My SchBlogOut

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν από δίψα και πείνα στη χειρότερη ξηρασία του 20ού αιώνα, όταν οι βροχές σταμάτησαν στην Κεντρική Αφρική από τη δεκαετία του 1970 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μελέτη που βασίστηκε σε μαθηματικά μοντέλα δείχνει τώρα ότι η καταστροφή προκλήθηκε, τουλάχιστον εν μέρει, από την ατμοσφαιρική ρύπανση της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής.Σύμφωνα με τη μελέτη, τα αερολύματα θείου από τις βιομηχανικές χώρες μείωσαν τη θερμοκρασία στο Βόρειο Ημισφαίριο με αποτέλεσμα να μετατοπιστεί προς το νότο η ζώνη των τροπικών βροχών, η οποία ονομάζεται ενδοτροπική ζώνη σύγκλισης. Ως αποτέλεσμα εκδηλώθηκε εκτεταμένη ξηρασία στην Κεντρική Αφρική και τμήματα της Νότιας Αμερικής και της Νότιας Ασίας. Αντίθετα, οι βροχοπτώσεις αυξήθηκαν σε νοτιότερες περιοχές των ηπείρων αυτών.Περισσότερα εδώ.

Την εποχή που γράφονταν τα Ομηρικά έπη, πριν από περίπου 2800 χρόνια, η Ευρώπη πέρασε μία ξαφνική περίοδο πτώσης της θερμοκρασίας της, η οποία προκλήθηκε από την εξασθένηση της δραστηριότητας του Ήλιου, κάτι που, όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, θα μπορούσε να συμβεί και στο μέλλον, αντισταθμίζοντας την τάση υπερθέρμανσης του πλανήτη μας. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε μία νέα ευρωπαϊκή επιστημονική έρευνα, που ανακάλυψε ότι την εποχή εκείνη η Γη γνώρισε ένα ναδίρ της ηλιακής ακτινοβολίας, που θα μπορούσε να ονομαστεί και «Ομηρικό Ελάχιστο», ακριβώς επειδή συνέπεσε με την Ομηρική εποχή.
Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι υπήρξε μία απότομη ύφεση της έντασης της ηλιακής υπεριώδους ακτινοβολίας γύρω στο 800 π.Χ., η οποία προκάλεσε ατμοσφαιρικές αλλαγές και τελικά πτώση της θερμοκρασίας και ευρύτερη κλιματική αλλαγή άμεσα, σε λιγότερο από μία δεκαετία. Η μεταβολή του κλίματος διήρκεσε περίπου 200 χρόνια και οδήγησε σε ψύχρανση του πλανήτη, σε συνδυασμό με αύξηση της υγρασίας και της έντασης των ανέμων στην τροπόσφαιρα. Σύμφωνα με ορισμένους επιστήμονες, η πρόσφατη νέα ένταση της δραστηριότητας των ηλιακών κηλίδων μπορεί να σημαίνει ότι σύντομα θα ακολουθήσει μία περίοδος νέου «ηλιακού ελάχιστου» με συνέπειες για το κλίμα της Γης αντίθετες με αυτές της υπερθέρμανσης.Μερικοί κάνουν λόγο ακόμα και για μία επερχόμενη νέα περίοδο παγετώνων, κάτι που δεν αποδέχονται όμως πολλοί κλιματολόγοι και γεωεπιστήμονες. Αυτό που είναι ευρέως αποδεκτό είναι ότι πριν από περίπου τρεις αιώνες, εξαιτίας μίας ανάλογης μείωσης της εισερχόμενης ηλιακής ακτινοβολίας, υπήρξε τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ μια περίοδος μεγάλου κρύου, που μερικοί ονομάζουν «μικρή εποχή παγετώνων». Η εποχή αυτή συνέπεσε με αυτό που είναι γνωστό στην επιστημονική κοινότητα ως «Ελάχιστο Μάουντερ» (από το όνομα του αστρονόμου που την επεσήμανε πρώτος), δηλαδή μία ασυνήθιστα παρατεταμένη εξαφάνιση των ηλιακών κηλίδων από το 1645 έως το 1715. Η συσχέτιση ανάμεσα στις αυξομειώσεις της δραστηριότητας του Ήλιου και στις κλιματικές μεταβολές έγινε για πρώτη φορά στη δεκαετία του ΄70 και έκτοτε το θέμα παραμένει επίμαχο, επειδή ορισμένοι σκεπτικιστές που δεν αποδέχονται τη σοβαρότητα της κλιματικής αλλαγής στην εποχή μας, αντιτείνουν ότι είναι πιο πιθανό η Γη, αντί να υπερθερμανθεί, τελικά να παγώσει και πάλι, ανάλογα με τα «κέφια» του Ήλιου.Η νέα έρευνα έρχεται να προσφέρει νέα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη σχέσης ανάμεσα στο «ελάχιστο» της ηλιακής δραστηριότητας και στην πτώση της θερμοκρασίας στον πλανήτη μας. Περισσότερα εδώ.Ως εκ τούτου προσοχή στο τι λέμε στους μαθητές σχετικά με την “υπερθέρμανση” του πλανήτη, τους ατμοσφαιρικούς ρύπους κτλ. δίνοντας προσοχή στη συσχέτιση της ηλιακής δραστηριότητας και της όποιας κλιματικής αλλαγής.

