Ο Καζανόβας του Φελίνι παραμένει η κορωνίδα των πάμπολλων ταινιών που γυρίστηκαν για τη ζωή και τα έργα του διάσημου καρδιοκατακτητή. Με την ταινία αυτή ο Φελίνι αγγίζει την ουσία του κινηματογράφου και δημιουργεί την απόλυτη ταινία. Αποτελεί κομψοτέχνημα της έβδομης τέχνης κι αυτό χάρη στην μοναδική εικαστική ομορφιά της αλλά και τη μελαγχολία της παρακμής που μας μεταφέρει. Στην ταινία του απογυμνώνει το μύθο και μας παρουσιάζει μια άλλη όψη του διάσημου καρδιοκατακτητή, εκείνη δηλαδή ενός τυχοδιώκτη που σπαταλά τη ζωή του προσφέροντας ευχαρίστηση στις γυναίκες μόνο και μόνο για να καλύψει τις ανάγκες ενός απεγνωσμένου Εγώ. Ο Φελίνι δημιουργεί την ατμόσφαιρα του με τα τεράστια, γυμνά και πλήρως αντιρρεαλιστικά σκηνικά που έστησε για την ταινία στα στούντιο της Τσινετσιτά. Τα κοστούμια εναρμονίζονται πλήρως με την αίσθηση της παρακμής, ενώ η εικόνα ολοκληρώνεται με τις εντυπωσιακές φυσιογνωμίες ηθοποιών και κομπάρσων, με προεξέχουσα φυσικά εκείνη του σπουδαίου Ντόναλντ Σάδερλαντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αρχείο για την κατηγορία “τέχνη”Δεκ
08
2010
 
Fellini – Il CasanovaΑναρτήθηκε από terracomputerata στο κινηματογράφος, τέχνη, με ετικέτες: Fellini, Il CasanovaΔεκ
07
2010
Παγιδευμένοι Κορυδαλλοί – Skrivanci Na NitiΑναρτήθηκε από terracomputerata στο κινηματογράφος, τέχνη, με ετικέτες: Skrivanci Na Niti, Γίρι Μέντζελ, Παγιδευμένοι ΚορυδαλλοίΟ Γίρι Μέντζελ γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου στην Πράγα. Είναι ξακουστός Τσέχος σκηνοθέτης κινηματογράφου και θεάτρου, ηθοποιός και σεναριογράφος. Έγινε διάσημος το 1967 με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ο Άνθρωπος που Έβλεπε τα Τρένα να Περνούν κερδίζοντας το Βραβείο Καλύτερης Ξένης Ταινίας, σε μια εποχή που προανήγγελλε την «Άνοιξη της Πράγας» και το πείραμα ενός σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία, το οποίο, όμως, καταπνίγηκε στο αίμα με την εισβολή των τανκς του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Άλλη μια ταινία του, η μαύρη κωμωδία My Sweet Little Village ήταν υποψήφια για την ίδια κατηγορία βραβείων. Το 1969 το σοβιετικής καθοδήγησης καθεστώς απαγόρευσε την προβολή της ταινίας του με τίτλο Larks on a String που προβλήθηκε τελικά 20 χρόνια μετά όταν η Βελούδινη Επανάσταση έφερε το τέλος του καθεστώτος. Οι ταινίες του διαπνέονται από ένα συνδυασμό ανθρωπιστικής αντίληψης και σαρκασμού. Στη Σταλινική Πράγα τη δεκαετία του ’50, μια ομάδα ανθρώπων που διαφωνούν με το καθεστώς βρίσκονται έγκλειστοι σε ένα κέντρο ‘εθελοντικής εργασίας’, μια ειδική φυλακή πολιτικής αναμόρφωσης. Ανάμεσά τους είναι ένας δημόσιος κατήγορος, ένας ‘παρακμιακός’, ένας παραγωγός γαλακτοκομικών και ένας μάγειρας. Νοέ
28
2010
Η ευτυχία στον μικρόκοσμο του Μάικ ΛιΑναρτήθηκε από terracomputerata στο τέχνη, με ετικέτες: Another year, κινηματογράφος, Μάικ Λη, Μια χρονιά ακόμηΧτες είδα το φιλμ την ταινία “Μια χρονιά ακόμα” η οποία αφήνει μια πικρή επίγευση χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία της Λέσλι Μάνβιλ. Η ζωή είναι ένα δέντρο, οι άνθρωποι τα κλαδιά του και οι συναισθηματικές εποχές καθρεφτίζονται στα φύλλα που αλλάζουν χρώμα, πέφτουν και ξαναφυτρώνουν. Οι τέσσερις εποχές διαδέχονται η μία την άλλη σαν κεφάλαια