Terra Computerata

Ποιος θα διαβάσει το παιδί; Μα, φυσικά, το αναγνωστήριο! Τι συμβαίνει όταν η μαμά και ο μπαμπάς λείπουν στη δουλειά και το ολοήμερο σχολείο δεν κάνει τη δουλειά του; Η δημόσια δωρεάν παιδεία γίνεται καπνός από την πρώτη κιόλας δημοτικού!

Με διάφορους τίτλους, όπως «μελετητήριο», «αναγνωστήριο» ή «κέντρο μελέτης», στην ουσία τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν τα φροντιστήρια των δημοτικών! Οι υπηρεσίες που παρέχουν είναι διάβασμα των παιδιών για την επόμενη μέρα και φύλαξη μέχρι το απόγευμα.

Ποιοι είναι οι πελάτες τους; Είναι οικογένειες οι οποίες στέλνουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία. Αλλά και πάλι, πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, στριμώχνοντας στον οικογενειακό προϋπολογισμό ακόμη ένα φροντιστηριακό κονδύλι… Για ποιο λόγο; Γιατί δεν έχουν οι ίδιες τον χρόνο και τον… τρόπο να διαβάσουν τα παιδιά τους, όπως μας λένε οι επιχειρηματίες του χώρου, αποκαλύπτοντας την απόλυτη στρέβλωση του συστήματος…

Βεβαίως, ο Δημ. Μπράτης παραδέχεται ότι το ολοήμερο καλύπτει κατά κύριο λόγο τις κοινωνικές και όχι τις εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών. Κοινώς, λειτουργεί σαν πάρκινγκ παιδιών, θα συμπληρώναμε εμείς. Γι’ αυτό ίσως, κι από τους καλύτερους πελάτες των αναγνωστηρίων έγιναν γονείς οι οποίοι απογοητεύτηκαν, όλο αυτό το διάστημα, από τη λειτουργία των ολοήμερων.

Πόσα είναι; Κανείς δεν ξέρει. Αλλωστε για το υπουργείο επισήμως δεν υπάρχουν! Απευθυνθήκαμε στη διεύθυνση ιδιωτικής εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας, και μας είπαν ότι τα φροντιστήρια δημοτικής εκπαίδευσης καταργήθηκαν το… 1977 με το νόμο 682, και η ίδρυσή τους προβλεπόταν σε νόμο του 1940. Εν έτει 2009 φυτρώνουν όμως σαν τα μανιτάρια και ο Μιχ. Αμοιραδάκης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φροντιστών Ελλάδος, μας τονίζει ότι «κανείς δεν γνωρίζει τον πραγματικό τους αριθμό. Οσα βλέπουμε και εμείς στο δρόμο».

Προς το παρόν, τα αναγνωστήρια λειτουργούν ως εμπορικές επιχειρήσεις, με άδειες από το υπουργείο Εμπορίου. «Η πολιτεία, όμως, κάνει ότι δεν τα βλέπει. Οτι δεν υπάρχουν. Αυτός είναι ο ορισμός του παραλόγου. Και από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας θεσμικός έλεγχος, το αν γίνεται ή δεν γίνεται δουλειά, εξαρτάται από την επαγγελματική ευσυνειδησία του καθενός που διαθέτει μία τέτοια επιχείρηση».

 Ελευθεροτυπία

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Κυριακή 17 Μαΐου 2009 στις 06:03 στην κατηγορία εκπαίδευση, Ελλάδα, σχολείο. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.