Terra Computerata

Αλιεύτηκε από τη σελίδα στο fb της συναδέλφου Βασούλας Τσιμινάκη, μίας καθηγήτριας Αγγλικών που ξεβράστηκε σε δημοτικό:

Θέλω να πω τον πόνο μου (έναν απ’ όλους).
Την προηγούμενη βδομάδα, ημέρα Τρίτη και ώρα δεκάτη πρωινή, έμαθα απ’ το διευθυντή ενός εκ των σχολείων που με χαίρονται, πως πρέπει να μάθω στα παιδιά της πρώτης δημοτικού “κανένα εύκολο τραγουδάκι, εκεί πέρα” για να διασκεδάσουμε τις μαμάδες στη γιορτή της μητέρας, που έρχεται οσονούπω.
Κεραμίδα να μου ερχόταν στο κεφάλι θα πονούσε λιγότερο.
Δεδομένου ότι η πρωτομαγιάτικη συνήθεια μου αφαιρούσε την Πέμπτη, μου μέναν 2 μόνο μέρες για το εύκολο τραγουδάκι, σύμφωνα με τους γρήγορους υπολογισμούς μου (δόξα και τιμή στον Γκούτζη, το μαθηματικό μου !), για να μάθουμε πολύ καλά ένα εύκολο αγγλικό τραγούδι με τα πρωτάκια.
(Χρόνος λογικός , για κάποιον που δεν έχει δουλέψει με πρώτη τάξη)
Οι αποκαλύψεις συνεχίστηκαν και πριν προλάβω να συνέλθω έμαθα πως, ήδη, το άλλο τμήμα, που είχε “την κανονική αγγλικού” του σχολείου (η οποία, ξαφνικά, πήρε στα μάτια μου τη μορφή της Μπουμπουλίνας), ξεκίνησε πριν το Πάσχα αυτό το μεγαλεπήβολο εγχείρημα και “είναι σε καλό δρόμο”, αντίθετα από μένα που πήρα τον κακό δρόμο, ως φαίνεται.
Ξαφνικά ένιωσα σαν παοκάκι που μόλις έφαγε 4 γκολάκια και δεν πρόλαβε να βάλει ούτε μισό.
Σημειωτέον : αυτά τα γκολάκια, σα να μπήκαν όλα μαζί με ένα σουτ, πώς είναι το αντίστοιχο τρίποντο στο μπάσκετ, δηλαδή, χωρίς περιθώριο αντίδρασης κι ανατροπής του αποτελέσματος.

