Ισπανοί καθηγητές και μαθητές πήραν την πρωτοβουλία και δημιούργησαν ένα βίντεο επτά λεπτών μέσα στο οποίο ευχαριστούν την Ελλάδα για την κληρονομιά της στην ανθρωπότητα σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής, από την αλφάβητο μέχρι και τη φιλοσοφία, κι από την ιατρική μέχρι και τον αθλητισμό.
Στην αρχή του βίντεο ακούγονται οι φράσεις: «Η Ελλάδα είναι παρούσα σε πολλές πτυχές της καθημερινής μας ζωής» και «Μπορεί να μην το ξέρεις, αλλά μιλάς πολύ περισσότερα ελληνικά από αυτά που νομίζεις». Τότε, καθηγητές και μαθητές σε διάφορα μέρη, ευχαριστούν την Ελλάδα για την αλφάβητο, τα μαθηματικά, την ιστορία, τις Θερμοπύλες, τη φιλοσοφία, τη λογική, τους ιατρικούς όρους, την αστρονομία, τη δημοκρατία, τον Παρθενώνα, αλλά και τη μουσική, το κρασί, τον θεό Διόνυσο, τους μύθους, την τεχνολογία, για την Τροία, τη Σπάρτη, το θέατρο.
Το βράδυ της Παρασκευής 17 Ιανουαρίου, σε ένα διαδικτυακό φόρουμ για μητέρες, φτάνει ένα SOS από μια 24χρονη Μαρία που βρίσκεται στη Λέρο: «Νομίζω πως το μωρό μου είναι άρρωστο και δεν έχουμε παιδίατρο στο νησί! Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και τι να κάνω!». Το 30 ημερών αγοράκι, όπως εξηγεί η μητέρα, είναι κρύο, δεν ανοίγει τα μάτια του, τα βλέφαρά του είναι πρησμένα, κοιμάται συνέχεια και ξυπνά μόνο κάθε εφτά ώρες για να πιει ελάχιστο γάλα.
Δεκάδες μαμάδες, μέλη του φόρουμ, κατακλύζουν τη Μαρία με συμβουλές και λόγια συμπαράστασης. Κορίτσι μου, κούκλα μου, δώσε του χαμομήλι, πάρε το τηλέφωνο της παιδιάτρου μου, έχει ίκτερο, όχι δεν έχει ίκτερο, παράτα το φόρουμ και τρέχα αμέσως στο νοσοκομείο. Η κατάσταση του μωρού χειροτερεύει, η αγωνία των άλλων γονέων κορυφώνεται. Η ανταλλαγή μηνυμάτων (περίπου 700) θα συνεχιστεί μέχρι τη Δευτέρα, μέχρι το παιδί να ξεψυχήσει. Ο διάλογος θυμίζει θεατρικό έργο ή μάλλον θέατρο ψηφιακών σκιών.
Από το πρωί του Σαββάτου η Μαρία έχει πάψει να ενημερώνει το φόρουμ, όμως οι άγνωστοι φίλοι της τηλεφωνούν στη Λέρο και στο Ηράκλειο, μαθαίνουν ότι το παιδί χαροπαλεύει στην Εντατική, κάνουν διαγνώσεις, ευχές και υποθέσεις, θέλουν να βοηθήσουν, μέχρι και φιλοξενία προσφέρουν κάποιοι στη Μαρία αν τυχόν το παιδί μεταφερθεί στην Αθήνα.
Τα μέλη του φόρουμ προσεύχονται, στέλνουν «θετική ενέργεια» στο μωρό. Κάποιοι του γράφουν ποιήματα. Η έγνοια τους είναι ειλικρινής. «Αργησα να κοιμηθώ. Είχα το λάπτοπ δίπλα και συνέχεια κοίταζα…». «Είμαι διαλυμένη. Μαγειρεύω και μου πέφτουν τα πράγματα». «Μου αρέσουν τα ιατρικά». «Ολοι μαζί γίναμε μια γροθιά… Βρέθηκαν γιατροί, τηλέφωνα, νοσοκομεία, ελικόπτερα, τι κάνει ο άνθρωπος όταν θέλει…». «Μπράβο στο φόρουμ μας!». «Ωρα τώρα παρακαλάω τον άγιο Εφραίμ, τον εμπιστεύομαι πολύ…». Αλλοι μιλούν για το μωρό, άλλοι για τον εαυτό τους. Μια πινακοθήκη ανθρώπινων τύπων, από την οποία δεν λείπουν οι ανορθόγραφες πινελιές: ο φλύαρος, ο εξυπνάκιας, ο πρακτικός, ο αισθηματίας. Η κοινή αγωνία τούς φέρνει πιο κοντά, μάλιστα κάποιοι αποκαλύπτουν το αληθινό (μικρό) όνομά τους. «Μακάρι να είναι τρολ!» ξεσπά μια μητέρα, μακάρι να είναι ιντερνετική φάρσα.
Το μωρό πεθαίνει από ασιτία. Αμείλικτη είναι η περιγραφή ενός γιατρού ο οποίος αντίκρισε το ετοιμοθάνατο βρέφος, που δεν του είχε μείνει δύναμη ούτε για να κλάψει. «Πολύ άσπρο, πολύ αδύνατο… δέρμα σχισμένο, γεμάτο πληγές…». Και μάτια κλειστά.
Ας βρουν άλλοι το ποιοι και πόσο φταίνε. Πέρα από ευθύνες, ελλείψεις, ελαφρυντικά και κατηγορητήρια, πέρα από το τι λένε οι συγγενείς, υπάρχει ο πολυμελής χορός της τραγωδίας που θρηνεί, συμβουλεύει σχολιάζει. Ενας χορός αόρατος, άφωνος, ανώνυμος, άσαρκος. Μια συμπαράσταση φάντασμα, που διαλύεται μες στη ψηφιακή ομίχλη. Σε μια στοιχειωδώς φυσιολογική κοινωνία, η μητέρα αρπάζει το άρρωστο μωρό, χτυπά την πόρτα του γείτονα, βγαίνει ουρλιάζοντας στον δρόμο, όμως τώρα απλώς πληκτρολογεί μηνύματα βλέποντας το παιδί να αργοσβήνει.
