Πίσω από το μεγάλο Ισπανικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας βρίσκεται μια μεγάλη μορφή των ευρωπαϊκών γραμμάτων: ο 88χρονος Ισπανός καθηγητής Φρανσίσκο Ροντρίγκες Αντράντος, με την ιδιότητα του διευθυντή σύνταξης.
Επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης και μέλος της Ισπανικής Βασιλικής Ακαδημίας, παρουσίασε, πριν από λίγες μέρες, στην Ακαδημία, ως ξένος εταίρος, τον έβδομο τόμο του Ελληνο-Ισπανικού Λεξικού. Γι’ αυτή του την προσπάθεια τιμήθηκε, το 1989, με το Βραβείο Ωνάση για τον Ανθρωπο και την Κοινωνία «Αριστοτέλης».
«Τα ελληνικά δεν είναι μια νεκρή γλώσσα», αποφαίνεται ο καθηγητής. Εχει γράψει, άλλωστε, την «Ιστορία της ελληνικής γλώσσας. Από τις απαρχές ώς τις μέρες μας», που κυκλοφορεί και στα ελληνικά («Δ. Ν. Παπαδήμας»). «Πρέπει να καταλάβουν όλοι όσοι δεν ασχολούνται με τη γλωσσολογία», εξηγεί, «ότι η ελληνική και η κινεζική είναι οι μοναδικές ομιλούσες γλώσσες, ακόμη και σήμερα, των οποίων η ύπαρξη είναι γνωστή εδώ και 3.500 χρόνια».
Δεν ήταν, πάντως, οι μοναδικές γλώσσες που ομιλούνταν και γράφονταν επί αιώνες, αφού είχαμε τα σουμερικά, τα αιγυπτιακά, τα εβραϊκά και τα αραβικά. «Δεν υπάρχει αμφιβολία», υποστηρίζει ο καθηγητής Φ. Ρ. Αντράντος, «πως, αν κρίνουμε από την επίδραση που άσκησαν σ’ όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, η ελληνική είναι η πρώτη γλώσσα του κόσμου. Τα ελληνικά δεν εξακολουθούν να ζουν σήμερα μόνο στην Ελλάδα, αλλά έχουν μία δεύτερη ζωή: το αλφάβητό τους, το λεξιλόγιό τους, το συντακτικό τους, τα λογοτεχνικά τους είδη είναι παρόντα σε όλες τις γλώσσες».
Ο Φ. Ρ. Αντράντος έχει καταλήξει ότι «τα ελληνικά προέρχονται από την τελευταία φάση της ινδοευρωπαϊκής εξάπλωσης στην Ευρώπη. Πρέπει να μελετηθούν διεξοδικά όσα βασικά χαρακτηριστικά μπορούμε να υποθέσουμε ότι συνέθεταν την κοινή ελληνική βάσει των οποίων μπόρεσε να μετατραπεί αργότερα στη σημαντική γλώσσα του πολιτισμού στην οποία διαμορφώθηκε».
Οσον αφορά το θέμα της ενότητας των ελληνικών, από τις απαρχές τους ώς σήμερα, ένα ζήτημα που πολλές φορές εκτρέπεται προς την παραφιλολογία, η άποψη του Φ. Ρ. Αντράντος είναι σαφής. Ο Ισπανός καθηγητής δεν αρνείται ότι υπήρξε μια εξέλιξη. «Αλλά αν συγκρίνουμε τις διάφορες “ελληνικές” γλώσσες», εξηγεί, «από τη μυκηναϊκή και την ομηρική ώς τη σημερινή “κοινή ελληνική”, οι διαφορές δεν είναι και τόσο ουσιαστικές. Το φωνηεντικό σύστημα απλοποιήθηκε -δεν υπάρχουν μακρά και βραχέα ούτε δίφθογγοι, ούτε μουσικός τόνος-, εξελίχτηκε λίγο το συμφωνικό σύστημα, μειώθηκε η μορφολογία. Ωστόσο, οι βασικές κατηγορίες και το βασικό λεξιλόγιο παραμένουν ίδια».
Άρθρα (RSS)