Στη χθεσινή μου βουτιά στην πανδέγμονα θάλασσα, μου έκανε παρέα ένας γλάρος. Νεαρότατος και φιλικότατος αφού δε δίστασε να με πλησιάσει τόσο που αν άπλωνα το χέρι μου, τον άγγιζα. Θυμήθηκα τον Γλάρο Ιωνάθαν Λίβινγκστον του Richard Bach, ένα Bestseller που ξεκλείδωσε τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων, και διηγείται την ιστορία ενός γλάρου ξεχωριστού. Ενός γλάρου που επιλέγει να βιώσει τη διαφορετικότητά του, να τη γιορτάσει, να την υπερασπιστεί. Ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον, ο Γλάρος, λατρεύει την περιπέτεια της πτήσης -που για εκείνον αντιπροσωπεύει την ελευθερία και την έκφραση. Μοχθεί για την εσωτερική του εξέλιξη, ανοίγει τις φτερούγες του προς ένα ταξίδι ανάτασης και έχει όλη τη διάθεση να μοιραστεί με τους υπόλοιπους γλάρους τη γνώση και εμπειρία του. Εις μάτην. Το Σμήνος, μονόχνοτο και βλοσυρό, αντικρούει τον ενθουσιασμό με περιφρόνηση. Κάθε απόπειρα προσέγγισης, κάθε προσπάθεια πειθούς πως το πέταγμα είναι κάτι παραπάνω από μια βαρετή διαδικασία ανεύρεσης τροφής, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες. Κι έτσι, ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον ο Γλάρος -πιστός στις αρχές και στο ένστικτό του- αναχωρεί, απόκληρος πλέον, για το δικό του μεγάλο ταξίδι.
Αλλά ο δικός μου γλάρος μάλλον ξεκίναγε το ταξίδι του και δε φαινόταν τόσο προβληματισμένος. Χαιρόταν το κύμα απλά και το αεράκι που του φουρφούριζε τα πούπουλα της κεφαλής του. Κι εγώ την απελευθέρωση του νερού.
Άρθρα (RSS)