Αρχείο για την κατηγορία “κινηματογράφος”

Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ παρουσιάζει την άγνωστη επιχείρηση απόκρυψης των αρχαιοτήτων της Ελλάδας κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αποκαλύπτει την στάση των δυνάμεων κατοχής απέναντι στους πολιτιστικούς θησαυρούς της χώρας και αναζητά το μίτο αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας στον λαβύρινθο της ήδη λεηλατημένης Ευρώπης και στα θεμέλια της ιδεολογίας του ναζισμού.

Έρευνα και σκηνοθεσία: Βασίλης Κοσμόπουλος

Comments 0 σχόλια »

«Τριάντα χρόνια μετά το «Koyaanisqatsi», ο Godfrey Reggio με την υποστήριξη του Philip Glass και του Jon Kane, πρωτοπορεί ξανά δημιουργώντας ένα ακόμη εντυπωσιακό και σιωπηλό πορτραίτο της σύγχρονης ζωής.
Με κινηματογράφηση από τον Steven Soderbergh σε εντυπωσιακή 4K ψηφιακή προβολή, το «Visitors» αποκαλύπτει την ονειρική σχέση της ανθρωπότητας με την τεχνολογία.

Το φιλμ επιστρέφει το βλέμμα στον θεατή, προσφέροντας στο κοινό μια εμπειρία πέρα της πληροφορίας σχετικά με την στιγμή που όλοι ζούμε. Αποτελούμενο από μόνο 74 λήψεις, το «Visitors»πηγαίνει τους θεατές σε ένα ταξίδι στο φεγγάρι και πίσω για να τους κάνει να αντιμετωπίσουν τους εαυτούς τους.»

http://visitorsfilm.com/

Comments 0 σχόλια »

Η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά», γυρισμένη το 1966, προσεγγίζει με ιδιαίτερο τρόπο ένα τραγικό επεισόδιο: Τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς δύο αμερικανικά αεροπλάνα συγκρούστηκαν πάνω από τη θαλάσσια περιοχή του ισπανικού χωριού Παλομάρες. Από τις τέσσερις ατομικές βόμβες που μετέφερε το ένα από τα δύο, οι τρεις έπεσαν στο έδαφος και η μία στη θάλασσα, η οποία αποτελούσε ανοικτή απειλή ολέθρου και αιτία μόλυνσης για τις γύρω περιοχές και το οικοσύστημα της Μεσογείου. Ο Κακογιάννης ευαίσθητος δέκτης των προβλημάτων του καιρού του, της πυρηνικής απειλής και της οικολογικής καταστροφής, έκανε αμέσως το ατύχημα ταινία. Τώρα από αυτό το φιλμ εμπνέονται 30 μεταπτυχιακοί και προπτυχιακοί φοιτητές από Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών. Μαζί τους η μουσικός Ευγενία Αθανασοπούλου επιχειρεί έναν διάλογο με νότες τόσο με την ταινία όσο και με τα έργα των νέων δημιουργών. Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στους χώρους του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης με αφορμή τα 60 χρόνια από την έναρξη της σκηνοθετικής καριέρας του στην Ελλάδα με το «Κυριακάτικο ξύπνημα», το 1954.

 

Η τριακονταμελής ομάδα των νέων δημιουργών για να προσεγγίσει το έργο  “Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά”, ένα από τα λιγότερο γνωστά και συγχρόνως από τα πιο πολιτικά έργα του σκηνοθέτη, χρησιμοποίησε ως ερευνητική αφετηρία την πλαστικότητα, την εικαστική γραφή, τις αναφορές στο ρεαλισμό και το βαθύ προβληματισμό του Κακογιάννη πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της εποχής του.