μιας απλής, συνηθισμένης ιστορίας. Ενα σύντομο πέρασμα της ηθοποιού Imelda Staunton μας θύμισε τη συγκλονιστική ερμηνεία της στο “Μυστικό της Βέρας Ντρέικ”. Του Δημητρη Mπουρα / kathimerini.gr Οι ταινίες του Βρετανού Μάικ Λι είναι δράματα σε μικρή κλίμακα, αλλά με υπαρξιακό βάθος. Στην πρόσφατη, «Μια χρονιά ακόμα», οι εποχές του χρόνου διαδέχονται η μία την άλλη σαν κεφάλαια μιας αποσπασματικής ιστορίας, απλής και συνηθισμένης, όπως η ζωή. Ο Λι είναι διακριτικός, μεθοδικός και εύστοχος σε αυτή την αναπαράσταση του «απλού» και του «συνηθισμένου». Πρώτο κεφάλαιο σε αυτό το κοντσέρτο των τεσσάρων εποχών είναι η «άνοιξη» και τελευταίο ο «χειμώνας». Με τον ερχομό της άνοιξης, μια υπερκινητική μοναχική πενηντάρα, η Μέρι, που πίνει διαρκώς και μιλάει σαν πολυβόλο, εμφανίζεται σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά και πως η ζωή της θα αλλάξει χάρη σε ένα αυτοκίνητο, που μόλις της κόστισε 600 λίρες. Προς τα μέσα του χειμώνα θα πέσει από τα σύννεφα. Η ψευδαίσθηση της ευτυχίας της δεν αξίζει παρά 20 λίρες, όσο και ένα μπουκάλι φτηνής σαμπάνιας. Το ντελαπάρισμα στη σκληρή πραγματικότητα είναι ένα γεγονός και η απελπισμένη γυναίκα αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η βαθιά επιθυμία της για μιαν άλλη ζωή πρέπει να αντιμετωπιστεί από την ίδια με πιο αποτελεσματικό τρόπο. Η άνοιξη του Μάικ Λι είναι τυπικά βρετανική, περιγράφεται με μουντά χρώματα και αποτελεί την εισαγωγή σε μια ταινία άλλοτε ανάλαφρη και άλλοτε καταθλιπτική. Ο χειμώνας, που είναι και αυτός μουντός, μοιάζει με το τέλος μιας ψυχαναλυτικής συνεδρίας. Η νευρωτική, υποχόνδρια και ολίγον αστεία Μέρι, από περιφερειακός χαρακτήρας μιας αποσπασματικής ταινίας, καταλήγει να γίνει το κεντρικό πρόσωπο σε ένα δράμα ανοιχτό στη ζωή, ανεπαίσθητα μελαγχολικό και αισιόδοξο. Ηρεμία στον πυρήνα Στο μικρό σύμπαν του Λι συναντάμε ποικιλία χαρακτήρων και συμπεριφορών: νευρωτικοί (όπως η Μέρι) καταθλιπτικοί, τσακισμένοι ή συμβιβασμένοι, άνθρωποι σε σύγχυση ή με συσσωρευμένο θυμό, αλλά και άνθρωποι χαρούμενοι με πάθος για ζωή. Ενας μικρόκοσμος, που βρίσκεται σε συνεχή κυκλική τροχιά, όπως οι δορυφόροι, γύρω από ένα σταθερό σημείο που συγκρατεί ισορροπίες. Κέντρο αυτού του μικρού σύμπαντος είναι ένα ευτυχισμένο μεσήλικο ζευγάρι, ο Τομ και η Τζέρι(!), που αντιμετωπίζουν τα πάντα στωικά. Γι’ αυτούς, η ζωή και ο θάνατος, η ευτυχία και η δυστυχία αποτελούν μια ενότητα σε έναν αέναο κύκλο. Στον πυρήνα της ταινίας επικρατεί ηρεμία, σαν και αυτή που συναντάμε στον κινηματογράφο του Γιασουτζίρο Οζου. Στο κέλυφός της επικρατεί ταραχή, μια σειρά από τραγικές και κωμικές καταστάσεις που συνθέτουν το μόνιμο και αγαπημένο θέμα του Λι: την πραγματικότητα. Ο Τομ και η Τζέρι είναι το αντίστοιχο του συμβιβαστικού φωτογράφου Μορίς στα «Μυστικά και ψέματα» ή του κυνικού περιθωριακού Τζόνι στον «Γυμνό», που καθιέρωσε τον Λι το 1993. Εμπιστοσύνη Ο Μάικ Λι, ο Κεν Λόουτς και ο Στίβεν Φρίαρς ανήκουν στην ίδια γενιά, που έδωσε πνοή στον αγγλικό κινηματογράφο μετά το τέλος του φρι σίνεμα. Ο Λόουτς μετέπλασε την εικόνα της πραγματικότητας, το ντοκιμαντέρ, σε κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο. Ο Φρίαρς ακολούθησε σταθερά και με συνέπεια τον ρεαλισμό, επιδεικνύοντας, ενίοτε, τη δεξιοτεχνία του. Ο