Στο άρθρο του Ι. Γιανναράκη στο Κυριακάτικο Βήμα διαβάζω: Στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε αυτάρεσκα την εντεινόμενη φυγή των νέων επιστημόνων.
Brain drain στην κοινωνιολογική αργκό λέγεται η μετανάστευση επιστημόνων και τεχνικών από μια χώρα σε άλλη. Ο όρος χρησιμοποιείται συνήθως αυτούσιος στα ελληνικά, ίσως γιατί η ακριβής απόδοση «απομύζηση εγκεφάλων» προκαλεί ανατριχίλα. Οπως και αν αποδοθεί έχει το ίδιο αποτέλεσμα: απομάκρυνση δημιουργικών εγκεφάλων που μακροπρόθεσμα μπορεί να αποστραγγίσει μια κοινωνία από τα πιο δυναμικά της στοιχεία.
Έχω βρεθεί συχνά στη δεινή θέση να συμβουλεύω μαθητές μου να φύγουν στο εξωτερικό. Οχι μόνο για σπουδές αλλά για να μείνουν για πάντα. Εχοντας επίγνωση του τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα. Μα τα βλέπω σαν παιδιά μου. Να κοιτάξω το καλό της Ελλάδας ή να τους συμβουλέψω για το δικό τους καλό; Σε ποια πανεπιστήμια να σπουδάσουν εδώ; σε ποιες βιβλιοθήκες να αναζητήσουν τη γνώση; σε ποιο νοσοκομείο να καταφύγουν στη δύσκολη στιγμή; Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε – εδώ και πολλά-πολλά χρόνια.
Άρθρα (RSS)