My SchBlogOut

Κατά την παραγωγή ενός λίτρου γάλακτος που παράγεται στη Νέα Ζηλανδία, εκλύονται περίπου 940 γραμμάρια διοξειδίου του άνθρακα, βάσει της έρευνας που πραγματοποιήθηκε σε διάστημα 18 μηνών στη χώρα για τον υπολογισμό των εκπεμπόμενων αερίων, που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου (για τα αέρια θερμοκηπίου δες εδώ). Η μεγαλύτερη ποσότητα εκλύεται από τις κτηνοτροφικές μονάδες, ενώ οι μονάδες επεξεργασίας και κατασκευών ευθύνονται μόλις για το 10% των συνολικών εκπομπών ρύπων. Όπως αποκάλυψε η έρευνα, από την ποσότητα αερίων που εκπέμπουν οι κτηνοτροφικές μονάδες, το 59% των αερίων είναι μεθάνιο που εκλύεται από τις αγελάδες (λόγω του ανεξέλεγκτου …πέρδεσται), το 17% καθαρό διοξείδιο του άνθρακα και το 24% νιτρώδες οξείδιο. Σύμφωνα με το Υπουργείο Περιβάλλοντος, η Νέα Ζηλανδία ευθύνεται μόλις για το 0,3% της παγκόσμιας εκπομπής αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά οι κτηνοτροφικές μονάδες παράγουν σχεδόν το ένα τρίτο των αερίων αυτών. Περισσότερα εδώ.

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη (δες εδώ), δαπανά το 3,5% του ΑΕΠ για την παιδεία (μ.ο. ΕΕ 5%), αλλά μάλλον ανήκει σε αυτά τα κράτη που συνολικά παρέχουν κακή εκπαίδευση στους πολίτες τους. Για την κακοδαιμονία του εκπαιδευτικού μας συστήματος κυβέρνηση (!) και αντιπολίτευση ρίχνουν το ανάθεμα στην υποχρηματοδότηση, μότο που ο Χρ. Γιανναράς, ομ. καθηγητής φιλοσοφίας, αντικρούει λέγοντας ότι «Είναι ωμός, χυδαίος εμπαιγμός της νοημοσύνης των πολιτών ο ισχυρισμός ότι η Παιδεία πάσχει επειδή δεν έχει επαρκή χρηματοδότηση.».Ξεδιπλώνοντας την επιχειρηματολογία του υποστηρίζει μεταξύ των άλλων: «Κεντρικό πρόβλημα της Παιδείας στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι η έλλειψη κονδυλίων ούτε η ανάγκη να χαρίσουμε υπολογιστές στα παιδιά. Είναι η κατά προτεραιότητα στόχευση του εκπαιδευτικού συστήματος στην «ενημερωτική επάρκεια» της διδακτέας ύλης: Δηλαδή, η μεθοδική προσπάθεια να προσφέρεται στα παιδιά, και των τριών σχολικών βαθμίδων, το μέγιστο δυνατό της εκσυγχρονισμένης πληροφόρησης για κάθε γνωστικό τομέα (…).Αλλά η υπέρμετρη ποσότητα δεν αφήνει περιθώρια για αναλυτική επεξεργασία της διδακτέας ύλης και οργανική αφομοίωσή της από τον μαθητή. Έτσι ο μαθητής προσλαμβάνει την προσφερόμενη γνώση μόνο ή κυρίως ως πληροφορία αυτονομημένη από την κατανόησή της. Και επειδή ο όγκος των πληροφοριών συνεχώς αυξάνεται και το σχολικό σύστημα οφείλει να ελέγχει την προσληπτική ικανότητα του μαθητή, ο μαθητής καταφεύγει στη λύση της συμβατικής κατ’ επίφασιν πρόσληψης που είναι η απομνημόνευση ή «παπαγαλία». Το σύστημα υποχρεωτικά συναινεί και τελικά θεσμοποιεί αυτή τη λύση (…). Η ανάγκη μιας κάποιας αντιμετώπισης του προβλήματος γέννησε την παραπαιδεία των «φροντιστηρίων» ή τα μαύρου χρήματος «ιδιαίτερα