Terra Computerata

«Δεν πληρώνετε, δεν θα έχετε» δηλώνουν ο ένας μετά τον άλλον οι διεθνείς μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι επιστημονικών περιοδικών, οι οποίοι «κόβουν» τα ελληνικά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα από τις «τράπεζες» πληροφοριών τους. Το ελληνικό κράτος, σε περίοδο οικονομικής κρίσης, χρωστά το αστρονομικό ποσό των 33 εκατ. ευρώ, με το οποίο πρέπει να καλυφθούν για τα έτη 2009 και 2010 οι συνδρομές στα επιστημονικά περιοδικά, τα οποία αποτελούν την «ανάσα» για τους χιλιάδες φοιτητές, διδάσκοντες και ερευνητές της χώρας. Η Ελλάδα χάνει έτσι την πρόσβαση σε 12.000 τίτλους επιστημονικών περιοδικών.

Το υπουργείο Παιδείας έχει εντάξει εφέτος το ποσό στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεών του. Το υπουργείο Οικονομίας όμως δεν το έχει εγκρίνει ακόμη. Καθώς η διαδικασία μάλλον καθυστερεί και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις που διανέμουν παγκοσμίως τους επιστημονικούς τίτλους δεν μπορούν να περιμένουν, οι έλληνες «κακοπληρωτές» μένουν εκτός διανομής για το επόμενο χρονικό διάστημα. Συναγερμός έχει ξεσπάσει στα πανεπιστήμια, καθώς χθες ήταν η τελευταία ημέρα διανομής επιστημονικών τίτλων στην Ελλάδα από τον Εlsevier, έναν από τους μεγαλύτερους προμηθευτές των πληροφοριών επιστήμης και υγείας παγκοσμίως, ο οποίος και δημοσιεύει περίπου 250.000 άρθρα τον χρόνο σε 2.000 περιοδικά. Τα πανεπιστήμια, αλλά και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιβλιοθηκών, είχαν προειδοποιήσει το κράτος εγκαίρως. Οι επιστημονικές συνδρομές σε διεθνούς εκδοτικούς οίκους χρηματοδοτούνταν τα προηγούμενα χρόνια από κοινοτικά κονδύλια, καθώς θεωρούνταν για τη χώρα μας στόχος αναπτυξιακός. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ενέκρινε όμως την ένταξη του κονδυλίου για τις ηλεκτρονικές επιστημονικές βιβλιοθήκες και στο τέταρτο κοινοτικό «πακέτο» κονδυλίων (ΕΣΠΑ), καθώς για την Ελλάδα αποτελεί πλέον έξοδο λειτουργικό και όχι αναπτυξιακό και θα έπρεπε να έχει προβλεφθεί η ένταξή του στο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεών του.

To BHMA

Τελικά μετά το θόρυβο στον Τύπο  η πρόσβαση αποκαταστάθηκε… Αλλά μήπως δεν θα μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει;

Χωρίς πρόσβαση σε περισσότερους από 9.000 τίτλους επιστημονικών ηλεκτρονικών περιοδικών κινδυνεύουν άμεσα να μείνουν οι βιβλιοθήκες των ελληνικών πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων, καθώς το υπουργείο Παιδείας, παρά τις επανειλημμένες υποσχέσεις του, δεν έχει ολοκληρώσει τις διαδικασίες χρηματοδότησης των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών, συμπεριλαμβανομένων των συνδρομών στα ηλεκτρονικά περιοδικά για την τριετία 2009-2011.

Αυτό επισημαίνεται σε επείγουσα ανακοίνωση του Συνδέσμου Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών (ΣΕΑΒ/HEAL-Link), όπου τονίζεται ότι «οι συνέπειες της διακοπής της πρόσβασης των ελληνικών ακαδημαϊκών και ερευνητικών ιδρυμάτων στα ηλεκτρονικά περιοδικά, ύστερα από 10 χρόνια αδιάλειπτης παροχής της υπηρεσίας αυτής, θα είναι ολέθριες για την υποστήριξη της έρευνας και της εκπαίδευσης στη χώρα μας, σε μια εποχή κατά την οποία η καινοτομία και η πρόσβαση στην πληροφορία αποτελούν βασική προϋπόθεση για την πρόοδο μιας χώρας». Για το λόγο αυτό ο ΣΕΑΒ καλεί κάθε ενδιαφερόμενο να προσθέσει την υπογραφή του στην ηλεκτρονική σελίδα http://physlib1.physics.auth.gr, απαιτώντας την άμεση εξασφάλιση της χρηματοδότησης και την υπογραφή των συμβάσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα στις πρώτες πέντε ημέρες την έκκληση προς το υπουργείο έχουν υπογράψει 4.000 πολίτες.

Άρθρο του Σ. Κακουριώτη στην Αυγή

Ο Παρασκευάς Παρασκευόπουλος τολμά να πει τα ανείπωτα με άρθρο του στο Βήμα:

για τα χάλια της Παιδείας μας υπεύθυνοι είναι (όπως και στο Βατοπαίδι), κατά κύριο λόγο, οι λειτουργοί της, δηλαδή οι καθηγητές της.

