Μια και πολύς για σχολικές ταινίες αυτές τις ημέρες θυμήθηκα μία ταινία του Γιμού -ίσως όχι την πιο εντυπωσιακή αλλά αυτή που μας αγγίζει περισσότερο ως κλάδο. “Ούτε ένας λιγότερος” Σε απομονωμένο χωριό της Κίνας, εντός ερειπωμένου σχολείου που θα ανάγκαζε ακόμη και τον πιο σκληροπυρηνικό δάσκαλο – ιεραπόστολο – να υποβάλει τάχιστα την παραίτησή του, μια 13χρονη αναλαμβάνει χρέη δασκάλου δημοτικού σχολείου! Φεύγοντας ο κανονικός δάσκαλος σχεδόν διατάζει το κορίτσι: «Και τον νου σου μη σου φύγει ούτε ένας μαθητής». Γιατί; Μα λόγω φτώχειας. Ετησίως ένα εκατομμύριο Κινεζάκια εγκαταλείπουν τα βιβλία και ρίχνονται στην παραγωγή παίρνοντας πενταροδεκάρες (στην πραγματικότητα το ανατριχιαστικό αυτό νούμερο είναι κατά τρεις φορές υψηλότερο). Ενας μαθητής «δραπετεύει» και εξαφανίζεται στη γειτονική πόλη. Η 13χρονη δεν το βάζει κάτω. Μετά χιλίων κόπων, βασάνων, ευρημάτων (πράγματα που δεν θα διέπραττε ούτε ο έσχατος ρακένδυτος της Αθήνας) φτάνει στην πόλη και ψάχνει ψύλλο στ’ άχυρα. Τελικά, καταλήγει στην πόρτα ενός κινεζικού καναλιού. Και κατασκηνώνει επί 36ωρο ρωτώντας όσους μπαινοβγαίνουν στο κτίριο: «Κύριε, μήπως είστε ο διευθυντής του καναλιού;». Υστερα από τόσες ώρες το αφτί κάποιου ιθύνοντος ιδρώνει και το αθώο πλάσμα δρασκελίζει την πόρτα του διευθυντή. Ετσι η 13χρονη… δασκάλα βγαίνει σε μια εκπομπή κάποιας Κινέζας… Νικολούλη.
Ο εξαφανισθείς μαθητής βρίσκεται και στη συνέχεια όλοι μαζί επιστρέφουν στο χωριό, παρέα φυσικά με τηλεοπτικό συνεργείο.
Αν το χάσατε, αναζητήστε το.
Η σχολική διαρροή είναι μία από τις χαίνουσες πληγές της πολύπαθης παιδείας. Ενδιαφέρον είναι ότι το ίδιο σύνθημα κυριαρχεί στις αμερικάνικες εκπαιδευτικές ιστοσελίδες. No child left behind.
Και παραμένω απορούσα: Αυτά τα στατιστικά στοιχεία που συλλέγει το υπουργείο ολοένα και πιο συχνά, καταλήγουν κάπου; Φαντάζομαι κάποιοι τα συγκεντρώνουν. Κάποιοι άλλοι τα μελετούν; κάνουν προτάσεις; ή τα αφήνουμε όλα να τα λύσει ο κ. Βερέμης; “Λίγο πιο κοντό το δημοτικό, λίγο πιο μακρύ το λύκειο, της στραβής παιδείας τα μπατζάκια φταίνε”.
Άρθρα (RSS)