Φιλμογραφία > Ταινιοθήκη

Comments 0 σχόλια »

Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή ενός 15χρονου νέου ύστερα από το θάνατο το αδελφού του. 10 ημέρες μετά το ατυχές συμβάν τα συναισθήματά του, τον έχουν πλέον κυριεύσει. Η κατάσταση επιδεινώνεται όταν αντιλαμβάνεται πως κάποιος τον παρακολουθεί.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σενάριο, Σκηνοθεσία, Επιμέλειαt: Κατωπόδης Βησσαρίωνας
Ερμηνεία: Αυγερινός Γιώργος, Γκινοσάτης Φίλιππος, Πάλμος Βησσαρίωνας, Σακκάς Γρηγόρης

3ο Βραβείο CAMERA ZIZANIO 2013

Comments 0 σχόλια »

Stroop_Report_-_Warsaw_Ghetto_Uprising_06b
Φωτογραφία από την Stroop Report – κατά την εκκένωση του γκέτο της Βαρσοβίας.

Ο Μίτκο Πάνοβ δημιουργεί μία ταινία μικρού μήκους με αφορμή τη φωτογραφία. Η ιστορία, η μνήμη, το τραύμα είναι κάποιες λέξεις που δεν έχουμε συνηθίσει να παίζουμε μαζί τους. Σε αυτό το φιλμάκι ο σκηνοθέτης κατορθώνει το ακατόρθωτο.

Β

Βιβλιογραφία:

http://pov.imv.au.dk/Issue_15/section_1/artc3A.html

http://bks2.books.google.gr/

 https://vimeo.com/36044164

Comments 0 σχόλια »

Σε έναν κόσμο υπερ-συνδεδεμένο ψηφιακά όπου όλα συμβαίνουν όλο και πιο γρήγορα, η σχέση μας με τον χρόνο συνοψίζεται συνήθως στην αίσθηση ότι μας λείπει… […] Δεν κερδίζουμε πλέον χρόνο αλλά διαθέτουμε όλο και λιγότερο. Γιατί αυτό το παράδοξο; Εξοπλισμένοι με τις ψηφιακές συσκευές μας τρέχουμε από τη μια συνάντηση στην άλλη, ενώ τα πραγματικά σημαντικά πράγματα όπως είναι οι φίλοι, η οικογένεια δεν χωρούν πια σ” αυτό.

Στην ταινία Speed — Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, ο κινηματογραφιστής Florian Opitz εξερευνά το ζήτημα. Με ένα βλέμμα υποκειμενικό και σαρκαστικό, καταφέρνει να προσεγγίσει το σύνθετο θέμα της επιτάχυνσης της καθημερινότητας με έναν τρόπο διασκεδαστικό και πολύ οπτικό. Θέτει ερωτήσεις σε ειδικούς της διαχείρισης του χρόνου και της εξάρτησης απο τον ψηφιακό κόσμο, σε θεραπευτές και επιστήμονες σχετικά με τα αίτια και τις επιπτώσεις της χρόνιας έλλειψης χρόνου, μιλά με συμβούλους επιχειρήσεων και πρόσωπα της χρηματοπιστωτικής αγοράς (finance). Συναντά αυτούς που ωθούν τους άλλους προς την επιτάχυνση του χρόνου τους αλλά και αυτούς που σε βοηθούν να ανακαλύψεις εκ νέου τα ευεργετήματα του αργού ρυθμού.

via

Comments 0 σχόλια »

Την περασμένη Κυριακή στα BAFTA, η Ελεν Μίρεν βραβεύθηκε για το σύνολο της προσφοράς της στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Την παραμονή της τελετής απονομής των βραβείων BAFTA, όπου η Ελεν Μίρεν τιμήθηκε με την ύψιστη διάκριση της βρετανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας (BAFTA fellowship) για το σύνολο της προσφοράς της στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, η ηθοποιός μίλησε στον Observer εκφράζοντας τη χαρά της για τη βράβευση, αλλά και την ανησυχία της για τη βία που έχει κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τη μεγάλη και τη μικρή οθόνη.

