Terra Computerata

Από το άλμπουμ του «Portraits of Classrooms Around the World» του Julian Germain

Οι πρώτες μου μέρες στο σχολείο υπήρξαν τραυματικές. Πέρα από το άγχος αποχωρισμού είχα να διαχειριστώ ένα νέο περιβάλλον, με κανόνες και νέους ανθρώπους γύρω μου. Μάλλον δεν τα πολυκατάφερα, γιατί κάθε πρωί θυμάμαι τις διαπραγματεύσεις στην εξώπορτά μας και τις δικαιολογίες που επινοούσα για να μην πάω σχολείο. Ποτέ όμως δεν είπα τον πραγματικό λόγο. Φοβόμουν μία συμμαθήτριά μου, συγκεκριμένα τον τρόπο που με κοίταζε. Αναρωτήθηκα εκ των υστέρων αν ήμουν το αθώο θύμα μίας περίπτωσης σχολικού εκφοβισμού.  Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι η συμμαθήτριά μου η Πωλίνα με κοίταζε στραβά. Ολα αυτά ήταν δημιουργίες του μυαλού μου για να γλιτώσω από το σύστημα. Και αυτό με καταδίκασε σε ισόβια σε ένα σχολείο. Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων τα κατάφερα και με σταμάτησαν από το νηπιαγωγείο. Η μητέρα μου επικεντρώθηκε σε μία καλύτερη προετοιμασία για να αποδεχθώ την έναρξη της Α΄τάξης του δημοτικού. Μέχρι που συμφώνησε να με αλλάξει σχολείο.

Θυμάμαι καθαρά την πρώτη μέρα σε ένα τεράστιο προαύλιο που με συνόδευε για να εξοικειωθώ και μου έδειχνε τα κατατόπια. Ωσπου σε μία στιγμή τα στυλώνω και της λέω: “Πάμε να φύγουμε, μόλις είδα την Πωλίνα”. Από όλα τα σχολεία είχε διαλέξει το δικό μου προφανώς για να με βασανίσει με το τρομερό βλέμμα της.

Το βασανιστήριο ξεκίνησε από την αρχή. Πρωινές διαπραγματεύσεις για να μην πάω σχολείο και οι ώρες να κυλάνε βασανιστικά στα διαλείμματα όπου έπρεπε να αποφύγω το βλέμμα της Πωλίνας. Δύο περίπου μήνες φρίκης κύλησαν έτσι.

Μία μέρα που η δασκάλα με φώναξε στον πίνακα η Πωλίνα άπλωσε το πόδι της στο διάδρομο και μπουρδουκλώθηκα θεαματικά παρασύροντας όλη την κρεμάστρα με τα παλτά. Εκεί αποφάσισα ότι είχε έρθει ο καιρός για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Αρπαξα την Πωλίνα από την κοτσίδα και κυλιστήκαμε σωρό κουβάρι με τα  παλτά στο πάτωμα της τάξης.

Με φιλοδώρησαν με την πρώτη μου ημερήσια αποβολή αλλά ένιωσα τόσο απελευθερωμένη που χαλάλι ο στιγματισμός του μαθητικού μου μητρώου.

Μετά από αυτό το περιστατικό πήγαινα ευχάριστα σχολείο με την εξαίρεση της περιόδου που διδαχθήκαμε τη διαίρεση όπου τα βρήκα λίγο σκούρα.

Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά; Μία Πωλίνα εμφανίστηκε ως προτεινόμενη φίλη μου στο facebook.  Δεν είναι η ίδια αλλά το βλέμμα της κάτι μου θύμισε…

(AP / Petros Giannakouris)

Tου Πασχου Μανδραβελη

Σύμφωνα με μια αριστερή κοινωνιολογική ανάλυση ο νεοφιλελευθερισμός κάνει δύο κακά στους νέους. Είτε τους αποχαυνώνει με την ευμάρεια, αποτρέποντάς τους να βγουν στους δρόμους, είτε τους εξαγριώνει και βγαίνουν στους δρόμους για να τα σπάσουν. Οσοι δε χασκογελάσουν μ’ αυτή την ανάλυση είναι πουλημένοι πράκτορες του κεφαλαίου. Σύμφωνα με την ίδια ανάλυση οι ταραχές στη Βρετανία πυροδοτήθηκαν από τις περικοπές που έκανε η κυβέρνηση Κάμερον στο κράτος-πρόνοιας, άσχετα αν αυτές οι περικοπές δεν πρόλαβαν ακόμη να γίνουν αισθητές στην κοινωνία.

Η αλήθεια είναι ότι το έλλειμμα κοινωνικής προστασίας και η συγκριτική φτώχεια δημιουργεί εύφλεκτο υλικό για κάθε είδους εξέγερση ή χουλιγκανισμό. Απλώς αυτή η σχέση δεν είναι αυτόματη. Μέσα σε μια κοινωνία που ένας νέος νιώθει ότι δεν έχει τίποτε να κερδίσει, θα νιώθει επίσης ότι δεν έχει και τίποτε να χάσει, σπάζοντας και καίγοντας. Δεν είναι μόνο η φτώχεια που εξαγριώνει τους ανθρώπους, είναι και ο αποκλεισμός των ευκαιριών για τον πλούτο. Δεν πεινούσαν οι κουκουλοφόροι του Λονδίνου, ipad και ακριβά αθλητικά παπούτσια έκλεβαν.

Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής δεν προέρχεται από το άγχος της επιβίωσης, γεννάται από το έλλειμμα ευκαιριών που νιώθουν ότι έχουν κάποιοι άνθρωποι. Το κοινωνικό ασανσέρ που διά της εκπαίδευσης δημιούργησε η αστική κοινωνία μοιάζει χαλασμένο. Η παιδεία, που ήταν βασικό συστατικό του, δεν θέλγει τους νέους. Τη σνομπάρουν μικροί, για να βρεθούν σε αδιέξοδο μεγάλοι, ίσως επειδή κυριάρχησαν στα εκπαιδευτικά συστήματα θεωρίες ότι η μόρφωση, δεν θέλει κόπο, αλλά θέλει τρόπο. Οτι τα παιδιά θα αγαπήσουν το διάβασμα πριν μάθουν να διαβάζουν, ενώ πρέπει να παιδευτούν για να μάθουν να διαβάζουν και μετά θα αγαπήσουν το διάβασμα.

Δυστυχώς, στη Δύση μεγαλώνουμε πλέον λειτουργικά αναλφάβητους. Παιδιά που τελειώνουν το σχολείο χωρίς να έχουν αποκτήσει παιδεία. Δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων· παλαιότερα οι δαπάνες για την παιδεία ήταν πολύ χαμηλότερες. Είναι θέμα αποπροσανατολισμού της εκπαιδευτικής διαδικασίας και χαμηλής παραγωγικότητάς της. Στην Ελλάδα αυτό γίνεται περισσότερο. Φορτώνουμε στα παιδιά πτυχία και Certifications κι όταν βγουν στην αγορά εργασίας δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα. Παιδεύουμε τα παιδιά να παπαγαλίζουν, αντί να μάθουν να σκέφτονται. Αυτό το πληρώνουν αυτά σήμερα κι εμείς θα το πληρώσουμε αύριο.

Kathimerini.gr

Μετά τον δεκαπενταύγουστο μπήκαμε στην αντίστροφη μέτρηση για το άνοιγμα των σχολείων. Και πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για τη δυσκολότερη χρονιά με πληροφορίες από επίσημα χείλη…οπότε κάντε κουμάντο.

Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία:

Αν η ακαδημαϊκή κοινότητα διατηρεί ψήγματα ελπίδων για βελτιώσεις στο επίμαχο νομοσχέδιο που θα συζητηθεί στο τέλος Αυγούστου, στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η 12η Σεπτεμβρίου, που αρχίζει το νέο σχολικό έτος, θα φέρει τη μεγαλύτερη αναταραχή εδώ και δεκαετίες.

Μόλις 600 δάσκαλοι και καθηγητές αναμένεται να διοριστούν φέτος και όπως υπολογίζει η ΟΛΜΕ, φέτος αναμένεται να συνταξιοδοτηθούν περίπου 10.000 εκπαιδευτικοί, ενώ δεν πρόκειται να ξεπεράσουν τις 7.000 οι διορισμοί των αναπληρωτών. Τουλάχιστον σε 20.000 υπολογίζουν τα εκπαιδευτικά κενά οι δάσκαλοι, και σε δεκάδες χιλιάδες τις διδακτικές ώρες που θα χαθούν.

«Φέτος είναι η πιο δύσκολη χρονιά, για το άνοιγμα των σχολείων, μετά την Μεταπολίτευση» είπε στην «Κ.Ε.» η υφυπουργός Παιδείας Ε. Χριστοφιλοπούλου. «Είναι αλήθεια ότι με μόλις 600 διορισμούς στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και πολύ λιγότερους αναπληρωτές ακόμα και από πέρσι, λόγω των δημοσιονομικών περιορισμών, η στελέχωση των σχολείων γίνεται δυσεπίλυτο πρόβλημα. Παρ’ όλα αυτά θα κάνουμε το καλύτερο δυνατόν για τους μαθητές μας, αξιοποιώντας στο μέγιστο δυνατό βαθμό το εκπαιδευτικό μας δυναμικό και γενικότερα τους πόρους που έχουμε στη διάθεσή μας».

Πάντως, το υπουργείο προχωρεί σε νέο «Καλλικράτη» στα σχολεία με τις συγχωνεύσεις 1.933 σχολικών μονάδων σε 877. Μειώνει δραστικά τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών σε διοικητικές θέσεις, ενώ θα επιμείνει στην ακριβή καταγραφή των εκπαιδευτικών κενών για να μην υπάρξουν τα πλασματικά κενά άλλων εποχών και να προχωρήσει έτσι στην πιο ορθολογική κατανομή του υπάρχοντος εκπαιδευτικού προσωπικού.

