Εχουμε επιφυλάξει την καλύτερη υποδοχή φέτος στους μαθητές μας. Μετά τον βομβαρδισμό για τη γρίπη, (δεν θα φιλιόσαστε, δεν θα αγγίζεστε και θα τηρείτε απόσταση ενός μέτρου στο θρανίο των 80 εκατοστών) καλούνται την ερχόμενη Τρίτη 15 Σεπτέμβρη να αναπτύξουν το παρακάτω θέμα:
«Η ποιότητα της Δημοκρατίας αναδεικνύεται από την ελεύθερη έκφραση των απόψεων όλων των πολιτών και από την ενθάρρυνση της καλλιέργειας ενός πολιτισμού ανεκτικότητας. Η πολιτική ανεκτικότητα προϋποθέτει την ελευθερία της έκφρασης, τον ανοικτό διάλογο και το σεβασμό στη διαφορετικότητα των απόψεων. Εναπόκειται στους δημοκρατικούς θεσμούς, μεταξύ των οποίων κορυφαίος θεσμός είναι το Κοινοβούλιο, η άμβλυνση των εντάσεων που προκύπτουν από τις αντιθέσεις, η προσπάθεια για σύνθεση των διαφορετικών απόψεων και η διασφάλιση της ενεργούς συμμετοχής όλων των κοινωνικών ομάδων».
Αλίευσα μερικά αρθράκια στο διαδίκτυο που ενδέχεται να τα βρείτε ενδιαφέροντα:
2 άρθρα του καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Δημήτρη Δημητράκου:
1ο. Δημοκρατία και ανοχή
H ανοχή αποτελεί προϋπόθεση για τη δημοκρατία, δεν ταυτίζεται όμως με αυτήν
2ο. Οι παγίδες της «πολυπολιτισμικότητας»
Ο πολιτισμός της δημοκρατίας αυτοπαγιδεύεται στον πλουραλισμό και στην ανεκτικότητα
και 3ο. Μία βιβλιοπαρουσίαση του Αναστάση Βιστωνίτη : Ανεκτικότητα και διαφορά
…Οι προβληματισμοί περί ανεκτικότητας, διαφορετικότητας κτλ. αγγίζουν ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής παράδοσης, όπου ο πολίτης είναι η μείζων αξία, ο ξένος πρόσωπο ιερό και το ατομικό συμφέρον υποταγμένο στο συμφέρον της πόλης. Τόσο αυτονόητα, απλά και κοινότοπα. Εννοείται πως στη μεταβιομηχανική κοινωνία τής σήμερον τα δεδομένα της συζήτησης υπαγορεύονται εκ των έξω και αν πρόκειται όπως και είναι αναγκαίο να διεξαχθεί η συζήτηση, πρέπει κανείς να τα δεχθεί, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν θα τα κρίνει. Λ.χ. η λέξη «έθνος» έχει διαφορετικό νόημα στη χώρα μας από ό,τι στην υπόλοιπη Δύση, όπως επίσης και άλλοι κρίσιμοι όροι που χρησιμοποιούνται κατά κόρον σήμερα διεθνώς. Η «διαφορά» αυτή δεν έχει προβληθεί όπως και όσο θα έπρεπε τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος. Ισως οι κοινότητες των οικονομικών μεταναστών που δημιουργούνται σιγά σιγά στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας να βοηθήσουν στην ανάπτυξη ενός προβληματισμού ο οποίος ταυτόχρονα θα βοηθούσε και στην καλλιέργεια της αυτογνωσίας μας. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι η λιγότερο μεταμοντέρνα και η πιο ανεκτική ταυτοχρόνως κοινωνία της Δύσης. Το παράδειγμα επιπλέον των ελληνικών κοινοτήτων θα είχε τη δύναμη να πει πολλά και σε πολλούς διαψεύδοντας επί παραδείγματι τον αφορισμό του Ουόλζερ πως «μόνο η εθνική πλειοψηφία δρα ως κοινότητα». Για τους λαούς της διασποράς, όπως οι Ελληνες και οι Εβραίοι, αυτό ασφαλώς και δεν ισχύει.
Άρθρα (RSS)