Επισήμανε ιδιαίτερα τη μεγάλη αύξηση των δολοφονιών γυναικών στις τηλεοπτικές ταινίες. Οπως είπε, συμφωνεί με τον θεατρικό συγγραφέα Ντέιβιντ Χέαρ, ο οποίος πρόσφατα διαμαρτυρήθηκε για την αιμοδιψή φύση των περισσότερων δραματικών σειρών που προβάλλονται στη βρετανική τηλεόραση. Και πρόσθεσε ότι υπάρχει μια σαφής «σεξιστική» διαφορά όσον αφορά τα πτώματα: «Τα περισσότερα θύματα είναι νεαρές γυναίκες», είπε.

Στην ομιλία της μεταξύ άλλων ευχαριστεί τους δασκάλους της…

Comments 0 σχόλια »

Η «Nebraska» είναι μια αντί-Οδύσσεια του εικοστού πρώτου αιώνα που αναδεικνύει τον καταπιεσμένο ηρωισμό του ανθρώπου που μοιάζει εσαεί εγκλωβισμένος στη στατική, αντί-ηρωική ζωή κάθε επαρχίας. Και είναι μια αντί-Οδύσσεια διότι στο πρώτο μισάωρο δεν υπάρχει τίποτα που να προμηνύει την έλευση του ηρωικού στοιχείου. Ο «Οδυσσέας» της «Nebraska», ο Γούντι Γκραντ (έξοχος στον ρόλο του ο καρατερίστας Μπρους Ντερν), είναι ένας απότομος, ανισόρροπος, απλησίαστος και πεισμωμένα μοιρολάτρης αλκοολικός σε προχωρημένη ηλικία. Αυτός ο φαινομενικά πεπειραμένος σκιέρ των αναποδιών της ζωής είναι, εντούτοις, αρκετά αφελής να πιστεύει ότι έχει κερδίσει ένα εκατομμύριο δολάρια στο λαχείο, αψηφώντας τον ανυπόμονα οργισμένο ψόγο των αγαπημένων του προσώπων που φυσικά γνωρίζουν ότι πρόκειται για τυπική διαφημιστική απάτη.

 

Η ξεροκεφαλιά του Γούντι παρασύρει τον Ντέιβιντ, τον έναν από τους δυο γιους του, σε ένα ταξίδι 1.450 χιλιομέτρων, με αφετηρία το Μπίλινγκς της Μοντάνα και προορισμό το Λίνκολν της Νεμπράσκα. Οι ενδιάμεσοι σταθμοί δεν είναι τα «μαγικά νησιά» για τα οποία μιλούσε ο Γέιτς, αλλά οι απαράλλαχτα μονότονες πόλεις της αμερικανικής ενδοχώρας. Προτού φτάσουν στο Λίνκολν, οι δυο συνοδοιπόροι καταλύουν για το Σαββατοκύριακο στη γενέτειρα του Γούντι, το Χόθορν της Νεμπράσκα, μια πόλη που υπάρχει μονάχα στη φαντασία του σεναριογράφου της ταινίας, Μπομπ Νέλσον. Η μυθική Ιθάκη του Γούντι Γκραντ. Από το σημείο αυτό κι έπειτα, ο υποψιασμένος θεατής καθίσταται δέσμιος των συνειρμών του. Ο Γούντι, μόνος, μαζί με τον Ντέιβιντ ή με τη συνοδεία της οικογένειάς του (έχουν καταφτάσει στην πόλη η σύζυγος και ο έτερος γιος του), επισκέπτεται τους νεκρούς συγγενείς και φίλους του στο νεκροταφείο έξω από την πόλη, αλλά και στα μπαρ και στο συνεργείο που διατηρούσε κάποτε. Ο Ντέιβιντ πληροφορείται έκπληκτος από μια παλιά αγαπημένη του πατέρα του ότι ο Γούντι είχε πολεμήσει στην Κορέα, τη δική του Τροία, γεγονός που είχε καταφέρει να κρατήσει κρυφό από τους γιους του. Και στη σεκάνς του φινάλε, όπου ο Γούντι επιστρέφει στο Χόθορν μετά το κάζο του Λίνκολν, οδηγώντας το φορτηγό που μόλις αγόρασε –φυσικά όχι με τα χρήματα του ανύπαρκτου λαχείου–, ο «Οδυσσέας» παίρνει την εκδίκησή του από τους παλιούς συνεργάτες, τους συμπολίτες και τους συγγενείς του που τον χλεύασαν για την αποκοτιά του να διεκδικήσει την τελευταία του πιθανότητα να κερδίσει τα χρήματα που λαχταρούσε να αφήσει κληρονομιά στην οικογένειά του.

