Το καλοκαίρι τελείωσε… Για κάποιους ίσως να μην άρχισε ποτέ, για κάποιους το τέλος του είναι δυσβάσταχτο. Το καλοκαίρι όσον αφορά τον καλό καιρό βέβαια είναι ακόμα εδώ. Αλλά συνήθως οι άνθρωποι έχουμε μια τάση να σηματοδοτούμε τις εποχές σαν να γίνεται ένα είδος ψυχικής μετάβασης από την μια εποχή στην άλλη. Τι είναι ο Σεπτέμβριος αν το σκεφτεί κανείς; Απλά ο μήνας που έρχεται μετά τον Αύγουστο! Και όμως μέσα μας πολλοί το βιώνουμε σαν να είναι ένα καινούριο ξεκίνημα, όπου σαν να πατιέται ένα νοερό reset button , και όλα ξεκινούν από την αρχή. Τι μπορεί να εξυπηρετεί άραγε αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να οριοθετεί έτσι τον χρόνο; Είναι ένας τρόπος ίσως να θέλουμε να οργανώσουμε το ψυχικό μας χάος. Κάτι καινούριο ξεκινά, κάτι παλιό αφήνεται πίσω, κάτι ωραίο τελειώνει ή αρχίζει, το ξεκίνημα του τέλους και το τέλος της αρχής… Κύκλοι που διαγράφονται και μετά δημιουργούνται καινούριοι. Και αυτοί με την σειρά τους είναι μέρος ενός μεγάλου κύκλου. Κάθε κύκλος που τελειώνει στην ζωή είναι και ένα μικρό πένθος . Ίσως αυτά τα μικρά πένθη να εξυπηρετούν την εξοικείωση του ανθρώπου με την αρχή και το τέλος της ζωής. Ίσως το έχουμε ανάγκη για να μπορούμε να επεξεργαστούμε σε ασυνείδητο επίπεδο το γεγονός ότι πάντα κάτι αρχίζει και κάποια στιγμή τελειώνει. Ακόμα και μέσα στην ψυχική μας πραγματικότητα και όχι μόνο στην εξωτερική μας λαμβάνουν χώρα γεννήσεις και θάνατοι. Ίσως να είμαστε πιο εναρμονισμένοι με την φύση από όσο νομίζουμε…
«Αυτόν τον Σεπτέμβρη να δούμε τι μας περιμένει», λέμε. Κάπου εκεί υπάρχει μια αγωνία για το άγνωστο, μια ανησυχία αλλά και μια προσμονή. Όπως ένας υπολογιστής φαίνεται και εμείς οι άνθρωποι να θέλουμε να πατάμε ένα κουμπί επανεκκίνησης, να κάνουμε ένα format, ή έστω ένα defragment. Ίσως η μελαγχολία που βιώνουμε με το τέλος του καλοκαιριού να είναι απλά ένα πένθος για κάτι που τελειώνει. Όμως το παράδοξο με τον ανθρώπινο ψυχισμό είναι ότι φαίνεται σαν αυτό το πένθος και η μελαγχολία να είναι προγραμματισμένα μέσα μας, είναι αναπόφευκτα, και αυτά με την σειρά τους παίζουν τον απαραίτητο ρόλο τους μέσα στα γρανάζια του ασυνειδήτου. Μπορεί να μας δυσκολεύουν αυτά τα συναισθήματα, όμως έχουμε ποτέ αναρωτηθεί αν τελικά είναι και αυτά απλά ένα αναπόσπαστο κομμάτι μας, όσο ανθρώπινο, όσο αληθινό και όσο αναγκαίο όσο και οτιδήποτε άλλο;
«Μέσα στα βάθη του χειμώνα, επιτέλους έμαθα ότι μέσα μου υπήρχε ένα αήττητο καλοκαίρι» Αλμπέρ Καμύ
Άρθρα (RSS)