Διαβάζω στις εφημερίδες άρθρο με τίτλο “Καλωσήλθατε στην κλειστή Δήλο”. Πληρώνουμε οι φορολογούμενοι αδρά τις διαφημίσεις στον τύπο του εξωτερικού μπας και μας προτιμήσουν οι τουρίστες. Έρχεται ο αθώος τουρίστας να ζήσει το μύθο του και σκοντάφτει στην κακή μας οργάνωση. Δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσετε τη συγκλονιστική εμπειρία του δειλινού στη Δήλο. Ο αρχαιολογικός χώρος κλείνει το μεσημέρι. Πληρώσαμε εκατομμύρια για τη διαφήμιση, αλλά δε φροντίσαμε να προσλάβουμε κι ένα φύλακα.
Σε κάθε περίπτωση, αξίζει τον κόπο μια φορά τουλάχιστον στη ζωή σας, να κάνετε το προσκύνημα στον ιερό αυτόν τόπο. Το νιώθετε με το που πλησιάζετε. Τα φουρτουνιασμένα νερά του αρχιπελάγους ηρεμούν, κρατάνε τα μάγια, έστω κι αν η Λητώ έχει γεννήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το νησί έχει ενέργεια, τη νιώθεις με το που πατάς το πόδι σου. ‘Ολα τα φυτά θεριεύουν, δεν θα τα αναγνωρίζετε από το μέγεθος. Όχι μόνο τα φυτά. Για μία ώρα κυνηγούσα μία σαύρα μεγέθους ιγκουάνα για να την απαθανατίσω, αλλά δεν μου έκανε τη χάρη. Θα ήταν photo-shy. Βρείτε το φοίνικα που φυτρώνει στην καρδιά του δηλιανού ερειπιώνα, ένας μονάχος είναι· κάτω απ’ τον λιγνό ίσκιο του, κάτω απ’ το ανελέητο ηλιόφως (το ‘νιωθεις να σου τσουρουφλίζει τα βλέφαρα), γέννησε η Λητώ τον Απόλλωνα και την Αρτεμη. Φοίνικας, Φοίβος, ‘Ηλιος. Δήλος.
Να πάτε, οπωσδήποτε.
Π. Ι. Χατζηδάκης, Δήλος (οδηγός του αρχαιολογικού χώρου), Εκδόσεις Ολκός 2003 (ολόκληρο το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή).
Άρθρα (RSS)