Μάικ Λι, ο οποίος επηρεάστηκε αρκετά από το θέατρο του Πίτερ Μπρουκ, ανακάλυψε στον ρεαλισμό τον πιο κατάλληλο βατήρα για τη βουτιά του στο δράμα του σύγχρονου ανθρώπου. Το υπαρξιακό βάθος της πραγματικότητας και η εμπιστοσύνη στον ηθοποιό καθόρισαν εδώ και πολλά χρόνια τη μορφή και το περιεχόμενο, το ύφος και το ήθος των ταινιών του. Η κάμερα μπορεί να σε ταξιδέψει και να σε πάει μακριά, όμως, μόνον ο ηθοποιός μπορεί να σε οδηγήσει στο βάθος των πραγμάτων με μιαν ανεπαίσθητη σύσπαση του προσώπου. Οι ταινίες του Λι από την εποχή που δούλευε για το BBC μέχρι σήμερα είναι καθημερινές, οικογενειακές ιστορίες ανθρώπων που συνθλίβονται ανάμεσα σε καλά κρυμμένα μυστικά και ψέματα της ζωής τους. Ιστορίες ανθρώπων, που φοβούνται την αλήθεια και που αναρωτιούνται αν ζουν πραγματικά. Η μοναδικότητα αυτών των ταινιών οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται ο Λι το κατεξοχήν εκφραστικό εργαλείο του: τον ηθοποιό που παρακινείται να αυτοσχεδιάσει ελεύθερα μέσα σε ένα πλαίσιο αυστηρά οργανωμένο από την ίδια τη ζωή. Αυτός είναι ο ρεαλισμός του Μάικ Λι. Νοέ
24
2010
Κινηματογραφικά εργαστήριαΑναρτήθηκε από terracomputerata στο τέχνη, με ετικέτες: κινηματογράφος
Σ αυτή την επετειακή διοργάνωση, αν και διεξάγεται κάτω από πολύ δύσκολες οικονομικές συγκυρίες, η camera zizanio, κάνει ένα ακόμα άλμα προς τα μπρος. Θεωρώντας ότι η οπτικοακουστική παιδεία σήμερα με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας είναι πιο αναγκαία από ποτέ κάνει μια μεγάλη προσφορά στους μαθητές όλης της χώρας. Όλοι οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα, πέρα από τις προβολές της Camera Zizanio και του Φεστιβάλ Ολυμπίας, να παρακολουθήσουν και ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΓΑΣΤΗΡΙΑ. Ειδικά για τους επισκέπτες από άλλες περιοχές της Ελλάδας σχεδιάστηκαν ταχύρυθμα εργαστήρια που θα διεξαχθούν το Σαββατοκύριακο 11 – 12 Δεκεμβρίου και τα διήμερα 14-15 και 16- 17 Δεκεμβρίου. Τα μαθήματα των εργαστηρίων καλύπτουν όλες τις φάσεις δημιουργίας μιας μικρής ταινίας σε σχολικό περιβάλλον από το σενάριο ως το μοντάζ και προσφέρουν πλήθος πρακτικές πληροφορίες και λογισμικά που βοηθούν τη δουλειά (βλέπε λεπτομέρειες http://camerazizanio.net/greek/ergastiria/). Τα σχολεία που επιθυμούν να παρακολουθήσουν τα εργαστήρια παρακαλούνται να επικοινωνήσουν άμεσα για να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους. Η συμμετοχή στις προβολές της Camera Zizanio είναι δωρεάν αλλά για τη συμμετοχή στα εργαστήρια υπάρχει μια ελάχιστη οικονομική επιβάρυνση για την κάλυψη των αναγκαίων εξόδων. Τη συμμετοχή των σχολείων στο Φεστιβάλ και τα δραστηριότητες του διευκολύνει η σχετική Εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας δια βίου μάθησης και θρησκευμάτων που έχει σταλεί σε όλα τα σχολεία αλλά είναι διαθέσιμη και στην ιστοσελίδα της Camera Zizanio . Στο Φεστιβάλ Ολυμπίας συμμετέχει και φέτος η Διεύθυνση Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης, όπως και τα τελευταία δυο χρόνια. CAMERA ZIZANIO http://camerazizanio.net Νοέ
24
2010
Παρουσίαση για τον Δεκάλογο Ι του KieslowskiΑναρτήθηκε από terracomputerata στο τέχνη, με ετικέτες: Dekalog, Kieslowski, Δεκάλογος
Kieslowski Dekalog
View more presentations from Terra Computerata.
