Διαβάζω στον τύπο, ότι από έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου προκύπτει, μεταξύ άλλων, ότι το «κυνήγι της ύλης» σκοτώνει το σχολείο, ο χρόνος που αφιερώνεται στη διδασκαλία κάθε μαθήματος δεν επαρκεί για να κατανοήσουν την ύλη οι μαθητές του Λυκείου (παρ΄ όλα αυτά επί μια 30ετία το κυνήγι τη ύλης καλά κρατεί, δες τα αναφερόμενα στη φετινή εγκύκλιο «…Ο Διευθυντής της Δ/νσης Δ/θμιας Εκπ/σης πρέπει να συντάσσει εισηγητική έκθεση σχετική με την πορεία διδασκαλίας της ύλης και να ενημερώνει για τους λόγους της καθυστέρησης σε κάθε περίπτωση. Για να αντιμετωπιστεί η υστέρηση στην πρόοδο και ολοκλήρωση της ύλης, ο Διευθυντής της Διεύθυνσης, οι Σχολικοί Σύμβουλοι και οι Διευθυντές των σχολείων πρέπει σε συνεργασία με τους Συλλόγους των διδασκόντων να λάβουν εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα (αξιοποίηση την με αρ. πρ. 22143/21-2-2008 Υ.Α.) ώστε να επιτευχθεί οπωσδήποτε η ολοκλήρωση της εξεταστέας-διδακτέας ύλης, με τον προσφορότερο για τους μαθητές τρόπο, στα προβλεπόμενα χρονικά περιθώρια…»). Αλλά, και για τα σχολικά βιβλία μόνο 4 στους 10 εκπαιδευτικούς πιστεύουν ότι «ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα των μαθητών και προωθούν την κριτική σκέψη», ενώ οι 7 στους 10 πιστεύουν ότι οι διδακτικές προσεγγίσεις που προτείνουν τα βιβλία «δεν ανταποκρίνονται στις συνθήκες εργασίας της τάξης», είναι εκτός σχολικής πραγματικότητας.Και η άποψη ενός γονέα «Απαξιώνονται τα βιβλία και τα παιδιά από την Α’ Δημοτικού. Θέλουν λυσάρι σε κάθε μάθημα (…).Τα βιβλία είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να μη διευκολύνουν την αυτόνομη λειτουργία του μαθητή» (παρ΄ όλα αυτά μέχρι σήμερα καμιά αξιολόγηση των σχολικών βιβλίων έχει γίνει, κι αυτή που πέρυσι επιχειρήθηκε, τα λεφτά του Γ΄ ΚΠΣ νάναι καλά, πήγε στις ελληνικές καλένδες, δες κι εδώ). Η διδακτική πράξη, συμπέραναν οι ερευνητές, φαίνεται να παραμένει κυρίως στο λύκειο αρκετά «θεωρητική, παραδοσιακή και προσκολλημένη σε μεθόδους που εν μέρει ανταποκρίνονται στις επίσημες προδιαγραφές». Αυτό συσχετίζεται με παράλληλο συμπέρασμα της έρευνας ότι ο νέος διδακτικός προσανατολισμός που προτείνουν τα σημερινά αναλυτικά προγράμματα σπουδών «δεν φαίνεται να διαμορφώνει ένα νέο εκπαιδευτικό κλίμα στα σχολεία, καθώς οι εκπαιδευτικοί της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι επιφυλακτικοί ως προς την επιβαλλόμενη καινοτομία».
Προχθές οι προτάσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου «φάγανε πόρτα» στο Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, καθώς χαρακτηρίστηκαν συντηρητικές (δες κι εδώ), αν και φαίνεται ότι σε αυτές έχουν ενσωματωθεί τα παραπάνω αναφερόμενα συμπεράσματα της έρευνας. Έχω την εντύπωση ότι η εμπειρία του προέδρου του Συμβουλίου από τη θητεία του ως προέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του αντιπροσώπου της ΠΟΣΔΕΠ ως (συν)συγγραφέα ενός από το πολλαπλά (…το εξής ένα!) βιβλία Φυσικής λυκείου, ουδόλως (τους) πείθουν για τις όποιες καλές-στα-λόγια προτάσεις, όταν τα τελευταία 40 χρόνια ουδέν ή το ελάχιστα αναγκαίο θετικό έργο έχει προκύψει από το θεσμοθετημένο για αυτό το σκοπό όργανο. Μπορείτε να το σκεφτείτε;