Παρόλο που φέτος συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από το θάνατο του Κώστα Καρυωτάκη (1896 – 1928), δεν βλέπω επίσημες εκδηλώσεις, δεν βλέπω συνέδρια, δεν βλέπω συμπόσια, ούτε ανακήρυξη της χρονιάς σε «έτος Καρυωτάκη».
Δύο εξηγήσεις είναι πιθανές. Η πρώτη, ότι ξεχάστηκε. Άτοπο, γιατί και οι εκδόσεις των ποιημάτων του (ειδικά τα «Ποιήματα και Πεζά» του «Ερμή», τώρα «Εστία») πάνε πολύ καλά, και η επίδρασή του στους νεότερους ποιητές (Πατρίκιος, Αναγνωστάκης, Αλεξάνδρου, Θεοδωρίδης, Φωστιέρης, Καψάλης κ.λπ.) είναι αξιοσημείωτη, και οι μελέτες για το έργο του αυξάνονται, όπως και η διακαλλιτεχνική του απήχηση (Μικρούτσικος, Βουμβάκη, Παπαδημητρίου, το φετινό «Το terrain του παραδείσου» της σπουδαίας Μάρθας Φριτζήλα κ.λπ.). Η δεύτερη εξήγηση, ότι δεν εμπνέει τους κρατούντες των φιλολογικών και πολιτισμικών μας πραγμάτων, μου φαίνεται πιο πιθανή. Πώς να θεωρηθεί πρότυπο για τους νέους, πώς να εμπνεύσει τους υπηρεσιακούς παράγοντες των υπουργείων παιδείας ή πολιτισμού ή των διαφόρων φεστιβάλ βιβλίου, ο λυμφατικός αυτός Τριπολιτσιώτης, ο μισάνθρωπος συφιλιδικός, ο είρων απέναντι σε όλους και σε όλα, ο αυτοκαταστροφικός νεόγερος, ο εσωστρεφής κάτοικος των πόλεων, ο αυτόχειρας τελικά της Πρέβεζας;
Άρθρο του Δημήτρη Φύσσα στην Athensvoice
Άρθρα (RSS)