Σύμφωνα με τον νόμο, τα γενετικά δεδομένα κάθε ανθρώπου είναι απόρρητα. Αυτό σημαίνει ότι πρόσβαση σε αυτά έχει μόνο ο ίδιος ή όποιος έχει εξουσιοδοτημένη άδεια. Πόσο όμως πραγματικά απόρρητες είναι οι πληροφορίες που προκύπτουν από τη γενετική ανάλυση του ανθρώπινου γονιδιώματος, μια πρακτική που εφαρμόζεται ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια για δικαστικούς ή ιατρικούς σκοπούς αλλά και για προληπτικούς λόγους, αφού από την ανάλυση αυτή μπορεί να προκύψει η προδιάθεση για την εμφάνιση σοβαρών ασθενειών;Πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι το DNA μας, που βρίσκεται οπουδήποτε, από το ποτήρι που πίνουμε, τη χτένα που χτενιζόμαστε ή το προφυλακτικό που χρησιμοποιήσαμε, δεν θα πέσει στα χέρια επιτήδειων που θα κάνουν κακόβουλη χρήση του;
Το ζήτημα έφερε στη δημοσιότητα Βρετανός δημοσιογράφος, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ απέδειξε ότι με λίγα χρήματα και με ακόμη λιγότερη προσπάθεια ο οιοσδήποτε μπορεί να απευθυνθεί σε μία από τις πάμπολλες εταιρείες γονιδιωματικής που υπάρχουν σήμερα στη Μ. Βρετανία και να ζητήσει γενετική ανάλυση του βιολογικού υλικού που έχει προσκομίσει, χωρίς να του ζητηθεί ούτε να πιστοποιήσει την ταυτότητα του «κατόχου» του υλικού ούτε να διευκρινίσει το λόγο για τον οποίο ζητά να γίνει η ανάλυση.
Ο Michael Reilly, δημοσιογράφος στο «New Scientist», θέλησε με αυτό τον τρόπο να αποδείξει πόσο ελαστικό, έως ανύπαρκτο, είναι το σύστημα διασφάλισης του γενετικού απορρήτου. Τι ακριβώς έκανε; Πολύ απλά έκλεψε από ένα ποτήρι τα βιολογικά ίχνη που είχε αφήσει ο συνάδελφός του Peter Aldhous! Συνέχεια »
Άρθρα (RSS)