 

Στην «Ποιητική» ο Αριστοτέλης γράφει ότι ο Ομηρος παρουσιάζει ανθρώπους καλύτερους από εμάς. Ο Γούντι σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος άνθρωπος στη «Νεμπράσκα». Ομως η εκδίκησή του είναι η εκδίκηση ενός καλού, περήφανου και βαθιά τρυφερού ανθρώπου.

Καθημερινή – Εξ αφορμής του Λευτέρη Καλοσπύρου

Comments 0 σχόλια »

Ποιος δεν θα δάκρυζε με την ιστορία μιας μητέρας που της αποσπούν βίαια το τρίχρονο αγόρι της για να το δώσουν σε μια παρένθετη οικογένεια, ενώ εκείνη, νεαρή κοπέλα, σπαράζει πάνω στην κλειστή σιδερένια πύλη του μοναστηριού στο οποίο φιλοξενείται, ως «έκπτωτη γυναίκα»;

Η σκηνή είναι μία από τις αιχμές του δράματος που χειρίζεται ο Βρετανός Στίβεν Φρίαρς στην τελευταία του ταινία «Φιλομένα» (θα προβάλλεται από την ερχόμενη Πέμπτη). Είχα παρακολουθήσει την ταινία σε μια κατάμεστη αίθουσα, χωρητικότητας περίπου 1.000 ατόμων, τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Τορόντο, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ της πόλης. Ηταν μια ανοιχτή πρωινή προβολή για κοινό, το οποίο στη συντριπτική πλειονότητά του ήταν Καναδοί συνταξιούχοι, άντρες και γυναίκες. Παρατηρούσα τα πρόσωπα. Συγκινημένα αλλά όχι δακρυσμένα.

Ο Φρίαρς, αξιοποιώντας το υποκριτικό μέγεθος της Τζούντι Ντεντς, γυρίζει μια ταινία πάνω στη συγχώρηση (βασισμένη στο βιβλίο του Μάρτιν Σίξσμιθ «The lost child of Philomena Lee – A mother, her son and a 50 year search», το οποίο με τη σειρά του στηρίζεται σε πραγματικό γεγονός). Η ηρωίδα, Φιλομένα Λι, έφηβη ακόμη, τη δεκαετία του ’50, έμεινε έγκυος, και η οικογένειά της την έστειλε σε καθολικό μοναστήρι για να την προσέχουν. Μετά την αγοραπωλησία του παιδιού της από τις μοναχές, εξαναγκάζεται να υπογράψει ότι «ποτέ δεν θα ψάξει να μάθει» τι έκανε η εκκλησία με τον γιο της. Υστερα από 50 χρόνια άκαρπων ερευνών, ηλικιωμένη πια, ξεκινάει ένα ταξίδι στην Ουάσιγκτον, όπου ενδεχομένως να βρίσκεται ο γιος της, μαζί με ένα δημοσιογράφο που ενδιαφέρεται να γράψει την ιστορία της.

