Ο Δημήτρης Νόλλας από τη στήλη του Εξ αφορμής:
…Ο προηγούμενος αιώνας δεν σημαδεύτηκε από τις ανθρωποσφαγές των δύο Μεγάλων Πολέμων. Η βαρβαρότητα του 20ού αιώνα σημαδεύεται από το «δικαίωμα στην εργασία», το οποίο ο καπιταλισμός και το αρνητικό του είδωλο ώθησαν στα άκρα, ενσωματώνοντας το σύνολο της κοινωνίας στην καθημερινή, συχνά υποχρεωτική, εργασία.
Το πρώτο και άμεσο αποτέλεσμα ήταν να αποσαθρωθεί η οικογένεια. Οταν οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται, τα παιδιά, από το μαιευτήριο στον βρεφονηπιακό σταθμό και τα νηπιαγωγεία, άρχισαν να μεγαλώνουν σε ξένα χέρια. Κι όποιος μεγαλώνει σε ξένα χέρια μαθαίνει να μισεί τον κόσμο.
Οσοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν κυρίως μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο, βίωσαν αυτού του είδους την αγωγή και εκπαίδευση, όπου γεννιέται το μίσος για τον κόσμο, μίσος από το οποίο πλάθεται το νέο είδος των ανθρώπων. Των υπαλλήλων, των τρομοκρατών και των απατεώνων.
Μαντρωμένα τα παιδιά στα σχολεία, αυτά τα πνευματοκτόνα ιδρύματα, τα κολαστήρια της προσωπικής δημιουργίας αλλά και της ταπείνωσής τους, τα παιδιά είναι διαρκώς σε αναζήτηση οράματος, προσφοράς και, κυρίως, θυσίας, λαχταρώντας, ναι, ζητιανεύοντας στοργή κι αγάπη. Οταν γύρω τους βιώνουν τους μεγαλύτερους να αποχαυνώνονται με τα βελάσματα των πολιτικών, παρακολουθώντας μπροστά στα μάτια τους να συνασπίζονται η συναλλαγή με την χυδαιότητα και την βλακεία, δεν συναινούν (Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης). Οταν κανείς δεν αναγνωρίζει την αγωνία τους, και κανείς δεν τους δείχνει το δρόμο και νιώθουν το αδιέξοδο, έ τότε, ναι, επιλέγουν το ΝΤΟΥ! στο κενό.
Άρθρα (RSS)