Ειδικά για τα ΑΕΙ, το κακό που γίνεται από τους ίδιους τους καθηγητές είναι πολύ μεγάλο, είναι τεράστιο. Μάλιστα δε, για να το περιγράψουμε σε όλο του το μεγαλείο, χρειάζονται βιβλία ολόκληρα. Ας σταθούμε στα πλέον σημαντικά σημεία:

1 Σε κάθε γωνιά της Γης ισχύει ότι το Πανεπιστήμιο ίσον οι καθηγητές του. Στη χώρα μας περίπου το 75% των καθηγητών είναι κάτω του μετρίου, γεγονός που κατατάσσει τα Πανεπιστήμιά μας απελπιστικά κάτω του μετρίου.

2 Η πλειοψηφία των μελών ΔΕΠ έχουν τα καθηγητικά τους καθήκοντα ως πάρεργο. Η κύρια απασχόλησή τους είναι οι εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες, οι κλίκες, οι συντεχνίες, οι συναλλαγές, η διαπλοκή και η διαφθορά. Σε κάθε άξιο καθηγητή αντιστοιχούν τρεις ανάξιοι, διότι οι παρέες των καθηγητών προωθούν τους δικούς τους, ανεξαρτήτως προσόντων (είμαστε ΑΕΙ του βολέματος και της κλίκας).

3 Οι υποψήφιοι Πρόεδροι, Κοσμήτορες και Πρυτάνεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δίνουν «γη και ύδωρ» στις κλίκες των συναδέλφων τους και στις κομματικές παρατάξεις των φοιτητών για να εκλεγούν.

4 Η ασυδοσία κυριαρχεί στα ΑΕΙ, η παρανομία σπάνια τιμωρείται, ενώ το υπουργείο Παιδείας παίζει έναν εξαιρετικά υποτονικό ρόλο. Τα κόμματα δεν μπόρεσαν ακόμα(!) να συμφωνήσουν για κοινή στρατηγική στην Παιδεία. Ολα αυτά έχουν καταρρακώσει τα ΑΕΙ μας.

5 Αν ένας καθηγητής αρχίσει να μάχεται τα κακώς κείμενα και να αγωνίζεται για το καλό της Σχολής του, τεχνηέντως απομονώνεται και εξουδετερώνεται. Κάποιοι αξιόλογοι και γενναίοι καθηγητές που το κάνουν, υφίστανται αφάνταστους διωγμούς, όπως ταπείνωση, συκοφαντία, επαγγελματική και ηθική απαξίωση, πειθαρχικές διώξεις και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

6 Η Παιδεία μας, για να ανακάμψει, δεν χρειάζεται μόνο νόμους και χρήματα· κυρίως χρειάζεται καθηγητές. Βέβαια, μια μεγαλύτερη οικονομική ενίσχυση από την Πολιτεία και ένας νέος νόμοπλαίσιο, που να ικανοποιεί πολλά αιτήματα, όπως π.χ. την αξιολόγηση των ΑΕΙ, την κατάργηση των καταλήψεων, τη μείωση, ακόμα και τον μηδενισμό των φοιτητών στις εκλογές των Πρυτανικών Αρχών, θα βοηθήσει τα πράγματα, αλλά δεν(!) θα λύσει το πρόβλημα, για τους ίδιους λόγους που δεν λύθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και δεν λύθηκε (είχαμε μόνο αποτυχίες και καμία επιτυχία), διότι για κάθε χρόνο που περνούσε, αντί να βελτιωθεί, χειροτέρευε εκείνο το στοιχείο που αποτελεί το εκ των ων ουκ άνευ (sine qua non) για την αναβάθμιση κάθε πανεπιστημίου όπου Γης, που είναι η αναβάθμιση των καθηγητών του.

7 Επομένως, το υπαριθμόν ένα πρόβλημα των ΑΕΙ μας είναι οι καθηγητές. Αρα, η πολυπόθητη αναβάθμιση των ΑΕΙ μπορεί να γίνει μόνο(!) με την αναβάθμιση των καθηγητών. Αν αυτό δεν γίνει αντιληπτό και δεν γίνει πράξη, τότε κάθε νέα προσπάθεια για μια καλύτερη Παιδεία θα πέσει στο κενό, όπως έπεσαν στο κενό όλες οι προηγούμενες προσπάθειες από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Γι΄ αυτό πρέπει, επιτέλους, να κάνουμε κάτι προς τη σωστή κατεύθυνση για να διορθώσουμε τα πράγματα. Και αυτό που οπωσδήποτε πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε έναν ή περισσότερους αποτελεσματικούς τρόπους που θα «αναγκάσουν» τους καθηγητές να αναβαθμιστούν. Ενας τέτοιος αποτελεσματικός τρόπος είναι να ασκήσουμε «πίεση» στους καθηγητές κάνοντας αυστηρό κοινωνικό έλεγχο στο εκπαιδευτικό, επιστημονικό και διοικητικό τους έργο, ιδιαίτερα μέσα από τα ΜΜΕ (κάτι που έχει παραμεληθεί, προπαντός από την τηλεόραση). Αλλος δρόμος για την αναβάθμιση της Παιδείας μας, από το να αναβαθμίσουμε πρώτα και πάνω απ΄ όλα τους ίδιους τους καθηγητές της, δυστυχώς δεν υπάρχει. Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.