Τέτοια γενέθλια γεμάτα πικρίες και αγανάκτηση καλύτερα να έλειπαν. Πενήντα χρόνια συμπληρώνουν φέτος τα τρία μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα της χώρας, ο Δημόκριτος, το Εθνικό Iδρυμα Ερευνών και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, αλλά οι ερευνητές (καθώς και σε πολλά άλλα ερευνητικά κέντρα) νιώθουν παρίες του δημόσιου βίου.
Η πρόσφατη λαμπρή τελετή στο Μέγαρο για την ανάπτυξη της έρευνας στην Ελλάδα αποδεικνύεται πως δεν έχει και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα.
Πάντως, η δικαιολογία της κρίσης και η εξ αυτής περικοπή κατά 10% των προϋπολογισμών των ερευνητικών ιδρυμάτων δεν πείθει. Ο Μπαράκ Ομπάμα στις ΗΠΑ περιέκοψε πολλές δαπάνες, αλλά διπλασίασε τα κονδύλια για την έρευνα και την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ, αλλά δεν είναι και σε άλλον κόσμο. Κι ο «νέος» κόσμος στηρίζεται στην έρευνα και στη γνώση. Αλλά εδώ ο μέσος όρος ηλικίας των ερευνητών είναι τα 50 χρόνια (σπάνια αναπληρώνεται το προσωπικό τους) και η όποια κρατική επιχορήγηση τελικά αναλώνεται στη μισθοδοσία.
Η καχυποψία έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε αρκετοί να μιλούν για προγράμματα – μαϊμούδες, ενώ η περίφημη σύμπραξη με τον ιδιωτικό τομέα χαρακτηρίζεται ως δαπανηρή και χρονοβόρα.
Δρομολογείται άλλωστε οπωσδήποτε η αύξηση της «συμμετοχής» των ιδιωτών στην έρευνα (βλέπε κουπόνια καινοτομίας…) ενώ, όπως διδάσκει η πείρα, ως «συμμετοχή στην έρευνα» νοείται η απομύζηση των κρατικών κονδυλίων. Για τη μέχρι σήμερα «συμμετοχή» αυτή, ουδεμία αποτίμηση υπάρχει ούτε πιθανολογείται κάποια αξιολόγηση.
Απίστευτο και όμως ελληνικό…
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.