Τα κρατικά βραβεία λογοτεχνίας είναι ένας υπερπεντηκονταετής θεσμός και είναι κρίμα που ακόμη «ταλαιπωρούνται» από τη μικροπολιτική και από τις φιλοδοξίες (σπάνιες πλέον, τουλάχιστον στο επίπεδο του πολιτισμού) των ηγετίσκων του υπουργείου της οδού Μπουμπουλίνας. Αυτά τα βραβεία, που έχουν περάσει διά πυρός και σιδήρου, που έχουν γνωρίσει κορυφαίες στιγμές, όπως η τολμηρή βράβευση του Γιάννη Ρίτσου στο τέλος της δεκαετίας του ’50 – δηλαδή σε μια εποχή απόλυτης μισαλλοδοξίας- αλλά και στιγμές μικρότητας και μικροαστικής ίντριγκας, πρέπει να αποκτήσουν κύρος. Και δύο από τα στοιχεία του κύρους είναι η κανονικότητα και η διαφάνεια, τουλάχιστον ως προς τις διαδικασίες. Υπάρχει μια οπισθοδρόμηση στο θέμα αυτό, η οποία δημιουργεί συνθήκες αφερεγγυότητας και απαξίωσης. Δεν έχουμε την πολυτέλεια των πολλών θεσμών για το βιβλίο. Τα κρατικά βραβεία πρέπει να προστατευθούν. Και πρέπει να προστατευθούν διότι, είτε το θέλουμε είτε όχι, δημιουργούν και αυτά γεγονός, τους απαραίτητους κύκλους στα νερά της λίμνης του λογοτεχνικού milieu, που απειλούνται από την ακινησία.
Ο Νίκος Μπακουνάκης ξεσπαθώνει για τις καθυστερήσεις της επιτροπής
Άρθρα (RSS)