Ηταν του Αγίου Βαλεντίνου, μια ημέρα σαν κι αυτή το 1963, όταν στην Ιταλία έκανε την πρεμιέρα της μια ταινία που θα επαναπροσδιόριζε την Εβδομη Τέχνη: Ο Φεντερίκο Φελίνι παρουσίαζε στο κοινό το «Otto e mezzo», το αριστούργημά του που έμεινε πιο εύκολα στην ιστορία ως «8½».
Δεν είναι εύκολο να συλλάβει κανείς τον λόγο που αυτή η ταινία κρατάει εδώ και μισό αιώνα πια υπνωτισμένο το κοινό. Είναι σίγουρα η μοναδική ερμηνεία του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι συνεπικουρούμενη από τη φρεσκάδα της Κλαούντια Καρντινάλε και της Ανούκ Εμέ – αλλά δεν είναι μόνα αυτά. Ασφαλώς είναι η εμβληματική μουσική του Νίνο Ρότα – αλλά πάλι δεν είναι μόνο οι μελωδίες. Υπάρχει αναμφίβολα κυρίαρχο το αυτοαναφορικό στοιχείο – ο ήρωας είναι ένας σκηνοθέτης σε δημιουργικό αδιέξοδο και ο Φελίνι μετρούσε οκτώ ταινίες και ένα σκετς ως τότε – αλλά επίσης δεν είναι εκείνο που κάνει το «8½» αξεπέραστο. Είναι όλα αυτά και πολλά άλλα μαζί, που γέννησαν μια ταινία προσωπικής αναζήτησης μέσα από ένα καλειδοσκοπικό πρίσμα παραμυθιού και σύγχυσης, υπό τη μαεστρική καθοδήγηση του σπουδαίου Φελίνι. Ο οποίος καθώς γύριζε το φιλμ είχε επισυνάψει στην κάμερα ένα αυτοκόλλητο με μια υπενθύμιση: «Ricordati che è un film comico» – «Θυμήσου ότι είναι κωμωδία».
«Είναι μια μελέτη ενός ανθρώπου που μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς, αρκεί να ανοίξει την καρδιά του» θα εξηγούσε μετά ο Φελίνι. Συνέχεια »
Άρθρα (RSS)