Ο ένας είναι ο 69άχρονος ποιητής που επισκέπτεται την Αθήνα για τέταρτη- και τελευταία- φορά. «Μείγμα σχολάρχη με αγγλίζουσα προφορά, δανδή των σαλονιών και περιπαικτικού φιλοσόφου», φοράει ένα καφέ φουλάρι διότι έχει μόλις υποστεί τραχειοτομία οπότε η βαθιά φωνή του με τα «απότομα τσακίσματα» ακούγεται σαν εγγαστρίμυθη. Κάποιοι λένε ότι «επισκιάζει τον Μεσολογγίτη γέροντα» (σ.σ.: Παλαμά) και τον «ωραίο Άγγελο της Δελφικής Ιδέας» (Σικελιανό). Ο άλλος είναι ο 35άρης μαέστρος που «εμφανίζεται με αντισυμβατικά ρούχα», ένα «κίτρινο πουκάμισο με τον γιακά α λα Μπάυρον», και θα τραγουδήσει στο πιάνο κάποια ποιήματα του πρώτου τα οποία μελοποίησε.
Πρόκειται για τον Κ.Π. Καβάφη και τον Δ. Μητρόπουλο που πρωτοσυναντιούνται το 1932 στο μεγαλόσχημο αστικό σπίτι της κριτικού Ελένης Ουράνη μαζί με το λογοτεχνικό κατεστημένο της δεκαετίας του ΄30. Ο Κουμανταρέας, σ΄ αυτήν την πρώτη νουβέλα του τρίπτυχου, δεν ονοματίζει κανέναν αλλά τους «φωτογραφίζει» όλους, αναπλάθοντας τα κουτσομπολιά που ακούγονταν στα λογοτεχνικά σαλόνια καθώς και το πνεύμα αυτών των δύο «ελληνικών», που διαπρέπουν στη διεθνή σκηνή. Παράλληλα όμως, μοιάζει να θέλει να μιλήσει για τις θυσίες και τη γενναιότητα που απαιτεί η δημιουργία, για την πάλη της τέχνης με τη σάρκα και για τη μοναξιά των «ανδρείων της ηδονής».
Μένης Κουμανταρέας “Το Show είναι των Ελλήνων”, Κέδρος
Άρθρα (RSS)