Ενα μεμονωμένο περιστατικό φωτίζει την καθολική μας σύγχυση, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι μόνο με το σύστημα γενικώς, αλλά και με εμάς τους ίδιους.
«Αυτό που περιμένουν οι ξένοι από την Ελλάδα είναι η τέχνη της, ο πολιτισμός της» είπε ο Κώστας Γαβράς στην τηλεοπτική συνέντευξή του στους «Νέους Φακέλους», απαντώντας στο θέμα της εκπομπής: «Ξαναφτιάχνοντας την εικόνα της Ελλάδας». Ο σκηνοθέτης ζει εδώ και 60 χρόνια στη Γαλλία χωρίς να διαρρήξει όμως τις σχέσεις του με τη χώρα στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ερχεται τακτικά, παρακολουθεί την πολιτιστική παραγωγή της, έχει φίλους και συγγενείς. Στο μέτρο που του αναλογεί προσπαθεί να ενισχύσει την Eλλάδα στο εξωτερικό, να αναδείξει και να προωθήσει εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την «καλή εικόνα» της. Στις συνεντεύξεις του δεν παραλείπει να μιλήσει για τη δημιουργική πλευρά της, να εστιάσει στην ελληνική τέχνη και διανόηση.
Ομως οι μεμονωμένες προσπάθειες δεν επαρκούν. Χρειάζεται συντεταγμένη πολιτική, που να εκπορεύεται από την κεντρική εξουσία και να διοχετεύεται στο εξωτερικό ως «άποψη» για τη χώρα. Οχι ως επί μέρους κινήσεις, σποραδικές, αποσπασματικές, χωρίς συνέχεια και χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Το έλλειμμα πολιτικού σχεδιασμού προβλήθηκε και από όσους συμμετείχαν στην τηλεοπτική εκπομπή, μαζί και ο «καημός» πως ό,τι γίνεται από τη μία κυβέρνηση, ανασκευάζεται ή αγνοείται από την άλλη. Κάθε πολιτικός προϊστάμενος εφαρμόζει τη δική του (προσωπική) στρατηγική. Γι’ αυτό και άλλες χώρες (όπως η Τουρκία για παράδειγμα) εμφανίζουν να έχουν το προβάδισμα στη διαφημιστική εκστρατεία για προσέλκυση τουριστών. Η πολιτική που ακολουθείται είναι συστηματική και, σχεδόν, διαχρονική.
Πώς αντιλαμβανόμαστε όμως την έννοια του πολιτισμού στη χώρα μας και πώς φροντίζουμε να τη μεταφέρουμε στο εξωτερικό ως πόλο έλξης για τους ξένους επισκέπτες; Συνέχεια »
Ο διακεκριμένος ψυχαναλυτή Ματθαίος Γιωσαφάτ μιλά για την κρίση σαν ευκαιρία να επιστρέψουμε στην ομαδικότητα, τις ερωτικές σχέσεις, τη… δύσκολη ελληνική οικογένεια και την ανάγκη ύπαρξης “Μαθημάτων ζωής” στα σχολεία.
Ίσως μερικοί να ανοίξουν τα αυτιά τους… για το καλό τους πάντα!
Όπως σας είχα εκμυστηρευθεί σε παλιότερη ανάρτηση η νέα μου θέση έχει πολλά να με διδάξει. Στο παρελθόν κορόιδευα τη φίλη μου την Κ. η οποία απαντά το υπηρεσιακό της τηλέφωνο με ένα σκαιό τρόπο. Εκφωνεί ένα “λέγετε” που κάπως παραπέμπει σε άλλα πιο χακί περιβάλλοντα. Νομίζω ότι είμαι κοντά στο να υιοθετήσω τους τρόπους της. Γιατί πως να απαντάς μειλίχια, όταν με το που σηκώνεις το τηλέφωνο μία κυρία σε αποκαλεί φασίστρια; Αυτή η γλυκιά προσφώνηση ακολουθήθηκε από τη συμβουλή να πάω να μείνω στον Άγιο Παντελεήμονα. Κι εγώ τη ρώτησα: “μα φασίστρια στον Άγιο Παντελεήμονα, δεν είναι λίγο επικίνδυνο;”.
Μετά ήρθε και η ονομαστική καταγγελία της ΕΛΜΕ, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, ουδέποτε επιβεβαίωσε τα καταγγελλόμενα. Δεν μπήκε καν στον κόπο να ακούσει την άλλη πλευρά. Με τη γνωστή ξύλινη γλώσσα μας ζήτησε να εγκρίνουμε όλα τα πολιτιστικά προγράμματα που έχουν υποβληθεί. Ακόμα και τα γονατογραφήματα, γιατί οι συνάδελφοι δίνουν εθελοντικά το χρόνο τους.
Άλλος πάλι “συνάδελφος” σε επόμενο χαριτωμένο τηλεφώνημα μου είπε επί λέξει: “Οτι και να κάνετε εγώ ταξίδι στην Ιταλία, θα πάω”. Και κάπου εκεί επιβεβαιώνομαι ότι τελικά “εδώ είναι το ταξίδι”.
