Η συνέχεια της ανάγνωσης του Κώστα Τσόκλη…
Tην άλλην βραδιάν επανήρχετο, όχι πολύ οινοβαρής, έρριπτε βλέμμα εις τα παράθυρα της Πολυλογούς, ύψωνε τους ώμους, κ’ εμορμύριζεν: ― Ένας Θεός θα μας κρίνη… κ’ ένας θάνατος θα μας ξεχωρίση. Kαι είτα μετά στεναγμού προσέθετε: ― K’ ένα κοιμητήρι θα μας σμίξη. Aλλά δεν ημπορούσε, πριν απέλθη να κοιμηθή, να μην υποψάλη το σύνηθες άσμα του: Σοκάκι μου μακρύ-στενό, με την κατεβασιά σου, |