Τέτοια γενέθλια γεμάτα πικρίες και αγανάκτηση καλύτερα να έλειπαν. Πενήντα χρόνια συμπληρώνουν φέτος τα τρία μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα της χώρας, ο Δημόκριτος, το Εθνικό Iδρυμα Ερευνών και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, αλλά οι ερευνητές (καθώς και σε πολλά άλλα ερευνητικά κέντρα) νιώθουν παρίες του δημόσιου βίου.
Η πρόσφατη λαμπρή τελετή στο Μέγαρο για την ανάπτυξη της έρευνας στην Ελλάδα αποδεικνύεται πως δεν έχει και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα.
Πάντως, η δικαιολογία της κρίσης και η εξ αυτής περικοπή κατά 10% των προϋπολογισμών των ερευνητικών ιδρυμάτων δεν πείθει. Ο Μπαράκ Ομπάμα στις ΗΠΑ περιέκοψε πολλές δαπάνες, αλλά διπλασίασε τα κονδύλια για την έρευνα και την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ, αλλά δεν είναι και σε άλλον κόσμο. Κι ο «νέος» κόσμος στηρίζεται στην έρευνα και στη γνώση. Αλλά εδώ ο μέσος όρος ηλικίας των ερευνητών είναι τα 50 χρόνια (σπάνια αναπληρώνεται το προσωπικό τους) και η όποια κρατική επιχορήγηση τελικά αναλώνεται στη μισθοδοσία.
Η καχυποψία έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε αρκετοί να μιλούν για προγράμματα – μαϊμούδες, ενώ η περίφημη σύμπραξη με τον ιδιωτικό τομέα χαρακτηρίζεται ως δαπανηρή και χρονοβόρα.
Δρομολογείται άλλωστε οπωσδήποτε η αύξηση της «συμμετοχής» των ιδιωτών στην έρευνα (βλέπε κουπόνια καινοτομίας…) ενώ, όπως διδάσκει η πείρα, ως «συμμετοχή στην έρευνα» νοείται η απομύζηση των κρατικών κονδυλίων. Για τη μέχρι σήμερα «συμμετοχή» αυτή, ουδεμία αποτίμηση υπάρχει ούτε πιθανολογείται κάποια αξιολόγηση.
Απίστευτο και όμως ελληνικό…
Άρθρα (RSS)