Διαβάζω όμως ότι “Από κοινοτικούς πόρους εξασφαλίσαμε περίπου 60 εκατομμύρια ευρώ και από το τέλος Φεβρουαρίου διακόσιοι πενήντα χιλιάδες μαθητές δημοτικών σχολείων σε όλη την επικράτεια θα έχουν τη δυνατότητα της διάθεσης ενός φρούτου, ενός γάλακτος, ενός τοστ, καθημερινά”. Πώς από το επιδοτούμενο τοστάκι στα Δημοτικά περνάμε στα Γυμνάσια και Λύκεια σε πολυήμερες εκδρομές εξωτερικού;
Υπάρχουν τελικά Ελλάδες πολλών ταχυτήτων. Ταξιδεύουμε για να ξεχάσουμε; Είναι αυτά ταξίδια για τον πόνο του άλλου;
Πόσα σχολεία μας ασχολήθηκαν με εθελοντικές δράσεις; Πόσα ανέπτυξαν πρωτοβουλίες για να στηρίξουν την κοινότητα;
Παραθέτω ένα απόσπασμα: ” Tί αποτελεί την ουσία της κρίσης
Έφτασα τώρα στο σημείο που μπορώ να υποδείξω με συντομία τι αποτελεί για μένα την ουσία της κρίσης της εποχής μας. Αφορά τη σχέση του ατόμου με την κοινωνία. Το άτομο απέκτησε τώρα πιο μεγάλη επίγνωση της εξάρτησής του από την κοινωνία. Αλλά δεν αντιλαμβάνεται αυτή την εξάρτηση σαν ένα θετικό εφόδιο, σαν ένα οργανικό δεσμό, σαν μια προστατευτική δύναμη, αλλά μάλλον σαν μια απειλή για τα φυσικά του δικαιώματα ή ακόμη και για την οικονομική του ύπαρξη. Επιπλέον η θέση του στην κοινωνία είναι τέτοια που οι εγωιστικές τάσεις της ψυχοσύνθεσης του τονίζονται διαρκώς, ενώ οι κοινωνικές του τάσεις, που από τη φύση τους είναι ασθενέστερες, επιδεινώνονται βαθμιαία. Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις, όποια κι αν είναι η θέση τους στην κοινωνία, υποφέρουν από αυτή τη διαδικασία της επιδείνωσης. Φυλακισμένοι, χωρίς να το ξέρουν, από τον ίδιο τους τον εγωισμό νιώθουν ανασφαλείς, μόνοι και στερημένοι από την κοινή, απλή και χωρίς πολυπλοκότητες απόλαυση της ζωής. Ο άνθρωπος μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του, καθώς είναι σύντομη και επισφαλής, μόνο μέσα από την αφιέρωσή του στην κοινωνία.
Η εκπαίδευση του ατόμου, μαζί με την προώθηση των εσωτερικών του δυνατοτήτων, θα έπρεπε να προσπαθεί να του αναπτύξει μια αίσθηση υπευθυνότητας για τους συνανθρώπους του αντί να επικροτεί τη δύναμηκαι την επιτυχία στη σημερινή κοινωνία”.
(Out Of My Later Years απότονAlbert Einstein, σελ 125-130)
Αλλά για μερικούς εκπαιδευτικούς το νόημα εντοπίζεται στα αφορολόγητα του αεροδρομίου. Εκτός κοινωνίας, εκτός πραγματικότητας.
Αντάμωσα δύο καθηγητές μου το Θανάση Χατζηλάκο και το Δημήτρη Γκούσκο. Έκλεψαν και οι δύο την παράσταση στην ηµερίδα µε τίτλο “Εκπαίδευση και Δηµοκρατία” με δύο προβοκατόρικες εισηγήσεις. Κρίμα αλήθεια που ο κ. Μπαμπινιώτης επέμεινε στο θέμα του χρόνου και δεν άφησε να ολοκληρωθεί η τελευταία εισήγηση.
Βρήκα και μία φίλη που περνάει δύσκολα, επειδή αγωνίζεται για την αλλαγή κι επιμένει να καινοτομεί σε δύσκολους καιρούς. Ο Χατζηλάκος μας θύμισε μια διαφάνεια από παρουσίαση των 90’s, όπου έγραφε ότι χρειάζονται δυο γενιές για να αρχίσει κάτι να αλλάζει.
Κοντεύουμε άραγε να περάσει η μία από τις δύο γενιές;
Το παλεύω μόνο 12 χρόνια. Κάπου στο 2000 επιβιβάστηκα στη σχεδία της Οδύσσειας, κάπου στο 2006 λύγισα και είπα θα τα παρατήσω. Τελικά ακόμα την “παλεύω” και τραβάω κουπί. Αλλά πολλές φορές νιώθω ότι ακόμα η γαλέρα μας είναι δεμένη στο λιμάνι.
Είναι γεροί οι κάβοι…
Μπορείτε να παρακολουθήσετε τις δύο ομιλίες στη διεύθυνση www.sgt.gr/players/athensdialogues/greek.html κάπου στο 399 ξεκινά η παρουσίαση Χατζηλάκου. Ευχαριστούμε το φίλο pgavalakis για το link.
ΥΓ. Στο σημείο που αγλαϊζόταν η TerraComputerata στη γιγαντοθόνη της Στέγης κι ενώ έχω υψώσει το κινητό για μία αναμνηστική φωτό, με πλησιάζει μία υπάλληλος για να μου πει ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση. Στο μεταξύ δίπλα μου ένα i-phone είχε βιντεοσκοπήσει όλη την παρουσίαση Χατζηλάκου… Ελάτε κύριοι, στην εποχή της επανάστασης των συλλογικών δικτύων υψώνετε απαγορευτικά τείχη; Μακάρι να ήταν μέσα κάποιοι που να τουιτάριζαν τις εντυπώσεις τους ζωντανά. Για ποιες ελευθερίες συζητούσαμε τελικά; Δεν θέλουμε γεμάτα τα αμφιθέατρα; Αφήστε μας επιτέλους ελεύθερους να διαδώσουμε εντυπώσεις, συναισθήματα, ιδέες. Ίσως αν δεν βάζατε φραγμούς στην ενημέρωση, το αμφιθέατρο να ήταν πιο γεμάτο. Υποθετικός λόγος του απραγματοποίητου…
Το καινούργιο μου μετερίζι της υπεύθυνης πολιτιστικών μου έχει χαρίσει νέες εμπειρίες. Οι περισσότερες εξαιρετικές, όλες διδακτικές. Ας πούμε ότι δεν ήθελα να κατανοήσω τι συνέβαινε γύρω μου τόσον καιρό. Υπάρχει λοιπόν μικροδιαφθορά και στο χώρο των πλαστών παιδικών ψυχών, των εκπαιδευτικών;
Υπάρχουν ας πούμε μερικοί που μονοπωλούν στα σχολεία τους τις εκδρομές εξωτερικού κι αλίμονο κι αν κάποιος τολμήσει να εκφράσει την επιθυμία να λάβει μέρος. Μόνον εκείνοι είναι ικανοί.
Θα μου πείτε εκδρομές εξωτερικού στις μέρες μας; Και όμως απτόητοι οι συνάδελφοι, σχεδιάζουν που θα πάνε και κυρίως τι θα αγοράσουν…
Αχ, δεν έχουμε καταλάβει ότι το παιχνίδι έχει χαθεί για όλους και αυτή η βελτιστοποίηση που προσπαθεί ο καθένας να κάνει για τη δική του θέση, βλάπτει το σύνολο πια και δεν υπάρχει περίπτωση να του αποδώσει κάτι.
