Λοιπόν είναι διαπιστωμένο. Το σύνδρομο της Πολυάννας λειτουργεί. Αλλιώς πως να εξηγήσεις την επιτυχία κάποιων σειρών τύπου “Νταντά αμέσου δράσης” και “Νοικοκυρές σε απόγνωση”. Διαβάζω και σε ένα blog: “Διότι δεν ξέρετε πόσο διασκεδαστικό είναι να γυρνάς τη νύχτα στο σπίτι, να ξαπλώνεις μέσα στα σκοτάδια και να πιάνεις με το χέρι σου το μαλλιαρό κεφάλι μίας κούκλας που βρίσκεται στο μαξιλάρι σου! Ένα ταράκουλο το παθαίνεις! Ανασύρονται από το μυαλό σου μνήμες από τον Τσάκι, την Κατάρα κι άλλα πολλά! Και καλά να είναι κούκλα! Όταν σηκωθείς πάλι μέσα στο μαύρο σκοτάδι και πατήσεις ξιπόλητος πάνω στο ξέμπαρκο Lego που περιμένει καρτερικά την πατούσα σου στο χαλί, τότε τι κάνεις; Ή ουρλιάζεις στα άγρια χαράματα και παθαίνουν όλοι στο σπίτι ανακοπή, ή ξυπνά μέσα σου η Μαρία της σιωπής και υποφέρεις βουβά, αγκαλιασμένος με το κούφωμα…”
Στα Νέα λοιπόν που αγαπούν την επιστημοσύνη (β.λ. έρευνες στην εκπαίδευση) επιστράτευσαν τον Άλαν Κάζντιν, καθηγητή Ψυχολογίας και Παιδοψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ και διευθυντή του Κέντρου Γονικής και Παιδικής Κλινικής Αγωγής στο ίδιο πανεπιστήμιο για να απαντήσουν στο βασανιστικό ερώτημα που μας στοιχειώνει: “Πώς αντιμετωπίζεται ένας «μικρός τύραννος”;
Η ΤΙΜΩΡΙΑ
● Έρευνες έχουν δείξει ότι με την τιμωρία δεν διορθώνεται η κακή συμπεριφορά του παιδιού (κι όμως η νταντά αμέσου δράσης όλο δωμάτια τιμωρίας χρησιμοποιεί και υποτίθεται έχει αποτέλεσμα – υποθέτω μέχρι να ολοκληρωθεί το γύρισμα της εκπομπής)
● Με την τιμωρία το παιδί δεν μαθαίνει τι να κάνει και σπανίως μαθαίνει τι να μην κάνει
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ
● Δεν είναι βέβαιο ότι με τη συζήτηση βελτιώνεται η συμπεριφορά του παιδιού. (oleum et operam perdidi – παλιό λατινικό ανέκδοτο)
Ωστόσο, με τη συζήτηση το παιδί:
α. βελτιώνει τις γλωσσικές δεξιότητές του
β. αναπτύσσει τις ικανότητές του στη λογική σκέψη (για να σας σπάει τα νεύρα στο διηνεκές)
γ. αυξάνει τις πιθανότητες να συζητά στην εφηβεία με τους γονείς πράγματα που το απασχολούν (μαμά έμεινα έγκυος και θα το κρατήσω, ενώ σιδερώνετε αμέριμνα το τριακοσιοστό πουκάμισο)
Ο ΕΠΑΙΝΟΣ
● Η έστω και μικρή βελτίωση της συμπεριφοράς πρέπει να αναγνωρίζεται από τον γονέα είτε λεκτικά είτε με ένα μικρό «δώρο» (π.χ. να του χαρίσετε 15 λεπτά πριν πάει για ύπνο) (κι ενώ εσείς κρατάτε τα μάτια σας με σπιρτόξυλα)
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
● «Θα σου απαγορεύσω να κάνεις κάτι. Για να δούμε; Μπορείς να παραμείνεις ήρεμος;». (ούτε με σφαίρες)
● Αλλάξτε ρόλους. Πολλά παιδιά διασκεδάζουν παίζοντας τους γονείς και λέγοντας «όχι» στον γονέα που υποδύεται το παιδί
Χρειάζεται ηρεμία και υπομονή (αυτά είναι πορίσματα του Γιέηλ, όχι παίζουμε)
Γιατί να κινήσετε γη και ουρανό για να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα που θα διορθωθεί από μόνο του; Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, απαιτεί αρκετή δόση ηρεμίας, πειθαρχίας και υπομονής από τους γονείς. Ακόμη και αυτοί οι γονείς, όμως, που θυμίζουν μοναχούς του Ζεν, πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι μια συνήθεια που εγκαταλείπει ένα παιδί με τον καιρό είναι πιθανό να επιστρέψει και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό από ποτέ.
Άρθρα (RSS)