Terra Computerata

Στην εισαγωγή του ο Ταρέτο κινηματογραφεί την αρχιτεκτονική του Μπουένος Άιρες, ένα σωρό διαφορετικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, κτίρια που είναι φτιαγμένα έτσι δίπλα σε κτίρια που είναι φτιαγμένα αλλιώς, κτίρια ψηλά δίπλα σε κτίρια χαμηλά, κτίρια νέα δίπλα σε κτίρια παλιά. Δείχνει και μιλά (με τη φωνή του ήρωά του, του Μαρτίν) όχι τόσο για ταξικές ανισότητες, όσο κυρίως για ένα χαώδες και χύμα πράγμα, για μια εντελώς πυκνοκατοικημένη μεγαλούπολη μέσα σε μια εντελώς αραιοκατημένη χώρα, για μια μεγαλούπολη που αναπτύχθηκε και χτίσθηκε χωρίς οργάνωση, χωρίς τάξη, χωρίς σχέδιο. Ωστόσο όση τυχόν κριτική και αν κάνει, το βλέμμα του είναι ξεκάθαρα αγαπητικό. Ακόμη κι αν τον ενοχλεί αυτή η δημιουργική αταξία, ταυτόχρονα τον γοητεύει και μας μεταδίδει τη γοητεία που ο ίδιος εισπράττει. Οι εικόνες είναι υπέροχες, η πρόζα από κάτω είναι υπέροχη και ταιριαστή. Είναι ένα γράμμα αγάπης στο απείθαρχο αρχιτεκτονικά Μπουένος Άιρες (ακόμη και στο σάιτ της ταινίας υπάρχει τμήμα με φωτογραφίες του για την πόλη), σαν αυτό του Γούντι Άλεν στο πειθαρχημένο αρχιτεκτονικά Μανχάταν (σκηνές του οποίου εννοείται θα δούμε στη διάρκεια της ταινίας, μέσα από κάποια τηλεόραση). Όταν η ταινία μας εξηγήσει το νόημα του τίτλου της, όταν μιλήσει για τις μεσοτοιχίες, λέγοντάς μας πως οι άνθρωποι στο Μπουένος Άιρες για να ξεφύγουν από τα διαμερίσματα κλουβιά τους, ανοίγουν παρατύπως τρύπες – παράθυρα στις μεσοτοιχίες, δείχνει πως μια πόλη τελικά μπορεί να αναπνέει και αλλιώς, έξω από τα πολεοδομικώς προβλεπόμενα. Μια ανάσα που έρχεται σε αντιδιαστολή με την ασφυξία την οποία προξενεί μια προηγούμενη σκηνή, που μας δείχνει ένα αγοράκι να κάνει ποδήλατο σε ένα μπαλκόνι τόσο μικρό και τόσο στενό, ώστε έχει χώρο για να κάνει μόνο δυο πεταλιές μπροστά και δύο πίσω, δυο πεταλιές μπροστά και δυο πίσω.