Η Σούζαν Κάιν, συγγραφέας του “Quiet: The Power of Introverts in a World That Can’t Stop Talking “ μας μιλά για τη δύναμη των εσωστρεφών ανθρώπων. Δεν μπορώ παρά να ταυτιστώ έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα στην κατασκήνωση. Κι εγώ όπως η Σούζαν κάθε καλοκαίρι πακετάριζα μία κούτα Νουνού βιβλία για να αντέξω την εξωστρέφεια της εποχής.
Ας σταθούμε όμως λίγο στα εκπαιδευτικά ζητήματα που θίγει. Τα σχολεία μας σχεδιάζονται πλέον για τους εξωστρεφείς.
Παλιά τα θρανία ήταν σε σειρά ενώ σήμερα τοποθετούνται σε κύκλους, ημικύκλια και άλλους σχηματισμούς όπου οι μαθητές δουλεύουν σε ομάδες ακόμη και στα μαθηματικά ή τη δημιουργική γραφή, σαν να είναι μέλη επιτροπών. Και μιλάμε για καινοτομία και τομή στην εκπαίδευση. Η ατομική προσπάθεια και εργασία μπαίνει στο περιθώριο. Και τα παιδιά που προτιμούν να δουλεύουν μόνα τους παρουσιάζονται ως ‘προβληματικά’ και βαθμολογούνται ανάλογα. Δεν έχουν δηλαδή την ευκαιρία να εκφραστούν μέσα στο σχολικό περιβάλλον με τον δικό τους τρόπο. Οι ίδιοι οι δάσκαλοι πιστεύουν και περιγράφουν τον ιδανικό μαθητή εκείνον που είναι εξωστρεφής (αν και μελέτες έχουν δείξει ότι οι εσωστρεφείς έχουν καλύτερους βαθμούς και καλύτερο επίπεδο γνώσεων).
Μήπως πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και αυτούς τους μαθητές; Αναρωτιέμαι αν όλες οι έρευνες που μελετούν τις ομαδικές εργασίες είναι αρκετά ειλικρινείς. Η εμπειρία μου λέει ότι σπάνια λειτουργεί μία ομάδα. Συνήθως κάποιος τραβάει το κουπί και κάποιοι χαλλλαρώνουν. Με πολλά λλλ!!
Άρθρα (RSS)