Νοέ
24
2010
Kieslowski Δεκάλογος Ι: Αγάπα τον ένα και μοναδικό θεόΑναρτήθηκε από terracomputerata στο τέχνη, με ετικέτες: Kieslowski Δεκάλογος, κινηματογράφος
Dekalog2010
View more documents from Terra Computerata.
Νοέ
18
2010
L’ Ecole BuissonnièreΑναρτήθηκε από terracomputerata στο πολιτιστικά, τέχνη, με ετικέτες: ΟΛΜΕΕκδήλωση με θέμα την Κινηματογραφική Παιδεία στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση συνδιοργανώνουν την Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010 και ώρα 11 π.μ. στον κινηματογράφο ΦΙΛΙΠ (Θάσου 11 – Πλ. Αμερικής, Τηλ. 210/8612476), η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης, η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και η Πανελλήνια Ένωση Εκπαιδευτικών Πολιτιστικών Θεμάτων. Στην εκδήλωση θα προβληθεί η ταινία σταθμός του γαλλικού κινηματογράφου Το Σκασιαρχείο, η οποία γυρίστηκε το 1949, έχει πάρει 30 διεθνή βραβεία (στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, Καλύτερη ξένη ταινία στην Αμερική κλπ) ενώ πρόσφατα υιοθετήθηκε από την Κινηματογραφική Επιτροπή του ΟΗΕ «ως έργο τέχνης που αποτελεί ύμνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του μεγάλου γάλλου παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet 1896-1966). Καταγράφει βασικά τον πρώτο χρόνο της εκπαιδευτικής του πορείας, γύρω στο 1920, στην πόλη Bar-sur-Loup, τότε που έθετε για πρώτη φορά τις βάσεις μιας νέας εκπαιδευτικής αντίληψης. Το σκασιαρχείο ήταν σημείο αναφοράς για τους Γάλλους σκηνοθέτες του «νέου κύματος». Ο Φρανσουά Τριφό είχε πει: «Το Σκασιαρχείο με επηρέασε βαθιά. Η ταινία σηματοδοτεί μια νέα αντίληψη για το σχολείο και την παιδαγωγική διαδικασία». Η ταινία, 61 χρόνια μετά την παραγωγή της, είναι εξαιρετικά επίκαιρη στη χώρα μας και βγαίνει για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες! (Πέμπτη 25 Νοεμβρίου από το ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ). Στην εκδήλωση οι φορείς θα παρουσιάσουν τις θέσεις τους για την Καλλιτεχνική Παιδεία. Επίσης το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους θα παρουσιάσει ένα «Πλαίσιο για την Κινηματογραφική Παιδεία στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» καθώς και «Φάκελο του Εκπαιδευτικού για το Σκασιαρχείο», στον οποίο θα παρουσιάζονται οδηγίες για την αξιοποίηση της ταινίας στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η είσοδος για τους εκπαιδευτικούς είναι ελεύθερη. Νοέ
18
2010
Caspar David FriedrichΑναρτήθηκε από terracomputerata στο τέχνη, με ετικέτες: Caspar David FriedrichΝοέ
16
2010
Caspar David FriedrichΑναρτήθηκε από terracomputerata στο τέχνη, με ετικέτες: Caspar David Friedrich Μια ταινία που βασίζεται σε ένα ανέκδοτο σενάριο του Jacques Tati, το οποίο γράφτηκε το 1956 ως μια προσωπική επιστολή προς την αποξενωμένη κόρη του. Νοέ
11
2010
