Terra Computerata

Οι μαθηματικές σχέσεις στην φύση

Να κάνουμε τον γύρο του κόσμου σε μια χώρα, την Ελλάδα, μας προτρέπει η κρατική διαφημιστική εκστρατεία. Να αποφύγουμε τα ταξίδια στο εξωτερικό και να μείνουμε στον τόπο μας, ώστε να καλύψουμε κάπως το τουριστικό κενό λόγω της οικονομικής κρίσης, που αποτρέπει κάμποσους Ευρωπαίους να μας επισκεφθούν ή τους παρωθεί προς φτηνότερους προορισμούς, εκεί όπου ο εσπρέσο δεν φτάνει τα πέντε ευρώ. Για να αποβεί ελκυστική η καμπάνια, έγιναν γιγαντοαφίσες μερικές ωραιότατες γωνιές της χώρας μας που κάτι θυμίζουν, κάποιο διάσημο τοπίο του εξωτερικού. Πως είναι όμορφος ο τόπος μας, πανέμορφος, το ξέρουμε. Οτι ο ενεστώτας αυτός όμως απειλείται να γίνει αόριστος, ότι δηλαδή η φθορά (οφειλόμενη και στην τουριστική υπερβολή) τείνει να εκτοπίσει την ωραιότητα στο παρελθόν, είναι κάτι που δεν φαίνεται να μας πονάει και να μας προβληματίζει. Εστω, βρε αδερφέ, να σώσουμε ό, τι μένει να σωθεί εν όψει του τουρισμού και μόνο, για να μη χαθούν οι εισαγόμενες μονέδες.

Στς διαφημιστικές αφίσες, στις ρεκλάμες του Ιντερνετ, αλλά και στην καταναλωτική επιπολαιότητα με την οποία την προσεγγίζουμε, η Ελλάδα καταντάει ένας πίνακας άψυχος που μπορεί να θαμπώσει και να πλανέψει, αλλά όχι να σαγηνεύσει με μια σαγήνη που θα αφήσει βαθιά ίχνη και μετά τη χρήση, μετά το δεκαπενθήμερο των διακοπών. Είναι ένα φόντο, ένα σκηνικό που κατασκευάζεται και στήνεται ακριβώς για να θαμπώσει, όχι για να πείσει, γι’ αυτό και αποσύρεται με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Συστατικά αυτού του φόντου είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που φρονούμε ότι έμειναν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου – ένα δασωμένο βουνό (που μπορεί να κάηκε ήδη και κατά τόπους να οικοδομήθηκε), ένα ορμητικό ποτάμι με τους καταρράκτες του (που ίσως έχει ήδη εκτραπεί), μια παραδεισένια παραλία (που ήδη την κατάντησε κόλαση η εκμετάλλευση, με τις πανάκριβες ομπρελοξαπλώστρες να ιδιωτικοποιούν το κοινό αγαθό) και βέβαια ένα κατάλευκο εκκλησάκι σε λοφάκι νησιού, με τον μικρό του σταυρό και ενίοτε με τις δυο σημαιούλες του, βυζαντινή και ελληνική.

Η συνέχεια του άρθρου του Π. Μπουκάλα στην Καθημερινή

Μόλις φτάνουν αυτές οι μέρες, όταν πλησιάζει το Πάσχα, όλα αλλάζουν σ’ αυτή τη μαγική χώρα. Μπορεί να βρέχει ακόμα, αλλά είναι ζεστή βροχή, με ήλιο. Οι μέρες μεγαλώνουν, συνηθίζουμε το φως, σουρουπώνει αργά, με φως μέχρι το βράδυ. Μπορεί να είναι το φως. Άπλετο, εκτυφλωτικό, που διώχνει τα σκοτάδια. Μπορεί να είναι η ζέστη.

Τα ρούχα γίνονται πιο ελαφρά, τα σώματα γίνονται πιο ελαφριά, πιο όμορφα, πιο διαθέσιμα. Μόλις φτάνουν αυτές οι μέρες, οι κάτοικοι της μαγικής χώρας το ξέρουν. Αρχίζει το «καλό» εξάμηνο.

Όσο οι μέρες θα ζεσταίνουν, όσο οι νεραντζιές θ’ ανθίζουν και θα γεμίζουν με το άρωμά τους τους δρόμους αυτής της δύσκολης πόλης, θα συναντιόμαστε σε διαδρομές καινούργιες και θ’ ανακαλύπτουμε ξανά το πανάρχαιο μυστικό. Η άνοιξη είναι η επανεκκίνηση, το re-start που μας έδωσε η φύση για να ξαναρχίζουμε απ’ την αρχή, να διορθώνουμε πορεία και να ξαναζούμε το έργο με μεγαλύτερη επιθυμία για ζωή. Θα ’ρθουν καλύτερες μέρες, γιατί εμείς θέλουμε να τις ζήσουμε καλύτερες.  Από το Edito του Φ. Γεωργελέ

Η μουσική είναι του Yann Tiersen’s  “L’autre Valse d’Amélie” 

Η Μαρία Μυστακίδου μας καλεί να επισκεφθούμε τη σελίδα του φωτογράφου Kulisev. Ο πλανήτης μας έχει υπέροχες γωνιές και εκπληκτικά τοπία. Κάποιες φορές μάλιστα όλη αυτή την ομορφιά, κάποιοι χαρισματικοί φωτογράφοι μπορούν και την παγιδεύουν με τον φακό τους. Στο www.amazingplanet.sk/en/home θα ανακαλύψετε πανέμορφες εικόνες που μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένες από photoshop, και όμως είναι αληθινές. Ο Filip Kulisev είναι ο φωτογράφος των αριστουργημάτων που θα δείτε. Και μόνο για την ομορφιά των τοπίων αξίζει να επισκεφθείτε το site.