Η παρακάτω παράγραφος από το μυθιστόρημα «Λευκίππη και Κλειτοφών» του αλεξανδρινού συγγραφέως Αχιλλέως Τατίου,από τον 2ο αιώνα μ.Χ., είναι και science fiction,αλλά ίσως και ένα καλό μάθημα ευαισθησίας όταν χωρίς αιδώ εκτοπίζονται φοίνικες και άλλα δέντρα από τον τόπο που μεγάλωσαν: «Λένε πως τα φυτά αγαπιούνται μεταξύ τους,όμως του φοίνικα ο έρωτας είναι ιδιαιτέρως βασανιστικός.Υποστηρίζουν επίσης πως άλλος φοίνικας είναι αρσενικός και άλλος θηλυκός.Ο αρσενικός λοιπόν τον θηλυκό ερωτεύεται.
Όμως εάν ο θηλυκός ζει σε απόσταση μεγάλη αρχίζει να ξηραίνεται ο εραστής.
Αντιλαμβάνεται τότε τη λύπη του φυτού ο γεωργός, σε μια τοποθεσία υψηλή ανεβαίνει και βλέπει σε ποια κατεύθυνση κλίνει το κεφάλι (γιατί εκεί όπου αγαπάει εκεί πάντοτε κλίνει) και αφού πληροφορηθεί τη νόσο του φυτού γιατρεύει.Παίρνει βλαστάρι από το θηλυκό το φοίνικα και στην καρδιά του αρσενικού το αποθέτει.
Φαιδρύνει έτσι την ψυχή του δέντρου,το νεκρωμένο σώμα πάλι αναβιώνει και ανασταίνεται,χαρά γεμάτο που συμπλέκεται με την αγαπημένη».
(Κατά μετάφραση Γ. Γιατρομανωλάκη) από το Βήμα
«Το να είσαι μαθητής είναι μια παράσταση, είναι παιχνίδι ρόλων που σου παραχωρούν ή που υπερασπίζεσαι ο ίδιος: του καλού μαθητή, του σκράπα, του ζιζάνιου, του σκληρού… Περνούν τον καιρό τους δημιουργώντας προσωπεία», λέει ο Λοράν Καντέ, που πήρε τον Χρυσό Φοίνικα προχθές στις Κάννες.
Άρθρα (RSS)