Terra Computerata

Η αλήθεια…
.. δεν µπορεί να χωρέσει σε εικόνες, επειδή το σινεµά είναι η τέχνη του ψεύδους. Αυτά τα λόγια είχε βάλει κάποτε ο Γκοντάρ στο στόµα ενός από τους ήρωες της ταινίας του «Ο έρωτας». Σήµερα πια υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που τον διαψεύδουν.
Δεν είναι…
… µόνο ο Μάικλ Μουρ. Ούτε ο Τσαρλς Φέργκισον, που η ταινία του «Δουλειά από µέσα» βγάζει στη φόρα την αλήθεια για την παγκόσµια οικονοµική κρίση και το σύστηµα διαφθοράς χρηµατιστών, τραπεζιτών, πολιτικών και δηµοσιογράφων. Με την ταινία του «Κλίβελαντ κατά Γουόλ Στριτ», που θα δούµε στις κινηµατογραφικές αίθουσες τον Οκτώβριο, όπως και την προηγούµενη, ο Ελβετός Ζαν-Στεφάν Μπρον κάνει µία δίκη που δεν έγινε και που µάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Ο σκηνοθέτης στήνει µία δίκη µε πραγµατικούς µάρτυρες, πραγµατικούς δικηγόρους και πραγµατικό δικαστή. Αυτοί που λείπουν από το εδώλιο του κατηγορουµέ- νου είναι οι πραγµατικοί ένοχοι. Τον Ιανουάριο του 2008, οκτώ µήνες προτού η παρατράπεζα Λίµαν Μπράδερς καταρρεύσει και πυροδοτήσει την παγκόσµια οικονοµική κρίση, µε πρωτοβουλία του δηµάρχου της πόλης του Κλίβελαντ κατατέθηκαν αγωγές κατά 21 µεγάλων τραπεζών που ευθύνονταν για τοξικά στεγαστικά δάνεια, τα οποία είχαν προκαλέσει ένα κύµα εξώσεων στη δεύτερη µεγαλύτερη πόλη του Οχάιο. Οµως οι δικηγόροι της Γουόλ Στριτ κατάφεραν να εµποδίσουν όλες τις προσπάθειες να φτάσει αυτό το σκάνδαλο στα δικαστήρια. Η δίκη που έστησε ο Μπρον είναι λοιπόν µόνο κινηµατογραφική. Κι ας συµµετέχουν σε αυτήν ο δικηγόρος που κατέθεσε την πρώτη αγωγή και ένας δικαστής του Κλίβελαντ.

Το ζήτηµα…
… στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι ένορκοι είναι αν οι τράπεζες της Γουόλ Στριτ έχουν ευθύνες για τις βλάβες που υπέστη η πόλη του Κλίβελαντ, όπου δεκάδες γειτονιές ερηµώθηκαν από τις µαζικές εξώσεις των κατοίκων που δεν µπορούσαν να ξοφλήσουν τα δάνειά τους και όπου ξεφύτρωσε µία πρωτοφανής στα χρονικά εγκληµατικότητα. «Οι κάτοικοι του Κλίβελαντ έχουν ονοµάσει την πόλη τους “σηµείο µηδέν”», λέει ο ελβετός σκηνοθέτης. «Σαν να τους βρήκε µια καταστροφή µεγάλη όσο ένας σεισµός ή ένα τσουνάµι».

Από τις αλήθειες…
… αυτές αναδεικνύεται η ξεχωριστή προσωπικότητα της Μπάρµπαρα Αντερσον που, όπως γράφει το περιοδικό «Βαράιετι», θα της άξιζε ένα ξεχωριστό ντοκιµαντέρ. «Είναι µια σύγχρονη Αντιγόνη που τολµάει να λέει “όχι” και να τα βάζει µε τους ισχυρούς», λέει ο Μπρον. «Το κίνηµα που οργάνωσε για τη σωτηρία των σπιτιών είχε µεγάλη επιτυχία. Στριµώχνει τις τράπεζες να αναδιαπραγµατευτούν τα δάνεια µε τους οφειλέτες. Παρ’ όλο που οι ΗΠΑ είναι µία ατοµιστική χώρα, σε όλες τις πόλεις θα βρει κανείς αγωνιστές στις γειτονιές.

Ακόµη και ο Οµπάµα ήταν ένας τέτοιος. Πρώην.

Η δίκη βάζει ερωτήµατα: Αποδεχόµαστε τα πάντα; Μπορούµε να αλλάξουµε τα πράγµατα; Και µας υπενθυµίζει πως η αντίσταση είναι εφικτή, όσο κι αν αυτή φαίνεται µικρή ή ασήµαντη».

