Ο Κώστας Γιαννακίδης φαίνεται ότι απολαμβάνει που πληρώνει για το jet του Steven Jobs:
Το δάχτυλό μου διασχίζει αργά, αρμονικά, θα έλεγα ηδονικά, τη λεία επιφάνεια. Παρατηρώ την αντίδραση που προκαλεί, την άμεση ανταπόκριση. Πριν από αρκετά χρόνια θα μπορούσα, κομπάζοντας με ψεύδη, να σας περιγράφω τη σπονδυλική στήλη μίας πιτσιρίκας. Ομως σήμερα η μοναδική περίπτωση να βρίσκομαι ημίγυμνος και ξαναμμένος δίπλα σε μία μικρή, είναι κατά τη διάρκεια του τεστ κοπώσεως. Σας μιλάω για την επιφάνεια του iphone.
Διαβάζω στο δίκτυο πως ο Στιβ Τζομπς, ξέρετε, το μυαλό πίσω από την επιτυχία της Apple, πρέπει να είναι ο Αντίχριστος. Δεν το αποκλείω. Τον τελευταίο μήνα έχω δαγκώσει το μήλο. Το iphone με οδήγησε και σε imac. Ο Τζομπς μου βούτηξε περίπου δύο χιλιάρικα, δικαιούμαι να πιστεύω ότι και εγώ θα τσοντάρω κάτι στην επόμενη πτήση με το liar jet του. Ο Τζομπς θα μου προκαλέσει εκούσιο αυτισμό και αυχενικό. Μένω σκυμμένος πάνω από το iphone, ελέγχω τις εφαρμογές και απολαμβάνω τον ήχο του «κρακ» κατά την κύλιση των στοιχείων. Και μετά κάθομαι στο imac. Με την εικοσάρα οθόνη και τα 4 GB της μνήμης.
Ακούγεται σαν διαφήμιση, αλλά δεν είναι. Χρειάζεται να περάσεις λίγες μέρες μπροστά σε ένα τέτοιο μηχάνημα για να βουτήξεις στη ντροπή τις δεκαετίες που πέρασες μπροστά σε Windows. Το πρόβλημα αρχίζει όταν η εξοικείωση με το καινούργιο περιβάλλον προσεγγίζει τα όρια της άνεσης. Παίζω, ας πούμε, με την εφαρμογή που σου επιτρέπει να παρακολουθείς τον κύκλο της συντρόφου σου. Στις γόνιμες ημέρες ηχούν κουδουνάκια, λαμβάνεις ειδοποίηση και προειδοποιητικό email προκειμένου να κινηθείς αναλόγως ή να μην κινηθείς καθόλου. Χαζεύω ψαράκια στην οθόνη, μία καταιγίδα στη Νέα Ορλεάνη, το πρόγραμμα πτήσεων στα αμερικανικά αεροδρόμια. Παιχνίδια για μεγάλα παιδιά, θα πείτε. Ναι. Μόνο που σκέφτομαι ότι πια έχουμε μεγάλα παιδιά που γίνονται παιχνίδια.
Νόμίζω ότι ο Σωτήρης θα ταυτιστεί με το συγκεκριμένο κείμενο του Protagon.
Άρθρα (RSS)