Την περασμένη Δευτέρα, 16 Μαρτίου, «μακριά από επετείους και μνημόσυνα…» και με σύνθημα «για να μη συνηθίσουμε ποτέ», οργανώθηκε το Hatzidakis Blogs Tribute Day. Στο αφιέρωμα συμμετείχαν περισσότερα από 60 blogs.
Περιπλανηθήκαμε στη διαδικτυακή «συνομιλία» εκ των υστέρων. Την επόμενη μέρα, όταν όλα είχαν καταλαγιάσει και άρχισαν να αναρτώνται οι πρώτοι απολογισμοί. Αντιγράφουμε: «Προέκυψε ένας μικρός θησαυρός από ενδιαφέροντα κείμενα, εικόνες, βίντεο και πρωτότυπες δημιουργίες. Στο radiobubble εκπέμπαμε μουσικές, τραγούδια και τη φωνή του Μάνου Χατζιδάκι επί 24 ώρες, ενώ στο πλαίσιο του αφιερώματος ανέβηκαν πάνω από 30 διαφορετικά εικαστικά, banners και αφίσες…». Μακρύς ο κατάλογος, αξιοζήλευτη σοδειά.
Μια γενιά, των +/-30άρηδων, εμπνέεται, παρασύρεται, δημιουργεί, συνυπάρχει, με έναν καλλιτέχνη που επί τέσσερις δεκαετίες (’50 – 90) συνόψιζε την πιο φωτεινή και φωτισμένη πλευρά της Ελλάδας. Εκείνης που «παρήγαγε», εκτός από εξαίσιες μουσικές, σκέψη, γούστο, στάση ζωής. Την περασμένη Δευτέρα η μπλογκόσφαιρα του απευθύνθηκε όπως σε δημιουργό ζώντα και δρώντα. Σε αυτό τον ανοιχτό διάλογο με το έργο του, εντοπίστηκε το κενό: λείπουν ήχοι που να μας συγκινούν, να μας ταξιδεύουν: «Η τέχνη του παραμένει η καλύτερη αφορμή… για να κάνουμε τέχνη», έγραψαν και το απέδειξαν.
Τέσσερα βίντεο του vjspyros. Εικόνες πάνω στο «Χαμόγελο της Τζοκόντα». «Κοντέσσα Εστερχάζυ», το πρώτο κομμάτι και σύννεφα που καλύπτουν και αποκαλύπτουν. Παιχνίδια με το φως. «Βροχή», το δεύτερο. Ρυθμικές σταγόνες που καταλήγουν σε ορμητικά, παφλάζοντα νερά, για να γίνουν και πάλι σταγόνες… «Βραδινή επιστροφή», το τρίτο. Γρανάζια μηχανής, δείκτες ενός ρολογιού χωρίς ειρμό και χρόνο. Επιστροφή, πού και γιατί; Οι ώρες ακολουθούν ένα τριαντάφυλλο σε ένα ποτήρι νερό… «Οταν έρχονται τα σύννεφα», το τέταρτο. Ν. Υόρκη, άγαλμα της Ελευθερίας, οι Δίδυμοι Πύργοι ανέπαφοι, πριν από την καταστροφή.
Ο μπλόγκερ αυθαιρετεί, αναγκαίο για να εκφραστεί, «για να κάνει τέχνη». Σχολιάζει, αφήνεται, περιπλανιέται, συνθέτει. Ειδικά αυτό το τελευταίο: συνθέτει. Σε ένα διάλογο σιωπηλό, εσωτερικό. Το ίδιο και οι άλλοι. Περισσότερο ή λιγότερο δημιουργικά, αλλά πάντως με επιθυμία πραγματική να συνεισφέρουν στη γιορτή. Ο καθένας από τους 60 προσήλθε με το δώρο του, ανάλογα με τις δυνατότητες, τις δυνάμεις, τη φαντασία, τη διάθεσή του. Κανείς όμως με άδεια χέρια. Ολοι κάτι κρατούσαν: ένας, μια εκπομπή από το Τρίτο Πρόγραμμα, άλλος, μια σπάνια εμφάνιση του Μάνου Χατζιδάκι όπου μιλά, στα γαλλικά, για το «χάρτινο φεγγαράκι».
Μέσα σε 24 ώρες ένας κόσμος ανασυστάθηκε. Οχι λησμονημένος ή άγνωστος. Οι 30άρηδες μπλόγκερ γιόρτασαν έναν «δικό τους» άνθρωπο. Εναν συνομιλητή. Τον γνωρίζουν καλά, τους απευθυνόταν ανέκαθεν. Και απών ακόμη, συνεχίζει. Συνεχίζει «να φωτίζει τις κρυφές και αθέατες γωνιές μας, να μας εκπλήσσει, να μας γεμίζει ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές μας και μεταφέρονται στο σπίτι μας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος μας και να χαθεί για πάντα -αν είναι δυνατόν- ο εφησυχασμός μας». Η 16η Μαρτίου δεν ήταν μια μέρα φορτισμένη από «μνήμες». Και αυτό την κάνει ιδιαίτερη. Γιατί η σύναξη ήταν αυθόρμητη και η παρέα είχε κέφι. Δεν ήταν διεκπεραιωτική, δεν θύμιζε μνημόσυνο. Ο Μάνος Χατζιδάκις, 15 χρόνια μετά το θάνατό του, διατυπώνει την επιθυμία που έχουμε περισσότερο ανάγκη: να μη συνηθίσουμε ποτέ. Την εικόνα της κολακείας, της πλήξης, της ανεπάρκειας. Την εικόνα του «τέρατος».
Εχουμε ανάγκη να μας προτρέψουν «να ασκήσουμε τη συγκίνησή μας να λειτουργεί μέσα στο αληθινό και όχι μέσα στο μεγαλόσχημο και στο αισθητικό». Να μας προφυλάξουν από το «χυδαίο που το εμπόριο με πρόγραμμα πάει να μας εντάξει και να μας υποτάξει». Αστείρευτη πηγή, μικρών και μεγαλύτερων, αντιστάσεων ο Μάνος Χατζιδάκις. Μια επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκάλυψης και ανίχνευσης, μνήμης και προφητείας, το έργο του, η ζωή του. Δεκαπέντε χρόνια μετά είναι μια καταφυγή. Από τις λίγες. Γι’ αυτό και η περασμένη Δευτέρα ήταν μια μέρα ξεχωριστή. Γιατί δεν υπάκουε σε καμία ημερολογιακή επιταγή. Ηταν πηγαία, ζωντανή, αληθινή.
Άρθρα (RSS)