Δρόμοι του Ρούσσου Βρανά στα Νέα

Φορούσε πάντα φουστανέλα κι ας μην ήταν η φορεσιά της πατρίδας του, μια κάπα χειμώνα- καλοκαίρι και στα πόδια τσαρούχια, που από τις πολλές σόλες ήταν ασήκωτα. Στο χέρι βαστούσε μπαστούνι και σε έναν τορβά που κρεμόταν στον ώμο του έμπηγε ένα ξύλο με μια σημαία βυζαντινή, με τον αετό. Την παράξενη εμφάνιση συμπλήρωναν μακριά μαλλιά δεμένα κότσο με ένα κορδόνι, όπως κάνουν οι παπάδες, μεγάλα νύχια αλλά και μια ήρεμη, απόκοσμη έκφραση. Ετσι περιγράφουν τον Θεόφιλο όσοι τον γνώρισαν. Εναν πράο άνθρωπο που δεν έπινε, δεν κάπνιζε, απέφευγε τον κόσμο και δεν πήγαινε ποτέ σε καφενείο ή σε διασκεδάσεις αλλά ούτε και στην εκκλησία, παρ΄ ότι ζωγράφιζε εικόνες αγίων. Στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ού αιώνα όλα αυτά συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο δεν μπορούσε παρά να συνθέτουν σκάνδαλο. Αλλά ειδικά στην περίπτωση του Θεόφιλου δημιουργούσαν εύκολο στόχο αποδοκιμασιών, χλευασμού, σκληρότητας. Εκείνος δεν γνώριζε ότι τα σύνεργα της ζωγραφικής, που έκρυβε στο σελάχι της φουστανέλας του, ήταν το μεγαλύτερο όπλο. Θα έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια και μόνο προς το τέλος της ζωής του κάποιοι θα τον αναγνώριζαν. Και αρκετά χρόνια ακόμη για να δημιουργηθεί ο μύθος γύρω από το όνομά του. Η έκθεση που γίνεται σε λίγες μέρες, από τις 15 Σεπτεμβρίου, στο Μουσείο Μπενάκη με έργα του από τη συλλογή της Εμπορικής Τράπεζας, ξαναφέρνει τον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ στο προσκήνιο. Είναι μια ευκαιρία γνωριμίας για τους νεότερους και μια αποτίμησή του στον 21ο αιώνα.

Μουσείο Μπενάκη (Κουμπάρη 1 και Βασιλίσσης Σοφίας, «Θεόφιλος, έργα από τη συλλογή της Εμπορικής Τράπεζας».

www.tovima.gr

Στο τέλος του Β΄παγκοσμίου πολέμου 60 λεπτά φιλμ βρέθηκαν σε καλή κατάσταση στο αρχείο της Ανατολικής Γερμανίας. Αυτό το φιλμ είχε γυριστεί από τους Ναζί στη Βαρσοβία το Μάιο του 1942 και έφερε τον τίτλο “Γκέτο”. Οι ιστορικοί το αξιοποίησαν ως πηγή. Πρόσφατα όμως ανακαλύφθηκε μία κόπια όπου φαίνεται πως πολλές σκηνές ήταν σκηνοθετημένες έτσι ώστε να προβάλλεται η καλή ζωή των Εβραίων στο γκέτο. Μία από τις χειρότερες στιγμές της ανθρωπότητας αναβιώνει μέσα από αυτό το ντοκουμέντο.

 ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ τον επίσημο ιστότοπο του Φεστιβάλ των Κανών στο www.festival-cannes.fr και ενημερωθείτε για τους νικητές του τελευταίου (αλλά και παλαιότερων) διαγωνισμών. Θα βρείτε επίσης στοιχεία για την ιστορία του θεσμού, τα βραβεία, βιογραφίες, ταινιογραφίες, τρέιλερ, τις υποθέσεις των ταινιών, φωτογραφικό υλικό, λεπτομερή στοιχεία για τις συμμετοχές και ένα σωρό ενδιαφέροντα, που θα αρέσουν ιδιαίτερα σ’ όσους ασχολούνται με τον ποιοτικό κινηματογράφο. Ακόμα υπάρχουν αναλυτικά αρχεία από την πρώτη διοργάνωση μέχρι και σήμερα, συνεντεύξεις, άρθρα και κριτικές από τον Τύπο κ.ά.

 Από τη στήλη www της Μ. Μυστακίδου στην Ελευθεροτυπία