μαθήματα» – καρκίνωμα, αλλά και αυτονόητη κατεστημένη προϋπόθεση λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Το φροντιστήριο ή το ιδιαίτερο κωδικοποιεί τον όγκο των πληροφοριών σε ευκολοαπομνημόνευτες σχηματοποιήσεις. Δεν φιλοδοξεί να εμπεδώσει στον μαθητή την πληροφορία, αλλά να τον μάθει απομνημονευτικές τεχνικές και σχηματικές ταξιθετήσεις για βραχυπρόθεσμη εφ’ άπαξ χρήση της πληροφορίας (…). Η παραπαιδεία των φροντιστηρίων και των ιδιαιτέρων παρέχει μαθησιακό εξοπλισμό μιας χρήσεως. Είναι ειλικρινής στον χυδαία χρησιμοθηρικό χαρακτήρα της και η ειλικρίνειά της την έχει επιβάλει στις συνειδήσεις των μαθητών με συντριπτική υπεροχή έναντι των υποκριτικών προσχημάτων του σχολείου (…). Το ίδιο ισχύει και για το πανεπιστήμιο: Άπαξ και κατόρθωσε κάποιος να εισαχθεί, είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποτε (έστω και σε είκοσι χρόνια) θα πάρει πτυχίο. Και εδώ η διδακτική μέθοδος είναι (περισσότερο ή λιγότερο) ίδια: η από έδρας παροχή πληροφοριών και η από συγγράμματος (ενός και μοναδικού) χρηστική απομνημόνευσή τους. Φροντιστηριακή μεθόδευση της απομνημόνευσης συνήθως δεν χρειάζεται, διότι η αντιγραφή στις εξετάσεις είναι καθεστώς (…). Η Παιδεία στην Ελλάδα δεν ανακάμπτει με πλουσιότερη χρηματοδότηση και φανταιζίστικες υλικές παροχές – η σπατάλη σήμερα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια είναι προκλητική, εξωφρενική. Η Παιδεία θα ανακάμψει μόνο με ριζική και συνεπή αλλαγή στόχου, από το Δημοτικό ως το Πανεπιστήμιο: Όχι πια προτεραιότητα στην ποσοτική πληροφόρηση – η πληροφορία σήμερα είναι αμέσως και ευκολότατα προσβάσιμη. Προτεραιότητα απόλυτη στην ανάπτυξη της ικανότητας να κρίνει το παιδί, ο νέος, την εγκυρότητα της πληροφορίας, να συντάσσει λογικά τις πληροφορίες, να γυμνάζει τη δημιουργική του φαντασία στη χρήση των πληροφοριών(…). Για να καταλήξει: «Αυτό πρακτικά σημαίνει: Παραιτούμαστε σε σημαντικό ποσοστό από τον πληροφοριακό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, πετάμε τη μισή από τη διδακτέα σήμερα ύλη στα άχρηστα. Κρατάμε την απομνημόνευση ως ιδιαζόντως πολύτιμη άσκηση μνήμης, προκειμένου να εμπεδώσουμε στο παιδί «συντακτικές σταθερές» (αριθμητική προπαίδεια, δομές γραμματικές και συντακτικού). Δίνουμε απόλυτη προτεραιότητα στη διδασκαλία της γλώσσας ως λογικής και των μαθηματικών ως γλώσσας. Όχι χρηστικό «εργαλείο συνεννόησης» η γλώσσα, αλλά καμβάς της σκέψης, εφαλτήριο της λογικής ανάπτυξης. Όχι χρησιμοθηρία συναλλαγών τα μαθηματικά, αλλά γλώσσα για να σημάνουμε τη λογική των δομών συγκρότησης του πραγματικού και υπαρκτού, σημειολογία του λεκτικά άρρητου (…)».Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ. Συμπληρωματικά δείτε κι αυτό, προσφέρει επιχειρήματα στην άποψη ότι η γνώση δεν είναι ζήτημα ποσότητας ούτε, κατ΄ανάγκη, παχυλών κονδυλίων.

