Ο Βίκτωρ Κλέμπερερ…
… ήταν καθηγητής της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Δρέσδης. Επειδή ήταν Εβραίος, οι ναζί τον έδιωξαν από το πόστο του το 1933. Κι άρχισε κατόπιν να εκδίδει μια εφημερίδα στην οποία περιέγραφε την εμφάνιση μιας νέας γλώσσας, της «Lingua Τertii Ιmperii», δηλαδή της γλώσσας του Τρίτου Ράιχ. Κι ήταν αυτή μια γλώσσα διαστροφής των νοημάτων.
Σας μιλάει…
… ο καφετζής σας για την «ανάγκη ευελιξίας στην αγορά εργασίας»; Σας παίρνει τα αυτιά ο μπάρμπας σας για την «επιβεβλημένη αξιοποίηση των επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα»; Σας γκρινιάζει ο ταξιτζής σας για την «αδυναμία υλοποίησης των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στη χώρα»; Αν ναι, τότε σίγουρα έχουν μολυνθεί κι αυτοί από τον ιό της «νέας γλώσσας». Τουλάχιστον αυτό πιστεύει ο εκδότης και συγγραφέας Ερίκ Χαζάν που έγραψε το βιβλίο «Η προπαγάνδα στην καθημερινή ζωή».
Οι μεταρρυθμίσεις…
… μπορεί να βρίσκονται σήμερα πρόχειρες σε κάθε προεκλογικό πρόγραμμα, αλλά δεν είναι πια αυτό που ήταν άλλοτε. Όταν το 1942 ο Άγγλος πολιτικός Ουίλιαμ Μπέβεριτζ ζητούσε μεταρρυθμίσεις για να πατάξει τις πέντε «μεγάλες μάστιγες» της κοινωνίας, δεν εννοούσε ούτε τα εισοδήματα των μισθωτών και των συνταξιούχων ούτε τις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά την αθλιότητα, την άγνοια, τη στέρηση, την ανεργία και την αρρώστια. Οι μεταρρυθμίσεις του εφαρμόστηκαν και έδωσαν το βρετανικό κοινωνικό κράτος και το εθνικό σύστημα υγείας. Αργότερα, η Μάργκαρετ Θάτσερ εξελέγη με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, αλλά εννοούσε με αυτές την κατάργηση όλων των προηγουμένων. Από τις μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν μετά τη μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, το κοινωνικό κράτος επεκτάθηκε σε πολλές χώρες. Για να περιοριστεί η φτώχεια, οι κοινωνικές υπηρεσίες ακολουθούσαν τον άνθρωπο από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του. Το 1936, από τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν στη Σουηδία προέκυψε το σουηδικό κοινωνικό κράτος. Ήταν προϊόν ενός συμβιβασμού ανάμεσα στα συνδικάτα και τις μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας. Δημιουργήθηκε έτσι μια μεικτή οικονομία, με ισχυρά συνδικάτα και ισχυρό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και υγείας. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι κοινωνικές υπηρεσίες πολλών ευρωπαϊκών χωρών προχώρησαν από τη μερική ή επιλεκτική στη συνολική κάλυψη του πληθυσμού. Σύμφωνα με τον πολιτικό σχολιαστή Τζέιμς Μπαρτόλομιου, οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις ήταν μια «μέση οδός» ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό, την περίοδο της μεγάλης κρίσης του (1929). Οι εξελίξεις…
… απέδειξαν ότι το κοινωνικό κράτος δεν ήταν παρά μια παραχώρηση. Σήμερα που το αντίπαλο δέος δεν υπάρχει πια, μολονότι ο καπιταλισμός διέρχεται μια νέα μεγάλη κρίση, όχι μόνο δεν δίνει τίποτα από αυτά που έχει, αλλά ξαναπαίρνει πίσω αναδρομικά κι αυτά που έδωσε τον περασμένο αιώνα. Οι μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλλουν οι πολιτικοί του δεν αφορούν την αθλιότητα, την άγνοια, τη στέρηση, την ανεργία και την αρρώστια: κρύβουν μόνο λεηλασία και αρπαγή. Γι΄ αυτό είναι αναγκασμένοι να τις εκφράζουν με μια «νέα γλώσσα», το ίδιο απατηλή όπως και η «Lingua Τertii Ιmperii»
Άρθρα (RSS)