Όταν η γλώσσα σου παύει να υφίσταται, παύεις κι εσύ να “είσαι”. Γίνεσαι ένας “άλλος”. Και αυτό είναι τραγωδία που εισβάλλει στο παγκόσμιο πολιτιστικό και πολιτισμικό σύμπαν. Γιατί, όταν μια γλώσσα καταστρέφεται, μαζί της καταστρέφεται και ένας τρόπος αποκάλυψης του αθέατου. Όταν μια γλώσσα καταντάει ένα σύμφυρμα συναρθρωμένων και εξαρθρωμένων ήχων, τότε η δόξα του ανθρώπου καταντάει εθισμός σε έναν συγκεκριμένο τύπο ηχοβολισμού και τίποτε περισσότερο. Και τότε κάνει πάρτι ο φόβος. Σε άψογα ελληνικά δε. Κι εσύ δεν έχει τρόπο να αντισταθείς, γιατί δεν έχεις Λόγο. Τρόπο γλώσσας, που θα πει τρόπο ύπαρξης. Ας πούμε η εξαίρετη κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου. Έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει “ν’ αντισταθούμε στην εξαθλίωση του φόβου”. Χίλιες φορές έχει δίκιο. Ο φόβος είναι η εξαθλίωση του όντος. Αλλά πώς να αντισταθούμε αφού εξαχρειώνεται ολοένα και περισσότερο το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτουμε: η γλώσσα μας. Όταν η κατανοητή γλώσσα γίνεται γενεσιουργός αιτία του φόβου, πώς να αντισταθείς στην εξαθλίωση του φόβου. Δεν μιλώ φυσικά για τα φληναφήματα περί λεξιπενίας και τα υπόλοιπα βλακώδη έως και φασιστικά που συνοδεύουν τις στερεοτυπίες περί την ελληνική γλώσσα και το χαμένο κλέος της.
Εδώ μιλάμε για τη συστηματική (και συστημική) προσπάθεια της εξουσίας να εκβάλει τα νοήματα από το φυσικό τους πεδίο, που είναι ο ατομικός και ο κοινωνικός άνθρωπος, και να τα αποχαλινώσει μέσα στην αοριστία στη στυγνή ασάφεια. Ναι. Ακριβώς. Στυγνή. Γιατί δεν έχει στόχο να μεταλαμπαδεύσει, να εξανθρωπίσει, να εγείρει. Έχει σκοπό να υποτάξει. Και για να μην παρεξηγούμαστε: η ασάφεια και η αοριστία είναι πολύτιμες κατακτήσεις στην ποιητική του Λόγου με εξαίσια αποτελέσματα. Η στυγνότητα προκύπτει από τον ανασκολοπισμό του περιεχομένου τους. Από τον υποβιβασμό τους σε απλή (εξαχρειωμένη, δηλαδή) τεχνική της εξουσιαστικής γλώσσας.
Διαβάστε όλο το άρθρο του Κ. Καναβούρη στην Αυγή
Άρθρα (RSS)