Comments 0 σχόλια »

Με άλλη φόρμα στην Grande Belezza, λιγότερο μπαρόκ αλλά αναλόγως φαντασμαγορική και πολυπρισματική, ο Σορεντίνο κινηματογραφεί πλονζέ και κοντρ-πλονζέ, σε ομόκεντρους κύκλους, την ψυχή της Ρώμης, της Ιταλίας, της Ευρώπης. Σήμερα. Την ψυχική πτώση, την ηθική παρακμή, το πνευματικό γήρας, τη μοναξιά, τον ναρκισσισμό, τον εγωτισμό του Ευρωπαίου διανοούμενου, του αστού, του ανέστιου. Η Ευρώπη υψώνεται σαν σωρός ερειπίων προς το μέλλον· στη βάση του σωρού απομένει το μεταφυσικό ρίγος, η αναζήτηση του απολεσθέντος ιερού, μέσα από οράματα και αμφισημίες.

Εδώ ο ιδιοφυής Ναπολιτάνος προεκτείνει τους κινηματογραφικούς διδάχους της italianità, οι οποίοι μέσα απ’ τις «ιταλικές» ταινίες τους έδωσαν αισθητό σχήμα στην ευρωπαϊκότητα, στην ψυχή της Ευρώπης. Ταυτοχρόνως, ανατρέχει και πάλι στους μαέστρους της Αναγέννησης· μετά τον Μακιαβέλι, στον νεοπλατωνικό Μπαλτασάρε Καστιλιόνε. Μα προπάντων ζωγραφίζει την Αιωνία Πόλη, λίκνο της ελληνορωμαϊκής-χριστιανικής Ευρώπης, σαν ενιαίο χώρο ζώντων και νεκρών, όπου η τέχνη είναι πιο δραστική από τους ανθρώπους. Χωρίς να θρηνεί όμως: ο κόσμος αυτός τελειώνει με έναν γδούπο, όχι μ’ έναν λυγμό. Ο Ματέο Ρέντσι χορεύει κάτω από την φωτεινή επιγραφή Martini το ρεμίξ της Ραφαέλα Καρρά.

via

Comments 0 σχόλια »

Η ταινία The Pervert’s Guide To Cinema Parts 1, 2,3 είναι μια εισαγωγή σε ορισμένες από τις ιδέες και τις απόψεις του Ζίζεκ γύρω από τις φαντασιώσεις, την πραγματικότητα, την επιθυμία και την κινηματογραφική μορφή. Αναζητώντας το υλικό του σε κλασικές ταινίες, ο χαρισματικός Ζίζεκ διερευνά τη μυστική γλώσσα του κινηματογράφου, αποκαλύπτοντας όσα μπορούν να μας πουν οι ταινίες αυτές για τους εαυτούς μας. Είτε κάνει αναφορές στο έργο του Ντέιβιντ Λιντς είτε του Χίτσκοκ, ο Ζίζεκ δεν σταματά να μας γοητεύει με το πάθος, την ευφυΐα και το χιούμορ του.

Η ταινία έχει γυριστεί είτε στις αυθεντικές τοποθεσίες, όπου γυρίστηκαν οι ταινίες στις οποίες γίνεται αναφορά, είτε σε ντεκόρ αντίγραφα των αυθεντικών. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ο Ζίζεκ μιλά μέσα από τις ίδιες τις ταινίες. Η συνεργασία της Φάινς με το Ζίζεκ δείχνει την αμεσότητα με την οποία ο κινηματογράφος μπορεί να μεταφέρει και να κάνει κατανοητές περίπλοκες θεωρίες και έννοιες. Δεν περιορίζεται λοιπόν μόνο στην διερεύνηση της ψυχανάλυσης με τον κινηματογράφο, αλλά σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα προχωρά στην καταγραφή των απόψεων του Ζίζεκ για το κινηματογράφο και επιχειρώντας ‘ίσως να «αιχμαλωτιστεί» η ίδια η διαδικασία της σκέψης ζωντανή σαν περφόρμανς’.

