Το μάθημα της Ιστορίας στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διδάσκεται παραδοσιακά από καθηγητές φιλολόγους. Οι πτυχιούχοι του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας είναι αυτονόητα οι αρτιότεροι γνώστες της ελληνικής ιστορίας, και επομένως οι ικανότεροι να τη διδάσκουν. Αλλά και οι πτυχιούχοι των άλλων τμημάτων, της Φιλολογίας και της Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής, ακόμα και αν δεν έχουν διδαχθεί συστηματικά ιστορία κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, είναι σίγουρα πιο υποψιασμένοι σε θέματα αρχαιογνωσίας και έχουν συνολική εποπτεία της ελληνικής ιστορίας όλων των περιόδων.
Τα τελευταία χρόνια αυξάνεται συνεχώς η πρακτική να ανατίθεται ως «δεύτερη ανάθεση» η διδασκαλία της ιστορίας σε καθηγητές άλλων ειδικοτήτων, κυρίως των ξένων γλωσσών. Με αφορμή το ότι συνήθως οι καθηγητές ξένων γλωσσών δεν συμπληρώνουν το κανονικό τους ωράριο με τη διδασκαλία των δικών τους μαθημάτων, καλούνται να ασχολούνται με τη γραμματειακή υποστήριξη της σχολικής τους μονάδας, ή τους ανατίθεται το μάθημα της Ιστορίας. Οι ίδιοι οι ξενόγλωσσοι καθηγητές δυσανασχετούν με αυτήν την κατάσταση, και συχνά δηλώνουν την απροθυμία και την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις γνωστικές απαιτήσεις του μαθήματος.
Ο λόγος που προτιμάται αυτή η πρακτική δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική γνώση των καθηγητών που επιλέγονται ή δεν επιλέγονται, ούτε και με την ικανότητα διδασκαλίας, παρά προτιμάται μόνο για να καλυφθούν ανάγκες οργάνωσης του ωρολογίου προγράμματος των σχολείων. Είναι δηλαδή προφανές ότι φταίει, από την πλευρά του Υπουργείου Παιδείας, ο κακός προγραμματισμός προσλήψεων, διορισμών και τοποθετήσεων των καθηγητών στα σχολεία. Συχνά υπηρετούν στο ίδιο σχολείο υπεράριθμοι ξενόγλωσσοι καθηγητές, οι οποίοι πρέπει κάπως να συμπληρώσουν το ωράριό τους. Εκτός από αυτό, ο περιορισμός των δαπανών για την Παιδεία, στο πλαίσιο του ευρύτερου «συμμαζέματος» των δημοσιονομικών, ενόψει μνημονίου, έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται λιγότερες προσλήψεις φιλολόγων, εφόσον υποτίθεται ότι μπορούν κάποιες ώρες τους να ανατεθούν σε άλλες ειδικότητες. Αυτό όμως έχει ολέθριες συνέπειες για την Παιδεία γενικά.
Το μάθημα της Ιστορίας είναι ίσως το σπουδαιότερο από τα σχολικά μαθήματα. Η ιστορική γνώση φέρνει την ιστορική μνήμη, και η ιστορική μνήμη είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη εθνικής συνείδησης, κοινωνικής ταυτότητας και πολιτικής ενεργοποίησης των μαθητών. Γι’ αυτό τον λόγο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να επαφίεται η ιστορική γνώση των μαθητών μας στη διδασκαλία του μαθήματος από καθηγητές που δεν μπορούν και κυρίως δεν θέλουν να έχουν αυτή την πολύ μεγάλη ευθύνη. Ο χαρακτηρισμός «δεύτερη» για την ανάθεση του μαθήματος της Ιστορίας είναι δυστυχώς ποιοτικός. Καθιστά το μάθημα της Ιστορίας δευτερεύον, απαξιώνει και προσβάλλει τους φιλολόγους, και φέρνει σε δεινή και άβολη θέση τους καθηγητές των άλλων ειδικοτήτων, που καλούνται να διδάξουν ένα μάθημα που δεν γνωρίζουν.
Με αυτό το σκεπτικό, εναντιωνόμαστε στην εξάπλωση του φαινομένου αυτού και ζητάμε από όλους τους αρμόδιους φορείς και τα στελέχη της εκπαίδευσης να μεριμνήσουν για να σταματήσει αμέσως.
Από το Δ.Σ. του Συνδέσμου Φιλολόγων Δωδεκανήσου
Οι περισσότεροι σύνδεσμοι φιλολόγων έχουν τοποθετηθεί πάνω στο θέμα. Αγνοώ αν έχει πάρει θέση η Πανελλήνια Ενωση Φιλολόγων δεν εντόπισα κάτι στο δικτυακό της τόπο όσο κι αν έψαξα.Φαίνεται προτιμά να ασχολείται με πιο hardcore φιλολογικά ζητήματα αλλά το τμήμα Ιστορίας του Παιδαγωγικού ειλικρινά αγνοεί το ζήτημα; αναρωτιέμαι έχει κάνει κάποια σχετική εισήγηση στη Διεύθυνση Σπουδών του Υπουργείου;
Κατά τα άλλα κοπτόμαστε για τα ιστορικά θέματα…
Άρθρα (RSS)