αναγνώσματα.

Τα άδεια θρανία, η άδεια από χαρά, ουσιαστική γνώση και περιπέτεια σχολική ζωή, η άνοιξη που κυλά και φεύγει είναι ο πιο πικρός μάρτυρας της αποτυχίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ο σωστός μαθητής κρατά «τις απουσίες για το τέλος», δηλαδή αξιοποιεί το επιτρεπτό όριο των δικαιολογημένων και των αδικαιολόγητων, κρατά και την άνοιξη για μετά.

Τι είναι μια χαμένη άνοιξη μπροστά στην εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και μάλιστα στην «καλή σχολή»; Μόνον που η χαμένη άνοιξη μας ακολουθεί, μας διαποτίζει η χρησιμοθηρική αντίληψη πως ό,τι δεν εξυπηρετεί άμεσα τους επαγγελματικούς ή τους στενά προσωπικούς μας στόχους είναι περιττό. Το παιδί πρέπει να μάθει κομπιούτερ και ξένες γλώσσες, να κάνει αθλητισμό ή χορό για να χτίσει σώμα, να φοιτήσει, αν γίνεται, στο σωστό σχολείο και στο σωστό φροντιστήριο ή, ακόμα καλύτερα, να κάνει ιδιαίτερα για να μη χάνει χρόνο στις διαδρομές, να μη χαζεύει, να μην ονειροπολεί, να μη συμμετέχει σε καταλήψεις.

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί της όταν “το εκπαιδευτικό μας σύστημα υψώνει τείχη ανάμεσα στον Μαγιακόφσκι ή τον Μαντελστάμ και στην «επιτυχία», τη σπουδαστική ή την επαγγελματική, με μαθηματική ακρίβεια μάς οδηγεί στην αιωνίως χαμένη άνοιξη”.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τρίτη 27 Μαΐου 2008 στις 05:53 στην κατηγορία εκπαίδευση, εξετάσεις. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.