Αλήθεια συνάδελφοι, δεν σκεφτήκατε ποτέ τους μαθητές που αφήνετε πίσω, γιατί δεν μπορούν να σας ακολουθήσουν, επειδή οι γονείς τους είναι άνεργοι; Τι θα πει όσοι μπορούν; το δημόσιο σχολείο απευθύνεται στους λίγους; στους κατέχοντες; Δέχομαι τηλεφωνήματα γονιών που στενάζουν, γιατί θέλουν να συμμετέχει το παιδί τους αλλά απλά δε βγαίνουν…
Φυσικά ούτε λόγος για να μείνουμε μια χρονιά Ελλάδα, να ενισχύσουμε την τοπική οικονομία. Το Μπάνσκο κερδίζει στα σημεία.
Για να μη μιλήσω για κάρμα, η Ύβρις και η Νέμεση ελληνικές θεότητες δεν ήταν; ε κάπου εδώ θα τριγυρίζουν ακόμα…
Διαβάζω στο πρωτοσέλιδο της Κυριακάτικης Καθημερινής: «Στέκι μελέτης» για τον φοιτητόκοσμο όλων των σχολών της Αθήνας είναι το αναγνωστήριο της Ιατρικής Σχολής. Διαθέτει ελεύθερη πρόσβαση στο Ιντερνετ και είναι ανοιχτό όλο το 24ωρο, ενώ οι άλλες βιβλιοθήκες των ΑΕΙ κλείνουν στις 8 μ.μ. Στις εξεταστικές περιόδους σχηματίζονται «ουρές» για μια θέση. http://news.kathimerini.gr
Πριν λίγες μέρες όταν τόλμησα να προτείνω να διατηρήσουμε με κάθε θυσία τις σχολικές βιβλιοθήκες ανοιχτές, αρκετοί διευθυντές σηκώθηκαν όρθιοι ουρλιάζοντας ότι δεν έχω υπόψη μου τις εγκυκλίους και ότι εκείνοι είναι υπεύθυνοι. Κρυβόμαστε πίσω από ληγμένες εγκυκλίους λοιπόν. Και όμως υπάρχουν συνάδελφοι που δέχονται να καθίσουν στο σχολείο υπερωριακά για να αποκτήσουν πρόσβαση οι μαθητές.
Φανταστείτε να μάθουν οι Γερμανοί, ότι μας έδωσαν χρήματα για να φτιάξουμε υποδομές βιβλιοθηκών, ότι ουδέποτε φροντίσαμε να τις εμπλουτίσουμε και τώρα τις κλειδώνουμε για να τις “προφυλάξουμε”. Οταν πριν 15 χρόνια ξεκινούσαμε την Οδύσσεια να βάλουμε τους υπολογιστές στις τάξεις, συναντούσαμε πάλι κλειδοκράτορες μπροστά μας που προτιμούσαν να έχουν το εργαστήριο των υπολογιστών κλειδωμένο “για να μη χαλάσει”.
Τώρα να σου προσφέρουν σε χαλεπούς καιρούς δωρεάν υπερωριακή απασχόληση και να την αρνείσαι…
Οργανωμένη ολονύκτια εξόρμηση μετά… αλκοόλ πραγματοποίησαν πριν από λίγες ημέρες ανήλικοι μαθητές από τα βόρεια προάστια με στόχο τη «συγκέντρωση χρημάτων για την πενθήμερη εκδρομή». Λεωφορεία που είχαν μισθωθεί για τον σκοπό αυτό έκαναν «στάση» σε διάφορες περιοχές «μαζεύοντας» παιδιά, κυρίως της Γ΄ Λυκείου, καταλήγοντας σε συγκεκριμένο κέντρο της παραλιακής λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Η επιστροφή είχε κανονιστεί για λίγο πριν από τα ξημερώματα.
Τέτοιου είδους δρομολόγια, βεβαίως, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα όχι μόνον ως προς τη νομιμότητά τους, καθώς η διάθεση αλκοόλ σε ανήλικους απαγορεύεται ρητώς, αλλά και ως προς την ασφάλεια των μαθητών, επισημαίνουν στην «Κ» εκπαιδευτικοί και γονείς.
Υπάρχει θέμα με τις σχολικές εξορμήσεις. Τι κι αν οι εγκύκλιοι του υπουργείου προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Μερικοί δεν καταλαβαίνουν από κρίση… Κι αντί ως εκπαιδευτικοί να δίνουν το καλό παράδειγμα, οργανώνουν πολιτιστικές εξορμήσεις στο Μπάνσκο της Βουλγαρίας! Ετσι έμαθα κι εγώ κατά που πέφτει. Άλλοι χτίζουν ντεμέκ περιβαλλοντικά γύρω από μία εκδρομή. Άλλοι πάλι εξασφαλίζουν free εισιτήρια για την οικογένεια κι άλλοι διατηρούν το μονοπώλιο των εκδρομών εξωτερικού επί σειρά ετών στο σχολείο τους. Συνάδελφοι μήπως φέτος να μέναμε λίγο Ελλάδα; Οι οικογένειες έχουν γονατίσει, δεν αντέχουν τα παρακάλια των παιδιών τους για την “πενταήμερη”. Κι επιτέλους αυτές τις μικρο-διαφθορές μπορούμε να τις σταματήσουμε;
Πώς οργανώνονται οι εξορμήσεις; Εκπρόσωποι τουριστικών γραφείων προσεγγίζουν τα προεδρεία των 15μελών συμβουλίων, προτείνοντας να αναλάβουν μια τέτοια «εξόρμηση» στοχεύοντας λίγους μήνες αργότερα, να «κλείσουν» και την πενθήμερη εκδρομή. Σύμφωνα με μαρτυρίες, τα συγκεκριμένα γραφεία διατηρούν καλές σχέσεις με μέλη των μαθητικών συμβουλίων, ενώ οι ίδιοι οι τελειόφοιτοι μυούν στα «κόλπα» τα παιδιά της Β΄ και της Α΄ Λυκείου, προκειμένου αργότερα να αναλάβουν εκείνα τις επαφές «Πρόκειται για μια αθλιότητα. Συνέχεια »
Ο 27χρονος Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος από τη Δράμα. Πριν δύο χρόνια του ήρθε μετάθεση σε ένα τετραθέσιο δημοτικό σχολείο κάπου στο ορεινό Ρέθυμνο, τον Φουρφουρά. Άρχισε να το ψάχνει στους χάρτες. Αντί όμως να γκρινιάζει για τη «δυσμενή», πήγε και δημιούργησε εκεί το «σχολείο της φύσης και των χρωμάτων». Η εκπαιδευτική τηλεόραση που έφτιαξαν οι μαθητές του, η περίφημη Φουρφουράς TV, τα μαθήματα επιλογής, θέατρο, φωτογραφία, ρομποτική είναι λίγα μόνο από τα καινοτόμα στοιχεία που εισήγαγε εκεί! Στο τέλος της ομιλίας του στο TEDxThessaloniki καταχειροκροτήθηκε από ένα κατάμεστο και όρθιο Ολύμπιον. Τα σχόλια στο hash tag του twitter TEDxThess διθυραμβικά. Ίσως γιατί ήταν ένα από τα καλύτερα παραδείγματα «του θάρρους για δημιουργία».
