Σήμερα στην Εθνική τράπεζα ήταν η ημέρα της ετήσιας ταλαιπωρίας μου. Δυστυχώς ενώ την αποφεύγω λόγω πολλαπλών περιστατικών αγένειας και ταλαιπωρίας είμαι υποχρεωμένη να διατηρώ έναν λογαριασμό σε αυτήν. Είχα λάβει το ενημερωτικό σημείωμα ότι έπρεπε να συστηθώ. Λες και δε με ξέρουν, λες και δεν έχω υποβάλλει τα διαπιστευτήριά μου ν φορές. Νομίζουν ότι έτσι θα εντοπίσουν το μαύρο χρήμα…
Στην τράπεζα λοιπόν υπήρχαν κάπου 6 υπάλληλοι και μία μαθητευόμενη. Φυσικά όλο το φόρτο το σήκωνε η μαθητευόμενη. Μετά από τρία τέταρτα αναμονής -όχι δεν υπήρχε ουρά- διαμαρτυρήθηκα στην διευθύντρια. Της είπα ότι κάτι δεν πάει καλά με την οργάνωσή τους, αφού είχαν περάσει 45 λεπτά και δεν είχε ολοκληρώσει τις εργασίες του ο προηγούμενος πελάτης.
Με μετέφερε λοιπόν σε έναν υπάλληλο πρότυπο αγένειας, ο οποίος στο παρελθόν κάπνιζε στα μούτρα των πελατών και φερόταν ως βελιγκέκας στο συγκεκριμένο κατάστημα της Εθνικής. Ο εν λόγω μιλούσε στο τηλέφωνο και είπε στη διευθύντριά του με το γνώριμό του τρόπο ότι έχει υπερβολικό φόρτο, οπότε μετά από λίγο επέστρεψα άπρακτη πάλι να περιμένω στη μαθητευόμενη.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αυτή η τράπεζα με αυτούς τους υπαλλήλους πιστεύει ότι λειτουργεί σωστά, επειδή ακριβώς την εμπιστεύονται οι συνταξιούχοι και διαπραγματεύεται μάλιστα τη μετοχή της στη Νέα Υόρκη. Τρομάρα της!
Είναι μία περίπτωση προς μελέτη μικρογραφία της κακοδαιμονίας του ελληνικού δημοσίου.
Άρθρα (RSS)