Συνέδριο για την οπτικοακουστική παιδείαΑναρτήθηκε από terracomputerata στο πολιτιστικά, τέχνη, με ετικέτες: οπτικοακουστική παιδεία, συνέδριο
Οι τέσσερις βασικοί ομιλητές θα είναι ο Δανός κινηματογραφιστής Henning Camre και πρόεδρος του European Think tank on Film and Film Policy, η αμερικανίδα θεωρητικός κινηματογράφου Μary Ann Doan, ο Γάλλος κριτικός Jean Douchet, μέλος της ιστορικής συντακτικής ομάδας των Cahiers du Cinema, από την εποχή της νουβέλ βάγκ και ο Δημήτρης Ελευθεριώτης, πρόεδρος του Τμήματος Σπουδών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης και συντάκτης του περιοδικού Screen. Tη συνομιλία του Henning Cαmre, με το κοινό θα συντονίσει ο Κώστας Γαβράς. Οι ενότητες που θα αναπτυχθούν αφορούν στην «γραφή και την ανάγνωση των ταινιών», «την αναγνωσιμότητα του γυναικείου προσώπου στον κινηματογράφο», «τα παιδαγωγικά διλήμματα στο νέο οπτικοακουστικό περιβάλλον». Η διαδραστική σχέση του δημιουργού και της ταινίας με το κοινό, είναι επίσης, ένα από τα θέματα που θα απασχολήσουν τις εργασίες του Συνεδρίου. Την πρωτοβουλία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, χαιρέτησαν ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση κ. Αντώνης Παπαδημητρίου: «στηρίζουμε τον ελληνικό πολιτισμό μέσα και έξω από την χώρα μας». Παράλληλα με τις εργασίες του συνεδρίου θα προβάλλονται τα έργα των κινηματογραφιστών του Ιδρύματος Ωνάση.
Οκτ
31
2010
The Social NetworkΑναρτήθηκε από terracomputerata στο τέχνη, με ετικέτες: κινηματογράφοςΚαλύτερη από ότι την περίμενα. Στακάτοι ευφυείς πυκνοί διάλογοι που χρειάζονται γρήγορα αντανακλαστικά για να τους παρακολουθήσεις. Ο σκηνοθέτης David Fincher έχει κάνει καλή έρευνα για τη δημιουργία του facebook. Σαφείς αναφορές στον Πολίτη Κέιν. Ο Fincher αναδεικνύεται σε συναρπαστικό καταγραφέα των χρονικών των καιρών μας. Justin Chang Variety Οκτ
31
2010
Woody Allen – You Will Meet A Tall Dark StrangerΑναρτήθηκε από terracomputerata στο τέχνη, με ετικέτες: κινηματογράφοςΕποικοδομητικό ΠΣΚ. Ένα θεατρικό και δύο ταινίες. Ο Woody αναμενόμενος έως και προβλέψιμος. Στα γνωστά του θέματα, τη ζωή, τον έρωτα, την απιστία, την απώλεια αλλά και το θάνατο στρέφεται ακόμη μια φορά ο Γούντι Αλεν στη νέα του κωμωδία «Θα συναντήσεις έναν ψηλό, μελαχρινό άντρα». Μια κωμωδία γυρισμένη και πάλι στο Λονδίνο, παιχνιδιάρικη, δοσμένη με φρεσκάδα, με έναν αφηγητή να συνδυάζει τις επιμέρους σκηνές. Ταυτόχρονα, μια κωμωδία, που πίσω από το χιούμορ της κρύβει μια σκοτεινή, μαύρη, πεσιμιστική ματιά. «Οι χαρακτήρες μου είναι γελοίοι», μου είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή μας ο Γούντι Αλεν, «αλλά όταν τους κοιτάξεις είναι πολύ θλιμμένοι. Εξάλλου κι ο δικός μου ο χαρακτήρας είναι πολύ θλιμμένος. Ο έρωτας και το σύμπαν, η ζωή και ο θάνατος, είναι ακριβώς όπως οτιδήποτε άλλο, πράγμα που σημαίνει, είναι τίποτα. Δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτά, πας κάπου και δεν υπάρχει τίποτα». Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τα ερωτικά και υπαρξιακά προβλήματα δυο ζευγαριών. Από τη μια του Αλφι (Αντονι Χόπκινς) και της Ελενας (Τζέμα Τζόουνς) και από την άλλη της κόρης τους Σάλι (Ναόμι Γουότς) και του άντρα της Ρόι (Τζος Μπρόλιν). Οταν ο Αλφι, από το φόβο του θανάτου αλλά και της χαμένης νιότης του, εγκαταλείπει τη γυναίκα του και ακολουθεί μια νεαρή κοπέλα, τη Σαρμέν (Λούσι Παντς), η Ελενα στρέφεται σε μια μάντισσα, που της λέει: «Θα συναντήσεις έναν ψηλό, μελαχρινό άντρα». Μόνο που η συνάντηση αυτή δεν περιορίζεται σ’ έναν άντρα, αλλά αναφέρεται και στο άλλο, ψηλό, μελαχρινό και τρομερό πρόσωπο που κάποτε όλοι θα συναντήσουμε. Για άλλη μια φορά ο κωμικός Αλεν συναντά τον με υπαρξιακά προβλήματα Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Παράλληλα, παρακολουθούμε και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο η δυστυχισμένη από τη συζυγική ζωή της Σάλι, ερωτευμένη κρυφά με τον γκαλερίστα και αφεντικό της Γκρεγκ (Αντόνιο Μπαντέρας), καθώς ο συγγραφέας σύζυγός της Ρόι, στερημένος από έμπνευση, αρχίζει να ενδιαφέρεται για μια νεαρή, μυστηριώδη γυναίκα (Φρίντα Πίντο) ντυμένη στα κόκκινα. «Είναι άνθρωπος που περνάει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του», ανέφερε ο Αλεν, «και όταν βλέπει αυτή τη φρέσκια πνοή αέρα απέναντι από το παράθυρό του, αυτό τον ιντριγκάρει και σταδιακά η κοπέλα μετατρέπεται σε μια ελκυστική φαντασίωση». Παρ’ όλες τις προσπάθειες των προσώπων αυτών να ξεφύγουν από τα προβλήματά τους με απραγματοποίητα όνειρα και φανταστικά σχέδια, το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα ευχάριστο. Ο δρόμος τους είναι γεμάτος με απογοητεύσεις και αναπάντεχους κινδύνους. Μέσα από την πορεία τους αυτή, ο σκηνοθέτης εξερευνά την ανθρώπινη ανάγκη για φαντασιώσεις και όνειρα. Βέβαια ο ίδιος, που επιμένει πως δεν πρέπει να τον παίρνουμε στα σοβαρά, αρχίζει την ταινία του με ένα τσιτάτο του Σέξπιρ από τον «Μάκβεθ», που αναφέρει πως τη ζωή την αφηγείται ένας βλάκας που κάνει πολλή φασαρία για το τίποτα… ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ στην Ελευθεροτυπία Οκτ
29
2010
«Ονειρα» για μαθητέςΑναρτήθηκε από terracomputerata στο εκπαιδευτικοί, μαθητές, σχολείο, τέχνη, με ετικέτες: όνειρα, ΡικάκηΤο κινητό χτυπάει και ο μικρός μαθητής από τη Γεωργία απαντά στα ελληνικά: «Δεν μπορώ τώρα. Είμαι εδώ με την κυρία Εφη και την κυρία που βγάζει κάμερα»… Η κυρία Εφη είναι η δασκάλα του. Η κυρία που «βγάζει κάμερα» είναι η σκηνοθέτις Λουκία Ρικάκη. Η τελευταία ταινία της παιζόταν μέχρι χθες για το ευρύ κοινό στο Ιδρυμα Κακογιάννη. Για τους επόμενους τρεις μήνες θα προβάλλεται για τα σχολεία, έπειτα από συνεννόηση με το Ιδρυμα (Τηλ. 210-3418550). Σίγουρα, πολλοί είναι αυτοί που έχασαν την ευκαιρία να δουν το έργο στη μεγάλη οθόνη. Το σχολικό