Σοκ έχει προκαλέσει στην Ιρλανδία έκθεση επιτροπής που αποκαλύπτει τη βάναυση και συστηματική κακοποίηση παιδιών σε καθολικά σχολεία της χώρας, για διάστημα 60 ετών. Περίπου 2000 παιδιά, από τη δεκαετία του ’30 μέχρι και εκείνη του ’80, υφίσταντο συστηματική κακοποίηση, ξυλοδαρμούς, βιασμούς και ψυχολογική πίεση στα 250 καθολικά αναμορφωτήρια και εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Όλα αυτά, μάλιστα, γίνονταν εν γνώσει αξιωματούχων της Εκκλησίας, που για να προστατέψουν τη δική τους φήμη, συγκάλυπταν και προστάτευαν τους πρωταίτιους, σε όλες τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση και παιδεραστία, προστατεύοντας τους παραβάτες από οποιαδήποτε έρευνα της δικαιοσύνης, έστω κι αν γνώριζαν ότι επρόκειτο για κατ’ εξακολούθηση παιδεραστές, σύμφωνα με ντοκουμέντα που αποκαλύφθηκαν στο Βατικανό (περισσότερα εδώ).Μετά τη δημοσιοποίηση της έρευνας, ο αρχιεπίσκοπος της Ιρλανδίας εξέφρασε τη βαθύτατη θλίψη του για τα συμβάντα. Αναγνώρισε, μάλιστα, ότι η έρευνα αποδεικνύει ότι τα εκκλησιαστικά ιδρύματα έχουν προκαλέσει τρομερά πλήγματα στα πιο ευαίσθητα άτομα της κοινωνίας, τα οποία όφειλαν στην πραγματικότητα να προστατεύουν. Ωστόσο, παρά τις δηλώσεις “μεταμέλειας” του καρδιναλιου, σύμφωνα με την έκθεση της επιτροπής, η ηγεσία των ιδρυμάτων ενθάρρυνε τελετουργικά κατά τα οποία τα παιδιά ξυλοκοπούνταν, με σκοπό την τιμωρία ή την υποτιθέμενη αναμόρφωσή τους. Και για να μη ξεχνιόμαστε …εκατόν πενήντα και πλέον χρόνια πριν, στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, το ξυλοφόρτωμα των μαθητών ήταν η μόνη εκπαιδευτική μέθοδος για να «γίνουν καλοί άνθρωποι και χριστιανοί».Ο φάλαγγας ήταν η καθιερωμένη ποινή στα σχολεία, τότε. Κατά ιστόρηση του Θ.Ν. Φιλαδελφέως «Ο φάλαγγας ήταν ένα ξύλο από ένα μέτρο ως έξι ρούπια [= 49,5 εκατοστόμετρα] μακριός, με δύο τρύπες εις ένα ρούπι μακριά η μία από την άλλη, ένα σχοινί περασμένο, έχοντα δύο κόμπους εις τες άκρες να μην ξεπερνά. Αυτού [του τιμωρουμένου] έβαζαν τους πόδας και έστρεφαν το ξύλον και έσφιγγον τα πόδια, εις τους αστραγάλους από κάτω και ο δάσκαλος έδερνε. Πολλά παιδία εκατουριώντο από τον φόβον των, όταν ο αγριο-δάσκαλος εφώναζε του παιδίου: «βρε θεοκατάρατε!». Ο φάλαγγας καταργήθηκε από τα ελληνικά σχολεία με διάταγμα του Καποδίστρια το 1829, διότι «ο ραβδισμός των παίδων δεν είναι μέσον καλής αγωγής», για να τον διαδεχθεί η βέργα του δασκάλου μέχρι σχεδόν τις μέρες μας… Περί σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από (Ορθόδοξους) ιερωμένους, απαντά η τρέχουσα επικαιρότητα (δες εδώ)…

Την Αλεξανδρινή μαθηματικό και νεοπλατωνική φιλόσοφο Υπατία, που έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ., έκαναν γνωστή στο κινηματογραφόφιλο κοινό, προχθές Κυριακή στο φεστιβάλ των Καννών, η βρετανίδα ηθοποιός Ρέητσελ Γουάιζ (Rachel Weisz) και ο Χιλιανός σκηνοθέτης Αλεχάνδρο Αμεναμπάρ (Alejandro Amenábar). Ο θάνατος της Ελληνίδας λογίας στα χέρια του χριστιανικού όχλου της πόλης όπου δίδαξε, θεωρείται από κάποιους πως σηματοδότησε το οριστικό τέλος