Η ταινία είναι δομημένη σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος, ο Ζίζεκ, με βάση ταινίες των αδερφών Μαρξ και του Χίτσκοκ και χρησιμοποιώντας Φροϋδικές έννοιες, εξηγεί πώς η κινηματογραφική γλώσσα της εικόνας μας γυρίζει στις βαθύτερες αγωνίες μας, ξυπνώντας τις επιθυμίες μας, ενώ ταυτόχρονα τις κρατά σε ασφαλή απόσταση. Στο δεύτερο μέρος αναλύεται η δομή και ο ρόλος της φαντασίωσης μέσα από παραδείγματα από τον Ταρκόφσκι, τον Χίτσκοκ, τον Λιντς, τον Μπεργκμαν και τον Χάνεκε. Το τρίτο μέρος, με αναφορές κυρίως στο «Μάγο του Οζ», παίζει με την ιδέα ότι ‘υπάρχει κάτι πιο αληθινό στην ψευδαίσθηση απ’ ό,τι στην πραγματικότητα πίσω από την ψευδαίσθηση’. Ενώ είναι δομημένη σε τρεις ενότητες, ωστόσο, η δομή της ταινίας παραμένει «ανοιχτή», καθώς τα διάφορα στοιχεία της μπορούν να συνδυαστούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους σχηματίζοντας ένα δίκτυο ιδεών.

Comments 0 σχόλια »

Σενάριο – σκηνοθεσία : Δημήτρης Κανελλόπουλος
Ηθοποιοί : Τζένη Ρουσσέα, Δέσποινα Σιδηροπούλου, Δέσποινα Ησαϊα, Χρήστος Νάστος, Θοδωρής Κανδηλιώτης, Ελίνα Ψύκου

Comments 0 σχόλια »

[dailymotion xktgai nolink]

Δύο άνθρωποι κι ένας γάιδαρος στη φύση. Η πλοκή μέσα από το διάλογο.

Μια ταινία του Δημήτρη Κανελλόπουλου. Συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 34ου Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, στο τμήμα Μυθοπλασίας. Ο Δημήτρης  Κανελλόπουλος γεννήθηκε στην Αρκαδία. Σπούδασε εικονοληψία, εργάζεται ως ηχολήπτης, γράφει σενάρια και έχει σκηνοθετήσει τέσσερις μικρού μήκους ταινίες.

Φιλμογραφία / 2002 «Τυφλόμυγα», 2004 «Φευγαλέα Χαμόγελα», 2008 «Χήρα Στρατηγού», 2011 «Γεια σου Ανέστη»

 

 

Comments 0 σχόλια »

Στην Ιταλία έσπασε ταμεία, στην Ελλάδα ατύχησε στη μετάφραση του τίτλου και περνάει μάλλον απαρατήρητη.

Comments 1 σχόλιο »

Comments 0 σχόλια »

Κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του σε τέσσερα ζευγάρια αντιπόδων, ο βραβευμένος ντοκιμαντερίστας Βίκτορ Κοσακόφσκι κατέγραψε εικόνες που ανατρέπουν την αντίληψη που έχουμε για τη Γη.

Ένα  όμορφο, γαλήνιο ηλιοβασίλεμα στο Έντρε Ρίος αντιπαραβάλλεται με τους θορυβώδεις δρόμους  της βροχερής Σανγκάης. Άνθρωποι που ζουν στην ερημιά συνδέονται με ανθρώπους που σκάβουν δίπλα σ’ ένα ηφαίστειο. Μεγαλειώδη τοπία που κόβουν την ανάσα αντιπαρατίθενται με το χάος  μιας μεγαλούπολης. Αυτοί οι αντίποδες μοιάζουν συνδεδεμένοι μυθικά, ενωμένοι, κατά κάποιο  τρόπο, μέσα από την αντίθεσή τους. Η ταινία του Κοσακόφσκι είναι μια απόλαυση για τις αισθήσεις, ένα συναρπαστικό καλειδοσκόπιο του πλανήτη μας.

