Ο Thas μονολογεί:” Αν δεν έχεις παιδί, στην ηλικία μου, έχεις site. Κάνω αυτά που συνήθως κάνω και κάθε λίγο αναρωτιέμαι τι κάνει το blog: μήπως το πείραξε κανείς, μήπως ξεσκεπάστηκε και χάλασε καμμιά γραμματοσειρά, μήπως εκεί έξω στο διαδίκτυο κακοπέσει έτσι μόνο κι απροστάτευτο που τριγυρίζει… Ό,τι ώρα επιστρέψω στο σπίτι, απαραιτήτως θα πω την καλησπέρα μου, μέσα στην άγρια νύχτα ή στα άγρια χαράματα. Το φροντίζω σαν παιδί αλλά μοιάζει με σπιτάκι, μια γκαρσονιέρα για την οποία έχουμε κλειδιά μερικοί αλλά πότε-πότε περνάνε και κάποιοι ξέμπαρκοι. Ψάχνω μετά τα ίχνη τους, αν είναι λερωμένο το πατάκι της εισόδου, κανένα σχόλιο, αλλά πού?Σου λένε μετά: ?μπήκα, ωραίο είναι, ε, δεν έγραψα τίποτα??
Ε, δεν έγραψε τίποταα? έτσι απλά. Θα γράψει κάποτε. Τώρα δεν είχε τι να γράψει.
Εδώ γράφουμε με αίμα τα λιγοστά μας λόγια, μετά τα στολίζουμε, τα κάνουμε times new roman, τα κάνουμε bold, μετά κοτσάρουμε και φωτό μπας και διεγείρουμε το συναίσθημα του περαστικού! Μπαααα! Τίπουτις.
Βιάζεται τη σήμερον, ο ηλεκτρονικός αναγνώστης-πελάτης. Διατρέχει τα κείμενα, διαγώνια. Βιάζεται να κλικάρει.
Βλέπω και τους φίλους μου! Οι περισσότεροι (σαν σκόνη από τα eighties) με διαταραγμένο θυμικό σαν κάτι να πενθούν-μια ατελή αγάπη, τα χαμένα τους μαλλιά, το γεγονός ότι κάποτε υπήρξαν ευτυχισμένοι?.- παράξενα πράγματα!
Τι τρέχει; Είναι καλή η μοναξιά ή όλοι ζούμε εντός του βίπερ Νόρα μας;
Άρθρα (RSS)