Άγγελε ποια είναι τα διαφορετικά πράγµατα που κάνατε εκτός αναλυτικού προγράµµατος στο «σχολείο της φύσης και των χρωµάτων», στο δηµοτικό σχολείο του Φουρφουρά;
Ένα είναι η εκπαιδευτική τηλεόραση, ο Φουρφουράς TV. Τα παιδιά παίρνουν το ρόλο του ρεπόρτερ, κάνουν τις δικές τους εκποµπές και µέσα από αυτές διδάσκονται και διδάσκουν δύσκολες έννοιες (π.χ. φυσικής). Είναι ένα µέσο για να επικοινωνούν µε τα υπόλοιπα παιδιά του Ρεθύµνου, της Ελλάδας, της Ευρώπης. Είναι ένας τρόπος να ακουστεί η φωνή τους, να φύγει από τα αποµονωµένα σύνορα του χωρίου. Επίσης τα µαθήµατα επιλογής. Τα παιδιά διδάσκονταν θέατρο, φωτογραφία, ροµποτική, από εµάς βάση των γνώσεων και των ενδιαφερόντων µας. Επιπλέον, αλλάξαµε τη µορφή των τάξεων. Θέλαµε να διαµορφώσουµε τις τάξεις σαν παιδικό δωµάτιο µε καναπέδες, χαλιά και πολύχρωµους τοίχους. Σηµαντικοί είναι και οι βοτανόκηποι, τα περιβόλια για κάθε τάξη, τα θερµοκήπια. Στόχος µας να πετύχουµε µια σχετική αυτοδιαχείριση µε αυτά τα προϊόντα, για να µπορέσουµε να ταΐζουµε εµείς τους µαθητές µας, να µην έχουµε τα προβλήµατα της κρίσης. Ίσως να πουλήσουµε και κάποια προϊόντα για να βγάλουµε τα έξοδα του σχολείου, να µην έχουµε ανάγκη κάποια κονδύλια. Επίσης ξεκινήσαµε συνεργασία µε τα κέντρα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης του νοµού. Κατασκηνώνουµε έξω, κάνουµε το µάθηµα βιωµατικά στη φύση και αυτό µας αρέσει. Τέλος φτιάξαµε ένα δίκτυο µε άλλα ορεινά σχολεία της Κρήτης, το σχολικό δίκτυο των Ορέων. Με έψιλον, έτσι; (γέλια). Μακάρι αυτό να γενικευτεί σε όλη την Ελλάδα. Θέλουµε τα παιδιά από µικρά να συνεργαστούν, να φτιάξουν έναν σχολικό συνεταιρισµό, να ανταλλάξουν απόψεις, κυρίως να αποκτήσουν ένα κοινό κώδικα, γιατί τα χωριά της Κρήτης έχουν κλειστά όρια. Οι µπαµπάδες και οι παππούδες τους δεν είχαν φροντίσει να συνεργαστούν σε κάποια πράγµατα.
Είσαι πράκτορας του Tide; (γέλια) Γιατί πρέπει να παίζει πολύ πλύσιµο µετά το σχολείο….
Χαχα! Πραγµατικά ισχύει αυτό! Είµαστε στη φύση. Λασπωνόµαστε. Αν µπορούσαµε να µετακοµίσουµε εντελώς το σχολείο και να το κάναµε cabrio, θα το κάναµε. Ένα διάστηµα οι γονείς πρέπει να µας είχαν καταραστεί (σ.σ. και συνεχίζουν τα γέλια). Στην πραγµατικότητα οι γονείς εκτιµούν αυτό που κάνουµε και κάνουν τα… στραβά µάτια. Το σίγουρο είναι ότι καθιερώσαµε την δεύτερη αλλαξιά στο σχολειό.
Τα παιδιά µαθαίνουν στο σχολείο σας βασικές αρχές αυτοοργάνωσης. Αυτό είναι ένα µελλοντικό µοντέλο βιώσιµης κοινωνίας;
Μακάρι µέσα από την κρίση να αναδιοργανωθεί όλος ο ιστός. Δεν χρειάζεται να κάνεις τραγικά πράγµα, παρά να δεις τοπικά κάποια ζητήµατα, κάποια µικρά λάθη που είχαν οι τωρινές κοινωνίες και να προσπαθήσεις να τα διορθώσει από τη βάση τους. Αυτό είναι η καλύτερη λύση για έξοδο από την κρίση. Εµείς προσπαθούµε να µάθουµε στα παιδιά να στηρίζονται στις δυνάµεις τους, να µην είναι ανταγωνιστικά µε κανέναν.
Οι δηµόσιοι λειτουργοί όπως οι δάσκαλοι έχουν δεχθεί αρκετή κριτική τα τελευταία χρόνια. Τι σκέφτεσαι για αυτό;
Θεωρώ ότι το επάγγελµα του δασκάλου έχει δεχθεί πολλά πλήγµατα και αρκετή κακή κριτική. Σίγουρα σε κάθε επάγγελµα υπάρχουν άνθρωποι που δεν λειτουργούν σωστά. Πιστεύω ότι οι δάσκαλοι πλέον λειτουργούν ως εθελοντές αν κρίνουµε από το µισθό και τις συνθήκες εργασίας τους. Δεν µ’ αρέσει που ο εργοδότης µας δε µας εκτιµά και µας το δείχνει. Ευτυχώς υπάρχει εκτίµηση από τις κοινωνίες που εργαζόµαστε.