Τροπικό κλίμα επικρατούσε στην Ανταρκτική πριν από τουλάχιστον 50 εκατομμύρια χρόνια! Αυτό ανακοίνωσε η Τζέιν Φράνσις, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Leeds στη Βρετανία στο Διεθνές Συμπόσιο Επιστημών της Ανταρκτικής, που έγινε στο Εδιμβούργο. Αλλά και ότι «μόνο στο πρόσφατο γεωλογικό παρελθόν η Ανταρκτική μεταμορφώθηκε σε ένα τόσο παγωμένο μέρος». Και όχι μόνο η Ανταρκτική, αλλά ολόκληρος ο κόσμος επηρεάστηκε από τις ανόδους της θερμοκρασίας, οι οποίες φαίνεται να προκλήθηκαν από τις διακυμάνσεις των επιπέδων του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. «Πριν από 55 εκατομμύρια χρόνια, υπήρχαν πάνω από 1000 ppm (:μέρη στο εκατομμύριο) διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα», ανέφερε ο καθηγητής Στέφεν Πίκαρ από το Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης. «Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να θερμανθεί αρκετά ολόκληρος ο πλανήτης ώστε να λειώσουν όλοι οι πάγοι. Η στάθμη της θάλασσας πρέπει να ήταν σχεδόν 60 μέτρα υψηλότερα από ό,τι σήμερα».Σήμερα το διοξείδιο του άνθρακα βρίσκεται στα 390 ppm και η αύξησή του από τα 280 ppm που βρισκόταν στην προβιομηχανική εποχή, αποδίδεται στην ανθρωπογενή δραστηριότητα. Ειδικοί από το Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, που μελέτησαν δεδομένα από γεωτρήσεις που έγιναν σε βάθος ενός χιλιομέτρου κάτω από τον πυθμένα της Ανατολικής Ανταρκτικής, διαπίστωσαν ότι υπήρχαν ιζήματα που έκρυβαν γύρη φυτών τα οποία ενδημούν σε τροπικά κλίματα.