κοινό όμως είναι αυτό που θα επωφεληθεί περισσότερο από μια ταινία που δείχνει τις δυνατότητες ενός σχολικού περιβάλλοντος, όταν οι «μεγάλοι» είναι πρόθυμοι και ελεύθεροι να φανταστούν και να υλοποιήσουν έναν τρόπο διδασκαλίας και επικοινωνίας με τα παιδιά που ταιριάζει στην περίσταση. Η ταινία που έχει τίτλο «Ονειρα σε άλλη γλώσσα» επικεντρώνεται σε μια ομάδα αξιόλογων Κυπρίων δασκάλων και τα παιδιά ενός πολύ ξεχωριστού σχολείου, του Σχολείου της Φανερωμένης, που βρίσκεται στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας. Το εντυπωσιακό κτίριο κάποτε φιλοξενούσε το Παρθεναγωγείο Φανερωμένης, όπου φοιτούσαν πολλές γενιές Κυπρίων κορασίδων. Τώρα, λειτουργεί με 300 μαθητές από δεκάδες διαφορετικές χώρες. Η πλειοψηφία εξ αυτών είναι παιδιά μεταναστών από τις Φιλιππίνες, τη Ρωσία, τη Γεωργία, το Ιράκ, που έφτασαν στην Κύπρο για μια καλύτερη ζωή, αφήνοντας πίσω τους μιαν άλλη πατρίδα. Η κ. Ρικάκη αφηγείται την ιστορία της, αφήνοντας συγχρόνως παιδιά, γονείς και δασκάλους να πουν τις δικές τους. Το συμπέρασμά της είναι ότι αυτή η σχολική κοινότητα ξέρει όχι μόνο να αποδέχεται τη διαφορετικότητα αλλά και να διαμορφώνει το σχολικό της πρόγραμμα γύρω από αυτήν. Η επίσκεψη μιας ολόκληρης τάξης στο τζαμί στο οποίο προσκυνάει η οικογένεια ενός συμμαθητή, με ξεναγό τον ίδιο τον μικρό μαθητή, αποτελεί το μάθημα της ημέρας. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου ή ειδικός για να κρίνω τη σκηνοθεσία ή την ευρηματικότητα του θέματος (υπάρχουν κι άλλα τέτοια σχολεία, πιο κοντά μας). Τα «Ονειρα» της κ. Ρικάκη μπορούν να γίνουν έμπνευση για πολλά σχολεία, είτε αυτά διαθέτουν έναν πολυπολιτισμικό χαρακτήρα είτε όχι… Οι Momix έρχονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Και συγκεκριμένα στο Θέατρο Παλλάς από τις 24 έως 28 Νοεμβρίου και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης από την 1η έως τις 4 Δεκεμβρίου 2010. «Σκηνικός πλούτος, φυσική τόλμη, απέριττη ομορφιά, μέγιστη έμπνευση, ύμνος στη δόξα του ανθρώπινου σώματος. Οι μυστικές δυνάμεις του σύμπαντος συνωμότησαν σε μία παράσταση συναρπαστική, που όμοιά της δεν έχει ποτέ ξανά εκκολαφθεί.» Οκτ
26
2010
Fritz Lang – Metropolis, 1927Αναρτήθηκε από terracomputerata στο τέχνη, με ετικέτες: Fritz Lang, Metropolis, κινηματογράφοςΗ ταινία θρύλος του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Η Μητρόπολη παρουσιάζει μια πόλη του μέλλοντος χωρισμένη σε δύο ζώνες, με τεράστιες σκηνογραφίες και μεγάλα πλήθη. Στους κήπους της, μέσα σε οργιστική χλιδή, ζουν οι άρχοντες. Στα υπόγεια, εξαθλιωμένοι εργάτες με σκυφτούς ώμους και μηχανικό βάδισμα, δουλεύουν σκληρά σε παράλογα έργα. Ανάμεσά τους ζει και η Μαρία, μια προφήτισσα που προσπαθεί ειρηνικά να τους αφυπνίσει. Η άρχουσα τάξη επιδιώκοντας τη σύγκρουση, διατάζει έναν εφευρέτη να κατασκευάσει ένα ρομπότ με τη μορφή της Μαρίας, προκειμένου να