Πηγή: www.lifo.gr

Comments 0 σχόλια »

Μπορεί η κριτική να το έθαψε αλλά αξίζει να επενδύσετε τα 90 λεπτά της διάρκειάς του…

Ο Tony Kaye, o σκηνοθέτης που μας σόκαρε με το «American History X» (1998), επανέρχεται θέτοντας το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων για τα προβλήματα της νεολαίας των Η.Π.Α., που δεν διαφέρουν και πολύ από αυτά της δικής μας νεολαίας. Το δυσλειτουργικό εκπαιδευτικό σύστημα μπαίνει λοιπόν στο στόχαστρο ενός δημιουργού με εξαιρετικά διεισδυτική ματιά στις παθογένειες της κοινωνίας. Εξαιρετική η ερμηνεία του οσκαρικού Adrien Brody («The Pianist»). Είναι μία ανατομία της σύγχρονης αστικής κοινωνίας που δεν θα σας αφήσει ασυγκίνητους έστω κι αν ο τίτλος της είναι “Αποξένωση”.


Comments 0 σχόλια »


Ένα ντοκιμαντέρ για την Επιστήμη, την Τέχνη και τον αντίκτυπο του ψηφιακού κινηματογράφου. Το ντοκιμαντέρ ερευνά την ιστορία, την διαδικασία και τις εργασίες που απαιτούνται τόσο στη δημιουργία ψηφιακού κινηματογράφου όσο και φωτοχημικού φιλμ.

Comments 0 σχόλια »

Ο βασιλιάς Ληρ, ο τραγικός ήρωας του Σαίξπηρ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε αυτή την Σοβιετική παραγωγή που έχει τη σφραγίδα του Grigori Kozintsev. Με την υποβλητική, πρωτότυπη μουσική του σπουδαίου συνθέτη Dmitri Shostakovich και τον Boris Pasternak στη μετάφραση του κλασικού αριστουργήματος, αυτή τη ταινία του 1971 συνενώνει ορισμένους από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Ρωσίας.

Σκηνοθεσία: Grigori Kozintsev
Συν-σκηνοθέτης: Iosef Shapiro
Σενάριο: Grigori Kozintsev, Boris Pasternak ρώσικη μετάφραση του έργου,
William Shakespeare,
Πρωταγωνιστές:  Jüri Järvet, Elza Radzina, Galina Volchek, Valentina Shendrikova
Μουσική: Ντμίτρι Σοστακόβιτς
Κουστούμια: Solomon Virsaladze
Μακιγιάζ: Vasili Goryunov, L. Yeliseyeva
Ήχος: Eduard Vanunts
Παραγωγή: Iosef Shapiro για το Lenfil Studio
Σχεδιασμός παραγωγής: Yevgeni Yenej

Περισσότερα

Comments 0 σχόλια »

Στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας θα προβάλλεται από την Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013 και για μία εβδομάδα καθημερινά η ταινία «Black Box» του Γεράσιμου Ρήγα.

‘Ωρες Προβολών
18:00
19:30
21:00
22:30

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΙΝΙΑΣ
Τίτλος: Black Box
Σκηνοθεσία, Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γεράσιμος Ρήγας
Μοντάζ: Χρόνης Θεοχάρης
Βοηθός Σκηνοθέτη : Ελένη Πανουλή
Artwork : Βλαδίμηρος Λεβίδης
Παραγωγή: ΕΡΤ, Γεράσιμος Ρήγας.
Έτος παραγωγής: 2013
Χώρα παραγωγής: Ελλάδα
Γλώσσα: Ελληνικά
Διάρκεια: 70 Λεπτά

Περίληψη Ταινίας
Το Black Box είναι η πειραματική σκηνή της Κρατικής Σχολής Χορού. Στην σκηνή αυτή οι χορευτές εκτός από το να χορεύουν, μιλάνε, τραγουδούν, ερωτεύονται, λυπούνται. Κινηματογραφημένη με αμεσότητα η ταινία αποφέυγει την αφήγηση και αφήνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο σώμα και στις σκέψεις των χορευτών.

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων