Terra Computerata

Το νέο ποιητικό βιβλίο του Μιχάλη Γκανά, Άψινθος, συνομιλεί με την «Αποκάλυψη του Ιωάννου» απ’ όπου αντλεί και τον τίτλο του.
«Άψινθος» λέγεται ο αστέρας που έπεσε στη γη και δηλητηρίασε «το τρίτον» των πόσιμων υδάτων «και πολλοί των ανθρώπων απέθανον εκ των υδάτων ότι επικράνθησαν».
Από την «Αποκάλυψη» ο ποιητής έλκει και μια σειρά από στίχους, βιβλικά κλειδιά που ανοίγουν την εσχατολογική προοπτική ενός σκοτεινού κόσμου, του δικού μας σύγχρονου κόσμου.
Πρόκειται για μια ποιητική σύνθεση με δύο ενότητες.
Στην πρώτη ενότητα το χθες με το σήμερα εναλλάσσονται, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ενός επικείμενου ή συντελεσθέντος κατακλυσμού, με άτιτλα ποιήματα δεξιά και φράσεις από την «Αποκάλυψη» αριστερά.
Στη δεύτερη ενότητα κυριαρχεί η ανάκληση αγαπημένων προσώπων –τεθνεώτων και ζώντων – σε έναν προσωπικό, εξομολογητικό τόνο.
Εδώ, λοιπόν, κοντά στο τέλος των ημερών «Αν είναι να μιλήσει κάποιος ας πει για την αγάπη» και την ιαματική σιωπή της.

Αυτοί παιδί μου δεν

δεν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους

όλο δεν και δεν και δέν-

τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους

δεν χάιδεψαν σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο

γυναίκα άσχημη και στερημένη

αυτοί παιδί μου δεν

δεν δίνουν τ’ Αγγέλου τους νερό

δεν άκουσαν ποτέ

ανάκουστο κιλαϊδισμό και λιποθυμισμένο

δεν έπιασαν με τα ρουθούνια τους

το άοσμο άνθος του θανάτου

δεν είδαν-κατάργησαν τα μάτια τους-

μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα

αυτοί παιδί μου δεν

δεν ξέρουν δεν αγαπούν

ξέρουνε μόνο ν’ απαιτούν

περισσότεραπερισσότεραπερισσότερα περί…

που έτσι γράφεται το μέλλον μας.

Προδημοσίευση από το καινούργιο μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαΐδου Χορεύουν οι ελέφαντες (Μεταίχμιο).

Οι άλλοι κρίνουν

Η παιδαγωγική συνεδρίαση άρχιζε στις έξι ακριβώς. Οι κα­θηγητές καθόντουσαν σε ομάδες, φλυαρούσαν ανέμελα, κάποιοι γελούσαν σκύβοντας στον διπλανό συνωμότη, ορι­σμένοι έπλητταν επιδεικτικά. Ο διευθυντής ήταν ακόμη στο γραφείο του κι ανακάτευε τα χαρτιά του. Η υποδιευθύντρια –ένα κεφτεδάκι με λεπτά πόδια και κοριτσίστικη κοτσίδα, που τραγουδούσε αντάρτικα στα μεγάλα κέφια και χαμογε­λούσε σε όλους προκειμένου να κάνει τη δουλειά της– είχε λάβει τη θέση της. Κοίταξε τις φατρίες απέναντί της.

Οι μαθητοπατέρες, οι συνδικαλίζοντες, οι αποσπασμέ­νοι που προσπαθούσαν να γλιτώσουν τα σκάγια, οι αυστη­ροί με τους άλλους μα ποτέ με τον εαυτό τους, οι πάντα σιωπηλοί και υπομένοντες, οι αναιτίως ξινισμένοι, οι ενο­χλητικά ομιλητικοί και αλαζόνες, οι πολιτικώς πράττο­ντες, οι ουδετερόφιλοι. Όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί με όλους, όταν επρόκειτο για τα καλά και συμφέροντα. Στην άκρη αριστερά, με την πλάτη της καρέκλας κολλημέ­νη στον τοίχο, ο Σουκιούρογλου. Βιβλίο στα γόνατα, ν’ απασχολεί το βλέμμα και τα χέρια του. Το κρατούσε σκοπίμως ανοιχτό, γυρνούσε τις σελίδες με ρυθμό, Κύριος οίδε αν το διάβαζε.

– Σ’ αυτή τη συνεδρίαση, κατ’ εξαίρεση, θα παραστούν εκπρόσωποι των μαθητών, δήλωσε ο διευθυντής μόλις μπήκε. Συνέχεια »