Terra Computerata

​​Το βράδυ της Παρασκευής 17 Ιανουαρίου, σε ένα διαδικτυακό φόρουμ για μητέρες, φτάνει ένα SOS από μια 24χρονη Μαρία που βρίσκεται στη Λέρο: «Νομίζω πως το μωρό μου είναι άρρωστο και δεν έχουμε παιδίατρο στο νησί! Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και τι να κάνω!». Το 30 ημερών αγοράκι, όπως εξηγεί η μητέρα, είναι κρύο, δεν ανοίγει τα μάτια του, τα βλέφαρά του είναι πρησμένα, κοιμάται συνέχεια και ξυπνά μόνο κάθε εφτά ώρες για να πιει ελάχιστο γάλα.

Δεκάδες μαμάδες, μέλη του φόρουμ, κατακλύζουν τη Μαρία με συμβουλές και λόγια συμπαράστασης. Κορίτσι μου, κούκλα μου, δώσε του χαμομήλι, πάρε το τηλέφωνο της παιδιάτρου μου, έχει ίκτερο, όχι δεν έχει ίκτερο, παράτα το φόρουμ και τρέχα αμέσως στο νοσοκομείο. Η κατάσταση του μωρού χειροτερεύει, η αγωνία των άλλων γονέων κορυφώνεται. Η ανταλλαγή μηνυμάτων (περίπου 700) θα συνεχιστεί μέχρι τη Δευτέρα, μέχρι το παιδί να ξεψυχήσει. Ο διάλογος θυμίζει θεατρικό έργο ή μάλλον θέατρο ψηφιακών σκιών.

Από το πρωί του Σαββάτου η Μαρία έχει πάψει να ενημερώνει το φόρουμ, όμως οι άγνωστοι φίλοι της τηλεφωνούν στη Λέρο και στο Ηράκλειο, μαθαίνουν ότι το παιδί χαροπαλεύει στην Εντατική, κάνουν διαγνώσεις, ευχές και υποθέσεις, θέλουν να βοηθήσουν, μέχρι και φιλοξενία προσφέρουν κάποιοι στη Μαρία αν τυχόν το παιδί μεταφερθεί στην Αθήνα.

Τα μέλη του φόρουμ προσεύχονται, στέλνουν «θετική ενέργεια» στο μωρό. Κάποιοι του γράφουν ποιήματα. Η έγνοια τους είναι ειλικρινής. «Αργησα να κοιμηθώ. Είχα το λάπτοπ δίπλα και συνέχεια κοίταζα…». «Είμαι διαλυμένη. Μαγειρεύω και μου πέφτουν τα πράγματα». «Μου αρέσουν τα ιατρικά». «Ολοι μαζί γίναμε μια γροθιά… Βρέθηκαν γιατροί, τηλέφωνα, νοσοκομεία, ελικόπτερα, τι κάνει ο άνθρωπος όταν θέλει…». «Μπράβο στο φόρουμ μας!». «Ωρα τώρα παρακαλάω τον άγιο Εφραίμ, τον εμπιστεύομαι πολύ…». Αλλοι μιλούν για το μωρό, άλλοι για τον εαυτό τους. Μια πινακοθήκη ανθρώπινων τύπων, από την οποία δεν λείπουν οι ανορθόγραφες πινελιές: ο φλύαρος, ο εξυπνάκιας, ο πρακτικός, ο αισθηματίας. Η κοινή αγωνία τούς φέρνει πιο κοντά, μάλιστα κάποιοι αποκαλύπτουν το αληθινό (μικρό) όνομά τους. «Μακάρι να είναι τρολ!» ξεσπά μια μητέρα, μακάρι να είναι ιντερνετική φάρσα.

Το μωρό πεθαίνει από ασιτία. Αμείλικτη είναι η περιγραφή ενός γιατρού ο οποίος αντίκρισε το ετοιμοθάνατο βρέφος, που δεν του είχε μείνει δύναμη ούτε για να κλάψει. «Πολύ άσπρο, πολύ αδύνατο… δέρμα σχισμένο, γεμάτο πληγές…». Και μάτια κλειστά.

Ας βρουν άλλοι το ποιοι και πόσο φταίνε. Πέρα από ευθύνες, ελλείψεις, ελαφρυντικά και κατηγορητήρια, πέρα από το τι λένε οι συγγενείς, υπάρχει ο πολυμελής χορός της τραγωδίας που θρηνεί, συμβουλεύει σχολιάζει. Ενας χορός αόρατος, άφωνος, ανώνυμος, άσαρκος. Μια συμπαράσταση φάντασμα, που διαλύεται μες στη ψηφιακή ομίχλη. Σε μια στοιχειωδώς φυσιολογική κοινωνία, η μητέρα αρπάζει το άρρωστο μωρό, χτυπά την πόρτα του γείτονα, βγαίνει ουρλιάζοντας στον δρόμο, όμως τώρα απλώς πληκτρολογεί μηνύματα βλέποντας το παιδί να αργοσβήνει.

Ενα μεμονωμένο περιστατικό φωτίζει την καθολική μας σύγχυση, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι μόνο με το σύστημα γενικώς, αλλά και με εμάς τους ίδιους.