Ένας δάσκαλος καλείται να παίξει πολλούς ρόλους κατά τη διάρκεια της ηµέρας: ψυχολόγος, οικογενειακός σύµβουλος, παιδαγωγός, υδραυλικός, µαραγκός. Εµείς το ευχαριστιόµαστε αυτό. Διαφοροποιεί την κάθε µέρα. Καλό όµως είναι να µην επηρεάζεται η κοινή γνώµη από αυτά που λέγονται για το επάγγελµα γιατί ουσιαστικά µας εµπιστεύονται τα παιδιά τους. Πρέπει να µάς έχουν σε εκτίµηση, γιατί χειριζόµαστε ό,τι πιο εύπλαστο έχει η ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνουν όλοι καλά µε αυτό. Αλλά προσπαθούµε.
Ποια είναι τα παράπονα σας απ΄ το Υπουργείο Παιδείας;
Από το Υπουργείο Παιδείας δεν έχουµε πλέον παράπονα, γιατί έχουµε σταµατήσει να περιµένουµε κάτι. Είµαστε µόνοι µας και είµαστε καλά. Με ενοχλεί βέβαια το επίπεδο της διαβίωσης των εκπαιδευτικών, στο οποίο µας έχουν οδηγήσει. Δεν µε απασχολεί όµως το γεγονός ότι µας έχουν αφήσει στην ησυχία µας. Νοµίζω ότι αν µας αφήσουν κι άλλο στην ησυχία µας η εκπαίδευση θα πάει καλύτερα.
Ακούµε εξαγγελίες για το «νέο σχολείο» (υπολογιστές, διαδραστικοί πίνακες, e–books). Υποστηρίζεις σε συνεντεύξεις σου ότι τα περισσότερα από αυτά είναι ανεφάρµοστα.
Κατά τη γνώµη µου πρέπει να δοθεί έµφαση στον τόπο που βρίσκεται το σχολείο. Δεν είναι όλες οι συνταγές καλές για όλους. Προσπαθούµε να βάλουµε νέες τεχνολογίες στο σχολείο. Δεν είναι κακό αυτό. Ωστόσο πιστεύω ότι έχουµε χάσει το δρόµο. Τι θέλουµε να φτιάξουµε; Παιδιά –πρότυπα για µια βιοµηχανοποιηµένη κοινωνία, που να µην γνωρίζουν τίποτα άλλο από το να λύνουν πράξεις, που να είναι άδεια από συναίσθηµα; Σε ένα επαρχιακό σχολείο µπορούµε να βγάλουµε τα παιδιά µια βόλτα έξω στη φύση. Πρέπει οι µαθητές να είναι και έξω από τις τάξεις, να χορεύουν, να τραγουδούν, να λένε στους γονείς τους ότι χαίρονται που πάνε σχολείο. Όχι γιατί υπάρχει ο διαδραστικός πίνακας και ο υπολογιστής (καλώς να υπάρχει άµα µπορεί οικονοµικά το σχολείο). Αλλά γιατί στο σχολείο απελευθερώνονται, περνάνε καλά. Δεν το έχουµε πετύχει αυτό 100%, αλλά προσπαθούµε.
Έχετε αποτελέσει πρότυπο για άλλα σχολεία;
Σίγουρα υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας µε άλλα σχολεία µετά από µια έκρηξη δηµοσιότητα που καλώς ή κακώς υπήρξε. Έρχονται άλλα σχολεία στο δηµοτικό µας, αλλά και φοιτητές για να δουν πως λειτουργούµε. Μας αρέσει να είµαστε εξωστρεφείς. Να ξεφύγουµε από τα σύνορα των σχολείων µας. Οι εκδροµές να γίνονται συνεργατικά µε άλλα σχολεία και φορείς. Είναι βαριά κουβέντα να πούµε ότι είµαστε πρότυπο, δεν ξέρω αν το αξίζουµε.
Πώς αποτιµάς την όλη προσπάθεια σας;
Η προσπάθεια στο Φουρφουρά έχει συµπληρώσει αισίως δύο χρόνια. Δεν είναι ένα έργο ατοµικό, αλλά οµαδικό. Παίζουν ρόλο οι υπόλοιποι συνάδελφοι, που είναι φίλοι, αλλά και οι γονείς στο χωριό. Βήµα βήµα έχουµε καταφέρει τα παιδιά να είναι πιο συνειδητοποιηµένα σε αυτό που θα αντιµετωπίσουν. Πάνω από όλα θέλουµε να τους κάνουµε σωστούς ανθρώπους, πολίτες, συγχωριανούς – αν αποφασίσουν να µείνουν εκεί. Επιδιώκουµε να τους δώσουµε ορισµένες επιλογές που νόµιζαν ότι δεν είχαν, ευκαιρίες να δουν τι υπάρχει παραπέρα, να τα κοινωνικοποιήσουµε. Δεν µπορώ να µιλήσω τώρα για τα αποτελέσµατα. Θα µπορώ σε δέκα χρόνια, όταν θα µε καλέσει καµιά µαθήτρια µου στο γάµο της! Τότε θα καταλάβω αν όντως κάναµε δουλειά.
Δείτε την εκπληκτική δουλειά που γίνεται στο “σχολείο της φύσης και των χρωµάτων” στο site που έχουν φτιάξει οι µαθητές του
Ο Κώστας Γκολέμης και ο Φώτης Τραγανουδάκης ένωσαν τις δυνάμεις τους και το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό βίντεο με την τεχνική timelapse. Χρειάστηκαν ώρες φωτογράφισης και χιλιάδες καρέ, με ειδικό εξοπλισμό που σχεδίασαν οι δυό τους και πολύ προσεγμένο και ποιοτικό μοντάζ για να δημιουργηθεί το τελικό αποτέλεσμα. Tη μουσική που δημιουργήθηκε ειδικά για το συγκεκριμένο timelapse συνέθεσε η Τάνια Γιαννούλη.
Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Από πέρυσι που διορίστηκες στο δημοτικό σχολείο αυτού του χωριού -είναι από τα λίγα που κρατάνε ακόμη- διαπίστωσες πως θα δυσκολευόσουν πολύ με τα έξοδά σου. Ο μισθός σου ψαλιδίστηκε, γεγονός που σε καίει όλο και περισσότερο. Δεν θα συζητήσουμε όμως εδώ για το πόσο επώδυνο και άδικο είναι αυτό. Αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι για να σου θέσω ανοιχτά ένα άλλο ζήτημα που το θεωρώ εξίσου σοβαρό. Εννοώ τη μετάγγιση της δυσαρέσκειάς σου στους μαθητές.
Θα το πω ευθέως και με όλο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: στον δάσκαλο απαγορεύεται όχι βέβαια η απογοήτευση, αλλά το να κάνει επάγγελμα τη διάδοσή της. Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται στην τάξη του σαν ένας κακοπαθημένος χωρίς ελπίδες, γιατί οι μικροί μαθητές που τον βλέπουν διαβάζουν στο πρόσωπό του μιαν αποτυχία που δεν είναι μόνο δική του, είναι όλων, όλης της κοινωνίας, όλης της προσπάθειας που υποτίθεται ότι κάνει η ανθρωπότητα για να είναι πιο ανθρώπινη. Είναι παιδιά αυτά που σε παρατηρούν, μην το ξεχνάς. Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ μπορείς μεν να δυσαρεστείσαι ή να οργίζεσαι με την κρίση, δεν μπορείς όμως να προκαταλαμβάνεις εντελώς την εμπειρία των μικρών ακροατών σου. Πιθανόν στη ζωή τους να υποστούν ακόμη χειρότερα, να τους λείψει ακόμη και το ψωμί. Επίτρεψέ μου όμως να σου θυμίσω ότι δουλειά σου δεν είναι τόσο να τους μάθεις πώς θα διεκδικούν το ψωμί όσο το πώς θα σκέπτονται, και σκέψη σημαίνει πρώτα απ’ όλα να διακρίνουν τα όμοια από τα ανόμοια και να ξεχωρίζουν το κύριο από το δευτερεύον. Ενδέχεται, αργότερα, να θέσουν ως κύριο μέλημά τους την ελευθερία και μετά το ψωμί, ή το αντίστροφο. Είναι δική τους πάντως υπόθεση αυτή – εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πείσεις ότι αξίζει τον κόπο να σκέπτεται κάποιος, να κατανοεί και να κρίνει.
Μοιραία γλιστράω σε αφορισμούς, δεν μου διαφεύγει αυτό. Το πρόβλημα όμως είναι επείγον και ο χρόνος πιέζει για να συνεννοηθούμε. Η αιτία που ο τόνος μου είναι ανήσυχος είναι η τάση αρκετών συναδέλφων σου, εκδηλωμένη πρόσφατα (συμβαίνει εξάλλου το ίδιο σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης), να περνάνε την πόρτα του σχολείου με κατεβασμένα τα μούτρα και να παραμένουν έτσι και μέσα στην αίθουσα. Οσο κι αν συμμερίζομαι τις οικονομικές στενοχώριες τους, με λυπεί που δεν βλέπουν στα πρόσωπα των μαθητών τον ερχομό του πραγματικά Καινούργιου, την αθωότητα για χάρη της οποίας θα ήταν σκόπιμο να συγκρατηθούν, να μην πουν με απόγνωση ότι ένα κι ένα κάνουν μηδέν, να ξεπεράσουν την πικρία τους στο όνομα μιας νέας αρχής. Πράγματι, όταν βρισκόμαστε κοντά σε παιδιά, μας φαίνεται μερικές φορές ότι είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε κι εμείς τη ζωή μας από την αρχή. Πρέπει να το πιστεύει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να το νιώθει, διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία. Οποιος στέκεται αντίκρυ στα παιδιά, οφείλει να παίρνει κάτι από την ευπιστία τους, την ίδια στιγμή που εκείνος τους δίνει την επιφύλαξη και την ικανότητα για κριτική.
Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, ότι για να το κατορθώσει αυτό σήμερα ένας δάσκαλος, και ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, είναι πιο δύσκολο παρά ποτέ. Γιατί η κοινωνία τού υποβίβασε το κύρος του και η οικογένεια του υπονόμευσε την πειθώ του. Συμφωνώ με την ένστασή σου. Και επαυξάνω μάλιστα, λέγοντας πως οι γονείς από τη μια σού αναθέτουν την εκπαίδευση των παιδιών τους (όπως εκείνοι την εννοούν) και από την άλλη σού δείχνουν πως δεν σε εμπιστεύονται και πολύ. Γεγονός που το πιάνουν στον αέρα τα ανήλικα, κι από εκεί αρχίζουν όλα όσα ζεις καθημερινά: οι πρώιμες ευθιξίες των παραχαϊδεμένων μαθητών (αυξάνονται ακόμη και στην επαρχία), οι δυστροπίες των ατίθασων, οι αυθάδειες των αυριανών βανδάλων. Συνέχεια »
Είναι ένα κατάστημα στο Σαν Φρανσίσκο που πουλά αντικείμενα εμπνευσμένα από πειρατικές ιστορίες. Tο «Μαύρο Μαργαριτάρι», όμως, είναι κατάστημα μόνο στη βιτρίνα -πίσω της κρύβεται ένα εναλλακτικό κέντρο που υποστηρίζει μαθητές από μη προνομιούχες οικογένειες.
Το καινοτόμο κέντρο προέκυψε από την πρωτοβουλία Once Upon A School («Μια φορά και ένα σχολειό») του συγγραφέα Ντέιβ Έγκερς, ο οποίος τιμήθηκε για αυτή του την ιδέα με το Βραβείο TED του 2008.
Το TED (Technology Entertainment and Design) είναι μια σειρά από συνέδρια που οργανώνει το μη κερδοσκοπικό Ίδρυμα Sapling προκειμένου να διαδώσει «ιδέες που αξίζουν να διαδοθούν».
Η πρωτοβουλία του Έγκερς είναι το θέμα που διάλεξαν να προβάλλουν οι διοργανωτές του TEDxAthens Challenge, ενός διαγωνισμού για εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες που πραγματοποιείται στην Ελλάδα και δέχεται συμμετοχές μέχρι τις 31 Οκτωβρίου.