της ελληνιστικής περιόδου (δες εδώ κι εδώ). Σύμφωνα με το δημοσίευμα, στην ταινία, ενώ η πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας βρίσκεται προ των πυλών, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου η Υπατία προσπαθεί να διατηρήσει την επιστημονική γνώση της αρχαιότητας απέναντι στους όχλους των χριστιανών ζηλωτών – οι οποίοι, βλέποντας τους αριθμούς τους να αυξάνονται και το χριστιανισμό να κερδίζει συνέχεια έδαφος στην αυτοκρατορία, στρέφονται εναντίον των ειδωλολατρών και των Εβραίων. Ένα από τα θύματά τους είναι και η Αλεξανδρινή φιλόσοφος, η οποία χαρακτηρίζεται ως μάγισσα από τους ηγέτες των χριστιανών και οδηγείται σε ένα βίαιο θάνατο -διαμελίστηκε με όστρακα και στη συνέχεια κάηκε ζωντανή. Κατά τη Γουάιζ, η ιστορία της Υπατίας είναι επίκαιρη ακόμα και σήμερα: «Ουσιαστικά τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Έχουμε τεχνολογική και ιατρική πρόοδο, αλλά όσον αφορά τα φονικά στο όνομα ενός θεού, ο φονταμενταλισμός εξακολουθεί να βασιλεύει…ενώ δεν είναι λίγες οι κοινωνίες όπου οι γυναίκες θεωρούνται ακόμα πολίτες δεύτερης κατηγορίας και τους αρνείται το δικαίωμα στη μόρφωση». Κατά τα λεγόμενα του Χιλιανού σκηνοθέτη, ήθελε κάποιον αστρονόμο, αλλά όχι μια διάσημη φιγούρα όπως για παράδειγμα ο Γαλιλαίος – οπότε και οι έρευνές του τον οδήγησαν στην Υπατία. «Διαπιστώσαμε πως εκείνη η περίοδος της αρχαιότητας είχε πολλά κοινά με το σήμερα. Τότε τα πράγματα έγιναν πολύ ενδιαφέροντα, καθώς καταλάβαμε πως είχαμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε μια ταινία για το παρελθόν, ενώ στην πραγματικότητα γυρίζαμε μια ταινία για το παρόν» δήλωσε σχετικά. Να προσθέσω κι εγώ ότι το αντίπαλο δέος στην Ελληνίδα φιλόσοφο Υπατία αποτέλεσε, κατά τη μεσαιωνική σκέψη, η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή, χριστιανή φιλόσοφος και ρήτορας, που φέρεται ότι μαρτύρησε για την πίστη της έναν αιώνα πριν, κατά τους διωγμούς των χριστιανών. Θεωρούμενη ως η «αγιότερη και πιο σοφή των παρθένων του Χριστού», η Αγία Αικατερίνη έγινε η προστάτιδα των νέων κοριτσιών και των φοιτητριών και πολλά Καθολικά κολέγια και σχολεία θηλέων φέρουν το όνομά της, ενώ στη Γαλλία, η φιλοσοφική σχολή του Παρισιού από θαυμασμό την είχε ανακηρύξει προστάτιδα της φιλοσοφίας (περισσότερα εδώ).Πάντως, κατά την επίσκεψή μου στο ομώνυμο μοναστήρι στο Σινά, την ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης, περισσότερο εντυπωσιάσθηκα από το ύφος της ξενάγησης του Έλληνα μοναχού, που μου έμοιαζε με εκφορά θετικού επιστήμονα-και δη οπαδού του Δαρβίνου ή/και της Υπατίας-παρά με τον προσήκοντα λόγο για το «ιερόν» του τόπου…- ήμαρτον.Κι ως επιμύθιο, τι το ένα τι το άλλο, όλα για το όνομα κάποιου θεού γίνονται…

Μπορείτε να θυμηθείτε τον εαυτό σας στα 17;
Ναι.Στα 17 ήμουν τελειόφοιτος στο Βαρβάκειο.Ήταν ένα πρότυπο δημόσιο σχολείο εξαιρετικής ποιότητας. Οι μαθητές μπαίνανε με εξετάσεις και οι καθηγητές μας ήταν μεγάλες φυσιογνωμίες. Ο Τόγκας στα Μαθηματικά, ο Μάζης στη Φυσική –αυτοί που γράψανε τα αντίστοιχα βιβλία μετά.
Έχετε καλές αναμνήσεις;
Κοιτάξτε, ήταν ένα σχολείο στο οποίο υφιστάμεθα φοβερή πίεση λόγω του ανταγωνισμού. Χαρακτηριστικά σας λέω ότι κάθε χρόνο έφευγαν από το σχολείο οι δύο τελευταίοι μαθητές –ό,τι βαθμό και να ‘χανε πάρει. Και έρχονταν στη θέση τους δυο αριστούχοι από άλλα σχολεία.
Τρομακτικό! Σαν να μιλάμε για πρωτάθλημα Α’ Εθνικής…Εσείς κινδυνέψατε ποτέ να φύγετε;
Όχι, εγώ ήμουν από τους πρώτους.Χάσατε κανέναν φίλο σας που ήταν απ’ τους τελευταίους;Όχι.Η παρέα μου εμένα δεν ήταν ούτε από τους πρώτους αλλά ούτε και από τους τελευταίους.Ήταν οι «μάγκες» ας πούμε.
Α, ανήκατε στους «μάγκες»;
(γελάει) Ναι.Κοιτάξτε, εγώ είχα αρχίσει από μικρός να ασχολούμαι με την πολιτική.Στα 17 μου οργανώθηκα στην ΕΠΟΝ που ήταν μια παράνομη οργάνωση, η οποία διατηρούσε έναν συνωμοτικό χαρακτήρα.Ήμασταν οργανωμένοι σε τριάδες.
Και τι κάνατε στις τριάδες;
Μελετούσαμε μαρξισμό, κατεβαίναμε σε πορείες…Ας πούμε, στις διαδηλώσεις για το Κυπριακό οργανώναμε τους συμμαθητές μας για να κατέβουν.Εγώ κάποτε παρέσυρα τον Μιχάλη Σταθόπουλο (τον μετέπειτα Πρύτανη και Υπουργό Δικαιοσύνης) και μερικούς άλλους συμμαθητές μου και βγάλαμε μια σχολική εφημερίδα.
Είχε κάτι επαναστατικό;
Όχι, ίσα-ίσα. Θυμάμαι ότι το κύριο άρθρο που είχα γράψει εγώ ήταν υπέρ της ανάγκης να εντείνουμε τις προσπάθειές μας ενόψει των εισαγωγικών εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο!(γέλια).Μόλις είδε την εφημερίδα ο γυμνασιάρχης μας, ο μακαρίτης ο Γερακιός, σούφρωσε τα φρύδια του, έπιασε εμένα και τον Σταθόπουλο από τα αυτιά και μας κοπάνησε τα κεφάλια μεταξύ μας.Μετά μας έδωσε και δύο τεράστια χαστούκια. «Θωρηκτό Ποτέμκιν θέλετε να το κάνετε εδώ μέσα;» μας είπε.
Τι είχε δει και αντέδρασε έτσι;
Τίποτα. Φαντάζομαι ότι θεώρησε την ίδια την έκδοση μιας εφημερίδας επικίνδυνη.Ότι θα φτιάχναμε, ας πούμε, ένα Σοβιέτ των μαθητών.
Κάνατε καμιά πιο ανατρεπτική πράξη;
Υπήρξε μια πράξη για την οποία τιμωρήθηκα χωρίς να την έχω κάνει.Τότε είχαν απαγχονίσει οι Εγγλέζοι τον Καραολή και τον Δημητρίου, δύο ήρωες του Κυπριακού αγώνα.Κατέβηκαν λοιπόν όλα τα σχολεία της Αθήνας σε μια τεράστια διαδήλωση και βεβαίως είχαμε πάει και όλοι εμείς.Ένας όμως συμμαθητής μας, ο οποίος ήταν γενικά το καρφί της τάξης και ο γλείφτης των καθηγητών, προτίμησε να πάει στο σχολείο (παρεμπιπτόντως να σας πω ότι αυτός ο συμμαθητής ανήκε στην χριστιανική οργάνωση «Ζωή», αργότερα έγινε συμβολαιογράφος, έφαγε όλα τα χρήματα των πελατών του στο καζίνο και τέλος το ‘σκασε στη Βραζιλία…Και ήταν το «καλό παιδί» της τάξεως!).Αυτός λοιπόν πήγε για μάθημα, που σημαίνει ότι αυτομάτως όλοι οι υπόλοιποι πήραν απουσία.Την άλλη μέρα τα παιδιά αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν με «σύννεφο».Του έριξαν ένα παλτό από πάνω, ώστε να μη βλέπει, και μετά πέσανε όλοι πάνω του και τον βαράγανε.
Φάπες;
Όχι, μιλάμε για ξύλο κανονικό.Μπουνιές, κλωτσιές και λοιπά…Είχε ανοίξει η μύτη του.Εγώ κατά σύμπτωση δεν ήμουν εκεί, είχα έρθει λίγο αργότερα. Και μπαίνει μέσα στην τάξη ο Μάζης, ο οποίος ήταν απίθανος Φυσικός αλλά πολύ σκληρός άνθρωπος, και λέει:«Εσύ, εσύ, εσύ κι εσύ» και δείχνει κι εμένα «θα τιμωρηθείτε».Πάω να του πω κάτι, «Σκασμός!» μου λέει, «να φέρεις αύριο τους γονείς σου!».Πάω σπίτι και το λέω στον πατέρα μου.Ο πατέρας μου ήταν ένας στρατιωτικός με πολύ αυστηρή νοοτροπία.«Κοίταξε να δεις» μου λέει, «ορθώς κινητοποιηθήκατε για το Κυπριακό, κακώς αυτός ο αλήτης πρόδωσε την τάξη, κακώς τον δείρατε, αλλά αυτό που μ’ ενοχλεί πάρα πολύ είναι ότι μου λες ψέματα.Διότι δεν είναι δυνατόν να κάνει λάθος ο καθηγητής σου».Εγώ στεναχωρέθηκα πάρα πολύ, σε σημείο να ψυχρανθώ με τον πατέρα μου. Πέρασαν οι μήνες και σε μία εκδρομή,λίγο πριν τελειώσει το σχολείο, πάω και βρίσκω τον Μάζη.«Κύριε Μάζη» του λέω, «θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί αν έμαθα κάτι στη Φυσική, το έμαθα από σας. Γιατί όμως με τιμωρήσατε τότε;Σας διαβεβαιώ ότι εγώ δεν ήμουν εκεί». Και μου λέει: «Άκου να δεις Πάγκαλε! Ό,τι γίνεται σε αυτή την τάξη ή το έχεις οργανώσει εσύ ή το έχεις εγκρίνει.Το αν ήσουν ή δεν ήσουν εκεί δε μ’ ενδιαφέρει καθόλου!».(γέλια)Λοιπόν, αυτό με κυνηγάει σ’ όλη μου τη ζωή.
Τι εννοείτε;
Το ότι πολύ συχνά προκύπτει ένα θέμα, μια δύσκολη κατά σταση, και γυρνάνε όλοι σε μένα και μου λένε «Εσύ φταις!».Και λέω «Ρε παιδιά, εγώ δεν έκανα τίποτα!».
Για πείτε μας ένα παράδειγμα.
Α, πολλές κομματικές εξελίξεις τέτοιου είδους. Είμαι σίγουρος, ας πούμε ότι όταν ο κύριος Σημίτης με έδιωξε το 2000 από την κυβέρνηση για το ασφαλιστικό θέμα, ήταν πεπεισμένος ότι εγώ οργάνωνα την εναντίον του εξέγερση του εργατικού κινήματος, καθώς και μιας ολόκληρης πτέρυγας του κόμματος. Ήταν λάθος του. Εγώ δεν είχα κάνει ποτέ καμία τέτοια κίνηση.
Του το είπατε, όπως το είπατε στον κύριο Μάζη, κάποια στιγμή αργότερα;
Όχι, γιατί δεν πρόλαβα. Με απέλυσε από ένα νησί στο οποίο βρισκόταν, όταν διάβασε μια συνέντευξή μου στο «Έθνος»,όπου έλεγα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο Γιαννίτση.Με απέλυσε ραδιοφωνικά, χωρίς καν να με δει και να μιλήσει μαζί μου.Και έβαλε στη θέση μου τον κύριο Βενιζέλο, ο οποίος την ίδια μέρα είχε γράψει στον «Ελεύθερο Τύπο» τα ίδια ακριβώς που είχα πει κι εγώ!Μάλιστα, μετά από κάποιες μέρες συναντώ τον Νίκο τον Θέμελη και του λέω:«Δε μου λες;Ο άνθρωπος επικοινωνεί με το μυαλό του;Καλά να με διώξει για να χτυπήσει την αντίδραση κατά του νομοσχεδίου –αυτό το αντιλαμβάνομαι.Αλλά να βάλει στη θέση μου τον Βενιζέλο,ο οποίος λέει τα ίδια με μένα;».
Τι σας απάντησε;
Μου είπε «Μα ο Σημίτης δε διαβάζει “Ελεύθερο Τύπo” το πρωί!»(γέλια)Οπότε κι εγώ δεν είπα τίποτα στον Σημίτη.

Ολόκληρη η (απολαυστική) συνέντευξη του Θ. Πάγκαλου στους “δημοσιογράφους” του μαθητικού περιοδικού Schooligans εδώ. Περισσότρερα για τους “μαθητές του τελευταίου θρανίου” ή schooligans εδώ.

Διαβάζω στον τύπο, ότι από έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου προκύπτει, μεταξύ άλλων, ότι το «κυνήγι της ύλης» σκοτώνει το σχολείο, ο χρόνος που αφιερώνεται στη διδασκαλία κάθε μαθήματος δεν επαρκεί για να κατανοήσουν την ύλη οι μαθητές του Λυκείου (παρ΄ όλα αυτά επί μια 30ετία το κυνήγι τη ύλης καλά κρατεί, δες τα αναφερόμενα στη φετινή εγκύκλιο «…Ο Διευθυντής της Δ/νσης Δ/θμιας Εκπ/σης πρέπει να συντάσσει εισηγητική έκθεση σχετική με την πορεία διδασκαλίας της ύλης και να ενημερώνει για τους λόγους της καθυστέρησης σε κάθε περίπτωση. Για να αντιμετωπιστεί η υστέρηση στην πρόοδο και ολοκλήρωση της ύλης, ο Διευθυντής της Διεύθυνσης, οι Σχολικοί Σύμβουλοι και οι Διευθυντές των σχολείων πρέπει σε συνεργασία με τους Συλλόγους των διδασκόντων να λάβουν εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα (αξιοποίηση την με αρ. πρ. 22143/21-2-2008 Υ.Α.) ώστε να επιτευχθεί οπωσδήποτε η ολοκλήρωση της εξεταστέας-διδακτέας ύλης, με τον προσφορότερο για τους μαθητές τρόπο, στα προβλεπόμενα χρονικά περιθώρια…»). Αλλά, και για τα σχολικά βιβλία μόνο 4 στους 10 εκπαιδευτικούς πιστεύουν ότι «ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα των μαθητών και προωθούν την κριτική σκέψη», ενώ οι 7 στους 10 πιστεύουν ότι οι διδακτικές προσεγγίσεις που προτείνουν τα βιβλία «δεν ανταποκρίνονται στις συνθήκες εργασίας της τάξης», είναι εκτός σχολικής πραγματικότητας.Και η άποψη ενός γονέα «Απαξιώνονται τα βιβλία και τα παιδιά από την Α’ Δημοτικού. Θέλουν λυσάρι σε κάθε μάθημα (…).Τα βιβλία είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να μη διευκολύνουν την αυτόνομη λειτουργία του μαθητή» (παρ΄ όλα αυτά μέχρι σήμερα καμιά αξιολόγηση των σχολικών βιβλίων έχει γίνει, κι αυτή που πέρυσι επιχειρήθηκε, τα λεφτά του Γ΄ ΚΠΣ νάναι καλά, πήγε στις ελληνικές καλένδες, δες κι εδώ). Η διδακτική πράξη, συμπέραναν οι ερευνητές, φαίνεται να παραμένει κυρίως στο λύκειο αρκετά «θεωρητική, παραδοσιακή και προσκολλημένη σε μεθόδους που εν μέρει ανταποκρίνονται στις επίσημες προδιαγραφές». Αυτό συσχετίζεται με παράλληλο συμπέρασμα της έρευνας ότι ο νέος διδακτικός προσανατολισμός που προτείνουν τα σημερινά αναλυτικά προγράμματα σπουδών «δεν φαίνεται να διαμορφώνει ένα νέο εκπαιδευτικό κλίμα στα σχολεία, καθώς οι εκπαιδευτικοί της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι επιφυλακτικοί ως προς την επιβαλλόμενη καινοτομία».
Προχθές οι προτάσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου «φάγανε πόρτα» στο Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, καθώς χαρακτηρίστηκαν συντηρητικές (δες κι εδώ), αν και φαίνεται ότι σε αυτές έχουν ενσωματωθεί τα παραπάνω αναφερόμενα συμπεράσματα της έρευνας. Έχω την εντύπωση ότι η εμπειρία του προέδρου του Συμβουλίου από τη θητεία του ως προέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του αντιπροσώπου της ΠΟΣΔΕΠ ως (συν)συγγραφέα ενός από το πολλαπλά (…το εξής ένα!) βιβλία Φυσικής λυκείου, ουδόλως (τους) πείθουν για τις όποιες καλές-στα-λόγια προτάσεις, όταν τα τελευταία 40 χρόνια ουδέν ή το ελάχιστα αναγκαίο θετικό έργο έχει προκύψει από το θεσμοθετημένο για αυτό το σκοπό όργανο. Μπορείτε να το σκεφτείτε;

H πρόταση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για την αναμόρφωση του λυκείου δεν έτυχε «θερμής υποδοχής» από το Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, καθώς χαρακτηρίστηκε συντηρητική. Συγκεκριμένα, προτάθηκε για την Α΄ Λυκείου να υπάρχει ομάδα υποχρεωτικών μαθημάτων Γενικής Παιδείας και υποχρεωτικών μαθημάτων Επιλογής, καθώς και ζώνη πολιτισμού και δραστηριοτήτων. Για τη Β΄ Λυκείου η πρόταση προβλέπει δύο κύκλους σπουδών και για τη Γ ΄τάξη τρεις κύκλους, όπου θα υπάρχουν υποχρεωτικά μαθήματα Γενικής Παιδείας, κοινά για όλους τους κύκλους, ενώ για κάθε κύκλο θα έχει υποχρεωτικά μαθήματα Γενικής Παιδείας και υποχρεωτικά μαθήματα ειδίκευσης. «Για μας το ζητούμενο είναι γενναίες αλλαγές και όχι προσθαφαιρέσεις», σχολίασε ο πρόεδρος του Συμβουλίου Γ. Μπαμπινιώτης, ο οποίος εμφανίστηκε αρνητικός στο ενδεχόμενο να ωθούνται οι μαθητές από νωρίς στην εξειδίκευση (δες εδώ). Με την άποψη ότι δεν πρέπει να υπάρχουν κατευθύνσεις στα σχολεία τάχθηκε και ο εκπρόσωπος της ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) Χρ. Τρικαλινός, ο οποίος και τόνισε ότι η πρόταση που κατατέθηκε από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ήταν «μια από τα ίδια» (δες εδώ). Επίσης, στην ίδια πρόταση προβλέπονταν και νέα αναλυτικά προγράμματα, αξιολόγη μαθητών, επιμόρφωση προσωπικού, ελευθερία στον εκπαιδευτικό να κινηθεί πέρα από τα «δεσμά» του αναλυτικού προγράμματος, κ.ά. (ολόκληρη η πρόταση εδώ).Κατά πως φαίνεται οι προτάσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου «φάγανε πόρτα». Ελπιδοφόρο ή ναι μεν αλλά;