Το 8ωρο είναι δεδομένο ότι το «παραβιάζει». Από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου (σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και του δημοτικού), εκτός από την υποχρεωτική αποστήθιση ενός τεράστιου και εν πολλοίς αχρείαστου, όγκου διδακτέας ύλης, έχει να αναπληρώσει τα «κενά» που το ίδιο το σχολείο και το ίδιο το σύστημα του προκαλούν, τρέχοντας αριστερά και δεξιά σε ιδιαίτερα μαθήματα. Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης, σε τόσο μεγάλη κλίμακα, δεν επιβεβαιώνεται με τέτοιον τρόπο, δηλαδή αυτόν της σχεδόν επιβαλλόμενης «ενισχυτικής διδασκαλίας» (που είναι η… επιστημονική ερμηνεία της απάτης των «ιδιαίτερων»), η πλήρης αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ένα παιδί 13, 14, 15 και παραπάνω ετών, που ξεκινάει τη μέρα του από τις 7 το πρωί και τελειώνει με ιδιαίτερα και διάβασμα γύρω στις 10, 11 και 12 το βράδυ, δεν ζει μια νορμάλ για την ηλικία του ζωή. Ζει μιαν ανωμαλία. Υποτάσσεται σ’ αυτήν, αντιδρώντας, στην καλύτερη περίπτωση, μέσα του. Δεν είναι άλλωστε εύκολο για ένα παιδί να ξεφύγει από τα «θεσμοθετημένα» (κρατικά και οικογενειακά) και να διαχειριστεί μόνο του το κεφάλαιο της εκπαίδευσής του, της ψυχαγωγίας του, της ίδιας του της ύπαρξης στην κοινωνία. Είναι μπλοκαρισμένο απ’ όλες τις μπάντες. Και συνήθως, η μόνη του ελπίδα, εφόσον το επιτρέπει η τσέπη του (αν και, ευτυχώς, στην Ευρώπη οι σπουδές έχουν γίνει πιο προσιτές στα πορτοφόλια πλέον), είναι να κάνει υπομονή ώσπου να σηκωθεί να φύγει από δω!….
Άρθρα (RSS)