Πηγή: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=40832

Την μείωση της τρύπας του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική αντιλήφθηκαν με έκπληξη οι επιστήμονες. Το γεγονός αυτό είναι αξιοσημείωτο καθώς οι επιστήμονες υπολόγιζαν να το δουν περίπου μια δεκαετία αργότερα. Παρόλα αυτά πολλοί θεωρούν ότι είναι νωρίς ακόμα για ένα τέτοιο ισχυρισμό. Μετά από χρόνια μελέτης και ερευνών, η διεθνής κοινότητα ανέλαβε δράση το 1986 με το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ. Με το σύμφωνο αυτό απαγορεύτηκαν οι χλωροφθοράνθρακες, ενώσεις που καταστρέφουν την στιβάδα του όζοντος και αντικαταστάθηκαν με άλλες χημικές ουσίες οπότε και άρχισε η μείωση τους στην ατμόσφαιρα. Οι επιστήμονες ανέμεναν την σταδιακή «επούλωση» της τρύπας του όζοντος το 2030. Παρόλα αυτά τα πρώτα αποτελέσματα παρατηρήθηκαν στα τέλη του 1990.Ωστόσο, ερευνητές από την Αυστραλία ισχυρίζονται σήμερα ότι υπάρχει μια σαφής και ορατή μείωση της τρύπας του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική. Συγκεκριμένα ο Αυστραλός επιστήμονας Murry Salby, ειδικός στην μελέτη της ατμόσφαιρας αναφέρει ότι «υπάρχει μια σταδιακή αύξηση μακροπρόθεσμα του στρώματος του όζοντος» – παρόλο που άλλοι επιστήμονες εκφράζουν επιφυλάξεις … Οι χλωροφθοράνθρακες (CFC) είναι χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνταν κατά κόρον πριν μελέτες αποδείξουν ότι ήταν η κύρια αιτία καταστροφής της στιβάδας του όζοντος. Οι χλωροφθοράνθρακες όταν απελευθερώνονται φτάνουν στην ατμόσφαιρα και καταστρέφουν το στρώμα του όζοντος κάνοντας τα μόρια του να διασπώνται. Χωρίς το στρώμα του όζοντος, περισσότερη υπεριώδης ακτινοβολία (UV) από τον ήλιο θα έφτανε στην επιφάνεια της Γης, αυξάνοντας τον κίνδυνο για καρκίνο του δέρματος αλλά και για μεταλλάξεις του DNA.

Πηγή: http://tvxs.gr/news/%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AE/%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CF%84%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%8C%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE

Ερευνητές υποστηρίζουν με νέα στοιχεία τη θεωρία ότι η ανθρώπινη γεωργία επηρέαζε το κλίμα από πριν 5000 χρόνια. Ξεκινώντας από τον παλαιοκλιματολόγο Ουίλιαμ Ρούντιμαν το 2003, η θεωρία λέει πως η ανθρώπινη επίδραση απέτρεψε μία νέα εποχή των παγετώνων και βοήθησε στη δημιουργία του σχετικά σταθερού κλίματος που έχουμε σήμερα. Η θεωρία αυτή έχει απορριφθεί από την ερευνητική κοινότητα, όμως σήμερα ο Ρούντιμαν και άλλοι επιστήμονες λένε πως έχουν τα στοιχεία για να την υποστηρίξουν. Το επιχείρημά τους βασίζεται σε μια παράξενη διακύμανση που έχει παρατηρηθεί στα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα και του μεθανίου από την τελευταία εποχή των παγετώνων που ολοκληρώθηκε πριν από περίπου 11 000 χρόνια και ακολουθήθηκε από την Ολόκαινη περίοδο. Στις προηγούμενες μεσοπαγετωνικές περιόδους, τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα αυξάνονταν αρχικά και σταδιακά μειώνονταν μέχρι η Γη να επανέλθει σε εποχή παγετώνα. Η Ολόκαινη περίοδος ξεκίνησε μετά από αυτή τη διακύμανση, όμως από τότε τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα δεν σταμάτησαν ποτέ να αυξάνονται. Το ίδιο συνέβη και με τα επίπεδα του μεθανίου πριν από περίπου 5000 χρόνια. Οι αλλαγές αυτές συμπίπτουν με την κλιμάκωση της ανθρώπινης γεωργίας, κάτι που ο Ρούντιμαν, του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια στο Σάρλοτσβιλ, ΗΠΑ, πιστεύει πως δεν αποτελεί σύμπτωση – η αποψίλωση μεγάλων εκτάσεων και η επέκταση της άρδευσης απελευθέρωσαν τεράστιες ποσότητες αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα. Οι αμφισβητίες της θεωρίας ισχυρίζονται πως ο ανθρώπινος πληθυσμός ήταν πολύ μικρός για να προκαλέσει επιπτώσεις στο κλίμα και οι εκπομπές αερίων ήταν μάλλον αμελητέες. Μια άλλη σχετική έρευνα εστιάζει στις εκπομπές μεθανίου από τα εκτρεφόμενα ζώα και την εξάπλωση της καλλιέργειας ρυζιού στη νοτιοανατολική Ασία. Ο Φούλερ λέει πως η εξάπλωση αυτή μπορεί να ευθύνεται για έως και το 80% του επιπλέον μεθανίου στην ατμόσφαιρα πριν από 1000 χρόνια. Περισσότερα εδώ.

Διαβάζω (δες εδώ) ότι: “Οι κλιματικές αλλαγές μπορεί να επηρεάζουν τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών, σύμφωνα με νέα έρευνα Αυστραλών επιστημόνων, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι κατάφεραν να αποδείξουν για πρώτη φορά άμεση σχέση ανάμεσα στις κλιματικές αλλαγές και τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών, γεγονός που θα βοηθήσει στην κατανόηση των αιτιών για τις οποίες σημειώνονται ισχυροί σεισμοί!” Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες γνώριζαν ότι οι κινήσεις των τεκτονικών πλακών επηρεάζουν το κλίμα με τη δημιουργία νέων ορέων ή υποθαλάσσιων τάφρων, ωστόσο τώρα αποδεικνύεται πως ισχύει και το αντίστροφο.Όμως, η επιστημονική ομάδα διαπίστωσε πως η ενίσχυση των μουσώνων στην Ινδία επιτάχυνε κατά 20% τις κινήσεις της ινδικής πλάκας κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα εκατομμυριών ετών. Ωστόσο, σπεύδουν να επισημάνουν πως η έρευνά τους δεν μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η υπερθέρμανση θα επιφέρει μεγαλύτερη συχνότητα ισχυρών σεισμών -όπως ο πρόσφατος σεισμός της Ιαπωνίας- καθώς πρόκειται για εξελίξεις που σημειώνονται σε βάθος εκατομμυρίων ετών.

Οι πάγοι λιώνουν, το νερό πέφτει στον ωκεανό και υπάρχει κίνδυνος να αλλάξει το κλίμα στο Βόρειο Ημισφαίριο, σύμφωνα με τους επιστήμονες που μελετούν το λιώσιμο των πάγων. Υποστηρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη αύξηση της ποσότητας επιπλέοντος ψυχρού ύδατος στον Αρκτικό Ωκεανό το οποίο υπάρχει περίπτωση να διεισδύσει ξαφνικά στον Ατλαντικό Ωκεανό και να επηρεάσει το θερμό Ρεύμα του Κόλπου, που δημιουργείται στη θάλασσα της Καραϊβικής, το οποίο ρυθμίζει το κλίμα στην Βόρειο Αμερική και την Ευρώπη προστατεύοντας τις από το να παγώσουν. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, τις δύο τελευταίες δεκαετίες οι ποσότητες του νερού που προέρχεται από λιώσιμο των πάγων στον Αρκτικό Ωκεανό έχουν αυξηθεί κατά 20%. Η εισροή του νερού αυτού στον Ατλαντικό μπορεί να μεταβάλει την κυκλοφορία των ωκεάνιων ρευμάτων.Εκτιμούν ότι η αύξηση των ποσοτήτων γλυκού ύδατος στον Αρκτικό Ωκεανό προέρχεται από το μόνιμο στρώμα πάγου σε Σιβηρία και Καναδά που τα τελευταία χρόνια λιώνει με επιταχυνόμενο ρυθμό. Το νερό ταξιδεύει μέσα σε ποτάμια και χύνεται τελικά στον Αρκτικό Ωκεανό. Οι επιστήμονες εντόπισαν σε μια περιοχή του Αρκτικού Ωκεανού δυτικά της Γροιλανδίας μια μάζα φρέσκου (γλυκού) νερού μεγέθους 7500 χιλιάδων κυβικών χιλιομέτρων που αντιστοιχεί σε ποσότητα νερού διπλάσια από εκείνη της λίμνης Βικτόρια, της μεγαλύτερης λίμνης στην αφρικανική ήπειρο. Η «λίμνη» αυτή γλυκού νερού επιπλέει επάνω στο πυκνότερο θαλασσινό νερό και συγκρατείται στη θέση της με τη βοήθεια κυκλικού συστήματος ανέμων.«Είναι γνωστό από παλιά ότι η εισροή ακόμη και μικρών ποσοτήτων γλυκού νερού στον ωκεανό μπορούν να προκαλέσουν απότομες μεταβολές της ροής των ρευμάτων που καθορίζουν το κλίμα. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τι μπορεί να συμβεί αν αυτές οι τεράστιες ποσότητες γλυκού νερού εισρεύσουν στον Ατλαντικό. Νομίζω ότι θα πρέπει να παρακολουθούμε πολύ στενά το Ρεύμα του Κόλπου από εδώ και πέρα» δήλωσε στον Independent ο Μπέντζαμιν Ράμπε του Ινστιτούτου Θαλάσσιων και Πολικών Ερευνών Άλφρεντ Βέγκενερ στην Γερμανία που είναι ένας από τους 17 ευρωπαϊκούς επιστημονικούς φορείς που συνεργάζονται στην παρακολούθηση της εισροής γλυκού νερού στον Αρκτικό Ωκεανό.

Πηγή:http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231102919

Η μέχρι τώρα εκτίμηση για το λιώσιμο των πάγων της Γροιλανδίας και της Ανταρκτικής εξ αιτίας της κλιματικής αλλαγής ήταν υπερβολική, καθώς ο ρυθμός απώλειας πάγων φαίνεται πως τελικά είναι ο μισός απ’ ό,τι πίστευαν μέχρι σήμερα οι επιστήμονες, σύμφωνα με νέα μελέτη Αμερικανών και Ολλανδών ερευνητών. Κατά την προηγούμενη διετία, επιστημονικές ομάδες είχαν εκτιμήσει ότι η Γροιλανδία χάνει περίπου 230 δισ. τόνους πάγου το χρόνο, ενώ η Ανταρκτική 132 δισεκατομμύρια. Από κοινού, αυτή η απώλεια ετησίως θα δικαιολογούσε πάνω από το ήμισυ της ετήσιας μέσης ανόδου κατά τρία χιλιοστά του επιπέδου των θαλασσών. Σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα, η Γροιλανδία χάνει ετησίως 104 δισ. τόνους, ενώ η Ανταρκτική 64 δισ. τόνους. Η νέα έρευνα, υπό τον Μπερτ Βερμίρσεν του Τεχνικού Πανεπιστημίου Ντελφτ στην Ολλανδία, υποστηρίζει ότι οι τεράστιοι παγετώνες πάχους πολλών χιλιομέτρων συμπίεζαν τον φλοιό της Γης επί δεκάδες χιλιάδες χρόνια, όταν όμως άρχισαν να λιώνουν πριν από 20 000 χρόνια περίπου, ο γήινος φλοιός ξεκίνησε σταδιακά να “επανέρχεται”, μια πολύ αργή διαδικασία που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το φαινόμενο είχε έως τώρα θεωρηθεί μικρής σημασίας, αλλά η νέα έρευνα το αναδεικνύει ως σημαντικό. Αν οι εκτιμήσεις αυτές επαληθευτούν, τότε η απώλεια πάγων από τις δύο πιο παγωμένες περιοχές του πλανήτη “ευθύνονται” για το 30% και όχι το 50% της ετήσιας ανόδου της στάθμης των ωκεανών της Γης.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=200805