Αξίζει να διαβάσετε όλο το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στην Καθημερινή. Καταλήγει:
Ο Δημητράκης, μέχρι τα 25 περίπου, θα παρκάρει σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα, ιδιωτικά σχολεία, Ιντερνετ καφέ, στην εν γένει Ελλάδα του Φραπέ, ζώντας με χαρτζιλίκια και με κάνα μεροκάματο του ποδαριού, σπουδάζοντας μινιμαλιστικά για ένα πτυχίο χωρίς μαθησιακό περιεχόμενο, χωρίς επαγγελματικό αντίκρισμα. Σε λίγο καλύτερες περιπτώσεις, ο φίλος του Κωνσταντίνος θα τελειώσει ένα ασυνάρτητο τμήμα πολιτιστικών σπουδών (ακόμη και επιστημολογία!) σε μεγαλούπολη ή σε πανάκριβη επαρχιούπολη, θα κάνει μονοετές μάστερ σε αγγλικό υποπανεπιστήμιο, πρώην Πολυτέκνικ, για 50 χιλιάδες λίρες, και ακολούθως θα μοιράζει βιογραφικά σημειώματα για όλη την επόμενη πενταετία, ακόμη και για θέση γενικού γραμματέως υπουργείου, σιχτιρίζοντας την κοινωνία που δεν του αναγνωρίζει μάστερ, προφίσιενσι και ECDL–τάδε.
Μέχρι να αποφοιτήσουν, ο Δημητράκης ΤΕΙ και ο Κωνσταντίνος Μάστερ Μονοετούς, έχουν ξεκοκαλίσει ένα – ενάμισι διαμέρισμα. Ολοκληρώνοντας και την τριτοβάθμια εκπαίδευση, θα βρεθούν άοπλοι, απαράσκευοι και ανυποψίαστοι, στην αρένα με τα γκόλντεν μπόις και τις διαφημίσεις Τζόνι Γουόκερ γύρω γύρω, και θα απορούν γιατί δεν βρίσκεται και γι’ αυτούς μια γκόλντεν δουλειά. Θα εκλιπαρούν για μια τρίμηνη σύμβαση, για ένα αμισθί σταζ, ο πατέρας τους θα εκλιπαρεί γνωστούς και φίλους, όλες οι πόρτες θα είναι κλειστές.
Τα παιδιά της απέραντης μικρομεσαίας Ελλάδας, της υπογεννητικής, τα πολυφίλητα και χαϊδεμένα, αυτά που στράγγιξαν τους γονείς τους, ανακαλύπτουν οδυνηρά ότι αφενός έχουν μείνει αμόρφωτα και ακατάρτιστα, αφετέρου ότι η πραγματικότητα έχει μόνον αγκάθια και κίτρινα σκυλόδοντα: Εως εδώ ήταν, το μέλλον τέλειωσε.
Το μέλλον το ξόδεψαν άλλοι – οι γονείς τους.
Άρθρα (RSS)