Λοιπόν, παιδιά, ό,τι ένιωσαν οι μεγάλοι εξερευνητές (όπως διάβαζα κάποτε και θαύμαζα), όταν βρέθηκαν ανάμεσα σε ιθαγενείς με περίεργες διαθέσεις, το ίδιο ακριβώς ένιωσα κι εγώ, όταν φέτος πρωτοβρέθηκα στην άγνωστη φυλή των πρωτακίων κι αναρωτιόμουν πώς θα τους φέρω βόλτα τώρα αυτούς, δίχως χάντρες και καθρεφτάκια…  (και το ίδιο με θαυμάζω και κάθε φορά που βγαίνω από την πρώτη τάξη.)
Αφού τελείωσαν τα τελετουργικά (αγκαλιές και φιλιά, διαδοχικές επισκέψεις στην τουαλέτα – ο περίφημος ιός του ομαδικού κατουρήματος, που μεταδίδεται με το κλείσιμο της πόρτας και την έναρξη του μαθήματος-, “κατάσβεση” θερμών επεισοδίων ”κυρία, ο Κώστας με έφτυσε” – ”ναι; αυτός άρχισε!”, δέσιμο κορδονιών, ξύσιμο μολυβιών – άλλος ιός μεταδοτικός κι επικίνδυνος – και είδα πόσο λίγος χρόνος μας έχει μείνει, για να πούμε και κανένα αγγλικό απ’ αυτά που έχουμε μάθει, τους καλόπιασα για το “κανένα εύκολο τραγούδι εκεί πέρα” .
Δε θα ‘θέλαν να πούμε κι ένα ωραίο τραγουδάκι στη γιορτούλα;
Κι εκεί που είχαμε μια ωραία ησυχία, άρχισε να κλαίει η Βιολέτα – πάντα κλαίει όταν μαθαίνουμε κάτι καινούριο -, άρχισε να φωνάζει ο Κωνσταντίνος πως δε θέλει να τραγουδήσει, ο άλλος Κωνσταντίνος να μας λέει τι δώρα του έφερε ο νονός του (!!!!!!!!!), η Μαρία μας απειλούσε “να παίξει μόνο αυτή κιθάρα, όμως” και γενικά, επικράτησε ατμόσφαιρα Βουλής .
Είδα κι έπαθα να τους ηρεμήσω …
“Να ζωγραφίσουμε τις μαμάδες μας;- κι εσύ, κυρία;-βέεεβαια κι εγώ ! ”.. ”αυτό το kiss, που τρώτε μερικές φορές, σημαίνει φιλί στα αγγλικά” …”κυρίααα! θα λιποθυμήσω. τρώω φιλιά ;;;”
Μετά, κάναμε τον κύκλο της αγάπης κι αγκαλιαστήκαμε κι ήμουν έτοιμη -στα λίγα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα-, να τους μάθω το απλούστερο τραγουδάκι που σκέφτηκε ποτέ άνθρωπος, πάνω στο μοτίβο του “φεγγαράκι μου λαμπρό”, όταν ακούστηκε η σπαραχτική φωνή της Χριστίνας: “Κυρίααααα!!! .. μου μουτζουρώσαν τη μαμά μουουου !!!!”
Αμέσως σχηματίστηκε μια ομάδα αυτεπάγγελτων τιμωρών -ο- Βαγγέλης- το- έκανε- είχε- μουτζουρώσει- και- τη -ζωγραφιά -μου, ενώ ο Βαγγέλης φώναζε πως όχι, δεν το έκανε αυτός κι ενώ εγώ τους εξηγούσα πως δεν κατηγορούμε κανέναν, αν δεν τον δούμε με τα μάτια μας και η Χριστίνα θρηνούσε την καλύτερη ζωγραφιά της ζωής της.
Μετά, είδα πως μου μείναν 2 μόλις λεπτά ζωής στην πρώτη τάξη.
Τότε, ο Ισσι με κοίταξε καρφωτά στα μάτια και είπε “κυρία, όποιος το έκανε αυτό, είναι … “, “όποιος το έκανε, είναι ..”.
Εγώ, πάλι, ένιωσα σαν τη δασκάλα στα ανέκδοτα του Τοτού, γιατί ο Ισσι λέει συνέχεια τη λέξη που αρχίζει από μ… αν και μου υποσχέθηκε να την αντικαταστήσει με τη λέξη που αρχίζει από βλ.. “είναι και μεγάλος βλάκας !!!” και μου έκανε το σήμα με τον αντίχειρα ( ακριβώς όπως του κάνω , κάθε φορά που δε λέει μ …), μ’ ένα χαμόγελο ανείπωτης ευτυχίας .
Τότε, εγώ, που τα ‘χα πάρει κανονικά, ξέχασα όλα τα παιδαγωγικά και τα θεωρητικά και τα ψυχολογικά. Τον κοίταξα καρφωτά στα μάτια και είπα “με περικεφαλαία !”
Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται.
Όλοι ‘θέλαν να μάθουν τι σημαίνει περικεφαλαία.
Πάντως, τώρα που θα με απολύσουν, μια και θα αξιολογηθώ αρνητικά, που αποκλείεται ποτέ να μάθω στα πρωτάκια ένα τραγούδι “για τη μαμά -εκεί πέρα”, λέω να κάνω κάτι καλό για τους εναπομείναντες συναδέλφους.
Θα ‘χω που θα ‘χω τόσο χρόνο στη διάθεσή μου! .. να βγάλω καμιά πατέντα για τα έξυπνα κορδόνια, που θα δένονται μόνα τους .. να τους γλιτώσω από μια επιπλέον έγνοια.