παρασύρει τους εξεγερμένους σε μια αυτοκαταστροφική επανάσταση. Ο Lang χρησιμοποιεί το εξπρεσιονιστικό στιλιζάρισμα με μεγάλη επιτυχία, κυρίως στις ομαδικές σκηνές με τους εργάτες, το περπάτημα των οποίων αναπτύσσεται σε σχηματισμούς με κλιμακωτή διάταξη, συγκροτώντας ορθογώνια ή ρομβοειδή τμήματα χορογραφικής ακρίβειας. Το πλήθος αυτό συγκροτούσε μια συμπαγή, ζοφερή μάζα, συχνά καταθλιπτική, που εκτελούσε κινήσεις μηχανικές. Απρόσωπα καμπουριασμένα, χαμερπή, άψυχα άτομα, που τα ρούχα τους δεν προδίδουν κάποια γνωστή ιστορική περίοδο, όταν φτάνει η ώρα της αλλαγής της βάρδιας στοιβάζονται, στερούμενοι ατομικής ύπαρξης, στους ανελκυστήρες, δημιουργώντας ένα μοναδικά ακραίο στιλιζάρισμα. Τα σπίτια τους σε σχήμα κύβων, τοποθετημένα γεωμετρικά, ενισχύουν τη μονοτονία της υπόγειας πολιτείας. Ο Lang χειρίζεται τους φωτισμούς μ’ έναν αξιοθαύμαστο τρόπο: η φουτουριστική πολιτεία μοιάζει να είναι μια μεγαλειώδης πυραμιδοειδής συγκέντρωση ουρανοξυστών που τρεμολάμπουν. Τα «ταχυδακτυλουργικά» πλάνα σε συνδυασμό με τον περίτεχνο φωτισμό, δημιουργούν στην αντίθεση των φωτισμένων παραθύρων, μια σκακιέρα. Το στούντιο που κατασκευάστηκε ήταν τεράστιο και αυτό φαίνεται στους αχανείς δρόμους και στις προεξέχουσες γέφυρες. Με τη βοήθεια διαφόρων τρικ με καθρέπτες οι προσόψεις των κατοικιών μεγεθύνονται. Μια φιλμική αποκάλυψη της τεράστιας αρχιτεκτονικής παιδείας του σκηνοθέτη. Στο Οργουελικό αυτό σύμπαν της ιστορίας, η νοηματική δομή ξαφνικά αποχωρίζεται τις υφές της λογικής, επενδύοντας σε γραμμικές ασυνέχειες που αποσπούν το ενδιαφέρον του θεατή από την αφηγηματική εξέλιξη. Έτσι η εικονική πραγματικότητα του πλασματικού σύμπαντος κατακτά το προσκήνιο του ενδιαφέροντος, μετατρέποντας ανά διαστήματα το «Metropolis» σε ένα οργασμικό σύμπαν τεχνικών κινηματογράφησης και φουτουριστικής αναπαράστασης. Η ταινία λόγω του αμφιλεγόμενου ιδεολογικού της φινάλε, με την ίδια ευκολία που μπορεί να χαρακτηριστεί «αριστερή», δεν πτόησε τους Ναζί να τη θέσουν επικεφαλής της κινηματογραφικής τους βιομηχανίας, εκμεταλλευόμενοι την καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα ενός σκηνοθέτη ευρισκόμενου πάνω από το επίπεδο του νεωτερισμού, στο ρόλο ενός σπουδαίου οραματιστή. Ο Lang ωστόσο ανέκαθεν προέβαλλε το αριστούργημά του ως αντιαπολυταρχικό δημιούργημα. Σήμερα η ταινία υπάρχει μόνο σε ελλιπής κόπιες από μονταρισμένα κομμάτια που διασώθηκαν. Περισσότερο από το 1/4 της ταινίας θεωρείται χαμένο (σ’ αυτό συνέβαλε και το ότι μεγάλο μέρος της λογοκρίθηκε). Η έκδοση των 118 λεπτών είναι αυτή που κυκλοφορεί ευρέως. Όπως και να ‘χει το «Metropolis» στάθηκε το επιστέγασμα του βωβού γερμανικού κινηματογράφου και ο θεμέλιος λίθος της κινηματογραφικής αθανασίας του Fritz Lang.
Περισσότερα για την ταινία: www.cine.gr Η εργασία του Κώστα Κρυστάλλη για το ΜΑ του Πανεπιστημίου Σύδνευ. |
|
Άρθρα (RSS)