«Με τις συγχωνεύσεις των σχολείων, προσβλέπουν σε εξοικονομήσεις, ενώ αναμένεται να αυξηθούν οι μαθητές ανά τμήμα και το ωράριο των καθηγητών» υποστηρίζει ο Θ. Κοτσυφάκης, ο οποίος προσθέτει ότι «φέτος θα εφαρμοστεί η αναγκαστική μετακίνηση εκπαιδευτικών σ’ ολόκληρη τη χώρα, όπου υπάρχουν κενά, κάτι που ματαιώθηκε πέρυσι λόγω των αντιδράσεων». Η δυσοίωνη εικόνα συμπληρώνεται με την έλλειψη βιβλίων. «Πρόθεση του υπουργείου», λέει ο καθηγητής, «είναι να καλυφθούν τα βασικά μαθήματα και για τα υπόλοιπα θα μοιράζονται… φωτοτυπίες ή θα χρησιμοποιείται το Διαδίκτυο. Παράλληλα οι γονείς θα επωμιστούν ακόμη μεγαλύτερο βάρος των λειτουργικών δαπανών των σχολείων, αφού δεν επαρκούν τα κονδύλια για πετρέλαιο, καθαριότητα, μετακινήσεις».

Το είχαμε προβλέψει ότι η ηγεσία ετοιμάζεται για το σερβίρισμα της νέας “καινοτομίας” του ηλεκτρονικού βιβλίου… Κάτι που σημαίνει μετακύλιση του κόστους σε καθηγητές και γονείς.

Ομως από το Σεπτέμβριο αρχίζει και η εφαρμογή του νέου τύπου γενικού λυκείου και νέου τεχνολογικού λυκείου. Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει ακριβή εικόνα για το πώς θα εφαρμοστούν τα νέα μέτρα, πολλά από τα οποία δεν έχουν ξεκαθαριστεί.

Το νέο λύκειο όμως, υποστηρίζουν οι καθηγητές, στηρίζεται σε «παλιά» υλικά. Ουσιαστικά, λένε, το μόνο νέο μέτρο είναι αυτό που αφορά στις «εργασίες» (project) των μαθητών στα σχολεία. Σύμφωνα με αυτό οι μαθητές θα εκπονούν ομαδικές ή ατομικές εργασίες, θα συλλέγουν πληροφορίες για ένα θέμα που θα επιλέγουν, θα τις συνθέτουν και θα τις αναπτύσσουν με χρήση του Διαδικτύου. Ομως η ανεπαρκής επιμόρφωση των καθηγητών δεν ξεκαθαρίζει την εφαρμογή ενός μέτρου που το υπουργείο θεωρεί ότι είναι η «καρδιά» του νέου συστήματος.

Η δοκιμασμένη και στην τριτοβάθμια μέθοδος του clopy-paste θα βασιλεύσει…

Οι αλλαγές στο ωρολόγιο πρόγραμμα είναι μικρές: Μειώθηκε κατά μία ώρα η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, (αλλά δεν αυξήθηκε αντίστοιχα των νέων) ενώ αυξήθηκε αντίστοιχα κατά μία ώρα η Γεωμετρία στο Β’ τετράμηνο και καταργήθηκαν οι Αρχές Οικονομίας, η Τεχνολογία και ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός. Στο πρόγραμμα δεν περιλαμβάνονται μαθήματα επιλογής, ενώ το νέο λύκειο θα στηριχτεί στα παλιά βιβλία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η βιολογία, που είναι νέο μάθημα, θα διδάσκεται από το παλιό βιβλίο κατεύθυνσης της Β’ Λυκείου.

Η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το λύκειο -επισημαίνουν οι εκπαιδευτικοί- φαίνεται από το γεγονός ότι στο Τεχνολογικό Λύκειο που θα αντικαταστήσει το Επαγγελματικό, δεν υπάρχει οριστικό αλλά… προσωρινό πρόγραμμα.

Οι εκπαιδευτικοί, έπειτα απ’ όλα αυτά, εκτιμούν ότι αναπόφευκτα θα υπάρξουν έντονες αντιδράσεις. Οπως λέει ο Θ. Κοτσυφάκης, «θα πορευτούμε στη λογική δημιουργίας πανεκπαιδευτικού μετώπου μαζί με την ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι πρώτες κινητοποιήσεις προγραμματίζονται τέλη Αυγούστου, όταν θα συζητείται στη Βουλή το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, και θα συμμετάσχουμε στις διαδηλώσεις που θα γίνουν στη Θεσσαλονίκη στις 10 Σεπτεμβρίου».

Και οι συνδικαλιστές μας επιμένουν με τα λάβαρα και τα εξαπτέρυγα… Αλλά εμείς δεν μπορούμε να περάσουμε σε λευκή απεργία όπως οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι.

Οχι ότι μερικοί δεν βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση εδώ και χρόνια…Οταν δε διαβάζω για περικοπές αποσπάσεων και διαπιστώνω ότι υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν να δουν σχολείο εδώ και δεκαπενταετία…