Το Μαύρο Μαργαριτάρι στο Σαν Φρανσίσκο συγκεντρώνει συγγραφείς, εκδότες, καθηγητές και άλλους εθελοντές που αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να στηρίξουν τα τοπικά δημόσια σχολεία και τους μη προνομιούχους μαθητές τους.
Σε κάθε του επίσκεψη, κάθε εθελοντής αφιερώνει μία ώρα αποκλειστικά σε ένα μαθητή, προσπαθώντας να τον ενθαρρύνει και να τον βοηθά στα μαθήματά του.
Η ασυνήθιστη αυτή πρακτική έφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα -τα παιδιά όχι μόνο βελτίωσαν τις επιδόσεις τους αλλά ανακάλυψαν και τις φιλοδοξίες που δεν ήξεραν καν ότι έκρυβαν μέσα τους.
Έγραψαν ακόμα και τα δικά τους βιβλία, τα οποία έχουν εκδοθεί με την υποστήριξη της γνωστής συγγραφέως Ισαμπέλ Αλιέντε.
Η ιδέα του Once Upon A School διαδίδεται τώρα και σε άλλες κοινότητες, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ιρλανδία.
Tο TedxAcademy επιστρέφει στην Αθήνα για τη δεύτερη διοργάνωση, με θέμα “Step Forward”. Στις 10 Οκτωβρίου στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, θα διοργανωθεί το 2ο TedxAcademy στην Ελλάδα, μια συνάντηση με κορυφαίους ομιλητές που συνεχίζει το νέο τρόπο συζήτησης, προβληματισμού και ανταλλαγής απόψεων που ξεκίνησε πέρυσι, σε μια εξαιρετικά σημαντική στιγμή για την ίδια τη χώρα. Το TedxAcademy φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως χώρος ανταλλαγής απόψεων για τον επαναπροσδιορισμό της Ελλάδας.
Η διοργάνωση θα κινηθεί σε τρεις θεματικούς άξονες, που θα εξερευνούν το πώς μπορεί η Ελλάδα να «προχωρήσει μπροστά», μέσα από ευαισθητοποίηση, αλλαγή νοοτροπίας και κινητοποίηση για δράσεις. Ο πρώτος άξονας θα έχει τίτλο «Ριζική Αλλαγή» και εξετάζει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, αλλά και οι πολίτες της σε προσωπικό επίπεδο. Ο δεύτερος άξονας έχει τίτλο «Μεταμόρφωση» και εξετάζει τη διαδικασία της μεταλλαγής και το πώς το άτομο μπορεί να οδηγήσει στη συλλογική αλλαγή και τον επαναπροσδιορισμό της κοινωνίας. Τέλος, ο τρίτος άξονας έχει τίτλο «Νέα Εποχή» και παρουσιάζει παραδείγματα από τη μετάβαση σε μια νέα εποχή, συζητώντας κρίσιμους τομείς που θα βοηθήσουν την Ελλάδα να προχωρήσει μπροστά.
15 κορυφαίοι ομιλητές από την Ελλάδα και τον κόσμο θα συμμετάσχουν στη διοργάνωση, προσφέροντας τη δική τους προοπτική για το πώς μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά:
Larry Keeley: Ενας από τους 7 γκουρού της καινοτομίας σύμφωνα με το περιοδικό Business Week.
Ηλίας Παπαϊωάννου Assistant Professor at Darthmout and Visiting Ass. Professor at Harvard University at the Economics Department.
Πάσχος Μανδραβέλης: Αρθρογράφος στην εφημερίδα “Καθημερινή”.
Κώστας Αποστολίδης: Πρόεδρος Δ.Σ. και διευθύνων σύμβουλος Raycap SA.
Στάθης Καλύβας: Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Yale
Γιάννης Βαρουφάκης: Καθηγητής Οικονομικών στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Adital Ela, sustainability designer και TED Fellow.
Παναγιώτης Κανέλλης, Πρόεδρος, American Farm School.
Έλενα Σαρή, Managing Director TNS, ICAP.
Eve Geroulis, καθηγήτρια στο Loyola University, Chicago.
Corinne Webber, Yvonne Senouf, ιδρυτικά μέλη της πλατφόρμας τέχνης MELD
Walter De Bouwer, futurist, ex-CEO One Laptop per Child, CEO Scanadu, San Francisco.
Αντώνης Σγαρδέλης, Πολιτικός Μηχανικός, KINSTERNA HOTEL & SPA.
Παναγιώτα Βλάχου, επιχειρηματίας, συνιδρύτρια της Fereikos-Helix
Costas Mallios, Intellectual Ventures.
Joseph Riggio, change agent.
Θα ακολουθήσει party με τη Μαριέττα Φαφούτη και τους μουσικούς της.
Το 1ο TedxAcademy πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2010 στο Μουσείο Μπενάκη. Στη διάρκειά του, 17 ομιλητές με διαφορετικές εμπειρίες και αφετηρίες (όπως συγγραφείς, στοχαστές, επιχειρηματίες και καινοτόμοι) μοιράστηκαν τις σκέψεις τους με τους 400 μετέχοντες που κατέκλυσαν την αίθουσα, αλλά και με περισσότερους από 4.000 ανθρώπους που παρακολούθησαν τις ομιλίες ζωντανά μέσω διαδικτύου. Ολες οι ομιλίες και οι παρουσιάσεις αναρτήθηκαν στον επίσημο ιστότοπο του TedxAcademy, όπου σε διάστημα μικρότερο των 12 μηνών τις έχουν δει περισσότεροι από 130.000 άνθρωποι.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκεφθούν το site και να δηλώσουν τη συμμετοχή τους στοhttp://www.tedxacademy.com/
Λίγα λόγια για το TEDxAcademy
Το TedxAcademy είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός που λειτουργεί από μια ομάδα εθελοντών υπό την άδεια του οργανισμού TED και με όραμα τον επαναπροσδιορισμό της Ελλάδας.
Δείτε περισσότερα
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το 2ο TEDxAcademy της Ελλάδας, καθώς και αρχειακό υλικό σχετικό με την 1η διοργάνωση επισκεφθείτε τη διεύθυνση www.tedxacademy.com.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Οι σημερινές προκλήσεις
Άρθρα (RSS)